Νούφαρο

 

Στη λίμνη κάθε δείλι κοάζουν οι βαθρακοί.
Για ένα αλλιώτικο νούφαρο μιλούν. Σε κάποιο πέταλο του, λένε, ανάσαινε η βροχή, σε κάποιο άλλο βυθίστηκε η γαλήνη.
Σ’ ένα τρίτο φώλιασε η κραυγή, μια άηχη κραυγή
αφού σε όλα τα πέταλα ήταν κυρίαρχη  η σιωπή.
Η σιωπή του απέραντου γαλάζιου!

Αυτό το απέραντο γαλάζιο με τις ρομαντικές πινελιές που χάραζε κάθε τόσο
στον ορίζοντα, και τις κυκλοθυμικές διαθέσεις μάγεψε το νούφαρο.
Κάθε πρωί χαμογελούσε και του ‘γνεφε «Καλημέρα, Σ’ Αγαπώ».
Το απέραντο γαλάζιο όλο και απλωνότανε στον ορίζοντα και ξεμάκραινε…
Όμως, το νούφαρο δε σταματούσε να λέει
«Καλημέρα, Σ’ Αγαπώ».

Μια μέρα ο άνεμος προσπάθησε να παρασύρει το νούφαρο μακριά από το απέραντο γαλάζιο, μα δεν τα κατάφερε. Απορημένος τότε ρώτησε το μικρό αδύναμο ετούτο λουλούδι της λίμνης.

Άνεμος: τι σε κάνει τόσο δυνατό;
Νούφαρο: αγαπώ άνεμε, αγαπώ το απέραντο γαλάζιο.
Άνεμος: μα πως μπορείς ν’ αγαπάς κάτι που δεν μπορείς ν’ αγγίξεις; Έλα μαζί μου νούφαρο, θα σε ταξιδέψω σε κόσμους πέρα από τη λίμνη.
Νούφαρο: Άνεμε σ’ ευχαριστώ, μα η αγάπη ήδη με ταξιδεύει. Με πάει εκεί που μόνο όσοι αληθινά αγαπούν, γνωρίζουν.
Άνεμος: πως μπορείς και αγαπάς αυτό που ξεμακραίνει και δεν σε λογάται;
Νούφαρο: κι όμως τα χρώματα που αφήνει κάθε αυγή ή δείλι ξέρω πως για μένα τ’ αφήνει. Ακόμα κι αυτό το δάκρυ που κυλά για μένα είναι.
Άνεμος: παραλογίζεσαι νούφαρο μου, παραλογίζεσαι.
Νούφαρο: δε σε αδικώ, γιατί δεν ένιωσες ακόμα το φως. Αυτό το φως που πλημμυρίζει την καρδιά και κάνει τις ρίζες μου δυνατές. Το είδες και μόνος σου.
Άνεμος: δίκιο μα παράξενο, αλήθεια! Ας είναι, καλά ταξίδια νούφαρο, δε θα σε ξαναενοχλήσω.
Νούφαρο: καλά ταξίδια και σε σένα Άνεμε.
Μετά έσκυψε ο Θάνατος και χάιδεψε το νούφαρο. Τα πέταλα ένα-ένα υποκλίθηκαν στο χάδι του, οι ρίζες ελάφρυναν και το νούφαρο γίνηκε ένα με το απέραντο γαλάζιο.

©Μαρία Πισιώτη