Τέτοια μέρα το 2011 έλεγε το τελευταίο αντίο ο Νίκος Παπάζογλου.
Αν δεν υπήρχε ο Νίκος το τραγούδι των τελευταίων 40 χρόνων θα ήταν πιο φτωχό και πιότερο στέρφο.
Δεν ξέρω τι «μετά» θα είχαν ο Μάλαμας, ο Περίδης ακόμα και ο Ξυδάκης, ο
Ρασούλης μέχρι και ο Χαρούλης, και πολλοί ακόμη συμπρωταγωνιστές αλλά
και συνεχιστές της «σποράς» του.
Ο Νίκος Παπάζογλου
δεν ήταν μόνο η φωνή. Ήταν και ο λόγος και οι μελωδίες αλλά και η στάση
ενός καλλιτέχνη που αντιμετώπισε το τραγούδι και την ιδιότητά του
«αλλιώς», πέρα από τα συνηθισμένα και τα κεκτημένα. Ανέδειξε τη ροκ
πλευρά των λαϊκών και τη λαϊκότητα της ροκ δημιουργώντας τη δική του
«σχολή».
Κάθε μέρα που «ψάχνομαι» με τραγούδια, παλαιότερα,
νεότερα και καινούργια, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ανατρέχω σ’
εκείνον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου