Ἡ ἀνωτέρω ἀντίληψη μοῦ κατέστησε σαφὲς (ἐφ ὅσον διὰ τὴν ἀναγραφὴ τῶν ὀνομάτων τῶν νεκρῶν ἐνεργεῖ ἄλλη χεὶρ ἀπὸ τὴ δική τους), ὅτι ἡ συγκρότηση τῆς ἑνότητος τῶν λογισμῶν μας δὲν ἐπιτυγχάνεται διὰ μόνου τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Χωρεῖ λοιπὸν ἕνα εἶδος παραιτήσεως καὶ ἐπιβάλεται νὰ πεῖς, τὸ ἐγώ μου εἶν' ἕνας ἄλλος. Ἄλλος ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἁγία αὐτοῦ Ἐκκλησία, ὅπου συνεχίζει ὑπάρχων.
Ἄλλος ὁ πλησίον μας ἄνθρωπος ποὺ ἐν Χριστῶ, μέσα στὴν Ἐκκλησία, παντρευόμαστε.
Ἄλλος!
Ἐκείνη ἡ γυναίκα καὶ αὐτὸς ὁ ἄνδρας.
Καὶ ὅμως τὸν ἀγαπῶ ὡς ἑαυτόν μου.
Ἄλλος ὑπῆρξε ὁ ἀνάδοχός μου ποὺ μ ἔντυσε τὴ στολή τῆς πίστεως, ὅταν βαπτίστηκα ἐν Χριστῶ μωρὸ παιδὶ καὶ δὲν καταλάβαινα. Τόσοι ἄλλοι εἶμαι ἐγώ.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ σῶμα μου.
Τὸ αἰσθάνθηκα στὴ Καβάλα προσφάτως καὶ τὸ διακηρύσσω.
Ἀγαπῶ τὴν ὀρθόδοξο ἑλληνικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἐντὸς αὐτῆς, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ νεκρώσιμα εὐλογητάρια καὶ ἰδιόμελα τοῦ μοναχοῦ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, κατανοῶ πὼς ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων εὖρε πηγὴν ζωῆς καὶ θύραν παραδείσου, ἐν τῶ Φωτὶ τοῦ προσώπου καὶ τῶ γλυκασμῶ τῆς ὠραιότητος τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀρρήτου δόξης τοῦ ὁποίου εἴμαστε εἰκών, παρὰ τὰ στίγματα τῶν πταισμάτων ποὺ σηκώνουμε.
Μέσα στὸν κοινὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ εἰκὼν λαμβάνει ζωή. Ζοῦν οἱ προσφιλεὶς ὑπάρξεις, ποὺ καμιὰ λογικὴ ἀνάλυση καὶ ψυχολογία δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀναστήσει.
* Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης Πρὸς Ἐκκλησιασμόν, Ἔρως τῆς Ἐκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου