Κι'ήπαιρνε το λαγούτον του και σιγανά επορπάτειΚι έτσι τραγούδγενεν γλυκιά ανάρια στο παλάτι
Ήταν η χέρα ζάχαρη φωνή 'χε σαν αηδόνιΚάθε καρδιά που το γροικά κλαίει κι 'αναδακρυώνει
Τ' άκουσεσ αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάταΟ κύρησ σου μ' εξόρισε εισ τη ξενιτιάσ στη στράτα
Τέσσερισ μέρεσ μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένωΚ' ύστερα να ξενιτευτώ πολύ μακριά να πηαίνωKαι πώσ να σ' αποχωριστώ και πώσ θα σου μακρύνωKαι πώσ θα ζήσω δίχωσ σου το χωρισμόν εκείνο
Κατέχω το κι ο κύρησ σου γρήγορα σε παντρεύγειΡηγόπουλο αφεντόπουλο σαν είσ εσύ γυρεύγει
Kαι δεν μπορείσ ν αντισταθείσ σαν θέλουν οι γονείσ σουNικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει η γιόρεξη σου
Μια χάρη αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνοΚαι μετά κείνη ολόχαροσ τη ζήση μου τελειώνω:
Την ωρα που αρραβωνιαστείσ να βαριαναστενάξεισKι όντε σαν νύφη στολιστείσ σαν παντρεμένη αλλάξεισ
N' αναδακρυώσεισ και να πεισ ρωτόκριτε καημένεΤα σου 'ταζα ελησμόνησα τα 'θελεσ μπλιο δεν έναι
Και κάθε μήνα μια φορά φορά μέσα στην κάμαρά σουΛόγιαζε ηντά παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου
Και πιάσε και τη ζωγραφιά που 'βρεσ στ'αρμάρι μέσαΚαι τα τραγούδια που 'λεγα όπου πολύ σ'αρέσαν
Κι ασ τάξω ο κακορίζικοσ πωσ δεν σ'ήβρα ποτέ μουΚι' ένα κεράκι αφτούμενον εβάστου κι'έσβησέ μου
Κι'ασ τάξω πωσ επιάστηκα 'πο μιάσ γυναίκασ τρίχαΚι' ήσπασε η τρίχα κι'ήχασα στον κόσμο ό, τι κι αν είχα
Λησμόνησε παντοτινά και διώξε κάθε ελπίδαΚαι πεσ πωσ δε με γνώρισεσ μήτε κι'εγώ πωσ σ'είδα
Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον παρ' άλλη με ζωή μουΓια σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου
