Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά-Στερώντας από τον εαυτό μας την ευτυχία που ο Θεός μας προσφέρει

 Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, η Βασιλεία του Θεού παρομοιάζεται με ένα πλούσιο τραπέζι που παρατίθεται στους καλεσμένους. Σε άλλα σημεία της Καινής Διαθήκης βλέπουμε πως περιγράφεται σαν γαμήλιο γλέντι ή και σαν πόλη περιτειχισμένη με πολύτιμους λίθους. Για να μην ταυτίσουμε την ευτυχία που υπάρχει κοντά στον Θεό με κάτι το υλικό, όπως π.χ. με έναν ωραίο κήπο όπως ο επίγειος παράδεισος που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί ποικιλία εικόνων και παραστάσεων, έτσι ώστε να δείξει πως η Βασιλεία του Θεού είναι κάτι πολύ διαφορετικό από όλες τις χαρούμενες παραστάσεις και εμπειρίες αυτής της ζωής και ταυτόχρονα πως η κατανόησή της υπερβαίνει τις ανθρώπινες διανοητικές ικανότητες που, όπως είναι φυσικό, κατανοούν μόνο τα δεδομένα της επίγειας ζωής. 

  Η μακαριότητα εκείνη θα είναι αιώνια, εξελίξιμη με πρόοδο από δόξης εις δόξαν και λουσμένη μέσα στο φως των άκτιστων ενεργειών του Θεού.

  Ο οικοδεσπότης λοιπόν της σημερινής παραβολής του Χριστού, ειδοποιεί τους καλεσμένους του την ώρα του φαγητού να προσέλθουν, για να απολαύσουν τα πλούσια και εκλεκτά φαγητά του. Με έκπληξη διαπιστώνει ότι δεν αποδέχονται τελικά την πρόσκληση στο επίσημο αυτό δείπνο, με δικαιολογία άλλος τις γεωργικές του εργασίες, άλλος την φροντίδα των ζώων του και άλλος τις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Εντύπωση κάνει ότι η άρνηση των καλεσμένων να παρευρεθούν στο δείπνο, δεν οφείλεται καθόλου στην εμπλοκή τους σε κάποιες αμαρτωλές καταστάσεις, αλλά αντίθετα, προβάλουν σαν δικαιολογίες τις καθημερινές και χρήσιμες ασχολίες τους.

 Επειδή ο οικοδεσπότης της παραβολής αυτής είναι ο Θεός, καταλαβαίνουμε ότι το μήνυμα που θέλει να μας δώσει εδώ ο Κύριος είναι πως, όταν διάφορες ενέργειές μας, που αντικειμενικά είναι καλές και ηθικές, μας εμποδίζουν να Τον πλησιάσουμε, αυτομάτως μεταβάλλονται σε κακές και αμαρτωλές. Οι έννοιες «καλό» και «κακό» πολύ συχνά σχετικοποιούνται. Καλό πραγματικά, είναι ό,τι προάγει τη σχέση μας με το Θεό και κακό ό,τι μας απομακρύνει από Αυτόν.

  Στην παραβολή διαπιστώνουμε ακόμη, ότι δεν είναι ο Θεός που τιμωρεί αυτούς που τον απορρίπτουν, αλλά ότι οι ίδιοι στερούν από τον εαυτό τους την ευτυχία που ο Θεός τους προσφέρει. Σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής φαίνεται καθαρά ότι ο Θεός δεν τιμωρεί, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνουμε οι ίδιοι αυτοτιμωρούμεθα και ρίχνουμε στη συνέχεια τις ευθύνες, για τα αποτελέσματα των δικών μας ενεργειών, στο Θεό. Ο Κύριος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» αλλά εμείς μάλλον δεν το θέλουμε, γιατί στηριζόμαστε στον εαυτό μας, επιδιώκουμε να γίνεται πάντα το δικό μας θέλημα και νομίζουμε πως θα σωθούμε μόνοι μας.

  Παρ’ όλη πάντως τη δική μας αδιαφορία ή και αντίδραση, το σχέδιο του Θεού θα πραγματοποιηθεί, έστω και χωρίς εμάς. Όπως αφηγείται ο Χριστός στη συνέχεια της παραβολής του, «ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τάς πλατείας καί ρύμας τῆς πόλεως, καί τούς πτωχούς καί ἀναπήρους καί χωλούς καί τυφλούς εἰσάγαγε ὧδε». 

  Είναι άγνωστες οι βουλές του Θεού και δεν γνωρίζουμε ποιούς και με ποιό τρόπο θα πάρει στον Παράδεισο. Οι προσκεκλημένοι σ’ αυτή την παραβολή φαίνεται ότι ήταν οι γνωστοί και οι φίλοι του οικοδεσπότη. Με άλλα λόγια αυτοί που γνωρίζουν τον λόγο του Θεού, έχουν μία τυπική θρησκευτικότητα, θεωρούν πως είναι καλοί άνθρωποι και έχουν την βεβαιότητα ότι κρατούν σίγουρα το εισιτήριο του Παραδείσου στο χέρι, χωρίς να ανησυχούν για την πνευματική τους κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο και δεν φροντίζουν να βρίσκονται σε ετοιμότητα, ώστε να αντιλαμβάνονται τα μηνύματα του Θεού, βασιζόμενοι μόνιμα στα δικά τους κριτήρια. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα αρνούνται την πρόσκληση του Θεού, βολεμένοι σε ένα τρόπο ζωής που μπορεί να μην έχει τίποτα το επιλήψιμο, όμως οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αποξένωση από τον Θεό και τη βασιλεία Του.

  Πόσοι από εμάς δεν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση; Το συνηθίζουμε, δυστυχώς, να είμαστε ευχαριστημένοι με τις επιλογές μας και να απορρίπτουμε ως αμαρτωλούς ή ανεπαρκείς τους άλλους. Τελικά όμως, «οι πτωχοί, οι ανάπηροι, οι χωλοί, και οι τυφλοί» πνευματικά, κατά τα δικά μας βέβαια κριτήρια, θα είναι εκείνοι που θα εισέλθουν στη ανέκφραστη χαρά του Παραδείσου, σύμφωνα με το αψευδές στόμα του Χριστού μας. 

 Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε αυτήν την αιώνια χαρά, όπως έχασαν το γλέντι οι καλεσμένοι της παραβολής του Μεγάλου Δείπνου, επειδή σίγουροι καθώς είμαστε για τον εαυτό μας, ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τις δουλειές μας και λιγότερο για το Θεό. Αμήν.

πηγή :Από το γραπτό κήρυγμα της Ι.Μ.Κερκύρας [13-12-2020]