Ὁ πραγματικὰ σοφὸς ἄνθρωπος

 

Σοφία εἶναι τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς μὲ εὐαγγελικὴ «εὐ­ταξία», μὲ εὐαγγελικὴ «ἀκρίβεια».

Ἀφροσύνη πάλι εἶναι, τὸ νὰ ζεῖ κάποιος διασκεδάζοντας ἀτάκτως, ἀνα­λώνοντας τὴν ψυχή του σὲ ἁμαρτίες καὶ πάθη. Σοφὸς ἐκεῖνος, ποὺ χτίζει τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς του στὴν τήρηση τῶν ἱερῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο. Γιατί ὅλα ὅσα οἰκοδομοῦνται ἐπάνω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀντέχουν σὲ ὅλες τὶς καταιγίδες καὶ φουρτοῦνες καὶ στὰ δεινὰ τῶν πειρασμῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου.

Ὅτι πάλι οἰκοδομεῖται δίχως Χριστὸ καὶ ἐρήμην τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνάντια στὸν Χριστό, εὔκολα καταρρέει καὶ συντρίβεται, μόλις φανοῦν οἱ φουρτοῦνες τῶν πειρασμῶν, τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν, μὰ κυρίως ὅταν φανοῦν ὁ ἄνεμος τοῦ θανάτου καὶ τοῦ δαιμονισμοῦ.

Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς, τοὺς φωτισμένους καὶ διαφωτισμένους ἐν Χριστῷ, τὰ πάντα σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο ἔχουν νόημα καὶ ἀξία, ἐφόσον ἀποτελοῦν μέ­σον καὶ ὁδὸ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ἐπειδὴ ἐμεῖς βλέ­πουμε ἐκεῖνο ποὺ δὲν φαίνεται καὶ ἀτενίζουμε τὸ ἀό­ρατο.

Ρυθμίζουμε ὅλη μας τὴν ζωὴ μέσα στὸν χρόνο μὲ βάση ἐκεῖνο ποὺ εἶναι αἰώνιο, τὸ ἀνθρώπινο μὲ βά­ση τὸ Θεανθρώπινο. Ὅσο ὑπάρχει κάτι τὸ αἰώνιο μέ­σα στὰ ὅρια τοῦ χρονικοῦ, συντηρούμαστε μὲ αὐτό. Ὅταν ὅμως αὐτὸ ἐκλείπει, τὸ ἀναζητοῦμε πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο, στὸ Βασίλειο τοῦ ἀτελεύτητου καὶ ἀορά­του. Ἀτενίζουμε τὰ πάντα ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητας, δήλ. ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Ἐκεί­νος εἶναι ὁ αἰώνιος Θεὸς καὶ Κύριος.

Ὁ ἀγῶνας μας εἶναι ἐνάντια στοὺς ἐχθρούς τῆς αἰωνιότητας καὶ τῆς ἀθανασίας μας. Αὐτοὶ εἶναι: οἱ ἀ­μαρτίες μας, τὰ πάθη μας, οἱ πόθοι μας, τὰ πνευματικά τῆς πονηρίας (Ἔφ. 6, 12). Κάθε ἁμαρτία κλέβει καὶ λί­γη ἀπὸ τὴν αἰωνιότητά μας καὶ ἀπονεκρώνει τὴν ἀθα­νασία μας. Ἂς μὴ γελιόμαστε: ἡ φιλία μὲ τὴν ἁμαρτία εἶναι ἔχθρα μὲ τὸν Θεό, ἔχθρα μὲ τὸν Κύριο καὶ Χρι­στό.

Δίχως τὴν πίστη στὸν Κύριο καὶ Χριστό, δίχως τὴν ἀναγέννηση ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ, δίχως τὴν ζωὴ ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ, ὁ ἄνθρωπος εἶναι καὶ παραμένει ἐργαστήριο δαιμόνων.

Πῶς μπορεῖ ὁ  ἄνθρωπος νὰ ἀποδείξει πὼς σήμε­ρα εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ μέχρι χτὲς δὲν ἦταν δικός Του; Δίχως ἀμφιβολία, μὲ καινὲς σκέψεις στὴν θέση τῶν παλαιῶν, μὲ καινὰ αἰσθήματα στὴν θέση τῶν πα­λαιῶν, μὲ καινὲς ἐπιθυμίες στὴν θέση τῶν παλαιῶν, μὲ μία λέξη: μὲ καινὴ ζωὴ στὴν θέση τῆς παλαιᾶς καὶ μάλιστα ζωὴ εὐαγγελικὴ καὶ Θεανθρώπινη.

 Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς