Ὁ «Πρῶτος», τά «κομμάτια τῶν ‘‘ἐκκλησιῶν’’ καί ὁ Μακρυγιάννης!

Οἱ ἅγιοι Πατέρες στήν χιλιόχρονη, μετά τοῦ σχίσματος, Παράδοση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διδάσκουν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀντίχριστος, ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ^[1] καί νά τόν ἀποφεύγουμε ὅπως ἀποφεύγουμε τά φίδια! 

Μπορεῖ βέβαια αὐτά νά διδάσκουν οἱ Πατέρες γιά τόν Πάπα καί ὁ παπισμός νά εἶναι συνοδικά καταδικασμένος ἐπί αἱρέσει^[2], ὅμως τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο τά τελευταία ἑκατό χρόνια ἔχει τούς δικούς του σκοπούς καί συνεχίζει ἕως καί σήμερα «τό κομβόϊ τῆς ἄνευ ὅρων παράδοσης»,^[3] τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σέ αὐτόν (στόν Πάπα), μέ συνέπεια τά ὀδυνηρά γεγονότα πού ἔπονται ὅταν λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι: «Ἕνας αἰώνας, πού οἱ Ὀρθόδοξοι τόν πλήρωσαν μέ ἀνυπολόγιστες καταστροφές, θανάτους, προσφυγιές, βάσανα καί πληθυσμιακή συρρίκνωση.»^[4]!

Οἱ ἀκάματες προσπάθειες τῆς φαναριώτικης αὐλῆς, μέ τή συστράτευση πολιτικῶν, δημοσιογραφικῶν καί ἄλλων «ἀοράτων» δυνάμεων, φαίνεται ὅτι ἀρχίζουν νά ἔχουν τά προσδοκώμενα ἀποτελέσματα: ἀρχίζει νά πλανᾶται στήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὅλο καί περισσότερο ἡ φήμη περί τοῦ «Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας»! Ἀρχίζει νά ἐμπεδώνεται στά λαϊκά ἐκκοσμικευμένα στρώματα ἡ ψευτοθεολογία περί «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς». Τά «θεολογικά» τερτίπια καί οἱ ὑποστηρικτικές ψευδοδιδασκαλίες περί αὐτοῦ, ἐκτοξεύονται ἀκόμη καί ἀπό ἀρχιερατικά χείλη. Ποιός εἶναι ὁ στόχος;

Ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία εἶναι σαφέστατη: ὁ τρόπος διοικήσεως καί λειτουργίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι τό Συνοδικό σύστημα. Οἱ δέ βαθμοί τῆς Ἱερωσύνης εἶναι τρεῖς: Διάκονος, Ἱερέας καί Ἐπίσκοπος· Ἐπίσκοποι ἀνώτεροι καί Ἐπίσκοποι κατώτεροι δέν ὑπάρχουν. Πῶς προέκυψε «ξαφνικά» τό ἐξουσιαστικό πρωτεῖο; Ποιά ἀνάγκη ἐξυπηρετεῖ; Γιατί θά πρέπει, ἀνυπερθέτως νά ὑπάρξει ἕνας «Πάπας» στήν Ὀρθοδοξία;

Τίς ἀπαντήσεις μᾶς δίνει ὁ  Pierre Duprey «Ἐπίσκοπος» Θιβάρεως, Γραμματέας τοῦ Ποντιφικικοῦ Συμβουλίου γιά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν: «...ἡ ἐξέλιξη τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου, ἡ διαφοροποίηση τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί τό σύγχρονο σύστημα τῶν αὐτοκεφαλιῶν ἔγιναν κατανοητά καί σεβαστά σέ ὅ,τι θετικό ἔχουν. Δέν ἔχουν κλονίσει ὅμως τήν βαθιά πεποίθηση τοῦ καθολικοῦ κόσμου ὅτι ἡ ὕπαρξη ἑνός πρώτου μεταξύ τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἀναγκαία γιά νά διατηρεῖται ἡ ἑνότητα μεταξύ τους. Ἀπό τό ἄλλο μέρος, ἡ ἥρεμη βεβαιότητα τοῦ ρωμαϊκοῦ λαοῦ στό θέμα τῆς πρωτοκαθεδρίας τοῦ ἐπισκόπου του, δέν τόν ὠθεῖ νά ταυτίσει τήν πρωτοκαθεδρία αὐτή μέ τίς διάφορες ἄλλες πρωτοκαθεδρίες πού ὑπάρχουν στήν ἐκκλησία. Ἄν οἱ πιστοί τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας βλέπουν αὐθόρμητα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὡς τόν ἐκπρόσωπο τῆς Ὀρθοδοξίας, γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης δέν εἶναι ὁ Πάπας τῆς Ὀρθοδοξίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι καί οἱ ἄλλοι πατριάρχες πρέπει καί αὐτοί νά οἰκοδομήσουν τήν οἰκουμενική ἐν τῇ πίστει ἕνωση καθένας στό ἐπίπεδό του, καθώς καί στήν σχέση του μέ τούς ἄλλους.»^[5]. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ὕπαρξη ἑνός πρώτου σέ κάθε ἐπίπεδο (πατριαρχεία, αὐτοκέφαλες - τοπικές ἐκκλησίες) στήν Ὀρθοδοξία, εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη γιά τήν χειραγώγηση καί καθοδήγηση τῶν ἐπί μέρους πληρωμάτων κάτω ἀπό τόν ζυγό ἀπωλείας τοῦ παγκοσμίως Πρώτου, τοῦ «Πάπα»!

Μιά ἄλλη προϋπόθεση πού ἀπαιτεῖται γιά μιά ἔνωση, εἶναι νά ὑπάρχει χωρισμός, διάσπαση, κομμάτια, «πολλά κλαδιά»^[6]. Καί αὐτή ἡ προϋπόθεση καλλιεργεῖται καταλλήλως ἀπό τούς δουλεύοντες γιά τήν «μείξη τῶν ἀμείκτων». Πιπιλίζεται ἡ «ἑνωτική» καραμέλα τῆς «διασπασμένης» Ἐκκλησίας (καί ὄχι ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν ἐν μετανοίᾳ), οἱ αἱρέσεις ἀποκαλοῦνται «Ἐκκλησίες» καί ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μία ἀπό τίς πολλές Ἐκκλησίες. Δύο παραδείγματα ἀπό σύγχρονες ὁμιλίες τοῦ Πατριάρχη: «Ἡ ὁδός ἐκ τῆς, δυστυχῶς, ὑφισταμένης καί σήμερον διασπάσεως πρός τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ‘‘πορεία πρός μία terra incognita’’, ἀλλά ἐπιστροφή εἰς τά θεμέλια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταὐτότητός μας. Αὐτό σημαίνει, ὁ διάλογος τῶν Ἐκκλησιῶν δέν εἶναι μία ἀναζήτησις τῆς ἀληθείας, ἀλλά ‘‘πορεία ἐντός τῆς ἀληθείας’’.»^[7]. «Ἡ ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων κατά τάς Θρονικάς Ἑορτάς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας (σημ.γρ.: ἐννοεῖται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁ παπισμός) εἶναι ἔκφρασις καί σύμβολον τῆς κοινῆς βουλήσεως καί τῆς εὐλογημένης πορείας πρός τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος.»^[8]!

Ἡ διαχρονική Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράζεται διά τοῦ στόματος ἑνός σύγχρονου ὁμολογητοῦ, τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία, δέν μπορεῖ νά διαιρεθεῖ. Ἀπό αὐτήν μπορεῖ κανείς μονάχα νά ἐκπέσει...»^[9]. Καί διά στόματος τοῦ καθηγητή Τσελεγγίδη: «Ἡ ὁμολογία τοῦ Συμβόλου ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ‘‘μία’’ σημαίνει πώς αὐτή εἶναι βασική ἰδιότητα τῆς ταυτότητάς της. Πρακτικῶς αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά διαιρεθεῖ, νά κομματιαστεῖ, ἐπειδή αὐτή εἶναι τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Χριστός ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας οὔτε πολλά σώματα μπορεῖ νά ἔχει οὔτε καί διηρημένο σῶμα νά κατέχει.»^[10]

Ἔχοντας τόν «Πρῶτο», ἔχοντας τά κομμάτια τῶν «ἐκκλησιῶν», αὐτό πού μένει εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ ἀφηγήματος ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Πῶς θά ἐπιτυγχάνονταν αὐτό; Μέ τήν ἀλλοίωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πλήρη ἀποχριστιανοποίηση τῆς Πατρίδας μας, οὔτως ὧστε νά «ἔρθει ὁ καιρός πού οἱ χριστιανοί δέν θά ἀνέχονται τήν σωστή διδασκαλία, ἀλλά σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες τους θά μαζεύουν ἕνα σωρό διδασκάλους, καί ἀκούοντας θά αἰσθάνονται γαργαλισμό στά αὐτιά τους καί θά τά ἀποστρέψουν ἀπό τήν ἀλήθεια καί θά τραποῦν πρός τούς μύθους»^[11] (ἐπιτρέπεται ἡ ὁμοφυλοφιλία; Ἐπιτρέπεται! Πετάει ὁ γάϊδαρος; Πετάει!)!

Τά ὑπόλοιπα τά λέει ἕνα γνήσιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Στρατηγός Μακρυγιάννης: «…Καί βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἐβραιουργιᾶς, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγία Πίστη, τὴν Ὀρθοδοξία, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Και ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα διὰ τὰ νέα παθήματα. Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰ καντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον. Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα: ‘‘Δὲν βλέπετε ποῦ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας’’.» ^[12].

Πορφυρίτης

^[1] Λουκᾶς Ἀθανασιάδης, «Πάπας καί Ὀρθοδοξία», immorfou.

^[2] Ι «Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ;», 15 Ἰουλίου 2021 https://imp.gr

^[3] «Ἕνας αἰώνας οἰκουμενισμοῦ», Περιοδικό «Παρακαταθήκη», Ἰαν-Φεβ. 2005, https://www.orthodoxnet.gr/node/20

^[4] «Ἕνας αἰώνας οἰκουμενισμοῦ», Περιοδικό «Παρακαταθήκη», Ἰαν-Φεβ. 2005, https://www.orthodoxnet.gr/node/20

^[5] «Προσδοκία γιά ἑνότητα. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία σήμερα», «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ», 23 ΜΑΪΟΥ 1999. (Τά ἔντονα γράμματα εἶναι δικά μας σέ ὅλό τό κείμενο)

^[6] Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀ.Π.Θ, «Τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ Οἰκουμενισμός», https://www.impantokratoros.gr/D2305A07.el.aspx

^[7] «Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου εἰς τό Διεθνές Συνέδριον μέ θέμα ’’Πιστεύομεν. The Status Questionis and the Neglected Topics of Nicaea and its Creed’’», https://ec-patr.org/%

^[8] “Χαιρετισμός τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν δεξίωσιν ἐπί τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ (Grand Hyatt Hotel, 30 Νοεμβρίου 2022)», https://ec-patr.org

^[9] Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Θεόσοφες Διδαχές Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί Ἁγιοπατερικῆς Ζωῆς», Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

^[10] Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀ.Π.Θ., «Εἶναι οἱ Ἐτερόδοξοι μέλη τῆς Ἐκκλησίας;», https://www.impantokratoros.gr/060A2C9D.el.aspx

^[11] «ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται.», Β΄ Τιμ. 4, 3-4

^[12] Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Δὲν βλέπετε πού θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα;», https://orthros.eu/