Εμείς άραγε που θα βάζαμε τον εαυτό μας;

 

Η εικόνα του σημερινού ευαγγελίου

περιγράφει ξεκάθαρα

την κατάσταση μέσα σε ναούς

την ώρα του προσκυνήματος,

του αντιδώρου,

της θεία Κοινωνίας,

των κολλύβων, των άρτων……

Ο κόσμος(στο ευαγγέλιο)

κυριολεκτικά συνθλίβει

τον Χριστό μας

μα Εκείνος νιώθει μονάχα

το άγγιγμα στην άκρη του ιματίου Του

από μία πονεμένη γυναίκα……

Πόσο θόρυβο δεν κάνουν

τα πάθη μας που ουρλιάζουν,

τα θρησκευτικά μας κατορθώματα

που απαιτούν ανταπόδοση;

Μα Εκείνος βρίσκεται

σε άλλη ‘’συχνότητα’’……

Στης Μετανοίας το φάσμα-Matrix……

Αχ από Σύναξη Ευχαριστιακή

γίναμε ό χ λ ο ς……

Γι’ αυτό και μόνο

τα ρούχα μας μυρίζουν λίγο λιβάνι

και μαρτυρούν κάπως

ότι πήγαμε Εκκλησία…..

Εμείς άραγε που

θα βάζαμε τον εαυτό μας;

Ανάμεσα στο πλήθος που συνέθλιβαν

από ''λατρεία'' τον Χριστό

ή εκεί κάτω, χαμηλά

μαζί με την αιμορροούσα γυναίκα

σκυμμένοι στους άχραντους πόδες Του;

Να βγούμε από την οχλαγωγία…..

Να ''το πάρουμε αλλιώς''......

Πως;

Σκύβοντας(Μετανοώντας)……

Σιωπώντας…..

Πως αλλιώς θα Τον ακούσουμε;

Απαλά, απλά και ταπεινά

μπορούμε να Τον συναντήσουμε…..

Κι είναι αλήθεια.....ότι μετά από

αυτή την συνάντηση,

αυτό το άγγιγμα

όλα είναι τόσο διαφορετικά …..

Και εντός και εκτός Εκκλησιάς.

 

 π.Ιωάννης Παπαδημητρίου