Ἀρχὴ σοφίας, τέλος ἀνωμαλίας.

 

Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων

Ἔφτασε πλέον στὸ χτένι τῆς πραγματικότητος καὶ ὁ κόμπος ποὺ λέγεται «γάμος καὶ οἰκογένεια» ὁμοφύλων. Ἀναπόφευκτο. Τόσους κόμπους ποὺ ἔχει σχεδιάσει τὸ ταγκαλάκι καὶ τὰ ὄργανά του, τὸ χτένι πιὰ δὲν προχωρᾶ φυσιολογικά. Ἤ θὰ σπάσῃ τὸ χτένι ἤ θὰ μαδήσουν τὰ μαλλιά.

Ὅλα ὅσα συμβαίνουν εἶναι ἐξόχως τραγελαφικά. Ἐντελῶς τραγικά καὶ ἐντελῶς γελοία. Καὶ καλὰ, εἶναι κατανοητό νὰ συμβαίνουν στὴν Ἀμερική, μιὰ χώρα χωρὶς στέρεα θεμέλια, χωρὶς ρίζες βαθειές, φτιαγμένη ἐξ ἀρχῆς ἀκριβῶς γιὰ νὰ ὁδηγηθῇ (καὶ νὰ ὁδηγήσῃ ὅλον τὸν κόσμο) στὸ χάος ποὺ θὰ φέρει τὴν νέα τάξι. Νὰ συμβαίνουν στὴν Ἑλλάδα μὲ τόσων χιλιετηρίδων ἱστορία καὶ πολιτισμό εἶναι ὄντως γιὰ νὰ τραβᾶς τὰ μαλλιά σου. Καὶ μόνο ἡ γλώσσα μας φτάνει γιὰ νὰ ἀποδείξῃ τὴν ἀπάτη καὶ τὸ παρά φύσιν ὅλων αὐτῶν τῶν καταστάσεων.

Γι᾿ αὐτό καὶ οἱ σχεδιαστὲς αὐτῆς τῆς ἀπάτης ἀλλοιώνουν καὶ χρησιμοποιοῦν τὴν γλῶσσα γιὰ νὰ ἐξαπατήσουν, νὰ διαστρέψουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὶς ἐπιλογές τους.

Ὅσους ἀνθρώπους ἔχουν ἐκφυλιστεῖ καὶ συμβιώνουν προκειμένου νὰ ἰκανοποιοῦν τὶς σεξουαλικὲς τους ἐπιθυμίες τοὺς ἀποκαλοῦν ζευγάρια ὁμοφύλων καὶ τώρα ἀπαιτοῦν -ἐκτὸς τοῦ συμφώνου συμβιώσεως, τὸ ὁποῖο ἡ πολιτεία τοὺς ἔχει παραχωρήσει- νὰ νομιμοποιηθῇ ὁ «γάμος» τους καὶ ἡ «οἰκογένειά» τους ὥστε νὰ μποροῦν νὰ «ἔχουν» τέκνα. Τεκνοθεσία τὸ λένε αὐτό.

Ὅλοι, ὑποθέτω, γνωρίζουν ὅτι τὰ φύλα εἶναι δύο. Τὰ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό. Ἡ φυσιολογικὴ, κατὰ φύσιν, κατάστασις εἶναι ὁ ἄντρας νὰ συμπεριφέρεται σὰν ἄντρας καὶ σεξουαλικῶς νὰ ἐπιθυμῇ γυναῖκα καὶ ἡ γυναίκα νὰ συμπεριφέρεται σὰν γυναῖκα καὶ νὰ ἐπιθυμῇ ἄντρα. Αὐτὸ ἔχει καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς τεκνοποιΐας, ἔτσι γεννιοῦνται τὰ παιδιά. Ἰσχύει σχεδὸν σὲ ὅλα τὰ ζώντα πλάσματα. Ἄμα κοιτάξει κανεὶς γύρω του αὐτό θὰ δῇ, ἄν ὑπάρχουν φυσιολογικά ζωντανὰ πλάσματα γύρω του.

Οἱ ἄντρες ποὺ συμπεριφέρονται σὰν γυναῖκες καὶ δέχονται νὰ χρησιμοποιοῦνται σὰν γυναῖκες ἀπὸ ἄλλους ἄντρες ποὺ δὲν θέλουν σεξουαλικὲς σχέσεις μὲ γυναῖκες, ἀλλὰ μὲ ἄντρες ποὺ τοὺς χρησιμοποιοῦν σὰν γυναῖκες, ὀνομάζοντο ἀνέκαθεν ὡς ἔκφυλοι. Ἔξω τοῦ φύλου τους, δηλαδή. Τὰ ἴδια καὶ κατ᾿ἀναλογία γιὰ τὶς γυναῖκες.

Τὸ ρῆμα ἐκφυλίζω κατὰ κυρία ἔννοια σημαίνει ἀλλοιώνω τὴν φύσι κάποιου, τὸν κάνω νὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ τὴν φύσι του. «Ἐκφυλίζω: ἀλλοιῶ τὴν φύσιν τινός, κάμνω τινα ἤ τι ν᾿ ἀποστῇ τῆς οἰκείας φύσεως». (Δ. Δημητράκου Μέγα Λεξικὸ Ἑλληνικῆς Γλώσσης. Τομ.5, σελ2406

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν γενικὸ αὐτὸν προσδιορισμό ὑπάρχει γιὰ τοὺς ἄντρες καὶ ἡ ὀνομασία κίναιδος, αὐτὸς ποὺ ἔχει κινήσει, ποὺ ἔχει διώξει, τὴν αἰδὼ, τὴν ντροπή. «Κίναιδος: ὁ παρὰ φύσιν συνουσιαζόμενος, εἴτε ἐνεργῶν , εἴτε πάσχων». (ὅ.π. Τομ8. σελ 3905) Ὁ ἐνεργητικὸς κίναιδος ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο λέγεται καὶ ἀρσενοκοίτης. Γιὰ τὶς γυναῖκες ὑπάρχουν οἱ λεσβίες, μὲ ἐνεργητικὲς ἀνδρικὲς ὀρέξεις καὶ οἱ ἄλλες μὲ παθητικὴ στάσι. Πέραν τούτων ἐκατοντάδες ἄλλα ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὀνόματα περιγράφουν καὶ διευκρινίζουν τὶς πάμπολλες ἰδιαίτερες συμπεριφορὲς ποὺ ἀναπτύσσουν τὰ ἄτομα αὐτά.  Ἄλλη περιεκτικὴ συνήθης λέξι ποὺ περιγράφει τὶς παραπάνω ἄλλα καὶ τὶς πάμπολλες ἄλλες σεξουαλικὲς παρεκλήσεις εἶναι ἡ λέξι ἀνώμαλος (-η γιὰ τὶς γυναῖκες)

Σήμερα ἔχει ἐπικρατήσει ὁ νεολογισμὸς ὁμοφυλόφιλος  ἀπὸ μετάφρασι τῶν ἑλληνολατινικῶν ὅρων homosexualis καὶ homosexualismus ποὺ εἶχε πλάσει ἕνας γερμανὸς γιατρός τὸν 19^ο αἰώνα.[1]

