Σκεφτείτε.
Τα Χριστούγεννα σαν εορτή θρησκευτική την αποδέχεται με χαρά και ο φτωχός και ο στερημένος και αυτός πού πενθεί και δυστυχεί. Είναι παρηγοριά ο Χριστός, η θεία κοινωνία, η καταφυγή στον Ναό, στην ευαγγελική ιστορία, στον Χριστό πού αδειάζει μέσα στον Ανθρωπο ταπεινά και σιωπηρά. Είναι ομοούσιος του κάθε πόνου και της κάθε φτώχειας.
Οι εορτές όμως η "εορταστική περίοδος", τα κοσμικά xmas ,τα οποία δεν μπορώ να πώς πώς δεν είναι ευχάριστα και σε μας, δεν φέρνουν πάντα και παντού την δεδομένη χαρά και δεν τους αγγίζουν όλους.Μάλιστα πολλές φορές ο θόρυβος και η τεχνητή ευδαιμονία είναι και πρόκληση και κόλαση για αυτούς πού ζούν στο περιθώριο ή την δυστυχία. Όσο απλώνεται το φως τόση η παγωνιά και τόσο το σκοτάδι.
Αυτή είναι η διαφορά Χριστού και Κόσμου.
π.Π.
1 σχόλιο:
...πράγματι, μᾶς ἄρεσαν οἱ στολισμοί, κι ἐνθουσιαζόμασταν μὲ τὰ δῶρα,
καὶ μᾶς ἔλαχε, νὰ εἴμαστε ἐμεῖς
τὰ πρῶτα παιδιὰ ποὺ γευτήκαμε αὐτήν τήν μ α ζ ι κ ή ἔκρηξη τοῦ καταναλωτισμοῦ , στήν ὁποία ὅλο καὶ περισσότεροι εἶχαν μερίδιο
(κι ὅλα ἐτοῦτα ἐν τέλει, ἔμοιαζαν πολύ ἀθῶα... )
ὅμως, τώρα ποὺ τὸ αὐξημένο κόστος τους, μᾶς κάνει νὰ τὰ περιορίζουμε ἤ και νὰ τὰ στερούμαστε
διαπιστώσαμε μὲ ἔκπληξη, πὼς τὸ
ἀληθινό νόημα τῆς γιορτῆς,
μᾶς ἔχει διαϕύγει ἐντελῶς,
ὁ λαός τὸ ἔχει ξεχάσει,
τὸ ἔχει πλέον
ἐξ ὁλοκλήρου...χ ά σ ε ι...
(ποιός μπορεῖ π.χ. ὄπως παλιότερα, νὰ πάει πρῶτα
στὸ σαρανταλείτουργο
καὶ μετά στὶς δουλειές του...;)
Δημοσίευση σχολίου