Τὸ παραμύθι τῆς ἀνατριχιαστικῆς πραγματικότητος.

Οἱ πολλοὶ ἐντυπωσιάζονται ἐπειδὴ ὅλη ἡ Ἑλλάδα βάφτηκε μπλὲ στὶς ἐκλογές. Ἄν ἦταν μπλέ καὶ ρόζ καὶ πράσσινο θὰ ἦταν πιὸ ἀνεκτὸ, γι᾿ αὐτοὺς. Δὲν ἔχουν καὶ ἄδικο. Ἔτσι ἔχουμε μάθει. Ἡ πολυχρωμία θεωρεῖται σπουδαῖο πράγμα, ἀκόμη καὶ ἄν πίσω ἀπὸ τὰ διαφορετικὰ χρώματα ὑπάρχει ἡ ἴδια -ἐπὶ τῆς οὐσίας- πραγματικότης. Ἡ ἴδια πραγματικότης, ἀλλὰ λόγῳ τῶν διαφορετικῶν προσώπων (μὲ τοὺς διαφορετικοὺς ἐγωϊσμοὺς καὶ τὰ διαφορετικὰ προσωπικὰ συμφέροντα) ἡ πορεῖα γίνεται πιὸ δύσκολη. Μὲ ἕναν ἀρχηγό εἶναι εὐκολώτερα τὰ πράγματα. Ἀπόλυτος μονοκράτωρ. Γι᾿ αὐτὸ δὲν σκέφτηκε οὔτε δευτερόλεπτο γιὰ συνεργασία, μόλις φάνηκαν τὰ πρώτα ἀποτελέσματα. Νέες ἐκλογὲς γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχία, καὶ στυγνό αὐταρχισμό. Ὅταν τὸν τελευταῖο καιρὸ φέρθηκε μὲ τέτοιο ἀπολυταρχικὸ τρόπο, καὶ κατεξευτέλισε καὶ τὸν λαὸ καὶ τὴν χώρα, μὲ ὁριακὴ πλειοψηφία, ἔχοντας «ἰσχυρὴ» ἀντιπολίτευσι, ἔστω καὶ εἰκονικὴ, τί θὰ κάνει τώρα ποὺ θὰ εἶναι ἀπόλυτος κυρίαρχος μέσα στὴ Βουλή; Χρειάζεται ἐρώτημα; Θὰ διαλύσῃ τὰ πάντα, προσαρμόζοντας κατάληλα ὄχι μόνο τὴν Νομοθεσία, ἀλλὰ καὶ τὸ ἤδη κουρελιασμένο -καὶ βολικὸ σὲ πολλὰ , ἀλλὰ ὄχι σὲ ὅλα- Σύνταγμα.

Τώρα ἐτοιμάζονται νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴν παρτίδα τὴν κουρελοῦ τοῦ Σύριζα. Τὴν χρησιμοποίησαν ὅταν εἶχαν τελείως ξεπέσει στὰ μάτια τοῦ κόσμου (ΠΑΣΟΚ καὶ ΝΔ), ἔκαμε τὴ βρώμικη δουλειά (μνημόνια -σκοπιανό- λαθρομετανάστες- ξεχαρβάλωμα παιδείας- ΛΟΑΤΚΙ- ὑδρογονάνθρακες- αἰγαῖο-πατριωτικοθρησκευτικὸς ἀποχρωματιμός) καὶ τώρα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξαναπάῃ στὴ θέσι της, στὸν πάγκο, καὶ νὰ ξαναμπῇ στὸ παιχνίδι τὸ ἐξαγνισμένο ΠΑΣΟΚ τοῦ λέβέντη τοῦ Ἀνδρουλάκη…

Τὸ ἀνατριχιαστικὸ εἶναι ὅτι ἕνας λαὸς κατεξευτελισμένος, τυραννισμένος, δολοφονημένος, κυνηγημένος μέσα στὴ ἴδια του τὴ χώρα, πάει καὶ ψηφίζει τὸν βασανιστὴ, τὸν τύραννο, τὸν ὁλετήρα, τὸν κατ᾿ ἐξακολούθησι ψεύτη καὶ ἀπατεώνα. Παιδεία διαλυμένη, γιὰ νὰ βγάζῃ ἀνθρώπους ἀνίκανους νὰ σκεφτοῦν, κατάλληλους μόνο γιὰ χειροκροτητὲς καὶ ἄβουλα γρανάζια τοῦ συστήματος. Ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ἐναντίον τῆς χώρας καὶ τοῦ ἔθνους. Σύστημα ὑγείας ποὺ μοιάζει ὅ,τι ὑπάρχει περισσότερο γιὰ γιὰ νὰ σκοτώνῃ, παρὰ γιὰ νὰ θεραπεύῃ. Ἀδιαφορία γιὰ τοὺς ἰθαγενεῖς, γιὰ τοὺς Ἕλληνες, καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν κάθε κουβαλημένο ἀλλόφυλο. Ὅτιδήποτε Ἕλληνικὸ, ἐντόπιο, δικό μας, κληρονομημένο ἀπὸ τοὺς προγόνους, περιφρονεῖται καὶ ἐξευτελίζεται. Ἄν ἀγαπᾶς τὴν πατρίδα σου εἶσαι, τουλάχιστον, ἀκροδεξιός φασίστας. Γι᾿αὐτὸ ἐξ᾿ ἄλλου τοὺς ἐξέθρεψαν, τοὺς προέβαλλαν, καὶ τοὺς φυλάκισαν (μιλῶ γιὰ ὅσους πράγματι ἦταν φασίστες καὶ ὄχι γιὰ ὅσους πίστεψαν καὶ ἀκολούθησαν τρομοκρατημένοι ἀπὸ τὴν ἀντεθνικὴ καὶ πατριδοκτόνα πολιτικὴ τῶν ἐλεεινῶν ἡγετῶν τῆς χώρας μας). Γιὰ νὰ πείσουν τὸν λαὸ ὅτι αὐτοὶ (οἱ λεγόμενοι φασίστες) ἐκπροσωποῦν τὸν πατριωτισμὸ, ὁ ὁποῖος ἔτσι ταυτίζεται μὲ τὸν φασισμό-ναζισμό, καὶ νὰ φοβήσουν ὅποιον νεώτερο διατηρεῖ  αἰσθήματα ἀγάπης γιὰ τὴν πατρίδα. Ὅτι  δήποτε ξένο καὶ ἀλλότριο ἀντιμετωπίζεται μὲ σεβασμὸ καὶ ἐπιβάλλεται, ἀκόμη καὶ ἄν πρόκειται γιὰ τὴν βρωμερότερη  διαστροφὴ καὶ ἀφύσικη κατάστασι ἤ βαρβαρικὸ πίστευμα καὶ δοξασία. Ὅλοι ἔχουν δικαιώματα, πλήν τῶν Ἑλλήνων. Τῶν Ἑλλήνων ποὺ καὶ ἡ ἴδια τους ἡ ζωὴ θεωρήθηκε ἀσήμαντη μπροστὰ στὰ κέρδη τῶν Φαρμακοβιομηχανιῶν καὶ τοὺς σχεδιασμούς τῶν ἐπικυριάρχων. Τῶν Ἕλληνων ποὺ χάνουν τὰ σπίτια τους καὶ τὶς περιουσίες τους καὶ ἐπιβιώνουν μὲ  κρατικὰ «φιλοδωρήματα».

Καὶ ὅμως αὐτοὶ οἱ  Ἕλληνες πῆγαν καὶ ψήφισαν τὸν τύραννο, τὸν βασανιστὴ, τὸν δικτάτορα, τὸν ἐκμεταλευτὴ, τὴν μαριονέτα, ἀσχέτως μὲ τὴν διαθρυλούμενη, καθόλου ἀπίθανη, νοθεία .

Δὲν εἶναι παράξενο; Καθόλου. Αὐτοὶ ποὺ τρομοκρατήθηκαν,  ποὺ ἄκουσαν τοὺς «εἰδικούς», ποὺ δέχτηκαν  νὰ χάσουν κάθε ἐλευθερία, ποὺ θεώρησαν τὸν δήμιο σωτῆρα, ποὺ ἔγιναν πειραματόζωα, ποὺ ἁρρώστησαν ψυχῇ καὶ σώματι, ποὺ εἴδαν νὰ πεθαίνουν οἱ γύρω τους, ποὺ χάνουν τὰ σπίτια τους, τὴν δουλειά τους, τὴν ὑγεία τους, τὴ ζωή τους· καὶ ὅλα αὐτὰ ἐπειδὴ κυρίως πίστεψαν τὸν Πρωθυπουργὸ καὶ  τὴν κυβέρνησί του, τὸν ὁποῖο πίστεψε καὶ ἀκολούθησε καὶ ὅλη ἡ Βουλή· πῶς ξαφνικὰ θὰ τὸν καταψηφίσουν;  Ἀφοὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκαν τὰ πάντα, τοῦ παρέδωσαν τὰ πάντα· πῶς ξαφνικὰ θὰ τὸν ἀρνηθοῦν; Ἄν τεθεῖ σὲ ἀμφισβήτησι, ἀμέσως θὰ ἀμφισβητηθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι καὶ οἱ πράξεις τους. Οἱ ἴδιοι θὰ ἔδειχναν ὅτι ἀμφισβητοῦν τὸν ἑαυτό τους, τὴν κρίσι τους, τὴν ἰκανότητά τους νὰ σκέφτονται καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν ἐλευθερία τους. Αὐτοὶ ποὺ παρέδωσαν κάθε ἀξιοπρέπεια, κάθε λογική, ποὺ ἐξευτελίστηκαν οἱ ἴδιοι καὶ ἐξευτέλισαν ἀκόμη καὶ τὴν πίστι τους, πῶς ξαφνικὰ θὰ ἐναντιωθοῦν στὸν Μωϋσή τους, ποὺ ἀκολούθησαν ἀδιαμαρτύρητα στὴν νεοεποχήτικη ἔρημο γιὰ τὴν Γῆ τῆς Νέας Ἐπανεκίνησης; Ἔτσι κι᾿ ἀλλοιῶς οἱ ὑπόλοιποι τῆς Βουλῆς ἦταν συνένοχοι, ὁμόφρονες του στὰ καίρια, καὶ δὲν ἀντέδρασαν καθόλου καὶ σὲ τίποτε, ἤ ἀρκέστηκαν σὲ μισόλογα. Ὁπότε προτίμησαν τὸν ἴδιο ὁδηγὸ, ποὺ πλέον ἔδινε μεγολόστομες ὑποσχέσεις γιὰ τὴν νέα τετραετία, νανουριστικὰ παραμύθια, παρηγοριὲς καὶ ἐλπίδες, στοὺς ὑπνωτισμένους ὁδοιπόρους, ὥστε νὰ ξεχνοῦν ὅσους ξεψυχοῦν γύρω τους, στὴν ἔρημο τῆς καθημερινότητος, εὐχαριστημένοι ποὺ ζοῦν ἀκόμη, καὶ τρέφονται μὲ τὸ μάννα τῶν ἐπιδομάτων τοῦ Κούλη. Προτίμησαν νὰ συνεχίσουν τὴν πορεῖα, μὲ τοὺς προφῆτες τῶν ΜΜΕ νὰ ρητορεύουν ἀκατάπαυστα, ὅλο τὸ 24ωρο, ἀπὸ τὰ κανάλια τοῦ ψεύδους καὶ νὰ ἐξυμνοῦν τὸν Μωϋσικούλη, καὶ νὰ παροτρύνουν τοὺς τρομοκρατημένους ὁδοιπόρους νὰ προσκυνοῦν τὴν Χρυσὴ Εἰκόνα  του, ποὺ λιτανεύουν «εἰδικοί» τῆς Νέας Ἐπανεκίνησης καὶ θυμιατίζουν οἱ ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης. Ἔτσι ἠσύχαζε ἡ ψυχή τους, ἔφευγαν οἱ ἐνοχλητικὲς τύψεις, ἀκολουθούσαν τοὺς πολλούς, εἶχαν τὴν σιγουριὰ τῆς δοκιμασμένης κυβέρνησης καὶ ὄχι τὴν ἀβεβαιότητα τοῦ κάθε μαθητευόμενου μάγου.

«Τοῦ δώσαμε τὸ κορμί μας καὶ τὴν ἐλευθερία μας, ἄς συνεχίσουμε μ᾿ αὐτόν. Μᾶς ἔδωσε τὸ σωτήριο μπόλι, τοῦ δίνουμε τὴν σωτήριο ψῆφο»

«Στὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ μικροκόμματα ποὺ παρουσιάστηκαν, ποιοί ἦταν μέσα; Οἱ ἀρνητὲς, οἱ ἀμφισβητίες, οἱ κατήγοροί  μας, οἱ ἐλεγκτὲς τῶν πράξεῶν μας, αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀκολούθησαν, ποὺ φώναξαν, ποὺ διαμαρτυρήθηκαν, ποὺ ἀντιστάθηκαν. Ἄν τοὺς ψηφίσουμε, πάλι κατηγοροῦμε τὸν ἑαυτό μας. Τὴν ἀτολμία μας, τὸν φόβο μας, τὸν συμφεροντολογισμό μας, τὴν προδοσία μας. Θὰ μᾶς βγοῦν κι᾿ ἀπὸ πάνω. Θὰ δικαιωθοῦν αὐτοί». Δὲν ξέρω ἄν ἐνσυνειδήτως τὰ σκέφτηκαν αὐτά, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ σπέρνει λογισμοὺς, καὶ καλλιεργεῖ τὰ χωράφια τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας, σίγουρα ἔριξε καὶ τέτοιους σπόρους. «Ἐξ ἄλλου ἡ Ἐκκλησία εἶναι μαζί μας. Μὲ τὴν εὐλογία της κάναμε ὅ,τι κάναμε. Ὑπακοή κάναμε. Ὅλη σχεδὸν ἡ ἱεραρχία πρωτοστάτησε στὴν μεγάλη λιτανεία μὲ τὶς σύριγγες, τὶς μάσκες, τὶς ἀποστάσεις καὶ τὶς ἀπαγορεύσεις. Τί φταῖμε ἐμεῖς; Γιὰ τὸν συνάνθρωπο κάναμε ὅ,τι κάναμε. Γιὰ νὰ μὴν πάθουν κάτι οἱ ἄλλοι. Ὁπότε δὲν τοὺς ἀκολουθοῦμε. Εἶναι πατριδοκάπηλοι καὶ (ἤ) ἐκκλησιοκάπηλοι. Λένε ὅτι πιστεύουν κι᾿ αὐτοί, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦν τὴν «ἐκκλησία» καὶ τὴν πίστι  γιὰ πάρτι τους».

Καὶ ὅμως. Ὁ ἄνθρωπος φτάνει σὲ τέτοιους παραλογισμούς, λόγῳ ἐγωϊσμοῦ, ποὺ εἶναι ἀπίστευτο. Ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας τὸ ξέρουμε ὅλοι, γιατὶ ὅλοι θέλουμε νὰ αὐτοδικαιωθοῦμε.

Καὶ ἔτσι φτάσαμε στὸ ἐξῆς ἀνατριχιαστικό: Ἐνῷ λέγαμε τὸ αὐτονόητο, μὴν ψηφίσετε ΚΑΝΕΝΑ ἀπὸ ὅσους ἦταν στὴν Βουλή, βρεῖτε καὶ ψηφίστε ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν λερώσει τὰ χέρια τους, τὸ ἀποτέλεσμα  ἦταν ὁ μισὸς, σχεδὸν, πληθυσμὸς (τὸ 40%) νὰ μὴν πάει νὰ ψηφίσῃ, στὴν Βουλὴ δὲ νὰ μὴν μπῇ κανένα κόμμα ἀπὸ τὰ ἐκτὸς Βουλῆς. Καὶ ἐδῶ, πάλι ὁ ἐγωϊσμὸς ἔβαλε τὸ χέρι του, διότι οὔτε νὰ συνενοηθοῦν καὶ νὰ ὁμονοήσουν μπόρεσαν. Ὁ  κάθε ἕνας ἔφτιαξε καπετανάτο, πῆρε τὰ μπαϊράκια του καὶ τοὺς λιγοστούς συντρόφους του, καὶ πῆγε σὲ κάποιο λοφίσκο , μόνος του νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὸν ἐχθρό. Κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ εἶναι στρατιώτης. Ὅλοι καπετάνιοι, ὅλοι ἀρχηγοί, καὶ πάντα «φταῖνε οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν ὁμονοοῦμε». Καὶ πῶς νὰ ἀκολουθήσῃ ὁ λαὸς ὅταν βλέπει τέτοια κατάστασι καὶ δὲν μπορεῖ  νὰ καταλάβῃ γιατί δὲν ὁμονοοῦν οἱ αὐτόκλητοι καπεταναῖοι;

Καὶ ὅταν πλησίασε ἡ ὥρα τῆς μάχης καὶ ἀκούστηκε ὅτι κάποιοι μαζεύονται στὰ ταμπούρια ἑνός, καὶ συγκεντρώνεται  πλῆθος, ποὺ ἴσως μπορέσει κάπως νὰ ἀντισταθῇ, ἄρχισαν νὰ λένε ὅτι μάλλον εἶναι πράκτορες  τοῦ ἔχθροῦ ἐξαγορασμένοι καὶ προδότες, καὶ ἀντὶ νὰ μιλοῦν γιὰ τὸν ἐχθρὸ καὶ νὰ ἐτοιμάζονται γιὰ τὴν μάχη, κατηγοροῦσαν αὐτοὺς ποὺ μαζεύονταν γιὰ νὰ ἀντισταθοῦν…  Μετὰ τὴν πρώτη ἐπίθεσι , ὅταν κατακάθισε ὁ κουρνιαχτὸς τῆς μάχης ὅλα εἶχαν βαφτεῖ Μπλέ, αὐτὸ ἦταν τὸ χρώμα τοῦ «ἐχθροῦ».

Στὴν πραγματικότητα ἡ χώρα καλύφθηκε πλήρως, ὄχι γιὰ πρώτη φορὰ βέβαια, ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ δυσωδία, ποὺ προωθοῦν, καλλιεργοῦν, ἐγκαθιστοῦν οἱ ἄρχοντες, τοὺς ὁποίους ἐγκαθιστᾷ ὁ διάολος δι᾿ ἡμῶν, γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὸ πρόσταγμά του. (Δημάρχους ἱστᾷ, ἐπιτελεῖν τὸ πρόσταγμα -ἅγιος Ἐφραίμ Σῦρος) Ὁ ἑνας ἐξ ἄλλου εἶναι ἀφορισμένος (ἄν καὶ ἀνάβει κεριά, ποῦ καὶ ποῦ) καὶ οἱ ἄλλοι ἄθεοι (ἔργῳ καὶ λόγῳ)- μόνον ἕνας ἀπὸ τὴν προηγούμενη καὶ τὴν νῦν θνησιγενὴ Βουλή, δηλώνει χριστιανός.

Ἄραγε μέχρι τὴ δεύτερη μάχη, θὰ μπορέσουν νὰ συνενοηθοῦν καὶ νὰ ἐνωθοῦν οἱ καπεταναῖοι;  Ὁ ἀδέσποτος καὶ σαστισμένος  λαὸς θὰ καταλάβῃ ὅτι πρέπει νὰ μαζευτεῖ κάπου ὥστε νὰ μπορέσῃ κάπως νὰ ἀντισταθῇ, ἤ θὰ στέκῃ μαρμαρωμένος ἀκούγοντας ὕβρεις καὶ κατηγορίες ἀπὸ γλῶσσες βουτηγμένες στὸ μῖσος τῆς ψυχῆς, στὴν ἐλαφρότητα,  ἤ ἀκόμη καὶ στὸ κομπόδεμα  ποὺ κάποιοι ἔβαλαν στὴν τσέπη, ἐπαγγελματίες ἤ ἐρασιτέχνες τοῦ λόγου καὶ τῆς μίζας;

Ὅταν καίγεται τὸ σπίτι σου ρίξε αὐτὸν τὸν κουβὰ μὲ νερὸ ποὺ σοῦ βρίσκεται, ἄς εἶναι καὶ λίγο βρώμικο. Δὲν εἴπαμε νὰ τὸ πιοῦμε. Στὴ φωτιά  πᾶμε νὰ τὸ ρίξουμε, μήπως καὶ κάτι σωθεῖ ἀπὸ τὶς φλόγες. Τὸ νερὸ τῆς ζωῆς, ποὺ ξεδιψᾶ γιὰ πάντα, δὲν μπορεῖ νὰ τό δώσῃ κανένας ἄνθρωπος καὶ -ἀκόμη περισσότερο- κανένα   κόμμα. Δὲν γίνεται συζήτησι γιὰ τέτοια πράγματα. Ὅποιος τὰ μπερδεύει  ἤ δὲν ξέρει τί τοῦ γίνεται ἤ εἶναι βαλτός ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀρχιτέκτονα τῆς Ἀπάτης. Ἄν πιστεύῃ ὅτι ὁποιοδήποτε κόμμα θὰ τὸν σώσῃ σημαίνει ὅτι ἀκολουθῇ αὐτὸν ποὺ ταπεινώνει στὸ ἐπίπεδο τῆς γῆς -καὶ μόνο τῆς γῆς- τὴν ζωή τῶν ἀνθρώπων (« Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχή μου, ἐταπείνωσε εἰς γῆν τὴν ζωήν μου» Ψαλμὸς ρμβ΄). Ἄν πάλι δὲν μετέχει σὲ ὅσα διαδραματίζονται  γύρω του «ἵνα μὴ μιανθῇ», καὶ περιμένει Θεία παρέμβασι, ἐνῷ δὲν κινεῖ τὴν χείρα του λές καὶ εἶναι ἀνάπηρος, τότε αὐτοπαραδίδεται στὶς θελήσεις τῶν «ἄλλων», ποὺ «ἱστᾷ» ὁ ἄλλος, ὁ τάγκαλος.

Ὅσον ἀφορᾷ τὸν κάθε ἕναν, ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ὁπαδὸς, οὔτε χειροκροτητὴς, οὔτε «ἐργάζεται γιὰ τὸν ἑαυτό του ἐπὶ τῇ προφάσει ὅτι ἐργάζεται γιὰ τοὺς ἄλλους», καλὸν εἶναι στὴν παροῦσα συγκυρία -ὅπου «μεταξὺ ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, εἰς ὅλον τὸ γένος, περνᾷ ἐξόχως τὸ ἐπάγγελμα τῆς θρησκείας καὶ τοῦ πατριωτισμοῦ»  καὶ ταυτοχρόνως «ὅλα τὰ ἐκλογικὰ ἀκάθαρτα δαιμόνια ἔχουν ἐξαπολυθῆ εἰς τὸν δρόμον» καὶ «ὅπως φέρεται ὁ κόσμος, μὲ τὴν ψευδομανίαν , μὲ τὴν τυφλὴν πρόληψιν, μὲ τὴν κωφή φήμην» (Ἀλ. Παπαδιαμάντης)- νὰ προσέξῃ πολύ. Ὅλοι ἐμφανίζονται ὡς θρήσκοι καὶ πατριῶτες, ἀκόμη καὶ οἱ προδότες τῆς Μακεδονίας, τοῦ Αἰγαίου καὶ ὅλου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καὶ οἱ γκρεμιστὲς κάθε παραδεδομένου  ἀναχώματος ποὺ ὑπῆρχε στὴν χώρα.

Στὴν δεύτερη ἐκλογικὴ φάσι τὰ πράγματα θὰ εἶναι ἀκόμη χειρότερα γιὰ τοὺς μικροὺς, εἰδικὰ γιὰ ὅσους ὑπάρχει περίπτωσι νὰ μποῦν στὴ Βουλή, διότι ἡ αὐτοδυναμία  ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν παντοκρατορία τοῦ Κούλη, συναρτᾶται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν κομμάτων ποὺ θὰ μποῦν στὴν Βουλή. Ὅσο λιγώτερα τόσο καλύτερο γι᾿ αὐτόν. Ὁπότε θὰ ἀνοίξῃ  ὁ δημοσιογραφικὸς ἀσκός τοῦ Αἰόλου μὲ χτυπήματα κάτω ἀπὸ τὴ μέση, «ἀποκαλύψεις» καὶ κωφές φῆμες, συκοφαντίες δηλαδή, δίπλα στὰ λάθη καὶ τὶς ἀτέλειες ποὺ ὑπάρχουν (σὲ ὅλους). Προσοχὴ λοιπὸν, ὑπομονὴ, καὶ μὴν ἐκπλησόμεθα πρὸ οὐδενὸς, οὔτε νὰ ταρασσόμεθα. Ἄς παλαίψουμε μὲ ὅσα ὅπλα ὑπάρχουν αὐτὴ τὴν στιγμή. Σύντομα θὰ ἀρχίσουν νὰ ἐκλείπουν καὶ κάποια στιγμὴ δὲν θὰ ὑπάρχουν. Ὁ ζαβοκούλης ἐτοιμάζει μεγάλες ἀλλαγές, αὐτὲς ποὺ τοῦ ἀνέθεσαν οἱ ἐντολοδότες του… Τότε, μάλλον, δὲν θὰ ὑπάρχουν πολλὰ περιθώρια ἀνθρωπίνης ἀντιστάσεως καὶ τότε, ὑποχρεωτικά, θὰ πρέπει στραφοῦμε, στὸν μόνο δυνάμενο… Θὰ στραφοῦμε;

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 24 Μαΐου 2023