ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ (8)

Συνέχεια από εδώ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ

«Ο άνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεό βαθιά… χάνεται στην απειρία της Αγάπης»

Παρ' ὅλα αὐτά τά ὑπερφυή βιώματα, τίς Θεῖες ἐμπειρίες καί τίς ἄρρητες ἀποκαλύψεις, ὁ Παππούς, με βαθειά συναίσθησι τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, ἐτελοῦσε τήν Θεία Λειτουργία ὡς ὁ ἔσχατος ἁμαρτωλός. Όταν ἀναφωνούσε με λυγμική φωνή τα «Σὰ ἐκ τῶν Σῶν», συγκλονιζόταν ἀπὸ τὴν ἀπειροδυναμία τῶν λόγων καί, ἐπιρρίπτοντας την πτωχεία του με εμπιστοσύνη στην άπειρη εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, εἰσπηδούσε στον ὑπερβατικό χώρο.

Ὅταν ἔφθανε ἡ ὥρα τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων, μέσα στην ἑνότητα τοῦ Μυστηρίου ἐβίωνε την Θεϊκή ἀγάπη ὡς Πάσχα αἰώνιο, όπως φαίνεται από τους λόγους του. «Την στιγμή της Αγίας Αναφοράς, ζούμε τα μέλλοντα ὡς παρόντα. Η διάνοια θεωρεῖ τόν Θεό. Τον βλέπει καί αἰσθάνεται ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Παντοδύναμος Θεός, ὁ Δημιουργός της ψυχῆς μας, τῆς ὅλης υπάρξεώς μας καί τοῦ σύμπαντος ολοκλήρου. Εἶναι ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης! Ελπίζοντας, λοιπόν, στην φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὁ ἱερουργός ἐνδύεται δύναμιν ἐξ ὕψους καί ἔτσι τολμά τον Καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, διότι γνωρίζει ότι Αυτός, ποὺ εἶναι ὁ ὧν καὶ ὁ Ην και ο Ερχόμενος, Αὐτός εἶναι ὁ Μέγας Αρχιερεύς, ο οποίος ἐπιτελεῖ τὸ μέγα Μυστήριο».

Ἐκφωνώντας κατόπιν τοὺς λόγους «Κατάπεμψον το Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα Δώρα ταῦτα...», αφηνόταν στην θεουργό Χάρι καί ἐβίωνε προσωπικά την Πεντηκοστή. Ύψωνε το βλέμμα καὶ τὰ χέρια του στον ουρανό καί ἐζητούσε «ἐν δυνάμει Ἡλιού» τὴν ἔκχυσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας και «ἐπὶ τὰ προκείμενα Δώρα», για να μεταβληθοῦν εἰς αὐτό τό ἄχραντον Σώμα καί εἰς αὐτό τό τίμιον Αίμα του Χριστού. Συγχρόνως αἰσθανόταν να γίνεται άπειρος…

Ὁ ἴδιος ἀπεκάλυπτε: «Ο άνθρωπος εἶναι ἕνα όν διάπλατο. Στην αγία Αναφορά ανοίγει ο ορίζων ο Θείος αμέσως. Η υπαρξίς μου απλώνει, παίρνει άπειρες διαστάσεις, γιατί ἀνοίγεται πρός τόν ἄπειρο Θεό... Ο άνθρωπος που αγαπά τον Θεό βαθιά, μέσα στόν ἑαυτό του, εκλείπει... χάνεται στην απειρία της Αγάπης!.. Στις Θείες αυτές στιγμές ἐνεργεῖ το Άγιο Πνεύμα μέσα μας και αποκαλύπτεται εἰς ἡμᾶς τοὺς μηδαμινούς ο άπειρος Θεός!»

«Τότε ζῆς τον Παράδεισο, ζῆς πλέον μέσα στην σφαίρα τῆς ἐλευθερίας της υιοθεσίας, τῆς αἰωνίου Βασιλείας. Καὶ ἠμπορεῖς νὰ λέγης: "Εγώ είμαι δοσμένος όλος στον Θεό, ο Θεός είναι όλος δικός μου και ἐγὼ εἶμαι ὅλος ἰδικός Του! Αἰσθάνομαι τὴν Ἐκκλησία ἰδική μου όλη, γιατί καί ἐγώ είμαι ιδικός της όλος"».

«Άνθρωποι, Άγγελοι, Άγιοι, όλοι μαζί Ελατρεύαμε τον Θεόν»

Ζῶντας τὴν ἐμφάνεια της κενωτικής φιλανθρωπίας και εύσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Γέροντας αἰσθανόταν την Θεία οἰκειότητα και την ενέργεια της θαυματουργικής δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία. Και διετύπωνε την πατρική προτροπή: «Την στιγμή τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων, να μας καταλαμβάνη δροσερή ησυχία και απολαυστική Θεία οικειότης. Η ὕπαρξίς μας ολόκληρη να παραδίδεται ὡς εὐχαριστία στην Θεία Ἀγάπη. Νὰ οἰκειοποιούμεθα την ἁγιαστική Χάρι τοῦ Μυστηρίου, τον ουράνιο κόσμο καὶ τὴν αἰώνιο Βασιλεία. Να μην παρεμβάλλεται τίποτε ἄλλο ἀνάμεσα στην αγάπη μας και τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, παρά μόνον ἡ Εὐχαριστία. Ἔτσι θα αισθανώμεθα οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Με την άρρητη αὐτή αἴσθηση τῆς τρυφεράς παρουσίας της Τριαδικής αγάπης να γλυκαθούμε».

Τίς οἶδε πῶς αἰσθανόταν αὐτήν τήν τρυφερά παρουσία τοῦ Κυρίου, όταν, μετά την μεταβολή τῶν Τιμίων Δώρων σε Σώμα και Αίμα Χριστοῦ, ἀναφωνούσε με θερμή και ραγισμένη φωνή: «Πιστεύομεν τον Κύριον ὧδε παρεῖναι!». Καί οἱ λόγοι του αὐτοί ήσαν μία συνειδητή ομολογία πίστεως, που ανέβλυζε από τους μυχούς τῆς ψυχῆς του και διαπερνούσε όλο του τὸ εἶναι ὡς ζωοποιός ἐνέργεια Θείας μεθέξεως. Διότι, καθώς εὐλογοῦσε τα Τίμια Δώρα, με τα μάτια τῆς πίστεως ἔβλεπε από μέγα Θύμα καί Ἱερεῖον, τὸ ὑπέρ τοῦ κόσμου σφαγέν, ἐπί τῆς ἱερᾶς Τραπέζης... κείμενον».

Ἀπλοὶ ἄνθρωποι ἀπό τόν «περιεστώτα» λαό εἶχαν ἀξιωθῆ, κατά τὴν ὥρα ποὺ ἔλειτουργοῦσε ὁ Παππούς, να ζήσουν θαυμαστές εμπειρίες. Μία Κυριακή, μετά τον Καθαγιασμό των τιμίων Δώρων, ή Ε.Μ. εἶδε αίφνης τὸ ἔκπαγλο φῶς τῆς Χάριτος να διαχέεται μέσα στο ἅγιο Βήμα καὶ νὰ τὸν καταυγάζη, ενώ στεκόταν ἐμπρὸς στὴν ἁγία Τράπεζα.

Ἄλλοτε, ἡ Κ.Ν. κατά την Θεία Λειτουργία ἔκθαμβη εἶχε ἀντικρύσει πύρινες φλόγες να περικυκλώνουν το ἅγιο Ποτήριο, πού ἐκρατοῦσε ὁ Πατήρ Δαμασκηνός.

Κάποια άλλη Κυριακή πάλι, ο Σ.Ρ. εἶδε μία δέσμη φωτός να εισέρχεται μέσα στο Άγιο Ποτήριο και μετά να κατευθύνεται στο πρόσωπο του Γέροντα, την ώρα πού ἐκοινωνούσε.

Με μεγάλη συγκίνησι ἐπίσης ή Ε.Π. διηγείται ότι, σε κάποια Θεία Λειτουργία, εἶδε περίλαμπρο φῶς νὰ ἀκτινοβολῇ μέσα ἀπό τά χέρια τοῦ ταπεινοῦ ἱερουργοῦ· καί ἄλλη φορά πάλι το ίδιο φῶς να περιλούζη όλη του την ύπαρξι.

Παρόμοιο γεγονός διηγεῖται ὁ Μ.Μ.: «Ένα Σάββατο ήρθα στην Μονή να λειτουργηθώ. Μόλις ἄνοιξα την πόρτα τοῦ Ναοῦ, ἀντίκρυσα ἕνα θέαμα πού μέ ἄφησε άναυδο καί ἔμεινα ακίνητος για αρκετή ώρα. Είδα τον πατέρα Δαμασκηνό να ἵσταται πρό τῆς ἁγίας Τραπέζης προσευχόμενος καί νά εἶναι ὁλόκληρος λουσμένος με ολόλευκο γλυκύτατο φῶς. Ἐπερίμενα θαυμάζοντας αρκετή ώρα, ἕως ὅτου τό φῶς ἐκεῖνο ἐξηφανίσθη».

Παράδοξη εἶναι καί ἡ ἐμπειρία της Β.Κ., ἡ ὁποία εἶδε τὸν Γέροντα, τήν ὥρα πού ἐτελοῦσε τὸ Μυστήριο, να φέρη ἀρχιερατική στολή (τήν γνωστή ὡς Δαλματική) με ολόχρυσα ἐπιμάνικα, που έλαμπαν υπερβολικά! Σημειωτέον ὅτι ἡ Β.Κ. δεν εγνώριζε ὅτι ἡ στολή που είδε ἦταν ἀρχιερατική καί ἐρωτοῦσε με απλότητα τίς ἀδελφές. «Τι περίεργα ρούχα ἦταν αὐτά πού ἐφοροῦσε σήμερα ὁ Παππούς. Που τα βρήκε;» Καί περιέγραψε πῶς τόν εἶχε ἰδῆ. Ἀκόμη ἡ εὐσεβεστάτη Μ.Σ. τον είχε ἀντικρύσει ὑπερυψωμένο ἐπάνω ἀπό τήν γῆ, κατά την Θεία Λειτουργία, ἐμπρός στην Ωραία Πύλη!

Έχοντας αὐτές τίς ἐμπειρίες ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, εὐλαβεῖτο τον Γέροντα ὡς ἄλλο Μωϋσῆ. Ἀλλά καί ὁ Παππούς, τὴν ὥρα ποὺ ἐτελοῦσε τὸ μυστήριο τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας, ἔνιωθε μεγάλο πνευματικό σύνδεσμο με τον συλλειτουργοῦντα λαό καί ἐχαιρόταν, στο πρόσωπο τῶν πιστῶν, τὴν ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Συχνά ώμολογοῦσε με χαρά. «Σήμερα ἔνιωσα μεγάλη ευλογία στην ψυχή μου, γιατί ἡ Ἐκκλησία ήταν γεμάτη! Ἄνθρωποι, Ἄγγελοι, Ἅγιοι, ὅλοι μαζί έλατρεύαμε τον Θεό...». 

Καί ἡ προσευχή του δέν ἦταν μόνο ἱκεσία «ὑπέρ τῶν ἡμετέρων αμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων», ἀλλά, πολύ περισσότερο, εὐχαριστία καί δοξολογία ἐκ μέρους ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλης τῆς κτίσεως.

«Κατά την Θεία Εὐχαριστία», έλεγε στις αδελφές, «να παρουσιάζωμε στον θρόνο τοῦ Θεοῦ ὅλο τον κόσμο. Να εὐχαριστοῦμε καί να δοξολογοῦμε ἐκ μέρους ὅλου τοῦ κόσμου τον Λυτρωτή για την Σταυρική, αλλά καὶ τὴν ἀναίμακτη Θυσία Του. Είμαστε υποχρεωμένοι να εὐχαριστοῦμε τον Θεό χάριν τοῦ λαοῦ - πού δέν σκέπτεται να Τον ευχαριστήση και νὰ ἱκετεύωμε για όλους τους ανθρώπους. Γιατί ὁ κόσμος πιστεύει ὅτι οἱ μοναχοί προσεύχονται καί εἰσακούονται ἀπό τόν Θεό, ἐπειδή εἶναι ἀφιερωμένοι στὴν ἀγάπη Του».