Τίποτα δεν πήγε στράφι

Γράφει  ο Αριστείδης Π. Δασκαλάκης

    Πρόσφατα βιώσαμε μια βιβλική καταστροφή ενός ζωτικότατου χώρου της πατρίδας μας.

     Πνεύμονας οικονομικός, ο Θεσσαλικός κάμπος, κατέρευσε. Μια κατάρευση που προδιαγράφει σωρευτικά, στις πρότερες καταστροφές (μνημόνια, πυρκαγιές, πανδημίες κ.α.),  περαιτέρω δυστοκία  στη ζωή μας. Ακρίβεια ζωής, περιβαλλοντικές επιδράσεις, περιορισμούς και πολλά άλλα.

      Πριν κάτι χρόνια, ποιος μπορούσε να φανταστεί τα επερχόμενα. Μπορεί να ζούσες μες στις δυσκολίες, να είχες δοκιμασίες αλλά δεν τολμούσες να διανοηθείς τι έρχεται.

      Κι εκεί που καταγινόσουν με τα ιδιωτικά σου προβλήματα, έρχεται μια καταστροφή γενικευμένη, που “τα μεγάλα σου”  τα θέματα  τα εξαφανίζει. Τα κάνει να φαίνονται τόσο μικρά στο χθες, που στο αύριο τα αναπολείς. Σου λείπουν. Ή μάλλον, σου λείπει η κατάσταση εκείνη που πίστευες, ότι κάθε τι παλεύεται. Παρότι τότε δεν το πολυπίστευες.

Και αυτό που τότε έμοιαζε ανυπέρβλητο , φαντάζει τώρα μηδαμινό μπρος στην καταστροφή και τον όλεθρο.

Τότε ρωτούσες γιατί. 

Γιατί σε μένα Θεέ μου. Μετακύλιες την ευθύνη σε Αυτόν. Του προσέδιδες κίνητρα εκδικητικά, τιμωρητικά.

Τώρα, αν δεν ανήκεις σε αυτούς που εν μια νυκτί από νυκοκύρηδες έμειναν άστεγοι , με μόνη περιουσία τα λασπωμένα ρούχα και τα τρύπια παπούτσια, ή σε αυτούς που το βιός τους έγινε στάχτη, μπορείς να συνεχίσεις να ρωτάς ΓΙΑΤΙ;

Γιατί όχι και σε εμένα Θεέ μου;

Ήμουν λιγότερο αμαρτωλός; Eυλαβέστερος ; Πιο πιστός; Και τιμώρησες τους χειρότερους;

 Ή μήπως ήμουν τόσο αδύναμος και ασθενής πνευματικά, που δεν θα άντεχα τέτοιο όλεθρο. Θα οδηγούμουν μαθηματικά  στην πτώση και στην απώλεια. Κι έβρεξες  την οργή σου, παραχώρησες την παιδαγωγία του έθνους, στους πιο ρωμαλέους πνευματικά; Σε αυτούς που ίσως μπόρεσαν να σηκώσουν το Σταυρό της πατρίδας στην πλάτη τους;

Ποιος μπορεί Κύριε να απαντήσει σε αυτό; Δύσκολος αλγόριθμος. Ακόμα και για τους πιο δυνατούς λύτες.

Εσύ Κύριε γνωρίζεις, κι έχεις απάντηση σε όλα. Σε κάθε ΓΙΑΤΙ, που σκοπεύει να μυκτηρίσει  κάθε παραχώρηση και κάθε παιδαγωγία.

Δυστυχία που μετουσιώνεται σε ύβρη ή στην καλύτερη περίπτωση σε ένα Κύριε Ελέησον.

Δεν χωρά μες στην τρυγημένη από πόνο καρδιά, ένα Δόξα Σοι ο Θεός. Δόξα τω Θεώ Κύριε

για όλες τις δωρεές που γνωρίζω. Δόξα τω Θεώ και γι’ αυτές που δεν γνωρίζω.

Και ιδαιτέρως για αυτές τις δωρεές, τις πιο μυστικές, τις καλά καμουφλαρισμένες με τον μανδύα της δοκιμασίας. Όσο ασήκωτη κι αν φαίνεται. Όσο αβάσταχτη κι αν φαντάζει.

Τι να πεις στο βοσκό που έχασε τα πρόβατα. Στον ηλικιωμένο που έμεινε χωρίς σπίτι. Πως να παρηγορήσεις τη μάνα που έχασε το παιδί της.

Δεν μένει παρά μόνο μια ματιά στην άλλη μάνα. Αυτήν, που κάτω απ’ το Σταυρό βιώνει τη μεγαλύτερη και ανυπέρβλητη αδικία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Να αντικρίζει πάνω στο ξύλο, το αιματωβαμμένο Αρνίο, τον χλευαζόμενο Κύριο, τον υιό και Θεό της, διψασμένο, μαστιγωμένο, καρφωμένο και δαρμένο, τον αθώο των αιώνων,τον άγιο και άχρονο Θεό.

Δες αυτή τη μάνα και ήλπισε. Το δάκρυ που πότισε τη γη, δεν πήγε χαμένο. Στο ξύλο της αμαρτίας όταν κατέβασαν το πανάχραντο λείψανο, βρήκαν ένα χαρτί καρφωμένο. Ένα χρεόγραφο.

Κάτι πληρώθηκε . Κάτι χαρίστηκε εκεί πάνω στο Σταυρό. Είναι το χρεόγραφο των αμαρτιών του ανθρώπου. Τα εξαγόρασε ο “νεκρός”. Ο αιώνια ζωντανός. Ο ζωοδότης και δημιουργός. Τίποτα δεν πήγε στράφι. Όλα είχαν τον σκοπό τους. Καλοσχεδιασμένα κι εκτελεσμένα, απ’ τον άριστο χειρουργό της ανθρωπότητας.

Και τώρα ενεργεί χειρουργική επέμβαση πάλι. Τίποτα δεν θα πάει στράφι. Και αυτός που σήμερα κατηγορεί τον Μέγα Δικαστή, αύριο θα τον υμνεί. Τώρα δεν γνωρίζει. Αύριο θα καταλάβει. Θα τον ευχαριστεί και για τις δωρεές που κάποτε δεν διέκρινε, αλλά τώρα πια γνωρίζει.

“Κύριε σε ευχαριστούμε υπέρ πάντων ων ίσμεν και ων ουκ ίσμεν”