Γράφει ο Καλλιντέρης Νικόδημος
Για μια ακόμη φορά η πεντακάθαρη και αδιάψευστη λαϊκή ετυμηγορία αντιμετωπίζεται ως «λάθος»...
Είναι πράγματι τραγικό και συνάμα εξοργιστικό κάθε φορά που η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας ορθώνει ανάστημα απέναντι στις βουλές και επιδιώξεις της πολιτικοοικονομικής ελίτ που κατοικοεδρεύει στα πολιτικά συστήματα σχεδόν όλων των δυτικών κρατών, να επικρίνεται από διάφορους δημοσιολογούντες ότι παρασύρεται ή δεν καταλαβαίνει ή είναι χαμηλής νοητικής στάθμης και συνεπώς σφάλλει!
Αντί όλοι αυτοί οι σχολιαστές να δουν κατάματα την πραγματικότητα που θέλει τις κοινωνίες να αφυπνίζονται και να προβάλουν ποικιλοτρόπως αντίσταση στα κελεύσματα των εξουσιαστών του παρασκηνίου, στρουθοκαμηλίζουν γιατί δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι οι λαοί δεν είναι πάντα πειθήνιοι και χειραγωγούμενοι.
Αυτές οι σκέψεις προκαλούνται από την πυκνή αρθρογραφία που ήδη υπάρχει στον διεθνή τύπο για τα αποτελέσματα του πολύ πρόσφατου διπλού δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία.
Εκεί η πλειοψηφία του ιρλανδικού λαού απέρριψε τον σχεδιασμό των μεγάλων συστημικών κομμάτων της χώρας και ενός μεγάλου δικτύου οργανώσεων να προχωρήσουν σε τροποποίηση διατάξεων του Συντάγματος ώστε να κατοχυρώνει και άλλες μορφές οικογένειας πλην της παραδοσιακής και να αλλάξουν μια αναφορά του συνταγματικού κειμένου στην μεγάλη για το κοινό καλό συμβολή της γυναίκας που διακονεί την οικογενειακή της οικία!
Μη αποδεχόμενοι αυτήν την καταφανή τους ήττα οι εκφραστές της «προόδου», της «συμπερίληψης», των «δικαιωμάτων» και πάνω από όλα της «δημοκρατίας» επιδίδονται σε παλαβές ερμηνείες για να απομειώσουν την αξία και το μήνυμα της σαφέστατης λαϊκής θέλησης! Προσπαθούν να αναζητήσουν φταίχτες και ευθύνες για το μη αρεστό σε αυτούς αποτέλεσμα και αρνούνται να παραδεχτούν το εξής απλό: ότι ο λαός δεν συμφωνεί με τις επιλογές τους!
Ο αρθρογράφος Rory Caroll γράφει επί παραδείγματι στον Guardian (ακόμα και ο τίτλος δίνει το δικό του στίγμα: «Τα δημοψηφίσματα της Ιρλανδίας: Τι πήγε λάθος και τι θα γίνει τώρα») ότι το πλειοψηφικό ΟΧΙ στο διπλό δημοψήφισμα οφείλεται στο ότι απέτυχε η εκστρατεία των κομμάτων υπέρ του ΝΑΙ «αφήνοντας τους ψηφοφόρους μπερδεμένους, αβέβαιους και χωρίς έμπνευση». Και προχωρά τον έωλο πλην όμως politically correct συλλογισμό του έτι περαιτέρω… Θεωρώντας τον ιρλανδικό λαό χαμηλής νοημοσύνης και υποτιμώντας τον γράφει ότι «οι τροπολογίες ήταν δύσκολο να εξηγηθούν και να γίνουν κατανοητές»… Ρίχνει επίσης την ευθύνη της αποτυχίας στα κόμματα που δεν κατάφεραν να πείσουν το λαό!
Φαίνεται πως δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι στις περισσότερες δυτικές χώρες υπάρχει χαοτική διάσταση μεταξύ των βουλήσεων του πολιτικού συστήματος απ’ τη μια και λαού απ’ την άλλη, σε πλείστα καίρια και φλέγοντα θέματα (βλ. στη χώρα μας την διαφωνία της συντριπτικής μερίδας της κοινωνίας κατά του νόμου για την «ισότητα στο γάμο»).
Απλά οι διάφορες ελίτ με την εξουσία και την επιρροή που ασκούν με ποικίλους τρόπους, κρατούν τις κοινωνίες εγκλωβισμένες, ώστε να μην αποκτούν εύκολα δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης της θέλησής τους γιατί έτσι θα απειληθεί το status quo. Κι αν τυχόν καμιά φορά το πράγμα ξεφύγει και ο λαός πλειοψηφικά καταθέσει τη γνώμη του δίχως ελεγχόμενους μεσάζοντες και κόντρα στην ορθοπολιτική θεώρηση (liberal) των πραγμάτων και πάλι το σύστημα εξουσίας με τα παπαγαλάκια του θα αναζητήσει τρόπους να καταπνίξει και να απομειώσει τη φωνή του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου