«ΗΤΑΝ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΙΝΑΙΔΟΣ ή όπως θα λέγαμε σήμερα ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ;

 

-Τι γνωρίζουμε μέσα απο τις αρχαίες πρωτότυπες ιστορικές πηγές μας,ΠΑΝΤΑ με το αρχαίο κείμενο ως οδηγό αλήθειας προς το φως:

Μας διηγείται ο Μαρσύας ο Πελλαίος, γιος του Περίανδρου, που ήταν αρχαίος μακεδόνας ιστορικός, μέσα στο έργο του "Μακεδονικά". Το έργο ξεκινάει με τα εξής λόγια του :

"Εγώ ο Μαρσύας, ο Μακεδών ο Πελλαίος, που ήμουν συνομήλικος και σύντροφος του Αλεξάνδρου, του Ηφαιστίωνος, του Πτολεμαίου, του Λεοννάτου, του Λυσιμάχου, του Αριστόνους, του Περδίκκα, του Πευκέστα και του Πείθωνα, των μεγίστων ανδρών που γέννησε ο κόσμος, σε προσκαλώ Μνημοσύνη, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, να αποδιώξεις τη λησμονιά και να ξεσηκώσεις τις μνήμες στο νου μου, για να αφηγηθώ τα δρώμενα του ηρωικού έπους, που υπήρξα αυτόπτης μάρτυς."

Έτσι ξεκινάει το ιστορικό του έργο ο Μαρσύας. Θα επικεντρωθώ όμως συγκεκριμένα στο απόσπασμα που μας ενδιαφέρει :

Μεταξύ των συγχαρητηριών επιστολών και των δώρων που λαμβάναμε απο τους διάφορους ηγεμόνες των πόλεων της φοινικικής ακτής, λάβαμε και μια επιστολή απο τον ταμία των παράλιων σατραπειών, τον Φιλόξενο, ο οποίος μας έγραφε, ότι κάποιος Θεόδωρος απο τον Τάραντα είχε για πούλημα δύο νεαρούς πάρα πολύ όμορφους και μήπως ενδιέφερε τον Αλέξανδρο να τους αγοράσει. Αντιλαμβανόμενοι την μήνη του Αλεξάνδρου σκεφθήκαμε να αποκρύψουμε την επιστολή, αλλά ο Ευμένης δεν συμφωνούσε και ανέλαβε να του την γνωστοποιήσει.

Άστραψε και βρόντησε ο Δίας Μνημοσύνη. Θυμάμαι ολοζώντανη την εικόνα των οκτώ Σωματοφυλάκων να στέκονται σε στάση προσοχής ο ένας δίπλα στον άλλον, σε σχηματισμό κύκλου, μέσα στη σκηνή του Αλεξάνδρου και εκείνον να κραδαίνει την επιστολή κουνώντας την απειλητικά μπροστά στα πρόσωπα τους, ρωτώντας και ξαναρωτώντας με φωνή χρωματισμένη απο τα Τάρταρα του Άδη.

"Ποιος μωρός έδωσε το δικαίωμα σε αυτόν τον αδαή τον Φιλόξενο, να νομίζει πως θα μπορούσαν να με ενδιαφέρουν οι θηλυπρεπείς άνδρες; Οι κίναιδοι! Ποιος;"

Δεν μιλούσε κανείς Μνημοσύνη κι ήταν η πρώτη φορά που ο θυμός είχε κυριεύσει τον Αλέξανδρο αλλοιώνοντας τόσο πολύ τα χαρακτηριστικά του. Απευθυνόταν στους Σωματοφύλακες (ήταν οι 8 ορκωτοί σύντροφοι του που ήταν μαζί απο μικρά παιδιά ξεκινώντας απο μαθητές στη Μίεζα) όχι γιατί ήταν σύμβουλοι στην ανώτατη διοίκηση του ηγεμόνα, όχι γιατί ήταν επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά γιατί τους θεωρούσε, και ήταν, τα μάτια του και τα αφτιά του. Και οι οκτώ ήταν Αλέξανδροι ,Μνημοσύνη. Πώς λοιπόν διέλαθε της προσοχής τους ένας τόσο άρρωστος αιθέρας που δημιούργησε μια τόσο ανόητη και αισχρή εντύπωση; Γι αυτό κι αυτοί συναισθανόμενοι την ευθύνη τους, όχι ως Σωματοφύλακες αλλά ως φύλακες της προσωπικότητας του, δεν μιλούσαν απορροφώντας τον κραδασμό του θυμού του.
"Τι είναι λοιπόν ο αντρισμός;", συνέχισε θυμωμένος ο Αλέξανδρος, "Να γίνεσαι τύφλα στο μεθύσι και να συνουσιάζεσαι κάθε μέρα με όποια βρίσκεις πρόσφορη; Μήπως εγώ που δεν τα συνηθίζω αυτά είμαι λιγότερο άνδρας; Ή μήπως έχω δώσει την εντύπωση ότι είμαι γύννις; Ε, Πευκέστα;"

Ο Πευκέστας δεν μιλούσε και εγώ καθόμουν παράμερα δίπλα στον Ευμένη, μίλησα αργά και σταθερά:
"Δεν είναι απαραίτητο να διαφύγει κάτι απο κάποιον Αλέξανδρε για να δημιουργηθεί μια εσφαλμένη και ανάρμοστη εντύπωση για έναν άνδρα του δικού σου μεγέθους. Ενός μεγέθους που όσο αυξάνεται θα αυξάνει αναλογικά τις εντυπώσεις των ανθρώπων (της μάζας) κάνοντας αυτές απο ανάρμοστες κακοήθεις κι απο κακοήθεις αισχρές".

"Τι να κάνω λοιπόν Μαρσύα;", μου είπε κοιτάζοντας με, με εκείνη την απο φυσικού υγρή ματιά του, που είτε πρόσταζε είτε παρακαλούσε, δεν ήταν εύκολο να της αντισταθείς. "Να αφήσεις τον Ευμένη να απαντήσει εγγράφως όπως εκείνος ξέρει και να ασχοληθείς με τα αξιόλογα που σε απασχολούν".

Έτσι κι έγινε Μνημοσύνη και εστάλη η εξής απαντητική επιστολή:

"Ω χείριστε των ανθρώπων, πότε έμαθες για μένα ότι έχω τέτοιες διαστροφές και τολμάς να μου προξενεύεις τέτοιου είδους αίσχη; Πήγαινε λοιπόν στον όλεθρο μαζί με τον Θεόδωρο και το εμπόρευμα του πριν το πράξω εγώ όταν σας συναντήσω."