Ξεκίνησε
και ο Γιώργης, με πολύ περιέργια (και αμφιβολία), να πάει στο Άγιον
Όρος…ρωτούσε λοιπόν ενα φίλο, να του πει κανά φωτισμένο »Γέροντα», να
μάθει…
Να καταλάβει και αυτός βρε παιδί μου, να »δει» πως είναι, να ζήσει κάτι, απο όλα αυτά τα περίεργα που έφταναν στα αυτιά του…
»Θα
πας στόν Γέροντα Γαβριήλ…» του λέει ο φίλος, είναι χαρισματικός ο
Γέροντας, να τον δείς με σεβασμό, μην κάνεις τίποτα χαζομάρες ρε συ…
Έφτασε ο καιρός, και βρέθηκε η παρεά, στο καλύβι του Γέροντα, στίς Καρυές λίγο πιο κάτω…
Τούς
υποδέχτηκε ο ταπεινός ασκητής, ήρθε και το κέρασμα, το λουκουμάκι, το
νεράκι το καθάριο… κάθησαν στήν αυλή, και ένας-ένας θα έμπαινε μέσα στο
καλύβι να πει δυο κουβέντες με τον Γέροντα…
Πρώτος φυσικά έτρεξε να μπει ο Γιώργης!
Μπαίνει μέσα, φιλά το χέρι του Γέροντα, κάθετε και αρχίζει να λέει τα δικά του…
Ο
Γέροντας διάβαζε διάφορα, (επάνω στο τραπεζάκι του ήταν δυο στίβες απο
γράμματα..) άκουγε τον φίλο μας, του έδωσε μερικές απαντήσεις, λίγες
συμβουλές …
Στο τέλος της κουβέντας, ο Γιώργης δεν είχε δει και τίποτα…
Που
να δικαιολογεί τα τόσα λόγια που είχε ακούσει απο τον φίλο, και απο
άλλους προσκυνητές… Και έτσι, πήρε την ευχή του Γέροντα, και έκανε να
φύγει…
Φτάνωντας
στήν πόρτα, καθώς έπιανε το χερούλι, και ελαφρώς απογοητευμένος, διότι
πάλι δεν »είδε» τίποτα ο καημένος και αυτός… αυθόρμητα έκανε τον
λογισμό:
»Tήν φάγαμε την πατάτα! μούφα ο Γέροντας…!»
Για να ακούσει τότε την γαλήνια φωνή του Αγιορείτη ασκητή:
– Tι ήθελες; να σου πω οτι σε λένε Γιώργο για να πιστέψεις;
– Κάγκελο ο Γιώργης! Άφωνος…
Έλαβε απάντηση στήν σκέψη του….
Πρώτη φορά αυτός και οι φίλοι του έρχονταν στο Όρος….
Ούτε είχε αναφέρει το όνομά του, στήν κουβέντα τού με τον Γέροντα Γαβριήλ…
– Συγχώραμε Γέροντα, ψέλισε…
και βγήκε έξω σαν χαζεμένος!
Τον
ελέησε ο Θεός να προλάβει, να ζήσει όπως έλεγε αργότερα… έναν απο τούς
τελευταίους ταπεινούς και χαρισματούχους, μιάς μεγάλης γενιάς Αγιορειτών
ασκήτων του Αγίου Όρους… τον Γέροντα Γαβριήλ τον Αγιορείτη.
Ας έχουμε την ευχή του!
Την φωτογραφία του γέροντα τράβηξα τον Μάιο του 2021
1 σχόλιο:
Όχι μόνο την ευχή του αδελφέ, αλλά, τις πολλές του ευχές που τόσο εγκάρδια δίνει...
Τί λέει συνεχώς και αενάως;
Εύχομαι, εύχομαι, εύχομαι...
Και αυτές οι ευχές δεν έχουν τέλος!
Πόσο μας συγκινεί η απλότητα, η αγάπη και η αγιότητά σου γλυκύτατε Γέροντα Γαβριήλ!
Αποτελείς πνευματικό Κεφάλαιο στην πνευματικά ισχνή εποχή μας!
Δόξα τω Θεώ για την ανείπωτη πνευματική εμπειρία που είχαμε μαζί σου!
Την ευχή, ή μάλλον τις ευχές σου!
Δημοσίευση σχολίου