Το 2004, ενώ ήμουν στο τιμόνι του "Ναυτίλου", πέταξα την ιδέα στα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, για ένα ταξίδι μέχρι την Κωνσταντινούπολη .
Η ιδέα μου βρήκε απήχηση και έτσι αρχίσαμε να βάζουμε το ταξίδι επί χάρτου. Είχα πάει στη Βασιλεύουσα, με φουσκωτό, άλλες δύο φορές. Το 1990, με τον αείμνηστο φίλο μου Μάκη Παυλάτο και τις γυναίκες μας, και το 2000, με τον καλό μου φίλο Σταύρο Βαμβουνάκη και τους Γρηγόρη Ντούζο και Δημήτρη Χουρμουζιάδη που επέβαιναν στο δεύτερο, δίδυμο με το δικό μου, 22άρι "Απάτσι" του Γρηγόρη. Κατά συνέπειαν, αυτό που μέτρησε για μένα στο ταξίδι που σχεδιάζαμε το 2005, ήταν κυρίως η πείρα.
Ο αρχικός στόχος, λοιπόν, ήταν τα σκάφη που θα έπαιρναν μέρος στο ταξίδι της Κωνσταντινούπολης να μην υπερβούν τα πέντε. Τα μίλια μέχρι την Πόλη ήταν πολλά, συνεπώς δεν μπορούσε παρά ανάλογες να είναι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, τα έξοδα και οι πιθανότητες για ζημιές και παρατράγουδα, στην περίπτωση που τα σκάφη θα ήταν πολλά. Στην πορεία, όμως, το ενδιαφέρον για συμμετοχή αυξήθηκε και έτσι τα σκάφη έφτασαν αισίως τα δέκα. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να απαγορεύσω σε αγαπητά και ικανά μέλη του συλλόγου να λάβουν μέρος στο ταξίδι;
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου