[Πεζός Κανόνας Χριστουγέννων, ωδή Α' Κοσμά Μαϊουμά]

 

Ιδὼν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον, τὸν ἄνθρωπον χερσὶν ὃν ἐποίησε, κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται· τοῦτον δὲ ἐκ Παρθένου, θείας ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται, ἀληθείᾳ σαρκωθείς· ὅτι δεδόξασται.

Βλέποντας ὁ Κύριος ὅτι ὁ πλασμένος μὲ τὰ χέρια του ἄνθρωπος χάνεται, ἀφήνοντας τοὺς οὐρανοὺς κατέρχεται (στὴ γῆ) καὶ ἀπὸ τὴ θεία καὶ ἁγνὴ Παρθένο ἑνώνεται ἐξ ὁλοκλήρου καὶ κατ᾿ οὐσίαν μὲ αὐτόν, σαρκούμενος ἀληθῶς, γι᾿ αὐτὸ εἶναι δοξασμένος.

Σοφία Λόγος καὶ Δύναμις, Υἱὸς ὢν τοῦ Πατρὸς καὶ ἀπαύγασμα. Χριστὸς ὁ Θεὸς δυνάμεις λαθών, ὅσας ὑπερκοσμίους, ὅσας ἐν γῇ, καὶ ἐνανθρωπήσας, ἀνεκτήσατο ἡμᾶς· ὅτι δεδόξασται.

Ὁ Χριστὸς καὶ Θεός, ὡς σοφία, λόγος, δύναμη, ὄντας Υἱὸς τοῦ Πατρός, διαλανθάνοντας τὶς ὑπερκόσμιες καὶ ἐπίγειες δυνάμεις, ἐνανθρώπησε καὶ μᾶς ξαναέκανε δικούς του, γι᾿ αὐτὸ εἶναι δοξασμένος.