Η Μαρία Σκόμπτσοβα ανήκει όντως σύμφωνα με την παράδοση σε εκείνους τους «δια Χριστόν Σαλούς», οι οποίοι καλούν την Εκκλησία να στραφεί προς την πραγματική Της αποστολή, οι οποίοι απογυμνώνουν όλες τις παραισθήσεις και πλάνες, οι οποίοι αποτελούν ένδειξη αντίφασης σε ό,τι αποκαλείται ανθρώπινη σύνεση και ανθρώπινη «ευπρέπεια». Μας προκαλεί, μέσα στην αδιαφορία μας και την ατομική μας ευχαρίστηση, στα ημίμετρά μας και την στείρα ευσέβεια. Σφυροκοπά με βαρειά την -δυστυχώς επικρατούσα- αναζήτηση προσωπικής εκπλήρωσης, αρμονίας, ειρήνης και ικανοποίησης μέσα από την θρησκεία. Αλλά δεν θα ήταν Ορθόδοξη, αν ο θάνατος και το μαρτύριο είχαν τον τελευταίο λόγο˙ διότι, επειδή ακριβώς κατέβηκε στην Κόλαση και άφησε τον Εαυτό της να χαθεί ανάμεσα στους άθεους, η Ζωή νίκησε το κράτος του θανάτου. Όπου εισήλθε η Ζωή, εκεί δεν μπορεί πλέον να εισέλθει ο θάνατος. Μέσα από Τάφο ακτινοβολεί η δόξα της Αναστάσεως.
Μεγαλυνάρια
Χαίροις Παρισίων τὸ ἱερόν, κλέος καὶ προστάτις, ἀσθενούντων καὶ ὀρφανῶν, δόξα τῶν μαρτύρων, καρδία καιομένη, ὑπὲρ τῶν ὀρθοδόξων, καὶ κόσμου ἅπαντος.
Ὢ τῆς θαυμαστῆς σου μεταστροφῆς, ἐκ τῆς ἀπιστίας, καὶ τῆς θείας σου βιοτῆς, καὶ τοῦ μαρτυρίου, δι’ οὗπερ ἐκληρώσω, ζωὴν τὴν μακαρίαν, Μαρία πάνσεμνε.
Τὴν ὁσιομάρτυρα καὶ σαλήν, ποιητῶν τὸ κάλλος, καὶ καρδίαν αἰσθητικήν, τύπον ἀσκουμένων, μητέρα Παρισίων, καὶ δόξαν Λεττονίας, δεῦτε τιμήσωμεν.
Ιωάννης Τσιλιμιγκάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου