Σε παλαιότερη συνέντευξή σας μιλήσατε για την ομοφυλοφιλία από πλευράς θεολογικής. Γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι ασυνθηκολόγητοι σ’ αυτό το θέμα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για το θέμα αυτό που θεωρείται ειδικά στην εποχή μας, το «προσφιλέστερο σεξουαλικό σπορ» μεταξύ μερίδας ανθρώπων, δεν χρειάζεται ν’ αναφερθώ σε στοιχειωδώς λογικά και αυταπόδεικτα επιχειρήματα. Αρκεί να παραθέσουμε την ερμηνεία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην προς Ρωμαίους επιστολή. Πάνω σε αυτόν τον καμβά θα συμπληρώσουμε και ψηφίδες από την διδασκαλία των άλλων Πατέρων.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί την ομοφυλοφιλία, «την κατά αρρένων μανία», ως το πλέον «άτιμον» πάθος που ανατρέπει την αξία και προοπτική της ανθρώπινης φύσης και, αποτελεί την κορυφαία «ύβριν» κατά του Δημιουργού. Υπάρχει ένας νόμος φυσικός που διέπει την λειτουργικότητα των ανθρωπίνων σωμάτων γενικώς και, παράλληλα ένας πνευματικός νόμος για τους πιστούς. Ο φυσικός νόμος είναι εντυπωμένος στην συνείδηση κάθε ανθρώπου. Βάσει αυτού του έμφυτου νόμου ενεργοποιείται ο «γενετήσιος προσανατολισμός» και ζευγαρώνει το αρσενικό με το θηλυκό. Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει αυτή την έλξη «φυσικήν χρήσιν» της γυναίκας από τον άνδρα και του άνδρα προς την γυναίκα. Όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, γνωρίζουν ενστικτωδώς και συνειδησιακώς —έστω και αν προσποιούνται άγνοια—, σε τί έγκειται η διαφορετική ανατομία των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός και πώς πραγματώνεται η «φυσική χρήση», η ένωση των δύο φύλων. Ονομάζεται φυσική διότι εκπληρώνει την διττή εντολή του Θεού, έστω και αν την περιφρονεί ο άνθρωπος:
Α) Ενώνεται αγαπητικά και συμπληρωματικά ο άνδρας με την γυναίκα, με την ευλογία του Θεού εντός του πλαισίου του καθαγιασμένου γάμου. Η ένωσή τους έχει στόχο την μεταξύ τους αλληλοβοήθεια και την προοδευτική αναγωγή τους «στον ακύμαντο λιμένα της αφθαρσίας», όπως αναφέρει ο Άγιος Μεθόδιος Ολύμπου στο περισπούδαστο έργο του «Εις το συμπόσιον των δέκα παρθένων».
Β) Μέσα από την φυσική ένωση ανδρός και γυναικός, συνουσία που νοηματίζεται από την κοινωνία της ανιδιοτελούς αγάπης και της βοηθητικής ενότητας, του Θεού συνεργούντος για την ολοκλήρωση της υποστατικής αρχής ενός εκάστου, σε μίαν πορεία πνευματικής τελειώσεως, γεννάται και διαιωνίζεται η ανθρώπινη παρουσία στον κόσμο («Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» ΓΕΝ. Α΄28).
Τί συμβαίνει τώρα με τους ομοφυλόφιλους; Κάνουν ό,τι και οι Σοδομίτες. Αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. «Οι των Σοδόμων οικήτορες» ήσαν «εις τας παρά φύσιν ηδονάς αγρίως εξοιστρούμενοι, και ατιμάζοντες τον συνόδου νόμον» (Περί της εν πνεύματι και αληθεία προσκυνήσεως, Λόγος Α΄). Όταν κάνει λόγο για «συνόδου νόμον» εννοεί την νόμιμη και κατά φύσιν συνεύρεση ανδρός και γυναικός. Εδώ δεν υπάρχει αληθινός έρωτας, όπως αναφέρει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αλλά «αλλόκοτη λύσσα». Δεν υπάρχει έρωτας γιατί δεν υπάρχει ηδονή, αφού «αληθής ηδονή η κατά φύσιν εστίν»! Ο Άγιος Κύριλλος γράφει ότι αυτήν την παθολογία την χαρακτηρίζει η μανία και όχι η απόλαυση. Είναι μια δαιμονική κυριαρχία που δημιουργεί ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις. Όχι τέρψεις και ψυχικές πληρώσεις. Γράφει και πάλι ο Άγιος Κύριλλος ότι οι Σοδομίτες ήσαν «εις ασέλγειαν αχαλίνως εκλελυττηκότες», δηλαδή είχαν αχαλίνωτη λύσσα για την ασέλγεια. Αυτή η «λύσσα», ως προσωποποίηση της «μανίας», σαν ορολογία περιγράφει ψυχιατρική νόσο. Αυτό το νόημα είχε μεταφορικώς η σημειολογία των όρων αυτών από αρχαιοτάτων χρόνων. Πάνω σ’ αυτό το γεγονός στηριζόμενοι και οι πολιτειακοί νομοθέτες, θεωρούσαν μέχρι και το 1973 την ομοφυλοφιλία διανοητική-συναισθηματική διαταραχή. Για την Εκκλησία ήταν πάντα δαιμονική κυριαρχία επί του ανθρώπου. Ήταν και είναι φρικιαστική ιδιαιτερότητα που ανατρέπει το πλαίσιο λειτουργίας των δύο φύλων, αντιστροφοποιεί τον οντολογικό προορισμό του ανθρώπου ως εικόνος του Θεού, διασαλεύει την αρμονία της θεόσδοτης τάξεως στα ανθρώπινα θέματα, χωματοποιεί την «βρότειον τιμήν και αξίαν» πού έχει τέτοια δυναμική πορείας, ώστε «αυτεξουσίως» να δύναται να επιτύχει υπέρβαση της κτιστότητας και τελείωση πνευματική… Δηλαδή καταργεί την έμψυχη δημιουργία του Θεού.
Εκτός από τους Πατέρες της Εκκλησίας, η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία που έχει να παρουσιάσει προηγμένο επίπεδο σκέψης και πολιτιστικής δημιουργίας, αναφέρει κάτι για την ομοφυλοφιλία;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά και από την αρχαία νομοθεσία και άλλες ανθρωπολογικές ερμηνείες της εποχής εκείνης. Περιορίζομαι μόνο στον μύθο του Αισώπου που είναι η εκφραστικότερη απόδειξη του πνεύματος των αρχαίων Ελλήνων πάνω στο θέμα αυτό. Τον παραθέτω σε μετάφραση: «Όταν ο Δίας έπλασε τους ανθρώπους, έβαλε μέσα τους όλες τις αρετές. Ξέχασε μόνο να βάλει την ντροπή και μη έχοντας από πού να την βάλει μέσα στον άνθρωπο, την διέταξε να μπει από τον πρωκτό. Η ντροπή στην αρχή αντιδρούσε, επειδή το σημείο εισόδου της ήταν ακάθαρτο και έλεγε ότι ήταν άδικο. Επειδή όμως ο Δίας το απαιτούσε, με σφοδρότητα του είπε: “θα μπω, τί να κάνω, αλλά με αυτήν την συμφωνία. Αν μετά από εμένα μπει από το ίδιο σημείο (τον πρωκτό) γεννητικό όργανο (ή κάτι παρεμφερές εννοείται) εγώ θα φύγω αμέσως”. Εξ’ αιτίας αυτού συμβαίνει όλοι οι ασελγείς να είναι αναίσχυντοι, αδιάντροποι δηλαδή». Συμπληρώνω εδώ:
Σήμερα η αναισχυντία εκδηλώνεται με «παρελάσεις υπερηφάνειας» από πλευράς των ομοφυλοφίλων και από καύχηση στις ψυχαγωγικές συνάξεις, στις φιλικές συντροφιές, στις νεανικές δραστηριότητες και στις παρέες γενικώς…
Τί έχετε να απαντήσετε σ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία έχει εμμονή με το πάθος της ομοφυλοφιλίας; Γιατί σε άλλες όμοιες ή παρεμφερείς καταστάσεις δεν είναι το ίδιο αυστηρή; Κάποιοι πνευματικοί λένε σε άλλες περιπτώσεις ετεροφυλόφιλων που κάνουν τα ίδια έργα της ομοφυλοφιλίας «κάνε ό,τι θέλεις στο κρεβάτι σου», ενώ οι ίδιοι ταυτόχρονα «χαλάνε τον κόσμο» για την ομοφυλοφιλία. Γιατί αυτός ο διαχωρισμός;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν προφανώς μιλάμε για Εκκλησία εννοούμε τα ζωντανά και υγιή μέλη της, που είναι οι εν-Χριστωμένοι και πνευματοφόροι. Δηλαδή οι άγιοι της Εκκλησίας. Αυτοί αποτελούν την αυθεντική και κρυστάλλινη φωνή της. Το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν έχει «ρατσιστικού» τύπου προσκόλληση στο θέμα «ομοφυλοφιλία», διαφαίνεται επαρκώς από τον γενικότερο αγώνα της να διαφυλάξει ακέραιη την ανθρώπινη φυσιολογία και οντολογία! Γι’ αυτό τονίζουν οι Άγιοι Πατέρες και μάλιστα σε αυστηρότερο τόνο, ότι όταν και οι ετεροφυλόφιλοι, δεν ζουν με φυσική ακρίβεια και ασκητική ετοιμότητα, τότε, εύκολα πέφτουν λόγω λαγνείας, στην παρά φύσιν ασέλγεια που τους εξομοιώνει με τους ομοφυλόφιλους και τους καθιστά βαρύτερα υπόδικους ενώπιον του Θεού! Ειδικότερα, τα ευλογημένα στο μυστήριο του γάμου ανδρόγυνα. Οι Άγιοι Πατέρες μίλησαν για κάθε πτωτικό θέμα με γενικούς όρους. Ο όρος «αρρενομανία» συμπεριλάμβανε γενικά την «πρωκτική συνουσία». Αντιλαμβάνεσθε ότι το σημείο αυτής της ασελγούς επιδόσεως είναι κοινό στο ανθρώπινο σώμα και, δεν έχει διαφορετική ανατομία ώστε να δικαιολογεί φυσική έλξη και συμπληρωματική ένωση… Οπότε η παρά φύσιν ασέλγεια από άνδρες σε γυναίκες χαρακτηρίζεται στα ιεροκανονικά κείμενα, ως «γυναικεία αρρενομανία» και, παιδαγωγείται αυστηρότερα από την ομοφυλοφιλία, επειδή έχουμε ωμή βεβήλωση της φυσικής αλληλοπεριχώρησης μεταξύ των δύο φύλων και, την βαρύτατη ατίμωση του μεγάλου μυστηρίου του γάμου —αν αυτοί που το διέπραξαν τυγχάνουν σύζυγοι. Θα αναφέρω επιγραμματικά μερικές φράσεις για να καταλάβετε:
Ο Μέγας Βασίλειος μας δίδει με τον σχετικό κανόνα του μια λέξη «μπούσουλα», που σαν πυξίδα μας καθοδηγεί στην προσέγγιση και αντιμετώπιση όλων αυτών των νοσηρών καταστάσεων. Η λέξη είναι «αρρενομανία»! Η περιεκτική δομή αυτού του αγιοπατερικού όρου, συντίθεται από το βδελυρό αμάρτημα της παρά φύσιν αισχρουργίας και στα δύο φύλα! Η ανίερη και εμετική αυτή πράξη έχει να κάνει με όμοια καταστρατήγηση της φυσικής τάξης και του θείου νόμου, τόσο στο ανδρικό όσο και στο γυναικείο σώμα… Γιατί τα τόνισαν αυτά οι Άγιοι Πατέρες; Μήπως επειδή ήταν σαδιστές και ήθελαν να κάνουν την ζωή των ανθρώπων δύσκολη; Μήπως γιατί ήταν «ομοφοβικοί» και έβγαζαν προς τα έξω στερητικά σύνδρομα; Απεναντίας, γιατί ήταν φιλάνθρωποι και έβλεπαν «εν Αγίω Πνεύματι» τις ολέθριες επιπτώσεις αυτών των βδελυγμάτων στην ψυχοσωματική ολότητα των ανθρώπων, τις αλλοιώσεις που δημιουργούνται στην θεόπλαστη σύνθεσή τους και τα χάσματα που ανοίγονται στις ψυχές τους, ως και τα τεράστια δικαιώματα που παραχωρούνται στους δαίμονες από τους δράστες αυτών των έκφυλων ενεργημάτων… Γράφει ο Μέγας Βασίλειος στον ΝΗ΄ κανόνα του: «Ο την ασχυμοσύνην εν τοις άρρεσιν επιδεικνύμενος… ΙΕ΄(δεκαπέντε) έτη οικονομηθήσεται». Αποχή 15 χρόνια από την Θεία Κοινωνία… Όσα και ο μοιχός! Με άσκηση, έμπρακτα έργα μετανοίας και συνεχή προσευχή! Αναφέρει το ρήμα «οικονομώ», «οικονομηθήσεται» κατ’ ακρίβειαν και όχι «τιμωρηθήσεται», γιατί αυτό που γίνεται στον κανονιζόμενο είναι ευεργεσία για την σωτηρία του. Όχι εξουδένωση της υπάρξεώς του.
Η «αρρενομανία» επομένως, συμπεριλαμβάνει και την ατίμωση της γυναίκας με το ίδιο ειδεχθέστατο έγκλημα της «πρωκτικής συνουσίας», που λέγεται «γυναικεία αρρενομανία». Είναι όμοια πράξη με την αισχρότατη ανδρική συνεύρεση που επιλέγει αφύσικο τρόπο επαφής, επειδή δεν υπάρχουν αντίθετα σωματικά μέλη στα ανδρικά σώματα για να επιτευχθεί φυσικός εναρμονισμός… Στην γυναίκα όμως που δίνει το διαφορετικό, δηλαδή το ανατομικά ανόμοιο και καθαρό, τί ζητάς στο σωματικώς κοινό και ακάθαρτο; Αυτή η φυσική παράβαση συγκεντρώνει και τα μεγαλύτερα «πυρά» από το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας. Αναφέρουν οι ερμηνευτές του σχετικού Βασιλειανού κανόνα που ήδη διατυπώσαμε: «Έστι δε γυναικεία αρσενοκοιτία, εις ην οι άνδρες ελεεινώς σκοτούμενοι (σκοτισμένοι), τον καθαρόν καταλιπόντες άρτον, τον σκυβαλώδη τυφλώττοντες εσθίουσιν. Ήγουν την γυναικείαν αφέντες φύσιν, επί τον αφεδρώνα τας αθλίας και μη βουλομένας πορνεύουσι γυναίκας. Πολλάκις δε και τας ιδίας οι πολλοί πλείω το των ανδρομανών αρρενοκοίτων υποστήσονται. Και ένθεν εν τη επιτιμήσει και ανηλεώς την κόλασιν έξουσιν υπέρ πάντας». Δηλαδή, να επιτιμώνται περισσότερο από όλους τους άλλους οι σοδομιτικώς ασελγούντες! Γιατί αφήνουν αναφέρει, «το καθαρό ψωμί», την φυσική χρήση της γυναίκας και προτιμούν σκοτισμένοι από το πάθος, «τον σκυβαλώδη άρτο», δηλαδή την ακαθαρσία του παχέος εντέρου! Αλλού αναφέρεται: «Ο εις την γυναίκα του αρρενομανήσας, ήγουν εις το παρά φύσιν, χρόνους δεκαπέντε μη κοινωνήση. Ιερεύς δε ου γίνεται. Ωσαύτως και η γυναίκα κανονίζεται, εάν με το θέλημά της έγινεν. Ει μη με το στανίον (κάτω από πίεση) έγινεν, ολιγώτερον, ως οίδας το γινόμενον. Ομοίως και ο εις ξένην αρρενομανήσας, χρόνους ΙΕ΄(δεκαπέντε) επιτιμάται».
Μου κάνει εντύπωση ότι αναφέρονται για το αμάρτημα αυτό και βαρύτερα επιτίμια: «Το δε αρρενοκοιτίας ομοίως τοις κτηνοβάταις ώρισται ΙΕ΄(δεκαπέντε) έτη… το δε της γυναικείας αρρενομανίας έως των Λ΄(τριάντα) χρόνων, ως και της συντέκνου και της ιδίας μητρός την επιτίμησιν κέκτηται». Το ίδιο επιτίμιο λαμβάνουν όσοι συνουσιασθούν με τις μητέρες τους, με τις γυναίκες τους παρά φύσιν και σε όσους μολυνθούν με τις συντέκνισσές τους! Προφανώς γιατί και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις έχουμε βεβήλωση όχι μόνο της φυσικής οριοθεσίας, αλλά και μεγάλων μυστηρίων, ήτοι του Γάμου, της Βαπτίσεως και του αγίου Χρίσματος! Δεν είναι τυχαίο ότι για την συντεκνία έλεγαν οι παλαιοί: «Είμαστε μυροντικοί σύντεκνοι και πρέπει να μην πατήσουμε ούτε τον ζάλο (το σημάδι της περπατησιάς τους) ο ένας του άλλου». Γνώριζαν τί σημαίνει «Άγιον Μύρον» και τί συνέπειες έχει η βεβήλωσή του!
Στην περίπτωση, τώρα, της «γυναικείας αρρενομανίας» είναι αυστηρότεροι οι Άγιοι Πατέρες, γιατί αφήνουν οι άνδρες αυτό που έχουν και δικαιούνται, και προστρέχουν λυσσωδώς στο αφύσικο και παράνομο. «Την κατά φύσιν μίξιν αγνοήσαντες, εις την παρά φύσιν έδραμον», αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αυτό δείχνει ψυχική διαστροφή και εκδηλώνεται με την ανώμαλη χρήση της γυναικείας υποστάσεως, εκπηγάζει από ακροτάτη φιλαυτία και αλαζονεία, από υποτίμηση της ισότιμης ως προς την ανθρώπινη αξία γυναικείας φύσεως και, έλλειψη αληθινής αγάπης και αλληλοσεβασμού που είναι ο συνεκτικός ιστός της υγιούς σεξουαλικότητας στα ανδρόγυνα. Αυτό φαίνεται και από τη παρακάτω παράθεση: «Ανήρ τις εχρήσατο τη ιδία γυναικί κατά αρρενομανίαν, λέγων ότι εξουσίαν έχω εν τοις εμοίς ως βούλομαι (γυναίκα μου είναι, όπως θέλω την μεταχειρίζομαι). Εγώ δε λέγω ότι δει επιτιμάσθαι τον τοιούτον σφοδρότερον του αρρενομανούντος». Γνώριζαν οι Πατέρες ότι ευκολότατα χωρίς την Χάρη του Θεού η επιθυμία του «κατά φύσιν» στρέφεται στο «παρά φύσιν». Γι’ αυτό, αν και άφησαν πλατυχωρία και άνεση στο καθαρό μέρος της συζυγίας, ήταν αυστηρότατοι στην σοδομιτική της μετάλλαξη. Υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις που ευνοούν τέτοιες ανώμαλες εκτροπές, όπως π.χ. η μέθη, η έμμηνος ρήσις των γυναικών, η κυοφορία κ.ά. Οπότε η ασκητική ετοιμότητα, περιφρουρούσε την φυσική ακεραιότητα. Αναφέρει, εν προκειμένω, και πάλι ο Μέγας Βασίλειος: «Παρά των μεθυόντων (μεθυσμένων) αι της φύσεως εναλλαγαί, εν άρρενι μεν το θήλυ, εν δε τω θήλυ το άρρεν επιζητούντων».
Τα αυστηρά επιτίμια δείχνουν το μέγεθος της πνευματικής ασθένειας και της σφοδρότατης απομοίωσης του ανθρώπου ως εικόνος του Θεού, μέσω της διάπραξης αυτών των ελεεινοτήτων… Στην εποχή μας, εποχή πανσεξουαλισμού και ακροτάτου αμοραλισμού, έχουμε τα επιτίμια αυτά ως κριτήρια, για να αξιολογούμε την βαρύτητα αυτού του είδους, των εκτροπών. Δεν εφαρμόζονται στην πράξη, γιατί οι άνθρωποι είναι πολυμερώς και πολυτρόπως σκοτισμένοι και εντελώς απρόθυμοι για αγώνα πνευματικό… Έπειτα είναι και θύματα μιας τεράστιας σατανικής προπαγάνδας που διαφημίζει την διαστροφή, ως εύσημο παλικαριάς και παράσημο ανδρείας! Θεωρείται το επιφανέστερο κατόρθωμα των ηδονοθηρικών επιδόσεων! Είναι και σχετικά ακατήχητοι οι άνθρωποι από πλευράς ποιμενούσης Εκκλησίας… Έχουν θολωμένο τον νου και άρρωστα τα ψυχικά αισθητήρια… Οπότε, λαμβάνουμε το πνεύμα των ιερών κανόνων και πασχίζουμε με αγάπη Χριστού να θεραπεύουμε τον σκοτισμένο «ένδοθεν οφθαλμό», να κεντρίζουμε το φιλότιμο και να διεγείρουμε ναρκωμένες συνειδήσεις… Έχουν κάποια ελαφρυντικά οι νέοι σήμερα μέχρι να διδαχθούν τα δέοντα σε αυτό τον τομέα… Το ζητούμενο είναι η ειλικρινής αυτοκριτική και η ένθερμη μετάνοια… Και τότε αντί για επιτίμια, ισχύει το του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης: «Και δάκρυον στάξαν ισοδυναμεί τω λουτρώ»! Και ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει: «Όριζε τρόπω και ουχί χρόνω της μετανοίας θεραπείαν». Βέβαια, όταν γίνεται εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής συγκατάβασης και επιείκειας, τότε τα μέτρα των Αγίων Πατέρων ισχύουν απόλυτα…
Να κάνω και μια τελευταία επεξήγηση. Τα αυστηρά αυτά επιτίμια που αναφέραμε, μετριάσθηκαν κατά πολύ από τον Άγιο Ιωάννη τον Νηστευτή. Βέβαια, αύξησε την ξηροφαγία. Στο συγκεκριμένο αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας το επιτίμιο είναι τέσσερα έτη αποχή από την Θεία Κοινωνία. Στην μοιχεία τρία έτη. Στην παρά φύση συνουσία του άνδρα με την γυναίκα του οχτώ έτη! Θεωρεί ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής τριπλά βαρύτερο της αρσενοκοιτίας την μιαρή αυτή πράξη του ανδρογύνου. Δηλαδή δεν απομακρύνεται από το αξιολογικό περιεχόμενο των προηγουμένων κανόνων ως προς το θέμα «αρρενομανία», αλλά συντέμνει τον χρόνο της ακοινωνησίας. Σε επεξηγηματική υποσημείωσή του στον 18ο κανόνα του, αναφέρει τα εξής που τον φέρουν σε απόλυτη συστοιχία με την ήδη ισχύουσα κανονική θέση στο θέμα αυτό: «Η αρσενοκοιτία (το να αμαρτήσει αρσενικός με αρσενικό) είναι δύο ειδών. Η μια σε γυναίκες, όταν οι άνδρες πέσουν μ’ αυτές στο παρά φύσιν (πρωκτική διαστροφή), ενώ η άλλη αναφέρεται στην ίδια σιχαμερή πράξη που γίνεται μεταξύ των ανδρών… Το να την κάνει κάποιος σε ξένες γυναίκες είναι βαρύτερο αμάρτημα από το να την κάνει σε άνδρες. Το να την κάνει στην δική του γυναίκα είναι ακόμη βαρύτερο, από το να την κάνει σε ξένη γυναίκα. Απ’ αυτά, λοιπόν, συμπεραίνουμε, ότι το ανδρόγυνο που θα πέσει στο παρά φύσιν, κανονίζεται από τον πνευματικό πολύ βαρύτερα από εκείνον που διέπραξε την αμαρτία αυτή σε άνδρες ή σε ξένες γυναίκες… Οκτώ χρόνια αποχή από την Θεία Κοινωνία, κανονίζεται η αμαρτία αυτή…». Από το «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙΟ» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, σελ. 181.
Εν τέλει, να επεξηγήσω κι αυτό που είπατε περί «κρεβατιών».
Όπως λέγει ένας σύγχρονος άγιος μητροπολίτης, που τυγχάνει και θεολογικός φωστήρας πρώτου μεγέθους, «δεν μας ενδιαφέρει καθόλου η κουλτούρα της κρεβατοκάμαρας, αλλά οι άνθρωποι που ενεργοποιούνται σ’ αυτόν τον χώρο». Φυσικά και δεν θα δώσουμε προσοχή και αξία στα πονηρά τεχνάσματα και στα βδελυρά έργα που επινοεί ο διεστραμμένος δαίμονας! Όμως, μας ενδιαφέρει να μην παραπλανηθούν και πέσουν τραγικά θύματα σ’ αυτές τις ολέθριες παγίδες οι άνθρωποι, που πρέπει να λειτουργούν και να αυτοδιατίθενται, ως «κεκελευσμένοι θεοί» κατά τον θεολόγο Γρηγόριο, και όχι σαν «νεροσκούληκες των υπονόμων» σύμφωνα με την εωσφορική χάρτα του πανσεξουαλισμού. Η ζωή του μεταποιημένου πιστού και του κάθε αγωνιζόμενου μέλους της Εκκλησίας, είναι ενιαία και αδιαίρετη σε κάθε χώρο δράσης του και σε κάθε φάση της επίγειας πορείας του. Εμείς δεν είμαστε κοινωνιολόγοι για να διακρίνουμε πνευματικά ουδέτερες φάσεις ζωής… Ο ίδιος άνθρωπος είναι και στο σαλόνι και στο τραπέζι και στο κρεβάτι και στον δρόμο και «εν παντί καιρώ και τόπω». Ή θα έχει το Άγιο Πνεύμα ή θα το στερείται. Αν θέλει να είναι πνευματοφόρος, πρέπει να διδαχθεί πως διαχειριζόμαστε την θεόπλαστη φύση μας, σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού, για να είναι ενταγμένοι σε προοπτική θεώσεως… Αν είναι υποχείριο του σατανά τότε θα διαστρέφεται και θα μολύνει τα πάντα… Το “a la carte” δηλαδή το «επιλέγω», «προτιμώ», εδώ δεν έχει καμία θέση.
Οπότε, κατηχούμε με αγάπη, παρακαλούμε με πατρότητα, αφυπνίζουμε με διάτορο θεολογικό σάλπισμα. Δεν εξαναγκάζουμε και δεν κατεξουσιάζουμε κανέναν. Ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου, είναι υπέρτατο αξίωμα στην διδασκαλία της Εκκλησίας. Όταν όμως, κάποιος αποθρασύνεται καυχώμενος για την αμαρτία του και την κάνει μοντέλο ζωής και νόμο κοινωνικής καταξίωσης, πρέπει να λάβουμε αυστηρά πνευματικά μέτρα για να παιδαγωγηθεί και ο ίδιος και να προστατευθεί το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας από την λύμη της νοσηρής του παθολογίας. Ο απόστολος Παύλος που αφόρισε και παρέδωσε στην εξουσία του σατανά τον επηρμένο αιμομίκτη της Κορίνθου, μας δείχνει τον δρόμο… Αυτήν την δοκιμασμένη σωτήρια οδό ακολούθησαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας. Αυτό έκανε π.χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο πιο θαρραλέος Επίσκοπος της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Έλεγε «τον τοιούτον της Εκκλησίας απείρξω ως τον ειδωλολάτρην»!
Σε άλλο σημείο τονίζει με την παρρησία που τον διέκρινε, ο ακατάβλητος αυτός εκκλησιαστικός πολέμαρχος και τα εξής: «Ει τις μετά την παραίνεσιν και διδασκαλίαν επί την παράνομον αυτομολήσειε λύμην, ού δέξομαι αυτόν είσω τουτωνί των περιβόλων, ού μεταδώσω μυστηρίων, ούκ αφήσω της ιεράς άψασθαι τραπέζης. Αλλ’ ώσπερ οι ποιμένες τα ψώρας εμπεπλησμένα πρόβατα των υγιαινόντων απείργουσιν, ώστε μη μεταδούναι τοις λοιποίς της νόσου, ούτω δη εργάσομαι καγώ»!
Σήμερα φτάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα γιατί όπως γράφει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, «η Εκκλησία λυπάται τον αφορισμό»! Αυτό είναι «βάλσαμο» στις πορωμένες ψυχές, δεν είναι «εκδικητικό φαρμάκι» όπως διατείνεται η σύγχρονη «ροζουλή αγαπολογία».
Το θέμα της σοδομιτικής χρήσης της γυναίκας από τον άνδρα, αποτελεί και αιτία διαζυγίου;
