Ένα βράδυ που πήγε στο Κυριακό της Σκήτης, πριν αρχίσει η ακολουθία, κάθισε στον πρόναο κάτω από μια σκάλα. Μετά από λίγο μπαίνει στον ίδιο σκοτεινό χώρο ο Γερο-Δημάς, ένας ασκητής που έμενε μόνος πάνω από τη Σκήτη, σε μια πρωτόγονη καλύβη. Κοιτάζει γύρω του. Δεν βλέπει κανένα. Παίρνει το κομποσχοίνι και αρχίζει τις μετάνοιες. Λέει την ευχή. Δεν ελέγχει τον εαυτό του και τις κινήσεις του. Βγάζει μια κραυγή ευαρέσκειας. Λάμπει μέσα στο φως. Αυτό μεταδίδεται αμέσως στην εύφλεκτη ύλη του νέου μοναχού, που συγκλονίζεται και κλαίει ασυγκράτητα. Μπήκε δια μιας στον κόσμο της χάριτος του περιφρονημένου ασκητή. Και γίνεται ο Γερο-Δημάς ο αρχάγγελος Γαβριήλ για τον ευαγγελισμό του μικρού και άγνωστου μοναχού, που θα ονομαστή αργότερα Πορφύριος και θα αναδειχθή ο πυρφόρος άγγελος της χαράς για όλο τον κόσμο. Όταν τέλειωσε η ακολουθία, δεν μπορούσε να μιλήση σε κανένα. Πάει στο δάσος. Ξεσπάει σε κραυγές: Δόξα σοι, ο Θεός! Δόξα σοι, ο Θεός! Ήδη έχουν ανοιχθή οι αισθήσεις του. Βλέπει, ακούει, οσφραίνεται από μακριά. Διακρίνει τι γίνεται στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Του μιλούν τα βράχια, του λένε όλη την ιστορία και τα μυστικά των Καυσοκαλυβίων. Ομολογεί:
«Από τότε που έγινα μοναχός, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει θάνατος».
(Το κάλλος θα σώσει τον κόσμο/Αρχιμανδρίτης Βασίλειος, Προηγούμενος Ι.Μ Ιβήρων/Εκδόσεις: Ι.Μ Ιβηρων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου