Το φαινόμενο της πλήρους υποταγής στα απολύτως περιοριστικά της ελευθερίας μέτρα του συνόλου σχεδόν της αριστεράς.

 

Τις προάλλες μία γνωστή, η οποία δεν επιθυμεί να εμβολιαστεί, προσκείμενη ιδεολογικά στην άκρα αριστερά και με αντεκκλησιαστική νοοτροπία, μου έλεγε απορώντας για την αδυναμία των περισσότερων συντρόφων της να αντιληφθούν τον περιορισμό της πραγματικής ελευθερίας και την μονιμοποίησή του που επιβάλλεται μέσα από τα μέτρα για τον κορωνοϊό, ότι πλέον έχει πάψει να προσπαθεί να τους εξηγήσει γιατί δεν εμβολιάζεται, και έτσι, όταν την ρωτούν, απαντά πλέον ότι δεν εμβολιάζεται επειδή δεν την αφήνει ο πνευματικός της, αφήνοντας άναυδους τους αριστερούς συνομιλητές της.

Το ανωτέρω περιστατικό με έκανε να σκεφτώ κάπως βαθύτερα το φαινόμενο της πλήρους υποταγής στα απολύτως περιοριστικά της ελευθερίας μέτρα του συνόλου σχεδόν της αριστεράς. Πώς γίνεται αυτοί που διεκδικούσαν το δικαίωμα στο κάπνισμα, το δικαίωμα στην ευθανασία και το δικαίωμα στην λαθραία μετανάστευση να μην αντιλαμβάνονται πόσο χειρότερο είναι να καταργείται το δικαίωμα στην απόφαση καθενός για την υγεία του; Πώς γίνεται να είναι λάβροι ακόμη και υπέρ της υποχρεωτικότητας; Πώς γίνεται να δέχονται τα πρόστιμα;

Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Δεν πρόκειται για τον χρηματισμό. Αυτός ισχύει μόνον για την ηγεσία της αριστεράς, η οποία κατευθύνεται ακριβώς από τα ίδια αφεντικά που κατευθύνεται και η ηγεσία της κεντροδεξιάς. Ούτε για την χρηματοδότηση που απλώνεται μέσω των ΜΚΟ σε ευρύτερα στρώματα της αριστεράς. Ούτε και για την ιδεολογική αγκύλωση και προκατάληψη κατά της δεξιάς και της Εκκλησίας που είναι, υποτίθεται, οι βάσεις των αντιεμβολιαστών. Πρόκειται πολύ απλά για τον φόβο. Τον φόβο που έχουν οι αριστεροί, περισσότερο από τους δεξιούς, για την ζωή τους. Έχοντας πειστεί πλήρως ότι είμαστε σαν τα ζώα και όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτήν την ζωή, οι αριστεροί δεν έχουν τίποτε άλλο. Ως εκ τούτου όταν πειστούν ότι κινδυνεύει η ζωή τους, τότε είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να την γλυτώσουν. Είναι έτοιμοι να υποταχθούν στον οποιονδήποτε. Γίνονται δούλοι, επειδή δεν πιστεύουν στον Θεό. Για να είναι κανείς ελεύθερος, πρέπει να πιστεύει στον Θεό. Μόνον ο πιστός άνθρωπος, μπορεί να είναι ελεύθερος. Και όσο περισσότερο πιστεύει, τόσο περισσότερο ελεύθερος γίνεται. Όπως οι μάρτυρες, οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι που έζησαν στον κόσμο τούτο. Η επιλογή, λοιπόν, είναι άθεοι και εθελόδουλοι για να ζήσουμε μερικές ημέρες ακόμη ή πιστοί και ελεύθεροι να ζήσουμε όπως ταιριάζει στον άνθρωπο;

 Χαράλαμπος Μηνάογλου