Το μεγαλύτερο Μοναστήρι του Αγίου Όρους, η Μεγίστη Λαύρα είχε πάντα
τεράστια έξοδα: Πρώτον, γιά την διατροφή, ενδυμασία, ιατρική περίθαλψη και άλλα
έξοδα της Αδελφότητος. Δεύτερον, γιά την συντήρηση και επισκευή των απεράντων
κτιρίων και Εκκλησιών. Τρίτον, γιά την φιλοξενία του μεγάλου αριθμού επισκεπτών
και προσκυνητών.
Γιά να καλύψει όλα αυτά και άλλα γενικά έξοδα, το Μοναστήρι διατηρούσε,
έτρεφε και πωλούσε τράγους, πριν από πολλές εκατονταετίες. Αγόραζε τα ζώα
μικρά, τα μεγάλωνε με την βοσκή και τα πωλούσε. Γιά τον σκοπό αυτό, είχε μισθωτούς
ειδικούς βοσκούς, που τους έλεγαν «τραγιαραίους». Σαν επιστάτη στους «τραγιαραίους»,
το Μοναστήρι είχε τοποθετήσει, πριν 90 περίπου χρόνια, τον μοναχό π.Ερμόλαο.
Ο γέρο-Ερμόλαος ήταν πολύ χειροδύναμος, αγαθός και απλός, τόσο που πάνω από
τον εαυτό του λογάριαζε το συμφέρον του Μοναστηριού. Ήταν ολιγομίλητος και ολιγογράμματος, αλλά με πολλή σύνεση
πλουτισμένος.
Μεταξύ των βοσκών, ο «αρχιτραγιάρης» ήταν άνθρωπος σκληρός, άξεστος και
αστοιχείωτος, αλλά στην εργασία του πολύ ικανός και αναντικατάστατος. Σ' αυτόν επάνω
διώρισαν επιστάτη τον γέρο-Ερμόλαο, και ενώ θα έπρεπε να κάνη υπακοή στον
Γέροντα, τις περισσότερες φορές έκανε ο γέρο-Ερμόλαος υπακοή στον βοσκό αυτόν, ο
οποίος του φερόταν πολύ σκληρά και, πολύ συχνά, τον έβγαζε έξω να κοιμηθή, στο
δριμύ κρύο πού κάνει επάνω στον Άθωνα. Ο γέρο-Ερμόλαος έκανε αφάνταστη υπομονή.
Οι άλλοι Πατέρες, όμως, που εγνώριζαν το μαρτύριο και την περιφρόνηση, που του
έδειχνε ο «αρχιτραγιάρης», του έλεγαν να αναφέρει την διαγωγή του στο
Μοναστήρι, γιά να τον διώξουν. Ωστόσο, ο γέρο-Ερμόλαος, που έβαζε πάνω απ’ όλα
το συμφέρον του Μοναστηριού και είχε, κατά κάποιο τρόπο, συνηθίσει τις
δυστροπίες του βοσκού, έλεγε στους Πατέρες: «Δεν πρέπει να τον διώξει το
Μοναστήρι, γιατί καλλίτερος απ’ αυτόν δεν θα έλθη». Και με ανεξάντλητη υπομονή
οικονομούσε τα πράγματα.
Ο γέρο-Ερμόλαος ήταν πολύ ελεήμων και πονόψυχος προς όλους τους αδελφούς
τόσο, που μπορούσε να δώσει και αυτό το ψωμί, που του έδινε το Μοναστήρι γιά την
διατροφή του, όταν ευρισκόταν κάποιος πεινασμένος, και αυτός έμενε νηστικός. Ο πανάγαθος
Θεός, επιβραβεύοντας την υπομονή του, έδωσε στον γέρο-Ερμόλαο πλούσια τα ελέη
Του και σαν αντιμισθία των κόπων του, της υπακοής και αυταπαρνήσεώς του, τον
χαρίτωσε και στην επίγειο ζωή με το θαυματουργικό χάρισμα.
Κάποτε, τον γέρο-Δαμασκηνό τον είχαν πιάσει φριχτοί πόνοι στην κοιλιά και
σ' όλο του το σώμα και υπέφερε τρομερά. Την ώρα εκείνη έτυχε να τον επισκεφθή ο
γέρο-Ερμόλαος, ο οποίος, όταν τον είδε να σφαδάζει από τους πόνους, πήρε αμέσως
ένα βαμβάκι, το βούτηξε στο καντήλι της Παναγίας και μ’ εκείνο άλειψε
σταυροειδώς το μέτωπο και τα χέρια του γέρο-Δαμασκηνού. Αμέσως, κόπηκαν οι
φρικτοί εκείνοι πόνοι!
Ο ίδιος ο γέρο-Δαμασκηνός εδιηγείτο αργότερα, μετά τον οσιακό θάνατο του γέρο-Ερμολάου,
πως όταν έκαναν την ανακομιδή, τα οστά του έβγαζαν άρρητη ευωδία! Έτσι πληρώνει
ο Πανάγαθος Θεός τους εργάτες της υπακοής, της υπομονής, της ταπεινώσεως και της
αγάπης!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου