Γράφει ο π Δαμασκηνός, Ηγούμενος Μονής Αγάθωνος
-Κάποτε,
στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που βρίσκεται στη
Σουρωτή, ο π. Βησσαρίων ανταμώθηκε με τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.
Παρότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε ο ένας τον άλλον,
αλληλοπροσφωνήθηκαν με τα ονόματά τους. Κάποια στιγμή, στη μεταξύ τους
συζήτηση, ο π. Παΐσιος είπε στον π. Βησσαρίωνα: «Σε ζηλεύω, πατέρα
Βησσαρίωνα».
Όταν
έφυγαν από το μοναστήρι, και πήραν τον δρόμο του γυρισμού, ο π.
Βησσαρίων είπε στον οδηγό που τον μετέφερε: «Άκουσες, παιδί μου, τι είπε
ο π. Παΐσιος; Με ζηλεύει, είπε. Εμένα ζηλεύει; τα ζηλέψει από μένα τον
ταλαίπωρο Βησσαρίωνα;»
Αυτά μας τα διηγηθηκε κάποιο πνευματικό του παιδί, που ήταν ο οδηγός που τον μετεφερε.
Ο π. Παΐσιος είναι πλέον Άγιος της Εκκλησίας μας.
Παγκόσμιος
άμβωνας έγινε το κελλί του αγίου Παϊσίου, αλλά και παγκόσμια φωνή
έγινε, με το θαύμα της αφθαρσίας, και η βραχνή φωνή του ταπεινού
Βησσαρίωνα.
Εγώ,
αδελφοί μου, δεν σας τα λέγω αυτά γιατί ανησυχώ για την αγιότητα του π.
Βησσαρίωνα. Αυτή είναι δεδομένη από τον Θεό και, μάλιστα με τέτοιο
τρόπο που κανένας, σώφρων άνθρωπος, δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.
Άγιος, και, μάλιστα ολόσωμος!
Ποιος άλλος τόπος αξιώθηκε να ζήσει, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, τέτοια μεγάλη ευλογία;
Μέσα
στο μοναστήρι του Οσίου Αγάθωνα, ο π. Βησσαρίων με τη σεμνότητά του και
το ήθος του κέρδισε τις ψυχές όλων των συμμοναστών του γιατί ήταν,
πραγματικά, μια ευλογημένη πνευματική μορφή.
Το
σώμα του ήταν ασκητικό, περιβεβλημένο με το φτωχικό του ράσο. Το
πρόσωπο του έλαμπε. Ακτινοβολούσε τη λαμπρότητα της ευλογημένης ψυχής
του.
Όλη
τη μέρα, τα χείλη του ψέλλιζαν λόγια προσευχής, χωρίς σταματημό, είτε
στεκόταν μπροστά στο καθολικό, για να υποδεχθεί τους προσκυνητές, είτε
στεκόταν μπροστά στην Παναγία την Αγάθωνη, στον Όσιο Αγάθωνα και στις
άλλες εικόνες που κοσμούν και αγιάζουν το Καθολικό της μονής μας.
Πολλές
φορές, ακούγαμε τον Παππούλη μέσα στο καθολικό της μονής να
κουβεντιάζει με κάποιον. Μπαίναμε να δούμε με ποιον κουβεντιάζει και δεν
βλέπαμε κανέναν. Με την Παναγία κουβέντιαζε; Με τον Άγιο Αγάθωνα;
Ώρες
πολλές προσευχόταν μπροστά στις άγιες εικόνες και το βράδυ συνέχιζε στο
κελλί του, το οποίο, πολλές φορές, ευωδίαζε! Ευωδία, που την ένοιωθε
όποιος περνούσε από εκεί.
Ήταν
ο μεγάλος πτωχός που πλούτισε πολλούς. Λίγοι άνθρωποι σ’ αυτό τον κόσμο
έφτασαν στο ύψος της δικής του ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας...-
Την ευχή του να έχουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου