«Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πια δουλειά.
Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία.
Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο.
Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί για να κάνει διάφορα θελήματα.
Ο Πέτρος χάρηκε!
Και ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι’ αυτό.
Δεν ήξερε όμως γράμματα για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να Της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι.
Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός..
Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε.
Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρει. Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά.
Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά από την πόρτα της εκκλησίας και απ’ το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία.
Και τι να δει!
Ο Πέτρος μπροστά στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας να κάνει τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά.
Μία περπατούσε με τα χέρια,
μία ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι
, μία κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών του σαν τροχός.
Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ’ αυτά που έβλεπε.
Τα πέρασε για μεγάλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές.
Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Πέτρος ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν.
Και είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.
Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος..
Μα εκείνη τη στιγμή φάνηκε η Παναγία, εκεί!
από την μεγάλη εικόνα Της ν’ απλώνει το χέρι Της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα Της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου.
Ανατριχίασε ο ηγούμενος..
Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας:
"Συγχώρεσε με, Παναγία μου.
Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα.." »
4 σχόλια:
Πολλά πράγματα δεν εξηγούνται με την λογική!
Την παρακάτω ιστορία δεν θυμάμαι αν ήταν ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Ένα πρωινό πήγαινε με το κάρο του για να εκκλησιαστεί, στο δρόμο συνάντησε μία γυναίκα που περπατούσε με τα πόδια, και αυτήν για την Εκκλησία.
Σταμάτησε και της πρότεινε να έρθει μαζί του.
Συγνώμη πάτερ του απάντησε, αλλά θα πάω με τα πόδια γιατί δεν έχω χρήματα.
Όχι δεν θέλω χρήματα της είπε.
Συγνώμη αλλά δεν καταλάβατε πάτερ, επειδή δεν έχω χρήματα να προσφέρω για κερί, βάζω τον κόπο μου.
Και τότε συλλογίστηκε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, τόσα χρόνια στην άσκηση και όμως την θεολογία αυτής της γυναίκας δεν μπόρεσες να την καταλάβεις.
Κάποιος Αδερφός μου είπε: εδώ πολλά πράγματα θα σε σκανδαλίσουν.
Εγώ εύχομαι τον ευλογημένο Ιωάννη (ΤΡΕΛΟΓΙΆΝΝΗ) να ομοιάση και να ξεπεράσει τον Πέτρο τον κλόουν.
Το ίδιο εύχομαι και σε όλους εσάς.
Ο Θεός να μας φυλάει από τους «καθώς πρέπει χριστιανούς»
Μόνο οι διά Χριστόν σαλοί είναι: ανυπόταχτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί.
Και θα κλείσω τον μακαριστό Επίσκοπο Αυγουστίνο Καντιώτη.
Ήταν στρατιωτικός ιερεύς, και είχαν στείλει από τη Μητρόπολη στο στρατόπεδο να ψήσουν ένα μεγάλο ψάρι για το Μητροπολίτη.
Όταν είδε τους δυο φαντάρους να κουβαλάνε το ψημένο ψάρι και να το πηγαίνουν στη Μητρόπολη τους είπε: μου είπε ο μητροπολίτης ότι δεν θα φάει το ψάρι και φάτε το εσείς οι δύο. Αν σας πει κανένας κάτι, πες του θα σας δώσει εξηγήσεις ο Καντιώτης.
Όταν είδε ο μητροπολίτης ότι δεν έρχεται το ψάρι του και έμαθε το συμβάν, ζήτησε εξηγήσεις από τον Καντιώτη.
Και του είπε ο Μακαριστός Αυγουστίνος:
Εσύ είσαι δεσπότης και δεν πρέπει να τρως ψάρι, το ψάρι το φάγανε αυτοί που το αξίζουν, τα φανταράκια μας πού φυλάνε τα σύνορα και Θερμοπύλες.
Μόκο ο δεσπότης.
Ο Πόποβιτς ήταν
Ευχαριστώ Αδερφούλη.
Αυτό το άρθρο με τσίγκλισε πραγματικά.
Δυστυχώς σήμερα οι «καθώς πρέπει χριστιανοί» μία έκφραση βγάζουν από το στόμα τους: ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΌΣΜΟΣ.
Αυτό μας νοιάζει, τι θα πει ο κόσμος, και όχι ο Χριστός.
Το πάθος της ανθρωπαρέσκειας.
Ό,τι κάνεις να το κάνης με φιλότιμο, για τον Χριστό, και όχι από ανθρωπαρέσκεια και κενοδοξία, για να ακούσης το «μπράβο» από τους ανθρώπους.
Μας λέει ο πρώτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος:
Γαλ. 6,14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ.
Γαλ. 6,14 Σ’ εμένα όμως είθε να μη γίνει να καυχιέμαι παρά μόνο στο σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου ο κόσμος έχει σταυρωθεί ως προς εμένα κι εγώ ως προς τον κόσμο.
ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην.
Ή ζητώ σε ανθρώπους να αρέσω; Αν ακόμα επιδίωκα να αρέσω σε ανθρώπους, δε θα ήμουν δούλος του Χριστού.
Για αυτό μη φοβόμαστε να (τσαλακωθούμε) στα μάτια των ανθρώπων, όσο τσαλακωνόμαστε στα μάτια των ανθρώπων, τόσο αντιστρόφως ανεβαίνουμε στα μάτια του Θεού.
Υ.Γ. μας λέει ο Άγιος Παΐσιος:
Θέλετε να δείτε κάποιον Σαλό, αν είναι εν Χριστώ σαλός;
Βάλτε του μπροστά του, μία Εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας ή κάποιου Αγίου, ανάποδα.
Αμέσως θα την πάρει και θα την γυρίσει να είναι κανονικά.
Δημοσίευση σχολίου