Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου Τριανταφυλλίδη τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ νέου χρυσοστόμου καὶ ἐλεήμονος, ἐκ Χαλδίας τοῦ Πόντου ἐν ἔτει 1906.
Στίχοι εἰς τὸν Ἰωάννην
Τίς τοῖς λειψάνοις προστρέχων τοῦ Ἰωάννου,
ἀμέτοχος τυγχάνει θείας παραμυθίας;
Στίχοι
Ἀβραὰμ Ἄγγελοι τρεῖς ὤφθησαν πάλαι, τέκνου γέννησιν ἀνακοινοῦντες,
Νόες Ἅγιοι τρεῖς ὤφθησαν αὖθις, σὲ καλέσαντες ἐπὶ τὰ κρείττω.
Άγιος Ιωάννης ο νέος ελεήμων
«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5:9)
Ο
π. Ιωάννης Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1836 στο χωριό
Λωρία (Μούζενα) του νομού Τραπεζούντος. Το έτος 1870, χειροτονήθηκε
ιερέας .Τοποθετήθηκε εφημέριος στο χωριό που γεννήθηκε και λειτουργούσε
στις Εκκλησίες του Αγίου Παντελεήμονος, της Υπεραγίας Θεοτόκου και στο
Μοναστήρι του αγίου Γεωργίου (Λερμούχου και Ζαντού).
Αν και ολιγογράμματος, από το ενδιαφέρον του και την ευφυϊαν του έμαθε
πολύ καλά την τάξη των Ακολουθιών και τα της Ιερωσύνης, από τους
μοναχούς του Αγίου Γεωργίου Χουτουρά.
Είχε χάρισμα στην ομιλία. Όποιος μιλούσε
μαζί του ένιωθε χαρά. Και όταν εκήρυττε τον λόγο του Θεού, οι λόγοι του
μετέδιδαν γλυκύτητα και χάρη. Παρ’ ότι δεν είχε σπουδάσει, ήταν
σπουδαίος ιεροκήρυκας, γι’ αυτό τον αποκαλούσαν νέο Χρυσόστομο. Ο π.
Ιωάννης αφιερώθηκε μετά την χειροτονία του στο ποιμαντικό έργο και
προσπαθούσε να εργάζεται την αρετή και να τηρή με ακρίβεια τις εντολές
του Θεού, ιδιαίτερα δε την ελεημοσύνη. Μολονότι ήταν μέτριος από υλικά
αγαθά, έτρεφε τους πεινασμένους, έντυνε τα φτωχά και ορφανά και
φιλοξενούσε τους ξένους στο σπίτι του. Τους φτωχούς του χωριού τους
βοηθούσε να πληρώνουν τους φόρους. Για το καλό του χωριού έκανε δρόμους,
γέφυρες και βρύσες. Το 1877, λόγω του ρωσσοτουρκικού πολέμου,
έπεσε πείνα. Ο π. Ιωάννης, ο καλός ποιμήν, φρόντισε να μην λείψουν τα
βασικά είδη διατροφής. Έγραψε επιστολές σε γνωστούς του πλουσίους και
συγκέντρωσε τα απαραίτητα, τα οποία διένειμε στους φτωχούς και έτσι
σώθηκαν από την πείνα. Η αρετή και οι φιλανθρωπίες του έγιναν γνωστές
στην περιοχή του Πόντου και οι άνθρωποι τον αποκαλούσαν νέον ελεήμονα.
Ο πατήρ είχε το χάρισμα να συμφιλιώνη τους ανθρώπους που είχαν έχθρα μεταξύ τους.
Ώς ειρηνοποιός έγινε το ειρηνοδικείον της ιεράς Μητροπόλεως. Όταν
μεμονωμένα άτομα ή και ολόκληρα χωριά πήγαιναν στον Μητροπολίτη να
εκδικάση τις διαφορές τους, αυτός τους παρέπεμπε στον π. Ιωάννη
λέγοντας: «Πηγαίνετε σ’ εκείνον. Θα σας συμβιβάσει επειδή είναι σοφός,
έχει γλυκειά γλώσσα και θεία χάρι».
Και όντως τους ειρήνευε. Έρχονταν σαν εχθροί ζητώντας εκδίκηση και έφευγαν σαν αδελφοί αγαπημένοι. «Ήταν εχθρός και πολέμιος του μίσους, της εκδικήσεως και των σκανδάλων, αλλά φίλος και διδάσκαλος της αγάπης και της ειρήνης.
Ο π. Ιωάννης είχε ένα εγγονάκι από την θυγατέρα του η οποία πέθανε και το άφησε ορφανό. Όταν πήγαινε στο σχολείο, κάποια μέρα έκανε μια αταξία και ο δάσκαλος το έδειρε με ραβδί και με κλωτσιές. Μετά από λίγες μέρες το ορφανό εγγονάκι πέθανε. Άλλοι συγγενείς και ο πατέρας του παιδιού ήθελαν να εκδικηθούν τον δάσκαλο και να τον σκοτώσουν. Ο π. Ιωάννης έκανε πολλή προσευχή. Στο δικαστήριο ζήτησε και κατώρθωσε να ειρηνεύση τους επαναστατημένους συγγενείς και να βγάλη από την φυλακή τον δάσκαλο. Ως παππούς του πεθαμένου ορφανού πόνεσε, αλλά ως μαθητής του Χριστού, ως κήρυκας της αγάπης, συγχώρησε και αποφυλάκισε τον δάσκαλο.
Ο π. Ιωάννης, αφού επί τριάντα τρία έτη εποίμανε θεαρέστως το λογικό του ποίμνιο, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 13 Ιουνίου 1903, ημέρα Παρασκευή, και ετάφη στην Εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος. Έφυγε κατάφορτος από καλά έργα τα οποία τον ακολουθούν, και άφησε παραμυθία, στήριγμα και θησαυρό πολύτιμο στους πιστούς το ιερό του λείψανο.
Μετά τον ενταφιασμό, μια νύφη του π. Ιωάννου είδε το Άγιον Πνεύμα εν είδει περιστεράς να κατέρχεται στον τάφο του.
Ύστερα από τρία έτη, ο π. Ιωάννης παρουσιάστηκε σε όνειρο σε μια γυναίκα ονόματι Παναγίλα* και της είπε να κάνη με τον αδελφό της** την ανακομιδή των λειψάνων του, γεγονός που πραγματοποιήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1906
ως εξής: Όταν πήγαν στο κοιμητήριο, είδαν τον π. Ιωάννη να στέκεται
επάνω από τον τάφο του με την ιερατική του στολή και να διαβάζη το
Ευαγγέλιο. Το πρόσωπο του έλαμπε σαν ήλιος και τους προέτρεψε να
σκάψουν. Είχαν μαζευτή πολλοί άνθρωποι, έβλεπαν την Παναγίλα να μιλάη
αλλά δεν έβλεπαν με ποιόν μιλά και την θεώρησαν για τρελλή.
Όταν βρήκαν τα λείψανα του π. Ιωάννου, είδαν τα δυό του χέρια να είναι άφθορα. Έκλαψαν από χαρά και συγκίνηση, τα προσκύνησαν και πληροφορήθηκαν για την αγιότητα του δοξάζοντας τον Θεό.
Το γεγονός έγινε γρήγορα γνωστό στην περιοχή της Χαλδίας. Κάθε μέρα κατέφθαναν πλήθη ανθρώπων, χωριά ολόκληρα με τους ιερείς, ακόμη και Τούρκοι αγάδες, για να προσκυνήσουν τα άγια λείψανα, φέρνοντας λάδια και κεριά ως δώρα στον Άγιο. Έλεγαν οι Τούρκοι: «Αυτός ο παπάς εφέντης, και ζώντας άγιος ήταν και μετά τον θάνατο του (φανερώθηκε περισσότερο. Αν του κτίσετε Εκκλησία και εμείς θα προσφέρουμε».
Έγιναν τότε και θαύματα. Πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν. Κάποιος νέος*** είκοσι ετών από την πόλη Μιχαήλοβα κοντά στην Τιφλίδα του Καυκάσου, που είχε τρελλαθή, τον είχαν δεμένον, για να μην προξενήση κακό στον εαυτό του ή σε άλλους. Τον πήγαν σε πολλούς γιατρούς, σε μάγους, σε Εκκλησίες και τέλος χωρίς να θεραπευθή τον έκλεισαν σε φρενοκομείο της Τιφλίδος. Μια νύχτα φαίνεται στον ύπνο της μητέρας του τρελλού παιδιού ο άγιος Ιωάννης λέγοντας της, να μην κλαίη γιατί το παιδί της θα γίνει καλά. Να του δώση να πιή νερό στο οποίο να βάλη μέσα από το χώμα του τάφου του, και να κάψη ενα κομματάκι από το φελώνι και να το θυμιάση. Έκανε όπως της είπε ο άγιος και το παιδί της έγινε καλά.
* Η Παναγίλα (Παναγιώτα) ήταν η κόρη του αγίου Ιωάννου.
** Τον Τριαντάφυλλο και τον ανεψιό της Ιωάννη.
***ήταν ο γιος της εγγονής του Ελένης, κόρης του Τριανταφύλλου, ο Ιωάννης, όπου μια γυναίκα που αγάπησε σφόδρα του έκανε μάγια.
Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 2η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.
iconandlight.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου