Μες τους αιώνες που περνούν, στέκεσαι εκεί μονάχη
αναπολώντας κλαίγοντας τη δόξα την παλιά,
που βασιλείς περνάγανε από την Ωραία Πύλη,
και πλήθος ζητωκραύγαζε απ' την πολλή χαρά.
Αγιά Σοφιά μου μοναχή, απόμεινες με δαύτους,
αλλόθρησκους να ασελγούν, σε χρόνια ιστορίας.
Με το σπαθί και τη φωτιά, ουρλιάζουν σαν και τότε
μα δείχνουνε να λησμονούν τη Θεία Προφητεία.
Στις λειτουργιές μαζεύονταν απ' όλο το βασίλειο
παπάδες, διάκοι, λαϊκοί, ψαλτάδες, κι αυλικοί,
και όλοι μαζί εψάλανε τα άγια τροπάρια,
που εδώ και αιώνες βάλσαμο, είναι στη ψυχή.
Αγιά Σοφιά μου μοναχή, απόμεινες με δαύτους,
αλλόθρησκους να ασελγούν, σε χρόνια ιστορίας.
Με το σπαθί και τη φωτιά, ουρλιάζουν σαν και τότε
μα δείχνουνε να λησμονούν τη Θεία Προφητεία.
Αγιά Σοφιά μου μοναχή, απόμεινες με δαύτους,
αλλόθρησκους να ασελγούν, σε χρόνια ιστορίας.
Με το σπαθί και τη φωτιά, ουρλιάζουν σαν και τότε
μα δείχνουνε να λησμονούν τη Θεία Προφητεία.
Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα' ναι...
Μουσική : Πάνος Γαληνός
Στίχοι : Θανάσης Καλλονιάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου