Κανόνας ὀρθῆς καὶ ἐποικοδομητικῆς συμπεριφορᾶς
Κύριε Ἐλέησον …
Σὲ στέλνει ὁ Γέροντάς σου σὲ κάποιους ἐπισκέπτες καὶ σοῦ ξεφεύγει μία κουβέντα. Ἀργότερα σοῦ λέγει ἕνας ἀδελφός σου:
-«Πῶς σοῦ ξέφυγε αὐτὴ ἡ κουβέντα; Ἀλλὰ τέτοιος εἶσαι πάντα».
Καλύτερα νὰ φᾶς τὴν γλώσσα σου, παρὰ νὰ τοῦ μιλήσεις ἔτσι.
Οὐδέποτε προσβάλλομε ἢ λυποῦμε ἄνθρωπο, οὐδέποτε τὸν κάνομε νὰ νοιώση στερημένος, ἐλαττωμένος, νὰ νοιώση κατωτερότητα, διότι τοῦ σκοτώνομε τὴν ψυχή.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος θὰ τραυματισθῆ καὶ δὲν θὰ μπορῆ νὰ ἐπιτύχῃ στὴν ζωή του.
Ἀναθέτεις σὲ κάποιον νὰ ψάλῃ καὶ ἐκεῖνος κάνει λάθος τὸν ἦχο καὶ τότε τοῦ λές: «Πάλι πῆρες στραβὰ τὸ τροπάριο».
Κάθε φορὰ ποὺ θὰ πηγαίνη νὰ ψάλῃ, θὰ τὸ θυμᾶται καὶ θὰ λέη: Πρέπει νὰ προσέξω, μὴν τὸ πάρω στραβά. Καὶ θὰ τὸ παίρνη πάλι στραβά. Ποιὸς θὰ φταίη; Αὐτὸς ποὺ τοῦ ἔκανε τὴν παρατήρησι.
Ποτὲ δὲν τονίζουμε σὲ κάποιον τὴν ἀδυναμία του, τὸ πρόβλημά του. Ποτὲ δὲν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τὴν κακία του, τὴν ἁμαρτία του. Μόνον τὸν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλὰ τὸν εὐγενῆ ἔπαινο ὄχι τὸν ἀφελῆ.
Διότι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε διορθώνεται μὲ ὀνειδισμό, ὅπως καὶ μὲ παρατήρηση. Πρέπει νὰ εἶναι πολὺ ἅγιος, γιὰ νὰ δεχθῇ, νὰ διορθωθῇ μὲ τὸν ὀνειδισμό, τὴν ὑπόδειξη ἢ τὴν παρατήρησή σου. Ἀλλά, ἐὰν ἦταν τόσο ἅγιος, δὲν θὰ εἶχε αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα, γιὰ τὸ ὁποῖο χρειάσθηκε νὰ τοῦ κάνῃς παρατήρηση ἐσύ.
Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ ἔχει, τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι ὁ ἄκρος σεβασμός σου, γιὰ νὰ μπορέσῃ κάποτε νὰ ταπεινωθῇ καὶ νὰ διορθωθῇ, βλέποντας τὴν δική σου εἰρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, ἀγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἐπιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον ὅποιος ἔχει αὐτὲς τὶς ἀρετὲς, μπορεῖ νὰ διορθώσῃ κάποιον ἄλλον…
