Κάλεσμα

 - Σκοτεινιάζει μα'ν έσιει φεγγάριν, τζαι το φως ποιος εν να το πάρει στην καρκιάν τζείνης π'αγαπώ, που'μαστιν ζευκάριν. - Ούτε τ'άστρα εν εφανήκαν, να την δούσιν αντραπήκαν, που τα κάλλη τζαι τες ομορκιές της, μες τη νύχταν εχωστήκαν. - Πότ'εν να'ρτει για να ξημερώσει, τζι'ούλλη γη φως να γεμώσει, σαν τα θκιο γρουσά της μμάθκια, νεπαμόν να της δώσει.