Αφιέρωμα στην Αρλέτα, την διανοούμενη του Νέου Κύματος και «ο άγιος από το Μπαρ στο Ναυάγιο»

 

Έφυγε από τη ζωή σαν σημερα σε ηλικία 72 ετών η δημοφιλής ερμηνεύτρια Αρλέτα.

 

 Η μοναδική μας Αρλέτα έφυγε ήρεμα και τρυφερά όπως έζησε. Καλό ταξίδι αγαπημένη μου ερήμωσε ο κόσμος μας. 8 Αυγούστου 2017. «Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου... θα είμαστε πάντα μαζί Και δε θα σου λείπω... γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου... που θα σ’ ακολουθεί...»

 Το τελευταίο τραγούδι της...

 

«Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» σε ποίηση Βύρωνα Λεοντάρη και την συνοδεύει στο πιάνο ο Γιάννης Σπανός, ο οποίος έχει γράψει και την μουσική.

Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι

κι όσα για σένα είχες ελπίσει

έχουνε τώρα πια όλα σβήσει

ΕΡ.: Έχετε πολύ ήρεμη φωνή. 

ΑΠ.: Αρλέτα: «Είμαι αποτελεσματικότετη από τα βαρβιρουρικά και πολύ ολιγότερον τοξική. Έχω κοιμήσει πολλά μωρά και έχω ησυχάσει και πολλά μωρά. Ένα από αυτά ήμουν κι εγώ -η μητέρα μου το έχει πει, γιατί εγώ δεν το θυμόμουν: ότι όταν ήμουν μωρό νανουριζόμουνα μόνη μου.» (από συνέντευξη)

Ο «άγιος» του τραγουδιού «Στο Μπαρ το Ναυάγιο» που ενέπνευσε την Αρλέτα.

Ένας από τους σημαντικότερους μοναστές της Αθωνικής πολιτείας, ο γέροντας Ιερόθεος Καρυώτης έφυγε 25 Απρ 2015 από τη ζωή, αφήνοντας τις καλύτερες μνήμες σε όσους τον γνώρισαν, αφού -όπως λένε οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά του- επρόκειτο για μια ιδιαίτερα σημαντική προσωπικότητα και έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο. Αυτό είναι φανερό άλλωστε και από τους στίχους του κομματιού της Αρλέτας. 

 

«Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο. Καθότανε στο διπλανό σκαμπό και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό» γράφει η σπουδαία τραγουδοποιός, ενώ στη συνέχεια περιγράφει μελωδικά και τη συνομιλία τους. «Του είπα "παππούλη τι ζητάς εδώ, δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό", μου λέει, "τέκνον, κάνεις μέγα λάθος, εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος". Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους και μου είπε "εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους. Αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις, ε, και αν προλάβεις, ας μετανοήσεις"». Μουσική, Στίχοι: Αρλέτα.

Άνθρωπος αφιερωμένος στον μοναχισμό, υπήρξε ο ιδρυτής του περιοδικού «Πρωτάτον» τον Οκτώβριο του 1982 το οποίο συνέχισε ο επίσης εκλιπών γέροντας Μωυσής. Αν και ζούσε στις Καρυές, συχνά επισκεπτόταν και άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως, για παράδειγμα, τον Μυλοπόταμο. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που έλεγαν πως τόσο στην όψη όσο και στον τρόπο σκέψης έμοιαζε με «σοφιστή αρχαίου αθηναϊκού συμποσίου». (2012 www.ethnos.gr).

 

Βιογραφία

Η Αριάδνη-Νικολέτα Τσάπρα όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στην Αθήνα 3 Μαρτίου 1945. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.

Η δισκογραφική καριέρα της Αρλέτα ξεκίνησε την δεκαετία του 1960 συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής. Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως οι Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Νίκος Χουλιαράς, Γιώργος Κοντογιώργος. Στη συνέχεια πραγματοποίησε έναν δίσκο με διασκευές τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι για το θέατρο. Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 προλαβαίνει τις ηχογραφήσεις της συνεργασίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη για το Romancero Gitano, το οποίο τελικά ηχογραφεί μετά την μεταπολίτευση, το 1978.

Πρωτοτραγούδησε στη μπουάτ «Κιβωτός» του Μίνου Αργυράκη.

Ανέλαβε τη μπουάτ «Ταβάνια», αλλά κυνηγήθηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός τραγουδιού για περίπου τέσσερα χρόνια. Μία πρόσκληση του Georges Moustaki για συμμετοχή στις συναυλίες του στο Παρίσι, την επαναφέρει και επιστρέφει ύστερα από καιρό ξανατραγουδώντας, στο θέατρο Bobino.

Τραγουδάει σε χώρους όπως το «Καφεθέατρο» στην Αθήνα και το «Λιόγερμα» της Θεσσαλονίκης.

Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό («Ένα Καπέλο με Τραγούδια»).

Το 1984 και το 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους «Περίπου» και «Τσάι Γιασεμιού».

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1986 γιορτάζοντας τα 20 χρόνια της στο τραγούδι, δίνει την πρώτη μεγάλη της συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού, στην οποία παρευρίσκονται πάνω από 6.000 άτομα.

Τα χρόνια που ακολουθούν εμφανίζεται σε υπαίθριες συναυλίες (θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου, θέατρο Βράχων, Βεάκειο θέατρο Πειραιά, Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη, κ.α) και στους χώρους «Μετρό» (Γκύζη), θέατρο «Περοκέ» (περίοδος 1987-1988), «Ροντέο» μαζί με τον Νότη Μαυρουδή, κ.α.

Παίρνει μέρος μαζί με τον Νότη Μαυρουδή στη μεγάλη συναυλία που διοργανώνει το Υπουργείο πολιτισμού για τους σεισμόπληκτους της Αρμενίας, στο ΣΕΦ.

Τον Δεκέμβριο του 1991 κυκλοφορεί ο δίσκος της "Άσε τα κρυφά κρυμμένα», που περιέχει τη μεγάλη της επιτυχία «Μπαρ το Ναυάγιο».

Κάποιες από τις επιτυχίες της είναι τα: «Μια Φορά Θυμάμαι», «Τα Μικρά Παιδιά», «Το Λέει Και Το Τραγούδι», «Ο Λύκος», «Το Τραγούδι Της Δραχμής», «Καφενείο», «Σερενάτα», «Έρχεται Κρύο», «Τσάι Γιασεμιού», «Τα Ήσυχα Βράδυα», «Batida de Coco», «Μπαρ το Ναυάγιο», «Λεωφορείο το 2».

Το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από πού πάνε για την Άνοιξη» με κείμενα, στίχους, σχέδια και ζωγραφιές όλα δικά της. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»).

Το 2009, κυκλοφορεί τον διπλό δίσκο «Και πάλι χαίρετε!»

Στις 11 Φεβρουαρίου 2008, ελάχιστα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη της συναυλία στο Βόλο, λιποθύμησε, καθώς υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο νοσοκομείο του Βόλου και οι γιατροί χαρακτήρισαν την κατάστασή της «σοβαρή». Παρέμεινε στην εντατική σε καταστολή και σταθερή αλλά κρίσιμη κατάσταση, ωστόσο κατάφερε να αναρρώσει.

Το τέλος της

Μετά από πολύμηνη νοσηλεία στην εντατική του νοσοκομείου «Αγία Όλγα», έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο παράλληλα με έμφραγμα, έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου 2017 (72 ετών). Δισκογραφία

«Τον δικό μου θάνατο δεν τον φοβάμαι», είχε πει η Αρλέτα σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις για τη ζωή και την καριέρα της. H «Ελληνίδα Τζόαν Μπαέζ», όπως είχε χαρακτηριστεί, έφυγε από τη ζωή, γυρίζοντας παράλληλα μια σελίδα στη νεότερη μουσική ιστορία της Ελλάδας.

Εικονογράφηση

• Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο Μπαρμπα-Έντε» – Παιδικό βιβλίο της σειράς «Μεγάλοι Συγγραφείς για Παιδιά» (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1979)
• Μαγιακόφσκι «Το Αλογάκι-Φωτιά» – Παιδικό βιβλίο της σειράς «Μεγάλοι Συγγραφείς για Παιδιά» (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1986)

Ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΛΕΤΑ

Η Αρλέτα αναπαύεται... Και ξαφνικά σκέφτομαι ένα χειρόγραφο σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι πριν 41 χρόνια...Τo «Ταξιδεύοντας» είναι ένα από τα ωραιότερα LP της Αρλέτας, και κυκλοφόρησε τέλος καλοκαιριού με αρχές φθινοπώρου του ’76. Περιέχει τον «Λάκη» (σε μουσική Ανέστου Τριανταφύλλου και στίχους Αρλέτας & Brewis), το «Κορίτσι στην Ομόνοια» (μουσική-στίχοι Στέφανος Χρυσοστομίδης) κ.α.

Το άλμπουμ έτυχε των ενθαρρυντικών λόγων του Μάνου Χατζιδάκι: «12 Ιουλίου 1976

Μπράβο στην Αρλέτα! Νοιώθω την υποχρέωση να γιορτάσω το ευφάνταστο νεοελληνικό της αποτέλεσμα. Με τον δίσκο αυτόν, η Αρλέτα παίρνει την θέση της στις πρωτογενείς δυνάμεις του ελληνικού τραγουδιού. Πηγάζει ακριβό γούστο και γνήσιο αίσθημα απ’ τη φωνή της κι από την λιτή και τόσο δημιουργική ενορχήστρωση του Γ. Κοντογιώργου. Συγχαίρω κι ευχαριστώ. Μάνος Χατζιδάκις»

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου για την Αρλέτα

«Ως την τελευταία στιγμή πίστευα πως θα γίνει πάλι ένα θαύμα. Όπως τις προηγούμενες φορές. Αλλά δεν έγινε. Και θα πρέπει να το πάρω πια απόφαση πως δεν θα ξαναμιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο, πως δεν θα την ξαναδώ όπως τόσες φορές στο σπίτι τής Κυψέλης, πως δεν θα την ξανακούσω να τραγουδά με την κιθάρα της, στα μέρη που την άκουγα τα τελευταία χρόνια. Πριν αρρωστήσει ήταν πανευτυχής για το δίσκο που μόλις είχε ολοκληρώσει. «Θα σού αρέσει!» μού είχε πει. «Κάνανε πολύ ωραία δουλειά ο Λάκης και η Σάννυ».

Ο Λάκης Παπαδόπουλος που έβαλε τη μουσική, η Σάννυ Μπαλτζή που έγραψε τους στίχους. Όπως κι εγώ, πίστευε η Αρλέτα στη φιλία. Και η δική μας κράτησε 51 χρόνια. Στέρεη σαν βράχος. Σταθερή κι αμετακίνητη. Πριν από κάποια χρόνια, μού ζήτησε να πάμε στην Ύδρα εκδρομή. Μόνοι μας, εκεί που την πρωτάκουσα. «Για να θυμηθούμε» μού είπε. Κάποια φορά, την ρώτησα αν τελικά τής έκανα καλό που την έβγαλα στο τραγούδι. Τον πρώτο καιρό στη σχέση της με το κοινό είχε νιώσει πολύ άβολα. «Α, όχι, μού αρέσει τώρα» μού απάντησε.

Η Αρλέτα είχε επιλέξει το κοινό της κι ο κόσμος αυτός την λάτρεψε. Έδειχνε να μην είναι εύκολη, απλώς ήταν σοβαρή και απαιτητική. Δεν ακολούθησε τα τσαλίμια της καριέρας, δεν κολάκεψε κανέναν, δεν κατέβηκε εκείνη τα σκαλιά. Ανέβασε τους ακροατές της προς το μέρος της.

Από την αρχή ήταν η διανοούμενη του Νέου Κύματος, ευφυής, καλλιεργημένη, πρωτότυπη, γεμάτη φαντασία. Και βέβαια πολύπλευρη. Έγραφε, ζωγράφιζε, τολμούσε. Για τον άσχετο που πλήγωνε τη ζωή και την αισθητική μας είχε βάλει την λεζάντα «λοχίας με άποψη». Πριν απ'την Κυψέλη, τα Εξάρχεια.

Στο διώροφο σπίτι της Δεληγιάννη, η Ναυσικά και ο Γούλας, οι γλυκύτατοι γονείς και στο ισόγειο ο συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου. Κοιτάζω στη δισκοθήκη μου τους δίσκους της. Ο ένας καλύτερος απ' τον άλλο. Το ίδιο και τα τραγούδια που μάς άφησε. Μ' αυτά θα την έχουμε κοντά μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Τώρα θα γυρίσω στο 1989. Τότε, ο Στέφανος Ληναίος έκανε μαζί με την δημοσιογράφο Ελένη Δελβινιώτη μια μεσημεριανή εκπομπή στην τηλεόραση της ΕΡΤ και μάς είχε καλέσει, την Αρλέτα και εμένα, για να μιλήσουμε για τη φιλία μας που μετρούσε κιόλας τόσα χρόνια. Λίγο πριν απ'το τέλος, η Αρλέτα πήρε την κιθάρα της και με ζωντανό ήχο στο στούντιο τραγούδησε δικούς μου στίχους, απ'τα τραγούδια που είχα γράψει όταν ακόμα το Νέο Κύμα ξεκινούσε.» Γιώργος Παπαστεφάνου 9 Αυγούστου 2017 στις 4:28 μ.μ.

Πενήντα χρόνια Αρλέτα

Γιώργος Παπαστεφάνου 21 Φεβρουαρίου 2016: Η Αρλέτα πίστευε πως είχαμε γνωριστεί καλοκαίρι γιατί θυμόταν κάποιον απ' την παρέα της να ρίχνει τις βουτιές του. Μπα, επέμενα εγώ, μάλλον ο φίλος σου ήταν χειμερινός κολυμβητής! Φεβρουάριος ήταν τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε, σε μια Ύδρα άδεια και μουντή και ήταν Καθαρή Δευτέρα. Μάλιστα, μετά από έρευνες σε ξεχασμένα χαρτιά και ημερολόγια, κατέληξα και στην οριστική ημερομηνία. Όχι 23 αλλά 21 Φεβρουαρίου του 1966. Μια μέρα δηλαδή σαν τη σημερινή.

Η Ύδρα τον χειμώνα είναι διπλά γοητευτική, τουλάχιστον έτσι την θυμάμαι. Και ειδικά εκείνο το πρωί το κράτησα στη μνήμη μου σαν κάτι μαγικό. Βέβαια, ο ίδιος με το αιώνιο τρανζίστορ μου, και δη στη διαπασών, έκανα ό,τι μπορούσα για να χαλάω την ατμόσφαιρα, αλλά ο Μπάμπης Γονίδης, φίλος καλός και προσηνής, με επανέφερε στην τάξη. «Χαμήλωσε λίγο το ραδιόφωνο γιατί το κορίτσι στη διπλανή παρέα θέλει να τραγουδήσει» μού είχε πει, καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Τότε πρόσεξα πως ανάμεσα στους σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών που κάθονταν λίγο πιο κει στα βράχια, βρισκόταν κι ένα κορίτσι με κιθάρα.

Ήδη ανηφορίζαμε προς τον Μύλο της Σοφίας Λόρεν, όπως ονομαζόταν εκείνο το σημείο από την εποχή που γυριζότανε στην Ύδρα «Το παιδί και το δελφίνι», όταν άκουσα τη φωνή του κοριτσιού να τραγουδά «Με το Λύχνο του Άστρου» από το «Άξιον εστί». Μα αυτή είναι έτοιμη τραγουδίστρια, είπα στον Μπάμπη έκπληκτος. Μετά, το κορίτσι τραγούδησε τον «Σωκράτη» από τους «Όρνιθες». Δεν ξέρει μόνο να τραγουδά, έχει και καλό γούστο. Θα την πάω στον Πατσιφά, είπα ξανά στον Μπάμπη, σίγουρος πια πως είχα ανακαλύψει την Ελληνίδα Τζόαν Μπαέζ.

Στο καράβι της επιστροφής τής μίλησα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αλλά δεν την είδα να ενθουσιάζεται με την ιδέα να γίνει τραγουδίστρια. Εγώ πηγαίνω για ζωγράφος, μού είπε. Ούτε ο Νότης Μαυρουδής με πολυπίστεψε όταν τού διηγήθηκα την ιστορία το επόμενο πρωί, στο Ραδιοφωνικό Σταθμό των Ενόπλων όπου ήμασταν φαντάροι. Αλλά και ο Αλέκος Πατσιφάς, όταν πήγαμε με την Αρλέτα στη «Λύρα» για να την ακούσει επιτέλους, τής είπε: «Καλή είσαι, αλλά σαν την Μοσχολιού μπορείς να τραγουδάς;». Αγρίεψα. «Κύριε Πατσιφά, σάς φέρνω κάτι εντελώς καινούριο και ζητάτε κάτι που ήδη υπάρχει;». Ο Αλέκος Πατσιφάς όταν τού 'βαζες τις φωνές, συνήθως μαζευόταν. Κανονίστηκε λοιπόν «οντισιόν» στο στούντιο της «Κολούμπια», παρόντες και ο Μαυρουδής με τον Σπανό, και φυσικά, όπως το περίμενα όλοι έδωσαν ρέστα! Τα υπόλοιπα τα ξέρετε! Πενήντα χρόνια Αρλέτα. Πενήντα χρόνια μιας σπουδαίας πορείας στο χώρο του τραγουδιού,αλλά και μιας μεγάλης φιλίας που ξεκίνησε απ'την Ύδρα, στις 21 Φεβρουαρίου του 1966. Για αυτή τη «σχέση ζωής», η Αρλέτα έγραψε και μού αφιέρωσε ένα μικρό τραγούδι.

«Για τον Γιώργο μου»: Αυτό το σύντομο τραγουδάκι, ακούστηκε μονάχα μια φορά στην Τηλεόραση, ποτέ ξανά, και έχω σημειώσει και την ημερομηνία: 31 Ιανουαρίου του 1997. Εκείνη την ημέρα με είχαν καλέσει στην εκπομπή τους «Συν και πλην» που παρουσίαζαν στην ΕΡΤ, η Μπήλιω Τσουκαλά, ο Ανδρέας Ροδίτης και η Λένα Αρώνη. Και σαν δώρο-έκπληξη, μού έδειξαν ένα μαγνητοσκοπημένο στιγμιότυπο στο οποίο η Αρλέτα μιλούσε στον Ανδρέα Ροδίτη για μένα και για την φιλία των τόσων ετών που μάς συνδέει, κλείνοντας με τα παρακάτω λόγια που μού τα ψιθύρισε γλυκά με ένα απλό τραγούδι: 

«Δεν θα σού πω πως «μια φορά θυμάμαι» μ' αγαπούσες. Δεν θα σού πω για «ερημιά», για «άδειες νύχτες» που ζούσες. Δεν θα σου πω για «αγάπη μια, για ένα καλοκαίρι». Αυτά είναι αγέρας και δροσιά στου χρόνου το παρτέρι. Μην περιμένεις, φίλε μου, παλιά τραγούδια να σου πω. Μα να το ξέρεις, Κύριε Έντισον, πως πάντα σ' αγαπώ».

Γιώργος Παπαστεφάνου 20 Φεβροαρίου 2019: Τα μεσημέρια που πήγαινα να την συναντήσω στο σπίτι τής Κυψέλης, ήμουν συνήθως μόνος. Αυτή τη φορά όμως είχα μαζί μου και ένα φίλο που ήθελε πολύ να τη γνωρίσει. Τής Αρλέτας, τής άρεσε να συναντά νέους με ποιότητα και αισθητική και πολύ γρήγορα οι δυο τους, κουβέντιαζαν σαν να ήταν φίλοι από παλιά. Στο κασετόφωνο ακούγαμε ανέκδοτες ηχογραφήσεις τής Αρλέτας και μια απ’ αυτές ήταν τα «Άνθη τής πέτρας», που η ίδια μάς έδωσε να πάρουμε μαζί μας όταν φεύγαμε.

Κάποιες ωραίες, νεανικές φωτογραφίες της, τις είχα από παλιά. Και καθώς τώρα την ακούω να τραγουδά Γιώργο Σεφέρη από τα «Επιφάνια» τού Μίκη Θεοδωράκη, το μυαλό μου νοσταλγώντας, ξαναφέρνει πίσω, το μαγικό εκείνο σκηνικό. Μια χειμωνιάτικη, συννεφιασμένη και άδεια Ύδρα και δίπλα στην γκρίζα θάλασσα, κάτω απ’ τον Μύλο τής Σοφίας Λόρεν, ένα κορίτσι με κιθάρα να τραγουδά για την παρέα του «Με το λύχνο τού άστρου». Ήτοι, Θεοδωράκη και Ελύτη από το «Άξιον εστί». Κι αμέσως μετά, τον «Σωκράτη», δηλαδή Χατζιδάκι και Βασίλη Ρώτα από τους «Όρνιθες». Έτσι ρομαντικά και ποιητικά είχαν όλα ξεκινήσει. Και το ημερολόγιο έγραφε 21 Φεβρουαρίου τού 1966. Αυτά όμως σας τα έχω διηγηθεί πολλές φορές. Σήμερα, στα «Άνθη τής πέτρας» θέλω να σταθούμε.

Ήταν λοιπόν και πάλι Φεβρουάριος, αλλά τού 1962, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης άρχιζε να ηχογραφεί τα «Επιφάνια» στην Κολούμπια, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ερμηνευτή και με τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι. Τουλάχιστον τον Χιώτη αναφέρει ο Θεοδωράκης στο βιβλίο του «Μελοποιημένη ποίηση». Αλλά το σωστό είναι μού γράφουν, Καρνέζης - Παπαδόπουλος. 

Ο ίδιος ο Μίκης εξηγεί: «Ήθελα τα Επιφάνια, ακριβώς γιατί ο στίχος ήταν τόσο διανοουμενίστικος. Ήθελα να τα περάσω σε όσο το δυνατόν πιο πλατύ κοινό, με λαϊκό μουσικό ένδυμα. Άλλωστε αυτή ήταν η πρώτη φορά που ελεύθερος στίχος φιλοδοξούσε να γίνει απλό λαϊκό τραγούδι. Να συντροφεύει τον κοσμάκη παντού. Στο γιαπί, στην ταβέρνα, στην παρέα, στην εκδρομή...». Να λοιπόν, που κι αυτό το τραγούδι, θα μπορούσε να το είχε πεί σ’ εκείνη την Καθαροδευτεριάτικη εκδρομή στην Ύδρα η Αρλέτα. Όμως η ηχογράφηση που έχουμε εδώ, έγινε πολλά χρόνια αργότερα. Βεβαίως, η ίδια συνοδεύει στην κιθάρα, δικό της και το σφύριγμα.

σophia-ntrekoυ.