- Όταν φορώ τη μάσκα μου,
αλλάζω προσωπείο,
και ΄κει που ήμουν άνθρωπος,
κατέληξα θηρίο.
Όχι, δεν είναι θίασος,
δεν είναι μασκαράτα,
το μέλι της κυψέλης μου,
δε τήρησα τη στράτα.
Μον΄ μάχομαι έναν ιό,
μαύρο σα καλιακούδα,
της θάλασσας τον αχινό,
κι έγινα αρκούδα!
Μέλι κι αυτή αναζητά,
στις ρύμες ξυλοκόπων,
με είδε και απόρησε,
τί θέλει αυτός στον τόπον;
θεριό, θεριού συνάντησις,
στου Διγενή τ΄αλώνι,
το έπαθλο και για τα δυό,
θα είναι το πεπόνι.
Γλυκό, σα μέλι είν΄κι αυτό,
του κήπου των θηρίων,
που πότισαν κι ανέθρεψαν,
μετά πολλών δακρύων.
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020
ΤΑ ΘΕΡΙΑ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Χαχα τέλειο, δικό σου Τρελογιάννη; Δεν βλέπω υπογραφή :-)
Δυστυχώς, η μάσκα
προετοιμάστηκε
χρόνια τώρα,
όταν τα παγωμένα
πρόσωπα, ως προσωπεία,
με.. προβαρισμένα
-προκάτ- χαμόγελα
φοριούνταν στις πόλεις
των ...άγνωστων
μα πάντα εχθρικών...θηρίων
που είχαμε εκθρέψει
μ έ σ α μ α ς ανεπίγνωστα...
....
κι όπως κάποτε το γουόκμαν,γλύκαινε λιγάκι
τις διαδρομές, στα
μέσα μ α ζ ι κ ή ς
μεταφοράς
δίνοντας μιά μικρή
ανάσα στην
α μ η χ α ν ί α, όπου
μας βύθιζε η υποχρεωτική εγγύτητα με τις μάζες των
αγνώστων...
έτσι και η μάσκα γιά
χιλιάδες μοναχικους
ανθρώπους προσφέρει
-φοβάμαι-μιά
ψ ε υ δ α ί σ θ η σ η
α ν α κ ο ύ φ ι σ η ς
στα εχθρικά βλέμματα
της περιρρέουσας μάζας...
...α λ λ ο ί μ ο ν ο...
Ρε συ δον κιχ...πολύ αμπελοφιλοσοφία μας πετάς ρε φίλε, μην πας τόσο βαθιά γιατί θα χρειάζεσαι..μάσκα ολόσωμη εκεί κάτω που ψάχνεσαι.
Απλά προσπαθώ να πώ
πως η νέα τάξη,
προλειαίνει το έδαφος
ώστε να μοιάζουν λογικά
τα τερτίπια της και
οι πολλοί, να τσιμπάνε
τό δόλωμα,
της τάχα φιλανθρωπίας...
(βλεπε και "τσιπάκι"
σε ...συσκευασία
εμβολίου...)
Δημοσίευση σχολίου