Ένα ζητιάνο γνώρισα, που όλο χαμογελούσε....Και με απορία ρώτησα, αυτό πώς το μπορούσε!

Μου' πε λοιπόν πως στη ζωή, πολλά είναι που αξίζουν....Μα είναι λίγοι όλοι αυτοί, που τ' αναγνωρίζουν
Έχω δύο μάτια να κοιτώ, τον ήλιο που χαράζει...άλλοι δε γνώρισαν ποτέ η όψη του πως μοιάζει
Τα πόδια μου είναι γερά, μπορούν να περπατήσουν... άλλοι την ικανότητα χάσανε να βαδίσουν
Τόπο δεν έχω για να ζω, σπίτια μου είναι οι δρόμοι, μα είναι πολλοί που έχουνε και πάλι ζούνε μόνοι
Δεν έχω οικογένεια, φίλους να μ' αγαπούνε....μα κι άλλοι που τους έχουνε, στη μοναξιά τους ζούνε..

Αν τα σκεφτείς πολύ καλά, και 'συ θα συμφωνήσεις....να ξέρεις πάντα στη ζωή, αυτά που θ' εκτιμήσεις..