Να καταλάβουμε κάτι.

Αν δεν υπήρχε η αναλαμπή εθνικού φρονήματος στην Κύπρο το δωδεκάμηνο 2003-04, δηλαδή από τις Κυπριακές εκλογές μέχρι το δημοψήφισμα στην Κύπρο, όπου Πρόεδρος ήτανε ο μέγιστος Τάσσος Παπαδόπουλος, τότε

Σήμερα η Κύπρος θα ήταν ένα κράτος τραβεστί,

με Ελληνοκύπριο και Τουρκοκύπριο Πρόεδρο εκ περιτροπής,

με δύο κοινοβούλια, Άνω και Κάτω, εκ των οποίων στο ένα θα υπήρχε ισοδυναμία εκπροσώπησης (50%-50%) μεταξύ των δύο κοινοτήτων, και με υποχρέωση να δίνουν και τα δύο σώματα την έγκρισή τους για να ισχύσει κάποιος νόμος (άρα, πρακτικά, τουρκικό βέτο)

με 9μελές συμβούλιο επίλυσης διαφορών όπου οι 6 θα ήταν από τις δύο κοινότητες (3 και 3), και οι άλλοι 3 θα ήταν ξένοι

Δηλαδή, θα είχαμε ένα μη λειτουργικό κράτος.

Έτσι, το Μπαρμαρός, το Γιαβούζ και το Όρουκ Ρέις και άλλα, θα έκαναν έρευνες και γεωτρήσεις για λογαριασμό αυτής της ψευδο-«Κύπρου». Όχι της Τουρκίας.

Αντί για «ψευδοκράτος» στα κατεχόμενα της Κύπρου, θα είχαμε ψευδοΚύπρο.

Αντί να το θεωρούμε προκλητικό, θα λέγαμε κι «ευχαριστώ» στους Τούρκους που έκαναν έρευνες, για λογαριασμό όλης της «Κύπρου» διότι εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα.

(Όταν λέω «θα λέγαμε», εννοώ αυτοί που υποστήριζαν την Πλεκτάνη Ανάν και που είναι οι ίδιοι που σήμερα μας φουρνίζουν υποχωρητικότητα).

Με άλλον Πρόεδρο η Κύπρος, ακόμα και χωρίς το Σχέδιο Ανάν, δεν θα τολμούσε να οριοθετήσει ΑΟΖ με τους γείτονές της. Και αυτό ο Τάσσος Παπαδόπουλος το ξεκίνησε.

Μεγάλε Τάσσο Παπαδόπουλε, ο ελληνισμός σε ευχαριστεί και θα σε ευχαριστεί αιωνίως, που παρέδωσες κράτος και όχι «κοινότητα» σε ομηρία.

Ευελπιστούμε κάποτε να αποκτήσει ο ελληνισμός και στις δύο κρατικές του εκφάνσεις πολιτική ηγεσία με τέτοιο σθένος.

Ανδρέας Σταλίδης