Σε ποιόν ανήκει η γη; Σε κανέναν. Είναι ιδιοκτησία εκείνου στον οποίο ανήκει και όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

Άγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Ο ένας αφέντης του κόσμου πίσω από τον άλλον εξαφανίζεται, ενώ η γη παραμένει. Μόλις κάποιος χτυπήσει με το πόδι του τη γη, λέει: «Αυτό είναι δικό μου!». Πριν προλάβει ο ήχος της φωνής του να χαθεί, έρχεται ο θάνατος και τον κάνει βουβό. Έρχεται ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος. Μετά από τον Ραμσή ο Δαρείος, μετά από τον Δαρείο ο Αλέξανδρος, ύστερα ο Κάρολος, ο Πέτρος, ο Ναπολέων. Ο καθένας χτυπά με το πόδι του και ονομάζει τη γη δική του. Όμως, όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν. Έρχονται με θόρυβο, με το ταχύτατο τραίνο, στα φτερά του χρόνου, και με το ίδιο τραίνο φεύγουν βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μόλις κάθισαν, μόλις έγραψαν στον εαυτό τους χαρτιά ιδιοκτησίας για τη γη, μόλις κατέβασαν τον μπόγο τους και βρέθηκαν στην καρέκλα, τότε ξαφνικά τα αόρατα φτερά που τους έφεραν τους πιάνουν χωρίς να το αισθανθούν και τους παίρνουν με την ίδια ταχύτητα…

Σε ποιόν ανήκει η γη;
Μόνο μία απάντηση είναι ακριβής: Σε κανέναν. Η γη δεν είναι κανενός από μας. Είναι ιδιοκτησία εκείνου στον οποίο ανήκει και όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία κάποιου από τον οποίο εκείνη είναι πιο δυνατή και πιο μακροχρόνια. Είναι ιδιοκτησία εκείνου που υπήρχε πριν απ’ αυτήν και θα υπάρχει και μετά απ’ αυτήν».

[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Αργά βαδίζει ο Χριστός. Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 126-127, 139]

 

Ποιές είναι οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου;
Από την ποιότητα της ειρήνης εξαρτάται αν θα γίνει ή δεν θα γίνει πόλεμος. Αν η ζωή μας κατά τη διάρκεια της ειρήνης είναι θεοσεβής δε θα γίνει μετά βεβαιότητας πόλεμος. Ώ! μακάρι να είναι έτσι! Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο του πολέμου. Τα μικρόβια του πολέμου εν καιρώ ειρήνης πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται και όταν πολλαπλασιασθούν και αυξηθούν τότε ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Είτε οι άνθρωποι το επιθυμούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι.

Ανάμεσα σ’ όλες τις αιτίες των μελλοντικών πολέμων, όπως και των πολέμων του παρελθόντος, θεμελιώδης και κύρια αιτία παραμένει ο αθεϊσμός και η αποστασία από το Θεό τον Έναν και Ζώντα. Δεν υπάρχει ειρήνη για τους άθεους λέγει ο Κύριος (Ήσ. 48, 22).

Η αθεΐα αποτελεί ύβρη προς το Δημιουργό και Παντοκράτορα του κόσμου, περιφρόνηση και εκ νέου σταύρωση του Κυρίου Χριστού, στου οποίου το όνομα οι χριστιανικοί λαοί βαπτίστηκαν και με τη βάπτιση ορκίστηκαν σ’ Αυτόν με όρκο πίστης. Κάθε όμως προσβολή του Θεού, αν δεν επέλθει άμεσα η μετάνοια, φέρει δυστυχία όπως: ξηρασία, πλημμύρα, αρρώστια, αταξία, μαρασμό σε όλα και ως κορωνίδα όλων των δυστυχιών τον πόλεμο. Αυτό δεν αποτελεί προκατάληψη των χωρικών, αλλά βεβαιωμένο γεγονός από την εμπειρία και Βιβλικό και παντοτινό.

Την αθεΐα ή την απιστία αναπόφευκτα ακολουθεί η ειδωλολατρία. Ο ασεβής την πίστη προς τον Έναν Θεό την αντικαθιστά με πολλά είδωλα.

Όλοι οι πόλεμοι από την αρχή έως το τέλος της ιστορίας είναι Βιβλικοί δηλαδή τελούν πράγματι υπό τον ζώντα, το δρώντα και παντοδύναμο έλεγχο εκείνου του Τρίτου, Αοράτου Κριτού. Και όλοι τους προέρχονται είτε από την αμαρτία των δύο αντιμαχόμενων πλευρών ή της μιας από αυτές, και σ’ όλους αυτούς ισχύει η Βιβλική αιτιότητα κι όλοι ολοκληρώνονται έτσι όπως αποφασίζει η αιώνια και αλάνθαστη Δικαιοσύνη…

Αν οι λευκοί άνθρωποι διέθεταν ακόμα υγιή και ξεκάθαρη κρίση θα έβλεπαν μέσα από την εμπειρία των λαών, ότι οι άνθρωποι διαφεντεύουν μόνο τους σκοπούς των πολέμων, αλλά ποτέ την έκβασή τους. Όταν οι άνθρωποι στοιβάζουν αίτια πολέμου, τότε ο Θεός επιτρέπει τον πόλεμο και αποφασίζει για την έκβασή του.

   Ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει στη γη χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας, είπε ο Σωτήρας και ακόμα πρόσθεσε έχει μετρημένες και τις τρίχες της κεφαλής σας (Ματθ. Γ, 29). Όταν λοιπόν δεν μπορεί να πέσει ούτε ένα σπουργίτι χωρίς τη θέληση του Θεού, πώς μπορεί τότε να πέσει ένας λαός ή ένας άνθρωπος στον πόλεμο; Κι όταν κι οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες, πώς δεν απαρίθμησε ο Θεός όλους τους δημιουργημένους ανθρώπους; Κι ο δημιουργός των ανθρώπων δεν απαριθμεί τους ανθρώπους μόνο για να γνωρίζει τον αριθμό τους, άσχετα με το ποιος και πώς αυτός ο αριθμός θα σμίκρυνε ή θα αύξανε, αλλά η γνώση Του για τον αριθμό όλων των ανθρώπων σημειώνει ταυτόχρονα και την κρίση Του για την πορεία κάθε ανθρώπου.

      Πριν απ’ όλα, λοιπόν, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι θα νικήσει εκείνη η πλευρά, πού η θέληση του Θεού επέλεξε να της απονεμηθεί η νίκη. Και το σε ποιά πλευρά κατά το θέλημα του Θεού θα απονεμηθεί η νίκη, είναι ξεκάθαρο στην Άγια Γραφή του Θεού, σαφές κι από τη μέχρι τώρα αναφορά μας, σαφές κι απ’ όλους τους πολέμους σ’ ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, μόνον αν αυτοί οι πόλεμοι διαβάζονται υπό το φώς της Βίβλου.

 

Κοντολογίς: η θέληση του Θεού θα απονέμει τη νίκη στην πλευρά εκείνη πού διαθέτει την πιο καθαρή και τη πιο σταθερή πίστη στο Θεό και η οποία θα τηρεί σοβαρά τις εντολές Του. Ο απομακρυσμένος από το Θεό και τις εντολές Του λαός θα χάσει τον πόλεμο, ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι μηδαμινές. Οι απομακρυσμένοι από το Θεό και τις εντολές Του ηγέτες ενός λαού, δε θα βοηθηθούν ούτε από την εξυπνάδα τους, ούτε από τους υπολογισμούς τους, ούτε από το στρατό, ούτε από τον πολιτισμό, ούτε από τα όπλα, ούτε από τις διπλωματικές σχέσεις, από την ευφράδεια του λόγου τους, ούτε από οποιοδήποτε υλικό αυτού του κόσμου.

    Ο λαός όμως πού μαζί με τους ηγέτες του είναι με το Χριστό Θεό (μιλάμε ακόμα για τους χριστιανικούς λαούς) θα προστατευτεί από τον πόλεμο ή αν μπει στον πόλεμο θα βγει νικητής εντελώς ανεξάρτητα από τον αριθμό του στρατού του, τον πολιτισμό του και το οπλοστάσιό του…

Πριν αρχίσει η γενικευμένη πυρκαγιά του πολέμου θα υπάρξουν μερικές φοβερές μονομαχίες ή και τριπλές μάχες ανάμεσα στους λαούς. Αλλά πολλές από αυτές τις νίκες θα είναι πύρρειος νίκη, εντελώς όμοιες με τις ήττες, όταν υπολογιστούν όλες οι συνέπειες τους.

Στο μελλοντικό πόλεμο θα υποφέρουν πιο πολύ οι λαοί πού θα βρεθούν με μεγαλύτερη υπερηφάνεια έναντι του Θεού.

(Στον πόλεμο) δε νικά ο πολιτισμός, αλλά η αλήθεια και το δίκαιο… Η νίκη στο μελλοντικό πόλεμο εξαρτάται από τη μετάνοια. Εκείνος ο λαός πού θα μετανοήσει νωρίτερα, θα διορθωθεί και θα επικαλεστεί το Θεό, αν καν μπει στον πόλεμο κατά την Πρόνοια του Θεού, θα νικήσει.
Και τί θα γίνει, με ρωτάτε, αν όλοι οι χριστιανικοί λαοί μετανοήσουν; Ποιος τότε θα είναι ο νικητής; Τότε, στρατηγέ, όλοι θα νικούσαν. Όλοι θα πετύχαιναν την πιο λαμπρή νίκη, αφού σε μία τέτοια περίπτωση δε θα έφταναν καν ως τον πόλεμο.
Ώ, μακάρι για το ανθρώπινο γένος, να μετανοήσουν όλοι και να γίνουν όλοι νικητές!
(Πόλεμος και Βίβλος, Άγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς των εκδόσεων Παρρησία)

Προφητεία

‘Είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα: Βασιλιά, εσύ κοίταζες, και είδες μπροστά σου ένα άγαλμα μεγάλο, με φοβερή όψη. Το άγαλμα είχε κεφάλι από καθαρό χρυσάφι, χέρια και στήθος και μπράτσα ασημένια, κοιλιά και μηρούς χάλκινους, κνήμες σιδερένιες, και πόδια μισά σιδερένια και μισά πήλινα. Κοίταζες ώσπου αποσπάσθηκε ένας βράχος από κάποιο βουνό χωρίς χέρι ανθρώπου και χτύπησε το άγαλμα πάνω στα πόδια τα σιδερένια και πήλινα, και τα έκανε σκόνη. Και τότε διαλύθηκαν δια μιας ο πηλός, το σίδερο, ο χαλκός, το ασήμι, το χρυσάφι, κι έγιναν σαν τη σκόνη στο θερινό αλώνι. Και τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε και δεν βρέθηκαν πουθενά. Κι ο βράχος που χτύπησε το άγαλμα έγινε βουνό μεγάλο και κάλυψε όλη τη γη. Αυτό είναι το όνειρο, και θα πούμε στο βασιλιά την εξήγησή του. Ο Θεός του ουρανού θα στήσει μια βασιλεία που δεν θα καταστραφεί στον αιώνα, και η βασιλεία αυτή δεν θα υποταγεί σε κανένα άλλο λαό. Και θα αυξηθεί στους αιώνες με τον τρόπο που είδες ότι αποσπάσθηκε βράχος από το βουνό χωρίς χέρι ανθρώπινο, και διέλυσε τον πηλό, το σίδερο, τον χαλκό, το ασήμι, το χρυσάφι. Ο μεγάλος Θεός γνωστοποίησε στον βασιλιά όσα πρόκειται να γίνουν στο μέλλον, και το όνειρο είναι αληθινό, και η εξήγησή του αξιόπιστη’. [Δανιήλ 2: 31-36, 44-45]

 iconandlight