Ὅσοι κατέχονται ἀπὸ τὸ προπατορικὸ σκότος καὶ δὲν θέλουν νὰ κοιτάξουν στὸ νοητὸ φῶς, ποὺ ὁ προπάτορας ἔχασε, θεωροῦν ἐκείνους ποὺ βρίσκονται σ' αὐτὸ τὸ φῶς καὶ μιλοῦν γιὰ τὰ γνωρίσματα αὐτοῦ τοῦ φωτὸς σὰν ἀντίπαλους ἐχθρούς, ἐπειδὴ πληγώνονται ἀπὸ τὰ λόγια τους.

 

Διότι, ὅπως ἡ ἀκτίνα τοῦ ἥλιου, καθὼς μπαίνει ἀπὸ κάπου σὲ μία σκοτεινὴ οἰκία, χτυπᾶ καὶ σχίζει τὸ σκότος σὰν ἕνα βέλος, ἔτσι καὶ ὁ θεόπνευστος λόγος ἑνὸς πνευματικοῦ καὶ ὁσίου ἀνθρώπου γίνεται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου σὰν μία δίκοπη μάχαιρα, προκαλώντας σ᾿ αὐτὴ πόνο καὶ διεγείροντάς την σὲ ἀντιλογία καὶ σὲ μίσος ἀπὸ τὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀπιστία.

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος