Σύμβολο ελπίδας και μακροζωίας, η αμυγδαλιά ανθίζει μες στη βαρυχειμωνιά. Δεν φοβάται ούτε το κρύο, ούτε τον χιονιά και τ’ αγριοκαίρια. Η φύση της είναι η δύναμη της αγάπης. Αποστολή της να χαρίζει ελπίδα. Προορισμός της να υμνεί τη Ζωή! Η αμυγδαλιά δεν κάνει μόνο έναν από τους ωραιότερους καρπούς, αλλά γεμίζει και με τα ομορφότερα άνθη. Τα περίφημα λευκά και ροζ άνθη της αμυγδαλιάς που δίνουν το δικό τους προμήνυμα για την άνοιξη. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα ολόγυρα μας!
Στα άνθη της οι μέλισσες ρουφάνε το νέκταρ για να παράγουν στη συνέχεια κι άλλη ζωή. Στα κλαδιά της, βρίσκουν καταφύγιο πετούμενα του ουρανού που υμνούν τον πλάστη τους. Στη θέα της, αυθόρμητα χαμόγελα ζωγραφίζονται στα πρόσωπα των ανθρώπων γεμίζοντάς τους ελπίδα και χαρά. Άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ταραγμένα, ο άνεμος κυνηγά να ρίξει την ελπίδα από τα άνθη της, όμως αυτή αγέρωχα φυλάει τα παιδιά της. Δεν έπαψε ποτέ της ν’ ανθίζει όσες βαρυχειμωνιές κι αν προσπάθησαν να την πτοήσουν.
Δε φοβάται να δείξει την αλήθεια της. Με αγάπη, με πίστη αληθινή, νικά όποιες αντιξοότητες και συνεχίζει θαρραλέα, όπως μοναδικά γνωρίζει. Δε ριζώνουν χειμώνες στην καρδιά της γι’ αυτό και επιλέγει να ανθίζει μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Έχει τον τρόπο της να μαζεύει γύρω της και να ενώνει τις μέλισσες, τα πουλιά, τους ανθρώπους. Όλοι παίρνουν από εκείνη και εκείνη χαίρεται να σκορπά απλόχερα την ομορφιά της!
Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς μπορούμε να είμαστε σαν τη νυφούλα αμυγδαλιά! Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, έχουμε τη δύναμη να παραμένουμε ψύχραιμοι και συνετοί, φορείς χαράς, με στωικότητα, ελπίδα, καρτερία ν’ αντιμετωπίζουμε την όποια βαρυχειμωνιά. Να θυμόμαστε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως ό,τι συμβαίνει μπορεί να γίνει μια ευκαιρία για να έρθουμε σε επαφή με ό,τι καλό έχουμε ξεχάσει. Η αμυγδαλιά ανθίζει πάντα⋅ Ανθίζει θυσιαστικά, καθώς προτιμά την περιπέτεια και τον αγώνα για ζωή και δεν αρκείται στην καλοπέραση και στην ασφάλειά της.
Κι εμείς ας εμπνευστούμε από το ζωντανό παράδειγμά της! Ας μην παραιτηθούμε για να μας καταπιεί ο φόβος μας, αρνούμενοι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τον πλησίον ως εαυτόν. Είναι ξεκάθαρο ότι «η αληθινή αγάπη έξω βάλλει τον φόβον»! Και τούτο η αμυγδαλιά το γνωρίζει μα και το διδάσκει μοναδικά.. Γι’ αυτό και την αποκαλούν συχνά «τρελή», γιατί σαν τρέλα μοιάζει η αποκοτιά της, που όμως σκορπάει την ελπίδα, τη χαρά και την ομορφιά στη ζωή όλων μας! Η επιλογή είναι δική μας⋅ ας μην ξεχνάμε άλλο τον πνευματικό μας εαυτό.
Η μητέρα κι η αμυγδαλιά
Σοφία Ε. Παυλάκη
Κάθε που μπαίνει η άνοιξη, καθώς μια – μια τριγύρω μπουμπουκιάζουν οι αμυγδαλιές, θυμάμαι πάντα την πρώτη μας γνωριμία με την αμυγδαλιά, τούτο το θαύμα του χειμώνα που φέρνει το μήνυμα της νίκης της ζωής πάνω στην παγωνιά που απονεκρώνει την πλάση. Μεγαλώναμε τότε με την αδερφή μου στην Αγία Παρασκευή, το προάστιο της Αθήνας που διατηρούσε ακόμα πολλά χωράφια, αγρούς και ρεματιές, όπου η φύση οργίαζε πριν το τσιμέντο και η άσφαλτος πνίξουν και τούτη την ολόδροση εξοχή της Αττικής γης..
Επιστρέφαμε με τη μητέρα μας από το μάθημα, στις πρώτες τάξεις του σχολείου, παίζοντας κυνηγητό και ξεφωνίζοντας γύρω από τα πόδια της, όταν εκείνη μας έδειξε μια ολάνθιστη αμυγδαλιά, σε έναν αγρό από όπου περνούσαμε και μας διηγήθηκε την ιστορία του δέντρου, της «νύφης του χειμώνα», όπως την αποκάλεσε, που φυτρώνει πρώτη από όλα τα δέντρα μες στο κρύο, για να μας φέρει το μήνυμα του ερχομού της άνοιξης και της χαράς!
Θυμάμαι πώς το δέντρο φάνταξε στα παιδικά μας μάτια ..τόσο θεσπέσιο και θαυμαστό που με μιας σωπάσαμε κι οι δυο και μείναμε να το κοιτάμε θαμπωμένες για ώρα. Ήταν μια τεράστια φουντωμένη αμυγδαλιά, που περισσότερο έμοιαζε βγαλμένη από τον καμβά χαρισματικού ζωγράφου παρά πλάσμα της φύσης κι αυτή ζωντανό. Ένα δέντρο πλημμυρισμένο άνθη ολόλευκα και φωτεινά, απόλυτα συμμετρικό καθώς τα κλωνιά του ανοίγονταν ψηλά και γύρω απ’ τον κορμό του, που ηρεμούσε γαληνεμένο και εκθαμβωτικό στη μέση ενός παραμυθένιου τοπίου που το ίδιο δημιουργούσε.
Τριγύρω της, πάνω στη γη, που μόλις έδινε τις πρώτες δροσερές πινελιές μιας καταπράσινης χλόης, ένα χαλί απ’ τα πεσμένα ανθάκια της αμυγδαλιάς συμπλήρωνε μοναδικά κείνο το θαύμα που αντικρίζαμε… Μια εικόνα ασύγκριτης ομορφιάς που συνάμα έγινε μέσα μου και ένα απ’ τα πρώτα διδάγματα για το αποτύπωμα του τοπίου στην ανθρώπινη ψυχή και για την ξεχωριστή ικανότητα της φύσης να μας μεταφέρει, μέσα από τα πλάσματά της και τις εικόνες της, από αυτόν τον κόσμο της φθοράς, στις πιο λεπτές εκφράσεις του πνεύματος, της ομορφιάς, της αισθητικής απόλαυσης και της ευγένειας..
Συνδέθηκε έτσι για μένα η αμυγδαλιά με τη μορφή της μητέρας μου, με έναν τρόπο που κάθε φορά που αντικρίζω από τότε ένα ανθισμένο δέντρο της σχηματίζεται στον νου μου η γεμάτη αγάπη και ομορφιά εικόνα της και η φωνή της ντύνει ξανά την αμυγδαλιά μαζί με όλες εκείνες τις παιδικές μου μνήμες. Πολύ νέα τότε ακόμη η μητέρα μου, γεμάτη ζωή, ομορφιά και όνειρα, έγινε ένα στο μυαλό μου με την αμυγδαλιά, σε μιαν ανάμνηση που αγαπώ να καταφεύγω κάθε που μπαίνει η άνοιξη, τέτοιες μέρες…kimintenia.
αφιερωμένο στη Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου