Ὁ Περσοναλισμὸς ὡς ἡ θεολογικὴ βάσις τῆς ΛΟΑΤΚΙ ἰδεολογίας

Γέρων Παΐσιος Καρεώτης –

Μοναχὸς Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης

  Τὸ ἐπαίσχυντο νομοσχέδιο τῆς ντροπῆς, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ὑπερψηφίστηκε, ἡ Ἑλλάδα ἔγινε τὸ πρῶτο “Ὀρθόδοξο” κράτος ποὺ υἱοθετεῖ τέτοιου εἴδους νομοθεσία, καὶ ἀναμένεται –ὅπως συν­ηθίζεται– νὰ ἀκολουθήσουν καὶ τὰ ὑπόλοιπα “Ὀρθόδοξα” Κράτη ποὺ ἔχουν τὴν ἀτυχία νὰ βρίσκονται στὸ ΝΑΤΟ καὶ τὴν ΕΕ. Ἡ Ἑλλάδα, σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, λειτουργεῖ ὡς ὁ προπομπός, ὡς τὸ “λαμπρὸ” παράδειγμα, ποὺ ὀφείλουν νὰ ἀκολουθήσουν κι οἱ ὑπόλοιποι.

  Τὸ συστημικὰ ἐλεγχόμενο μιντιακὸ κύκλωμα προπαγάνδας—παραπληροφόρησης ἀναμένεται νὰ ρίξει τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητος ἀλλοῦ, καὶ ἔτσι νὰ μείνουν ὅλοι εὐχαριστημένοι: τὸ ὑπερατλαντικὸ κέντρο ἐξουσίας ποὺ δίνει τὶς πρὸς ἐκτέλεσιν ἐντολές, οἱ ἐγχώριοι ὑποτακτικοί του, ἀλλὰ καὶ ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ προβλήθηκε ἀπὸ τὰ ἴδια ἀργυρώνητα ΜΜΕ ποὺ προπαγάνδιζαν ὑπὲρ τοῦ νομοσχεδίου, ὡς κατ’ αὐτοῦ “ἀντιδρῶσα” καὶ “μαχητική”. Ὅλα καλὰ λοιπόν, καὶ πᾶμε γιὰ τὰ ἑπόμενα…

  Ὑπάρχουν ὅμως τὰ παρεπόμενα τῆς ὅλης ὑπόθεσης, ποὺ ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία νὰ τὰ προσ­έξουμε. Ἀναφερόμαστε στὴν “θεολογικὴ” ἐπιχειρηματολογία ποὺ υἱοθέτησε ἡ μερίδα ὅσων ὑποστήριξαν τὸ τερατῶδες νομοσχέδιο, ποὺ εἶναι ἀποκαλυπτικὴ τῶν βαθύτερων στοχεύσεων τοῦ ἐν Ἑλλάδι κυρίαρχου (διαπλεκόμενου καὶ κατευθυνόμενου ἀπὸ τὶς κυρίαρχες ἐλὶτ) “θεολογικοῦ” χώρου, ποὺ ἑστιάζεται στὴν θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Βόλου, μὲ τὴν ὁποία συνεργάζονται δυτικὰ ἀκαδημαϊκὰ ἱδρύματα. Αὐτὸ ποὺ βεβαίως συμβαίνει, δὲν εἶναι ἐπὶ ἴσοις ὅροις “συνεργασία”, ὅσο χάραξη θεολογικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς γραμ­μῆς, ποὺ οἱ ἐγχώριοι συνεργάτες ἀναμένεται νὰ ἀκολουθήσουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν ὡς τὴν μόνη “ὀρθὴ” ἐπιλογή.

  Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἑνὸς τέτοιου ἱδρύματος, ἐξαιρετικὰ σημαντικοῦ στὴν ἐπιβολὴ γραμμῆς στὰ ἑλληνικὰ θεολογικὰ πράγματα, εἶναι τὸ Κέντρο Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σπουδῶν, τοῦ παπικοῦ πανεπιστημίου τοῦ Fordham (Φόρνταμ) τῶν ΗΠΑ (ποῦ ἀλλοῦ;) τὸ ὁποῖο ἂν καὶ ἱδρύθηκε τὸ 1841 ἀπὸ τοὺς Ἰησουίτες, τὸ 1969 ἀνεξαρτητοποιήθηκε (τυπικὰ) ἀπὸ αὐτούς, ἂν καὶ ὀνομάζεται ἐπισήμως ὡς “Ἰησουιτικὸ Καθολικὸ Πανεπιστήμιο”, ἐνῷ διατηρεῖ τὸν τίτλο τοῦ κορυφαίου παπικοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἱδρύματος τῶν ΗΠΑ.

Ἀποτελεῖ πανεπιστήμιο ὑπερφιλελεύθερου προσ­ανατολισμοῦ, ὅπου στὰ προγράμματα τῆς θεολογικῆς του σχολῆς, σταθερὸς ἄξονας εἶναι ἡ Οἰκουμενι(στι)κὴ θεολογία ποὺ πλαισιώνεται (καὶ πλαισιώνει) τὶς πλέον προκεχωρημένες ἐκφράσεις τῆς μετανεωτερικῆς θεολογίας. Ταυτόχρονα εἶναι πανεπιστήμιο βαθειὰ ἐνσωματωμένο στὸν συνολικὸ Ἀμερικανικὸ μηχανισμὸ ἰσχύος (πχ διατηρεῖ ἐξαιρετικὰ στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὸν στρατὸ τῶν ΗΠΑ).

  Τὸ Κέντρο Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σπουδῶν τοῦ ἐν λόγῳ πανεπιστημίου, ἀποτελεῖ ἐγχείρημα ποὺ ὑποστηρίχθηκε ἐνεργὰ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο (τὸ 2009 ἐπισκέπτεται καὶ τιμᾶται ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο). Ἐπισήμως ἱδρύεται τὸ 2012, ἀπὸ δύο διακεκριμένους Οἰκουμενιστὲς Ἕλληνες Θεολόγους (Γ. Δημακόπουλος καὶ Α. Παπανικολάου), οἱ ὁποῖοι συνεργάζονται ἐξαιρετικὰ στενὰ τόσο μὲ τὸ Πατριαρχεῖο ὅσο καὶ μὲ τὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, καὶ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐνεργοὶ τόσο συγγραφικά, ὅσο καὶ σὲ διεθνῆ φόρα καὶ συνέδρια, προωθώντας ἀφ’ ἑνὸς τὶς (πολιτικο–εκκλησιαστικὲς) ἐπιλογὲς τοῦ Πατριαρχείου, ἀφ’ ἑτέρου ὅλα τὰ καυτὰ ζητήματα ποὺ ὀφείλει ἡ Ὀρθοδοξία νὰ υἱοθετήσει: δικαιωματισμὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία, γυναικεία “ἱερωσύνη”, ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν”, πράσινη ἀτζέντα, βιώσιμη ἀνάπτυξη κ.λπ.

  Τὸ Κέντρο διαθέτει τὸ ἱστολόγιο Public Orthodoxy (Δημόσια Ὀρθοδοξία), ὅπου δημοσιεύονται ἄρθρα καὶ μελέτες, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση τῆς πάντοτε μονομεροῦς παρουσιάσεως: ποτὲ δὲν θὰ ἐμφανιστεῖ ἀντίλογος ἤ ἔστω μία κριτικὴ τοποθέτηση, ἔναντι τοῦ ἐπισήμου ἀφηγήματος. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα, γιὰ τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν ἐμφανίστηκε ἄρθρο διαφορετικῆς ὀπτικῆς γωνίας, καὶ οὐδόλως καταγγέλθηκε ἤ ἔστω ἀναφέρθηκε στὸ διωγμὸ τῆς ὑπὸ τὸν Μητρ. Ὀνούφριο (μόνης κανονικῆς) Ὀρόδοξης Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῶν νεοναζὶ (τοὺς ὁποίους ὑποστηρίζει τυφλά, ὅπως καὶ ὅλο τὸ Ἀμερικανικὸ κατεστημένο). Ἐν κατακλεῖδι, τὸ Κέντρο, τὸ ἱστολόγιό του, ὅπως καὶ τὸ ἐπισήμως “ἀδελφὸ” ἵδρυμα τοῦ Βόλου (μὲ τὸ δικό του ἱστολόγιο “πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως”), λειτουργοῦν συμπληρωματικά.

  Οἱ περιπέτειες τῶν πάσης φύσεως ἰδεολογημάτων τῆς Ἀμερικανικῆς, καὶ ἐν γένει Δυτικῆς Ἡγεμονίας, βρίσκουν λοιπὸν τὴν θεολογική τους ἀποτύπωση, στὰ ἐν λόγῳ ἱστολόγια. Ἐκεῖ ὅπου τὸ ἑκάστοτε ἰδεολόγημα, “θεολογικὰ” ἐπεξεργαζόμενο μᾶς παρουσιάζεται πόσο “Ὀρθόδοξο” εἶναι. Δὲν ἀποτελοῦν ἑπομένως παρὰ ἄλλον ἕνα μοχλὸ θεσμικῆς πίεσης, ἤ ὅπως τὸ ὀνομάζουν σήμερα: πόλο ἤπιας ἰσχύος (soft power), πρὸς τὴν Κοινωνία ἀλλὰ καὶ τοὺς θεσμούς της, ποὺ ὀφείλουν προσαρμογὴ καὶ ὑποταγὴ στὸ κυρίαρχο ἀφήγημα. Ὅπως ἔχει διατυπώσει ὁ καθηγητὴς τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρντ, Joseph Nye, μὲ τὴν χρήση τῆς ἤπιας ἰσχύος “ἡ καλύτερη προπαγάνδα ΔΕΝ εἶναι προπαγάνδα” (δηλ. δὲν κατανοεῖται ὡς προπαγάνδα, ἀλλὰ ὡς “ἀλήθεια”).

Τὸ Public Orthodoxy στὴν τρέχουσα περίοδο –ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο– πῆρε θέση στὸ ζήτημα τοῦ ἐπικείμενου πρὸς ψήφιση “νόμου”–ἐκτρώματος, φυσικὰ ΥΠΕΡ. Ἀπὸ τὰ ἄρθρα ποὺ δημοσιεύθηκαν ξεχωρίσαμε αὐτὸ τῆς Ἑλληνοαμερικανίδος δεύτερης γενιᾶς Dina M. Zingaro, φοιτήτριας στὴ Νομικὴ καὶ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ὑπὸ τὸν τίτλο: “Γάμος ὁμόφυλων ζευγαριῶν στὴν Ἑλλάδα: Μία κριτικὴ θεώρηση”.

Γιατί ὅμως νὰ ἐνδιαφέρει ἕνα ἄρθρο, καὶ μάλιστα “φοιτήτριας”; Διότι, εἶναι ἀπὸ τὶς σπάνιες περιπτώσεις, στὸ σύνολο τῆς ἀρθρογραφίας ὑπὲρ τοῦ νέου “νόμου”, ὅπου μὲ διαφάνεια παρουσιάζεται ἡ σύνδεση τῆς θεολογίας τοῦ προσώπου (περσοναλισμὸς) μὲ τὸ ΛΟΑΤΚΙ ψευδο–ιδεολόγημα. Ἀποστολὴ τῆς “φοιτήτριας” ἦταν νὰ κάνει αὐτὴν τὴν διασύνδεση, ποὺ ἄλλοι δὲν ἐπιθυμοῦσαν νὰ κάνουν…

  Ἡ ἐν λόγῳ, κρίνοντας (σκληρὰ) τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διαπιστώνει:

  Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀντίθεσή της στὸ προτεινόμενο νομοσχέδιο βασίζεται στὴν Ἁγία Γραφή, τὴν κανονικὴ καὶ τὴν πατερικὴ παράδοση. Ὡστόσο, ἡ ἑρμηνεία ποὺ παρέχει εἶναι τόσο περιοριστικὴ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπονομεύει τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ προσώπου.

  Ἰδοὺ τὸ διακύβευμα: ἡ ὑπεράσπιση τῆς αὐτονόητης Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας περὶ τοῦ σοδομιτισμοῦ, ὑπονομεύει τὴν –δῆθεν– “ὀρθόδοξη” διδασκαλία περὶ προσώπου! Τὴν διδασκαλία ποὺ ἐπισήμως διακηρύχθηκε στὴν ψευδο–σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, ὅπου μέγας (ἀλλὰ κάθε ἄλλο παρὰ μοναδικὸς) ὑπέρμαχός της, ἦταν ὁ –πλήρης αἱρετικῶν φρονημάτων– ἀποθανὼν πιά, Μητρ. Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας.

  Οἱ Οἰκουμενιστές, δυστυχῶς μὲ τὴν ἀνοχὴ ὅσων ὄφειλαν νὰ “κρατοῦν Θερμοπύλες”, παρουσιάζουν πιὰ τὴν “θεολογία τοῦ Προσώπου”, ὄχι μόνον ὡς Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ ὡς τὴν μόνη Ὀρθόδοξη! Ἡ ἐν λόγῳ “θεολογία”, ποὺ εἶναι πρώτιστα προτεσταντικῆς καὶ μετέπειτα παπικῆς ἔμπνευσης, ἔκανε τὰ πρῶτα δειλὰ βήματά της στὴν Ἑλλάδα, μέσῳ τῆς θεολογικῆς “γενιᾶς τοῦ ’60” (Γιανναρᾶς, Νέλλας, Γοντικάκης κ.ἄ.), ποὺ τὴν διδάχθηκε κατὰ τὶς σπουδές της στὴν Γαλλία. Σημαντικὸς σταθμὸς στὴν ἐξάπλωση τῆς νέας αὐτῆς “θεολογίας” ἀποτέλεσε τὸ Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου, στὸ Παρίσι, ἕνα ἵδρυμα ποὺ θεμελιώθηκε καὶ ἐξακολουθητικὰ χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὴν Ἀμερικανικὰ κατευθυνόμενη προτεσταντικὴ YMCA (τὸ ἐν Ἑλλάδι παράρτημά της εἶναι ἡ γνωστὴ ΧΕΝ: Χριστιανικὴ Ἕνωση Νέων), ποὺ στελεχώθηκε ἀπὸ Ρώσους θεολόγους μετανάστες, τοὺς ὁποίους εἶχε μεταφέρει μὲ δικά της ἔξοδα ἡ YMCA, μετὰ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση. Ἐξ ἀρχῆς, ὁ προσανατολισμὸς τοῦ Ἰνστιτούτου ἦταν βαθειὰ Οἰκουμενιστικός, σὲ ἕνα “γόνιμο θεολογικὸ διάλογο” μὲ τοὺς ἀντίστοιχους Γάλλους παπικοὺς περσοναλιστὲς θεολόγους. Οἱ νέοι Ἕλληνες θεολόγοι ποὺ σπούδασαν στὸ Παρίσι, μετέφεραν μαζὶ μὲ τὸν περσοναλισμὸ καὶ τὸν ἐνθουσιασμό τους γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό.

  Τὸ θεμελιῶδες χαρακτηριστικὸ τοῦ περσοναλισμοῦ (ποὺ μεταφράζεται ὡς, προσωποκρατία), εἶναι ἡ ἄρνηση ὕπαρξης τῆς ἔννοιας τῆς φύσεως, ἐνῷ ἀναγνωρίζεται ὡς μοναδικὴ ὀντολογικὴ κατηγορία, αὐτὴ τοῦ προσώπου. Στόχος, ἡ ὑπέρβαση τῆς “παλαιᾶς οὐσιοκρατίας”, εἰς ὄφελος μίας “δυναμικῆς σχεσιακῆς ὀντολογίας τοῦ προσώπου”… Οὐσιοκρατία, πράγματι εἶχε ἡ σχολαστικὴ παπικὴ θεολογία, ποῖος ὅμως ὁ λόγος ἐφαρμογῆς ἑνὸς θεολογικοῦ προγράμματος, πρὸς ἄρση ἑνὸς ἀνυπάρκτου πράγματος στὴν Ὀρθοδοξία; Οἱ λόγοι, ἂν καὶ κρυφοί, ἐν τούτοις ἦσαν σαφεῖς: μία κοινὴ θεολογία Ἀνατολῆς–Δύσης δύναται νὰ ὁδηγήσει στὴν πολυπόθητη ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν”. Μία ἕνωση ποὺ ὀφείλει νὰ θεμελιωθεῖ στὴν ὑπέρβαση τῶν “παλαιῶν θεολογικῶν ἀγκυλώσεων”, τῆς Πατερικῆς θεολογίας τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς ἀντίστοιχης σχολαστικῆς τῆς (παπικῆς) Δύσης. Ἰδοὺ γιατί ἅπαντες οἱ περσοναλιστὲς θεολόγοι εἶναι καὶ Οἰκουμενιστές!

Τί λέει στὸ ἄρθρο λοιπὸν ἡ “φοιτήτρια”;

Ἡ ἐν λόγῳ πεποίθηση (τῆς Ἱ. Συνόδου) ὅτι οἱ γυναῖκες καὶ ἄνδρες γονεῖς ἀποτελοῦν ἕνα καθορισμένο ζεῦγος προσώπων προϋποθέτει τὴν οὐσιοκρατικὴ θεώρηση τοῦ φύλου καὶ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ υἱοθέτηση τοῦ οὐσιοκρατισμοῦ τοῦ φύλου εἶναι ἀσύμβατη μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία τοῦ προσώπου.

Κατόπιν, γενικοποιώντας, προσθέτει:

Στὴν πραγματικότητα, ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία μᾶς ἀποτρέπει ἀπὸ τὸ νὰ κατηγοριοποιοῦμε τὰ ἀνθρώπινα ὄντα μὲ ὁποιοδήποτε οὐσιοκρατικὸ τρόπο. Ἡ ὀρθόδοξη κατανόηση τοῦ προσώπου, ὅπως φανερώνεται στὴν Τριαδολογία καὶ τὴν Χριστολογία, ὑποδεικνύει ὅτι τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα, μὲ ὅλη τὴν πολυπλοκότητά τους, δὲν μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν σὲ οὐσιοκρατικὲς κατηγοριοποιήσεις.

Ἡ ταύτιση “Ὀρθόδοξης Θεολογίας” μὲ τὸν περσοναλισμό, κι αὐτοῦ μὲ τὴν κριτικὴ θεωρία περὶ φύλου (κυρίαρχη στὶς ΗΠΑ ἀρχικὰ καὶ πλέον σὲ ὅλην τὴν Δύση), εἶναι πλήρης! Ἂς γίνουμε λίγο πιὸ σαφεῖς, μέσῳ τῶν ἰδίων τῶν λεγομένων τῆς “φοιτήτριας”:

Εἰδικότερα, ὁ οὐσιοκρατισμὸς τοῦ φύλου θεωρεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι χωρίζονται σὲ ταυτόχρονα διακριτὲς καὶ συμπληρωματικὲς ὁμάδες, οἱ ὁποῖες συμβαδίζουν μὲ τὸ βιολογικὸ φῦλο (ἀρσενικὸ/θηλυκό), τὴν ταυτότητα φύλου (ἄνδρας/γυναίκα), τὸν σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ (ἑτεροφυλόφιλος), καθὼς καὶ τοὺς ρόλους τῶν φύλων (ἀρσενικὸς/θηλυκός). Τὸ πρόβλημα ἐδῶ δὲν εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῆς διαφορετικότητας, ἀλλὰ κυρίως, ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο προκαθορίζεται ἡ προσωπικότητα καὶ οἱ σχέσεις βασιζόμενες σὲ μία θεωρία ἀμετάβλητων χαρακτηριστικῶν.

Ἡ διαφοροποίηση βιολογικοῦ φύλου, ταυτότητας φύλου, σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ καὶ κοινωνικοῦ ρόλου τῶν φύλων, ἀποτελεῖ ἐν συμπεριλήψει, μία ἀκριβῆ παρουσίαση τοῦ πῶς ἐκλαμβάνει ἡ πολιτικῶς ὀρθὴ κριτικὴ θεωρία περὶ φύλου, τὸ ζήτημα τῆς βιολογικῆς διαφοροποίησης τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Νὰ λοιπόν, πῶς σταδιακὰ οἱ περσοναλιστὲς εἰσαγάγουν στὴν θεολογία, ὅ,τι πιὸ ἐπίκαιρο ἔχει νὰ παρουσιάσει ἡ κατευθυνόμενη ὑπὸ τῶν ἐλὶτ “ἐπιστήμη”.

Συμπεραίνει βάσει τῆς κριτικῆς θεωρίας ἡ μέλλουσα “θεολόγος” (σπουδάζει πέραν τῆς Νομικῆς καὶ Θεολογία):

Ἐφόσον ἡ Ὀρθοδοξία δίνει ἔμφαση στὸ πρόσωπο καὶ ὄχι στὸ ἄτομο, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος σφάλλει ἑστιάζοντας στὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀτόμου ἀντὶ στὴν ὑπόστασή του. Μὲ ἄλλα λόγια, θεωρεῖ λανθασμένα τὴν ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητα φύλου ὡς καθοριστικὸ στοιχεῖο τῆς προσωπικότητας.

Ποῦ βασίζεται στὸ νὰ μπορεῖ νὰ προβεῖ σὲ μία τέτοιου εἴδους διαπίστωση; Ἰδού:

Ἑπομένως, κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο δὲν ὑπόκειται σὲ καμία κατηγοριοποίηση καὶ ὑπερβαίνει τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη οὐσία. […] Τὸ πρόσωπο ἀποτελεῖ τὴν ἰδιαίτερη ταυτότητα τοῦ ἀτόμου, ἡ ὁποία ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους.

Τὸ “πρόσωπο” δὲν ὁρίζεται πλέον, ὅπως στοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐταύτιζαν τὶς ἔννοιες τοῦ προσώπου, τῆς ὑποστάσεως καὶ τοῦ ἀτόμου: “οἱ ἅγιοι πατέρες ὑπόστασιν καὶ πρόσωπον καὶ ἄτομον τὸ αὐτὸ ἐκάλεσαν τὸ καθ’ ἑαυτὸ ἰδιοσυστάτως ἐξ οὐσίας καὶ συμβεβηκότων ὑφιστάμενον” (Ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ Διαλεκτικὰ κεφ. Μγ/ Περὶ Ὑποστάσεως), ἀλλὰ νοεῖται ὡς σχέση καὶ μόνον (ποὺ σημειωτέον, ἡ κατηγορία τῆς σχέσης ἀποτελεῖ μία ἐκ τῶν ἐννέα λοιπῶν κατηγοριῶν τῶν συμβεβηκότων). Καὶ φυσικά, ὅλες οἱ σχέσεις γίνονται δεκτές! Ἐξ οὗ καὶ ἡ ἔννοια τῆς ταυτότητας ἀνάγεται σὲ κεντρικὸ δεδομένο τοῦ προσώπου: ἡ ταυτότητα “ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους”. Φυσικά, δὲν κατανοεῖ ἡ “φοιτήτρια” τὸν φαῦλο κύκλο στὸν ὁποῖο ἔχει παγιδευτεῖ: ὅτι ἀφοῦ τὸ πρόσωπο εἶναι ἐν τέλει οἱ σχέσεις μὲ τοὺς ἄλλους, γιατί κρίνει ὡς λανθασμένη τὴν διατύπωση τῆς Συνόδου; Ἡ ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητα φύλου δὲν ἀποτελεῖ σχέση; Μία σχέση μάλιστα γνωμικοῦ θελήματος, τὴν ὁποία καὶ μόνον ἀναγνωρίζουν οἱ περσοναλιστές, καθὼς ἀπορρίπτουν τὸ φυσικὸ θέλημα; Νὰ γιατί (ὢ τῆς βλασφημίας!) ἀναγνωρίζουν ἅπαντες τὴν ὕπαρξη γνωμικοῦ θελήματος στὸν Ἰησοῦ Χριστό, λὲς καὶ εἶναι ἀνθρώπινη, καὶ ὄχι θεία ὑπόσταση ὁ Σωτὴρ τῆς ἀνθρωπίνου φύσεως!

Ἂν τὸ “πρόσωπο” καὶ τὸ γνωμικὸ θέλημα, ὡς δίκτυο σχέσεων, ἀποτελεῖ τὸ μόνο ποὺ ὄντως ὑπάρχει, τότε πῶς ὁ Χριστὸς ἔσωσε τοὺς ἀνθρώπους (δὲν λέμε τὴν ἀνθρώπινη φύση, διότι αὐτὸ γιὰ τὸν περσοναλισμὸ ἀποτελεῖ πλάνη); Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός, ποὺ προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, καὶ δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο πρόσωπο. Τὰ ἄλλα πρόσωπα λοιπὸν πῶς σῴζονται; Προφανῶς κατὰ τὸν τρόπο ποὺ ὑπέδειξε ὁ αἱρετικὸς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Νεστόριος, αὐτὸς ποὺ οἱ νέοι περσοναλιστὲς θεολόγοι, πλέον, ὁμολογοῦν ὡς “ὀρθόδοξο”…

Ἐν κατακλεῖδι, τὸ φοιτητικὸ παραλήρημα ὁλοκληρώνεται:

Ὁ οὐσιοκρατισμὸς τῶν φύλων ἀκυρώνει τὴν «πολυμορφία» καὶ «πολυτροπία», καθὼς ἐσφαλμένα προκαθορίζει τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἐμπρός, λοιπὸν νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὴν νέα (δαιμονικὴ) ἐλευθερία τῆς σχέσης! Πολυμορφία καὶ πολυτροπία ὁρίζουν τὴν νέα “θεολογικὴ” κατανόηση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀνοίγει νέους ὁρίζοντες καὶ στὸν χῶρο τῆς ἱερωσύνης: γυναικεία ἱερωσύνη, γάμος ἐπισκόπων, καὶ γιατί ὄχι, ὁμοφυλοφιλικὸς γάμος ἱερέων, ἱερειῶν καὶ ἐπισκόπων! Ὅπως συμβαίνει εὐρέως στὸν Προτεσταντισμό, τὸν ὁποῖον ἅπαντες ἐγκαταλείπουν! Καὶ ἂν νομίζει κανεὶς ὅτι προτρέχουμε, ἂς δεῖ στὰ ἀναρίθμητα “θεολογικὰ” συνέδρια ποὺ διοργανώνουν οἱ περσοναλιστές, πιὰ ζητήματα εἶναι ψηλὰ στὴν ἀτζέντα…

Στὸ ἄρθρο ποὺ ἐξετάσαμε, ἡ συγγραφέας στέκεται ἐπανειλημμένως στὴν σημασία τῆς “θεολογίας” τοῦ Ζηζιούλα, δηλαδὴ στὰ ὅσα –ἀκροθιγῶς– ἀναφέραμε περὶ τῆς θεολογίας τοῦ Προσώπου. 

Ὁ ἴδιος τὴν χρησιμοποίησε, ὥστε νὰ θεμελιώσει τὴν ἐκκλησιολογία του, καὶ δι’ αὐτῆς τὴν ἀπροϋπόθετη ἐπισκοποκεντρικότητα. Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου καθίσταται τὸ ἀπροϋπόθετο κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὄχι ὁ Χριστός. 

Ὄχι ἡ σώζουσα πίστις, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ μέγας ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγραφε στὸ Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κείμενό του:

«Πίστις δὲ καὶ βάπτισμα, δύο τρόποι τῆς σωτηρίας, συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι. Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος, βάπτισμα δὲ θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως, καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα πληροῦται.(PG32,117B) καὶ ἐπίσης: Ὥστε τὸ μὲν σῶζον ἡμᾶς ἡ πίστις ἐστίν. (ὅ.π. 148D)».

Ἤ ὅπως θαυμάσια θεολογεῖ ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς (Μυσταγωγία, PG91, 665C-668A):

«Ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία […] μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν (δίδωσι), […] διὰ τὴν τῶν πάντων (τῶν πιστῶν) εἰς αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσιν· […] πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων, κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν. Ἦν γὰρ πάντων, φησίν, ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία·”

Ἐν κατακλεῖδι, ὁ περσοναλισμὸς ἀκυρώνει τὴν Πατερικὴ πίστη, τὴν Πατερικὴ Ὀρθοδοξία, παρεισ­άγοντας ἀνήκουστα καινὰ δαιμόνια, πρὸς πλήρη κατάλυση τῆς πεφιλημένης Ἁγίας Ὀρθοδοξίας.