«Έρημος»… ηγετών

 Πολιτικοί μικρού βεληνεκούς και κυρίως εντελώς προβλέψιμοι, κυριαρχούν σε κάθε γωνιά. Ηγέτες, που απλά κοιτάζουν τα εθνικά τους συμφέροντα και ψελλίζουν ευχές για μια καλύτερη και πιο ισχυρή Ευρώπη.

 

Γράφει ο Μιχάλης Ψύλος • psilosm@naftemporiki.gr

«Η Ευρώπη χρειάζεται ισχυρή ηγεσία»: Αυτή είναι μία από τις φράσεις που θεωρήθηκε πολύ δημοφιλής μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, που ρωτήθηκαν σε διάφορες έρευνες, ενόψει του 2024. Οι Ευρωπαίοι θέλουν δηλαδή, μια ισχυρή ηγεσία που θα μπορεί να σταθεί στην παγκόσμια σκηνή και να επιβάλει ενιαί, τα συμφέροντα της Ενωσης. Απέναντι στη Μόσχα, το Πεκίνο και, σύντομα, ίσως ξανά και στην Ουάσιγκτον, αν στις αμερικανικές εκλογές κερδίσει ο Τραμ

Από την αρχή της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, υπήρξαν μεγάλοι ηγέτες, που συνέδεσαν το όνομά τους με μια ισχυρή Ευρώπη. Μια δύναμη υπολογίσημη για εχθρούς και φίλους: Από τον Κόνραντ Αντενάουερ, το Ντε Γκώλ ως τον Μιτεράν. Ακόμη και η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, υιοθέτησε κυρίως πολιτικές για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Γερμανίας, χωρίς να πιέζει πάρα πολύ για μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ωστόσο, σήμερα, μια ματιά στην πολιτική ελίτ της ΕΕ, είναι αποκαρδιωτική. Σε είδος προς εξαφάνιση έχουν μετατραπεί οι μεγάλοι ηγέτες. Χωρίς υπερβολή, βλέπουμε μια έρημο… ηγετών.

Πολιτικοί μικρού βεληνεκούς και κυρίως εντελώς προβλέψιμοι, κυριαρχούν σε κάθε γωνιά. Ηγέτες, που απλά κοιτάζουν τα εθνικά τους συμφέροντα και ψελλίζουν ευχές για μια καλύτερη και πιο ισχυρή Ευρώπη.

Η Ευρώπη αναζήτησε ισχυρή ηγεσία και πήρε τον Εμμανουέλ Μακρόν και τον Ολαφ Σολτς. Επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Ιταλού μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι  πριν από 100 χρόνια: «Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί. Και στο μεταξύ, εμφανίζονται διάφορα νοσηρά συμπτώματα».

Ο εν δυνάμει αρχηγός της Ευρώπης, Γερμανός καγκελάριος Ολαφ Σολτς αδυνατεί να λύσει ακόμη και τα πολιτικά αδιέξοδα στον κυβερνητικό του συνασπισμό. Σκοντάφτει διαρκώς πάνω στον εαυτό του και την τεχνοκρατική του τάση. Όχι ν` ασχοληθεί με την Ευρώπη.

Το ίδιο και ο «συναρχηγός» Γάλλος πρόεδρος Μακρόν. Αφού δήλωσε κατά την πρώτη του θητεία ότι η Ευρώπη πρέπει να μειώσει την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ για να επιτύχει στρατηγική ανεξαρτησία, σήμερα ακολουθεί σχεδόν τυφλά και συστηματικά τις θέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ,σε όλα τα θέματα, τότε κάνουμε λάθος».

Και καθώς σε τρία χρόνια ο χρόνος του Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων θα τελειώσει, ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί με τεχνοκρατικές μικροαλλαγές να σώσει ότι μπορεί από την κληρονομιά που θα αφήσει στον διάδοχό του.

Στο πλαίσιο αυτό, διόρισε τον 34χρονο Γκαμπριέλ Αττάλ νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας. Έναν φέρελπι νέο, από τον στενό κύκλο των θαυμαστών και μαθητών του Μακρόν.

Η πραγματική πολιτική καριέρα του Αττάλ άλλωστε, ξεκίνησε με τον Μακρόν. Η πίστη στον πρόεδρο είναι αναμφισβήτητη.

Το μήνυμα που στέλνει ο Γάλλος πρόεδρος είναι ότι θέλει να πάρει πίσω τη νέα γενιά. Εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που τον είχε εγκαταλείψει. Ο ίδιος ο Αττάλ στην εναρκτήρια ομιλία του υπενθύμισε ότι οι νέοι είναι προτεραιότητα και θα επιστρέψουν στο κέντρο της πορείας της κυβέρνησης». Ο νέος πρωθυπουργός πρέπει επίσης να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης, που επηρεάζει όλο και περισσότερο η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.  Ειδικά ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου, που το κόμμα της Λεπέν αναμένεται να κερδίσει.

Δεν είναι βέβαια μόνο στη Γαλλία και τη Γερμανία που η δύναμη πειθούς της συστημικής  πολιτικής ελίτ μειώνεται. Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει αυξανόμενη απογοήτευση. Μια απογοήτευση που πηγάζει από την αντίληψη ότι οι ανάγκες των ανθρώπων υποτάσσονται στις ανάγκες των πολιτικών.