Συγνώμη ποὺ κουράζω, ἐπαναλαμβάνοντας γνωστὰ πράγματα, ἀλλὰ εἶναι ἡ ἀφετηρία γιὰ αὐτὸ ποὺ σχολιάζουμε. Δὲν ὑπεισερχόμεθα στὶς συζητήσεις γεννιοῦνται; γίνονται; κλπ. Σήμερα ἔχει στηθῇ ὁλόκληρη ἐπιχείρησι νὰ πειστῇ ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ παραπάνω (τὰ ὁποία εἶναι μιὰ ἐλάχίστη καὶ «συντηρητική» κατηγορία τῶν ἀναριθμήτων σημερινῶν διαστροφῶν καὶ ἀνωμαλιῶν ποὺ ὑπάρχουν) εἶναι ἀναληθή, ὅτι ὅλα εἶναι φυσιολογικά, ὅτι ὅ, τι θέλει ὁ κάθε ἕνας κάνει καὶ ἐφ᾿ὁσον τὸ θέλει εἶναι δίκαιον νὰ γίνῃ. Καὶ φτάσαμε στὰ LGBT+ , ΛΟΑΤΚΙ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε. Φυσικὰ ὑπάρχουν τὰ κέντρα ποὺ μεθοδικὰ προωθοῦν ὅλα αὐτά καὶ τὸ χρῆμα καὶ ἡ ἰσχύς ἐπιβολῆς διὰ τῶν μεγάλων παγκοσμίων ἐταιρειῶν καὶ τῶν κυβερνήσεων. Αὐτὰ ἔχουν παρουσιαστεῖ, ἔχουν ἀναλυθῇ, εἶναι (ἤ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι) γνωστά. Τὸ δράμα εἶναι ὅτι ἐπιστρατεύεται καὶ ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τῶν προθύμων ἐκ τῶν ἱεραρχῶν καὶ κληρικῶν, προκειμένου νὰ προωθηθοῦν αὐτὲς οἱ ἀπόψεις κυρίως στοὺς νέους καὶ ἄπειρους (πράγμα ποὺ γίνεται ἀκόμη καὶ διὰ τῆς κρατικῆς παιδείας).

Ἐπειδὴ τὸ κεντρικώτερο σημεῖο τῆς ἀπάτης εἶναι ἡ ἀλλοίωσις τῆς σημασίας τῶν ὀνομάτων καὶ τῶν λέξεων καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ ἔχει ξανασυμβεῖ πολλὲς φορὲς, ὅταν κάποιοι προσπάθησαν νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς ἀνθρώπους, θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω μερικὲς ἐπὶ πλέον πληροφορίες γιὰ νὰ προβληματιστοῦν ὅσοι θεωροῦν ὅτι πιστεύουν  στὴν ὁρθόδοξη ἐκκλησία, στοὺς ἀγίους της καὶ τὴν διδασκαλία της, ἀλλὰ παρασύρονται ἄκριτα ἀπὸ τὶς κατευθύνσεις ποὺ δίνουν κάποιοι κληρικοί.

Τέτοιο ζήτημα εἶχε παρουσιαστεῖ καὶ κατὰ τὴν μονοφυτικὴ αἵρεσι τῶν Εὐνομιανῶν ποὺ ἀντιμετώπισε ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Ὁ Εὐνόμιος προσπαθοῦσε ἀλλάζοντας τὸ νόημα τῶν λέξεων νὰ ὁδηγῇ μέσα ἀπὸ ἕνα λαβύρινθο συλλογισμῶν στὸν δικό του στόχο τοὺς ἀκροατές. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος  ἀγωνίστηκε νὰ ἐξηγήσῃ στοὺς ἀνθρώπους τὴν θεμελιώδη ἀπάτη καὶ τὴν τεράστια σημασία καὶ τῆς παραμικρῆς μὴ ἐμφανοῦς ἀλλοιώσεως τοῦ νοήματος τῶν λέξεων, ὡς αἰτίας τελικῆς ἐξαπάτησης καὶ καταστροφῆς. Ἀπὸ τοὺς Κατὰ Εὐνομίου λόγους τοῦ ἀγίου Γρηγορίου εἶναι καὶ τὰ ἀποσπάσματα ποὺ παρατίθενται.

Κατ᾿ ἀρχὴν ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι χρησιμοποιοῦμε τὰ ὀνόματα, τὶς λέξεις, γιὰ νὰ διδασκόμεθα γιὰ τὴν πραγματικότητα, γιὰ τὰ πράγματα. Δὲν εἶναι ἀπλὰ γιὰ νὰ συνενοηθοῦμε: 

«Διὰ τοῦτο χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν, ὥστε διδασκαλίαν ἡμῖν ἐκεῖθεν τῶν πραγμάτων γίνεσθαι» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG45.965

(Θυμηθεῖτε καὶ  τοῦ Ἀντισθένη τὸ «ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις».)    

Ἄν διαφυλαχθῇ ἡ συνήθης χρῆσις τῶν λέξεων, δὲν ὑπάρχει καμμία δυνατότης νὰ ἀνατραπῇ ἡ ὑγιῆς στάσις ζωῆς. Ἄν ὅμως ἀπὸ τὸν κοινὸ καὶ καθιερωμένο τρόπο σκέψεως διαστραφοῦν οἱ λέξεις  τότε μαζὶ μὲ τὴν διαστροφὴ τῶν λέξεων θὰ διαστραφὴ καὶ ὁ τρόπος ζωῆς:

«Εἰ μὲν ἐπὶ τῆς συνηθείας φυλαχθείη τῶν ὀνομάτων ἡ χρῆσις, οὐδεμίαν ἰσχὺν εὑρήσει πρὸς ἀνατροπὴν τοῦ ὑγιαίνοντος δόγματος, εἰ δὲ τῶν κοινῶν καὶ νενομισμένων διανοημάτων παρακινηθείη τὰ ῥήματα, τῇ περὶ τὴν φωνὴν κακοτροπίᾳ ῥᾳδίως δύνασθαι συγκακουργήσειν τὰ δόγματα». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 45.449

Πάνω σ᾿αὐτὴ τὴν λογικὴ διαπίστωσι, ποὺ ἐδὼ παραθέτουμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, στηρίζεται ὅλη ἡ σημερινὴ προσπάθεια νὰ ἐξαρθρωθῇ ὁ παραδεδομένος τρόπος ζωῆς καὶ νὰ μετατραπῇ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἐλεύθερη καὶ αὐτεξούσια ὕπαρξις σὲ ἕνα ἄβουλο ἐνεργούμενο τῶν ἐπιβούλων τῆς νέας ἐποχῆς.

Ἀλλάζει ἡ χρῆσις τῶν ὀνομάτων. Μετακινοῦνται, παρακινοῦνται διαστρέφονται τὰ νοήματα τῶν ρημάτων, τῶν λέξεων. Ἄνδρας καὶ γυναίκα εἶναι αὐτὸ ποὺ περιγράψαμε παραπάνω καὶ ποὺ ὅλοι γνωρίζουν ἐκ πείρας. Οἰκογένεια εἶναι αὐτὸ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν ἔνωσι αὐτῶν τῶν δύο φύλων ποὺ λέγεται γάμος. Ἀπὸ τὸν γάμο προκύπτουν τὰ παιδιά. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ φύσιν , ἡ φυσιολογικὴ κατάστασις. Τώρα παρουσιάζεται ὡς «γάμος» καὶ ζητεῖται ἡ νομιμοποίησις του ἡ συμβίωσις δύο ἐκφύλων ἀτόμων, ὅπως περιγράψαμε παραπάνω. Αὐτὴ ἠ συμβίωσις ἐμφανίζεται ὡς «οἰκογένεια» ἤ δὲ δυνατότης τοῦ κάθε ἑνὸς νὰ ἀπαιτῇ αὐτὴ τὴν κοινωνικὴ-νομικὴ ρύθμισι ὡς δικαίωμά του.  Πρόκειται γιὰ μιὰ σαφεστάτη καὶ προφανὴ κακοποίησι τῶν λέξεων γάμος καὶ οἰκογένεια. Καὶ ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος αὐτὸ θὰ ἐπιφέρῃ τὴν κακοποίησι τῶν δογμάτων, τοῦ τρόπου ζωῆς τελικῶς.

Ὅλη αὐτὴ ἡ κατάστασις δὲν γίνεται τυχαίως ἤ αὐτομάτως. Πρόκειται γιὰ μεθοδευμένη προσπάθεια τῶν παγκοσμίων κέντρων ἐπιβολῆς νὰ σαρώσουν κάθε προϋπάρχουσα κατάστασι καὶ παράδοσι ὥστε νὰ μπορέσουν εὔκολα καὶ ἀνεμπόδιστα νὰ ἐπιβάλλουν τὰ σχέδιά τους. Ὁ τελικὸς στόχος δηλαδὴ ἐπιβάλλει τὴν ἀλλοίωσι τῆς σημασίας τῶν λέξεων. Αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεσις, τὸ ὁρμητήριο, τὸ θέμελιο γιὰ νὰ διαλυθῇ, κακοποιηθῇ, κακουργηθῇ ὁ συνήθης παραδεδομένος τρόπος ζωῆς.

«Τὸν μὲν οὖν σκοπὸν τῆς   τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπινοίας ἱκανῶς ἐκ τῶν εἰρημένων οἴομαι πεφανερῶσθαι, ὅτι καθάπερ  ὁρμητήριον ἢ θεμέλιον τῆς πάσης ἑαυτοῦ περὶ τὸ δόγμα κακουργίας τὰ  ῥήματα ταῦτα προϋποβάλλεται» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 45.308

Δὲν εἶπα τίποτα καινούργιο, οὔτε καμμιὰ σοφία δική μου. Κατέθεσα ἀπλῶς πολὺ ὁλίγα ἀπὸ τὴν σκέψι τοῦ ἁγίου Γρηγορίου γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Γιατί; Γιὰ  νὰ δοῦνε οἱ διοικοῦντες τὸν θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας ποιὰ ἦταν ἡ στάσις τῶν πραγματικῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ συναρπαγῆς ἤ ἀγνοίας ἤ δειλίας ἀμελοῦν ἤ ἀδρανοῦν ἤ καὶ συμπορεύονται μὲ τέτοιες τακτικὲς νὰ προβληματιστοῦν, νὰ σκεφτοῦν καὶ νὰ ἀλλάξουν πορεία.  Τὰ ἴδια καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς. Δὲν γίνεται νὰ λὲς ὅτι πιστεύεις στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐκκλησία του καὶ νὰ θεωρῇς γάμο τὴν συμβίωσι τῶν κιναίδων καὶ οἰκογένεια τὸ ἀποτέλεσμα τῆς συμβιώσεώς τους. Τὰ Σόδομα τότε γιατί κάηκαν; Τἰ περισσότερο ἔκαναν οἱ ἐκεῖ διαβιοῦντες;  Δὲν νομίζω μάλιστα νὰ ἀξίωναν νὰ ὀνομάζονται οἱ αἰσχρουργίες τους «γάμος» καὶ «οἰκογένεια». Ἀπλῶς τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔνοιαζε ἦταν νὰ ἰκανοποιοῦν τὰ πάθη τους. Σήμερα δὲν τοὺς νοιάζει ἀπλῶς νὰ τὰ ἰκανοποιοῦν. Θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν σὲ ὅλη τὴν κοινωνία,  καὶ μάλιστα διὰ νόμου, ὅτι αὐτὸ εἶναι δίκαιον καὶ ἐπιβεβλημένο καὶ ὀρθόν καὶ ὅτι ὅσοι δὲν πείθονται καὶ δὲν συμφωνοῦν ἔχουν καταληφθῇ ἀπὸ φοβίες (ὁμοφοβικοί) ἤ δὲν σέβονται τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων (ἀπάνθρωποι, μισάνθρωποι καὶ φασίστες).

Καὶ ἡ ἀλλοίωσις τῆς σημασίας τῶν ἤδη γνωστῶν λέξεων καὶ  ἐννοιῶν, εἶναι τὸ ἔνα σημαντινὸ σκέλος γιὰ νὰ μπερδευτοῦν τουλάχιστον οἱ νεώτεροι καὶ νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ τὶ ἀκριβῶς γίνεται γύρω τους. Τὸ ἄλλο σκέλος εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ ὀμιχλωδῶν λέξεων, ἀσαφῶν, νεολογισμῶν εἰσαγομένων καὶ ἐπιπλάστων ποὺ τὴν σημασία καὶ τὴν ἔννοιά τους νὰ μὴν μποροῦν οἱ πολλοὶ νὰ τὴν ἀντιληφτοῦν λόγῳ τῆς ὀμιχλώδους συγκαλύψεως:

«τῇ ὁμίχλῃ τῆς λέξεως συγκαλύψας δυσθήρατον αὐτῶν τὴν ἔννοιαν  εἶναι τοῖς πολλοῖς παρεσκεύασεν» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 45.325    

Καὶ ἀκοῦς: «κοινωνικὸ φύλο», τρανσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ -καὶ μυριάδες ἄλλα ποὺ καταλήγουν σὲ -σέξουαλ- νεωτερικὴ ταυτότητα φύλου, νεωτερικὴ queer θεωρία καὶ μύρια ὅσα θαυμαστά μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πολλοὶ νὰ μὴν καταλαβαίνουν οὔτε τί ἀκοῦνε. Καὶ κάποιοι ἀπὸ ὅσους καταλαβαίνουν νὰ δηλώνουν ὅτι ἐδὼ ἔχουμε μιὰ παράλογη καὶ παραφυσικὴ ἀλλοίωσι τῆς πραγματικότητος: 

«Οι υποστηρικτές των νέων ταυτοτήτων φύλου καταλήγοντας να σταχυολογούν διάφορες αιρετικές φιλοσοφικές απόψεις, συνθέτουν ένα ιδεολογικό βάθρο για τη διαμόρφωση ενός θεωρητικού εξαμβλώματος για το φύλο, το οποίο φαίνεται κατά την γνώμη τους να υπέρκειται του λόγου από απόψεως γλώσσας, στην ουσία όμως από απόψεως λογικής πάσχει. Αυτό, που δημιουργείται εν τέλει, δεν είναι μία πάνω από κάθε γλωσσική αντίληψη «ιδέα» περί του φύλου, αλλά μία παράλογη και παραφυσική αλλοίωση της πραγματικότητας».  Εἰρήνη Ἀστρά: Φύλο: Ζήτημα τῆς φύσης τῆς κοινωνίας ἤ τῆς προαίρεσης; Αθήνα 2020 σελ.137

Ἄς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καθημερινὴ παράκλησις πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στὸ Ἀπόδειπνο εἶναι (σὺν τοῖς ἄλλοις) καὶ τὸ: «τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον». Αὐτὸ δείχνει πόσο σημαντικὸ εἶναι ἡ καθαρότης τῶν ἐννοιῶν καὶ ἀκολούθως τῶν λογισμῶν. Ἄρα κεντρικὴ ὑποχρέωσις καὶ μέριμνα τῶν ποιμένων εἶναι νὰ φροντίζουν, τὸ κατὰ δύναμιν, γι᾿ αὐτὴν τὴν καθαρότητα.

Τώρα ποὺ βλέπουν τέτοιο θόλωμα, τέτοιο γκρέμισμα, τέτοια ὑπονόμευσι (καὶ ἀστυνόμευσι) τῆς σκέψεως, τί κάνουν; Δὲν αἰσθάνονται τὴν ὑποχρέωσι νὰ ἀποκαταστήσουν τὸ νόημα τῶν κακοποιημένων λέξεων, προκειμένου νὰ προλάβουν τὸ κακὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ; Δὲν εἶναι εὐθύνη τους αὐτό; Τί σόϊ ποιμένες εἶναι; Μόνο οἱ φιέστες καὶ τὰ γεύματα καὶ οἱ μεγαλοστομίες τοὺς ἐνδιαφέρουν; Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἀντιδροῦν, ἀλλὰ συνεργάζονται μὲ τοὺς ὑπονομευτές, εἴτε μὲ τὴν σιωπή τους, εἴτε καὶ ἐνεργητικά (δηλώνουν δημοσίως ὅτι τοὺς θεωροῦν «ἀγαπημενες οἰκογένειες», βαπτίζουν τὰ «παιδιά» παρουσίᾳ τῶν «γονέων» κλπ).

Καὶ μεῖς οἱ ὑπόλοιποι τί κάνουμε; Ἄντε καμμιὰ λεκτικὴ διαμαρτυρία -καληώρα σὰν ἐτούτη. Φτάνει; Δὲν νομίζω. Φοβόμαστε τί θὰ μᾶς ποῦν; Πῶς θὰ μᾶς χαρακτηρίσουν; Τὸ λιγώτερο σκοταδιστὲς, ὀπισθοδρομικοὺς καὶ μισανθρώπους. Μὰ αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά τους καὶ ἡ τακτική τους. Τί σὲ προβληματίζει ἄν αὐτὸς  ποὺ ὀνομάζει γάμο τὴν συμβίωσι τῶν ἐκφύλων -ἄρα διαστρέφει τὴν κατὰ φύσι πραγματικότητα- σὲ λέει σκοταδιστὴ καὶ σὲ ὑβρίζει; Μὰ αὐτὸς ὑβρίζει κάθε τί φυσιολογικὸ καὶ κοινῶς ἀποδεκτό. Ὅσο ἐπιμένει σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάστασι θὰ ἦταν πολὺ ἐπικίνδυνο νὰ μὴν σὲ βρίζῃ, ὅταν προσπαθεῖς νὰ τοῦ ὑποδείξῃς τὸ παράλογο τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ἐνεργειῶν του.

Δὲν πρέπει γιὰ κανένα λόγο νὰ γίνῃ ἀποδεκτὴ ἡ ὀνομασία τῆς συμβιώσεως  τῶν ἐκφύλων ὡς «γάμος» καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ὡς «οικογένεια», διότι ὅπως βλέπουμε ἔτσι διαλύεται ἡ πραγματικὴ ἔννοια τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένείας ὡς κατὰ φύσιν καταστάσεως. Μετὰ ἀκολουθοῦν ὅλα τὰ ἄλλα. Ἄς τοὺς δώσῃ ἡ Πολιτεία ὅποια νομικὰ δικαιώματα θέλει, ἀλλὰ τὸ νὰ ἐπιτραπῇ σ᾿ αὐτὴν τὴν συμβίωσι ὁ χαρακτηρισμὸς «γάμος» καὶ «οἰκογένεια» εἶναι ὕβρις κατὰ τῆς φύσεως καὶ ὑπονόμευσις τῆς φυσιολογικῆς διαβιώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Αὐτὸ ποὺ συνέβη στὰ Σόδομα εἶχε ἐπικρατήσει τοπικῶς καὶ λύθηκε ἐκ Θεοῦ μὲ τὸν τρόπο ποὺ γνωρίζουμε. Τὸ σημερινὸ προσπαθεῖ νὰ ἐπικρατήσει παγκοσμίως, καὶ θέλει νὰ ἐπιβληθῇ ὡς  ἡ φυσιολογικὴ συνέχεια τῆς πορείας τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Μιὰ ποὺ ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτα λέτε νὰ μείνῃ ἀναπάντητο ἀπὸ τὸν δικαιοκρίτη Θεό; Μόνο ποὺ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωσι, δὲν μᾶς βλέπω νὰ ἀπομακρυνόμαστε σὰν τὸν Λώτ καὶ πίσω νὰ καίγονται τὰ Σόδομα, γιατὶ παντοῦ θὰ εἶναι Σόδομα, καὶ γιατὶ ἐμεῖς δὲν ἀντιδροῦμε ὅπως ἀντέδρασε ὁ Λώτ.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Κωνσταντίνου Σιαμάκη: Οἱ ἐκφυλοι Α΄ Θεσσαλονίκη 1991, σελ.64. Ἐκεὶ ὑπάρχουν ἄφθονες πληροφορίες γιὰ τὰ θέματα αὐτά καὶ πολλὲς ἀπὸ τὶς παρατιθέμενες ἀντλοῦνται καὶ ἀπὸ ἐκεί.