ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκηπική. Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την εξουσία και το στέμμα του και την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα και την ευγένεια του. Πιό καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού με την ορθόδοξη ενσυναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει τον Θεό τόσο πιό πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται από ταπείνωση. Η θλίψη της σαρακοστής είναι χαρμολύπη. Όταν νηστεύει η καρδιά από πάθη και ηρεμεί ο έσω άνθρωπος και παύουν τα σκιρτήματα τα ποταπά και καθημερινά και η ψυχή αγιάζεται και νιώθει γαλήνη και χαρά.Και όσο προσπίπτει και επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα τόσο αγάλλεται. Η σαρακοστή είναι η πατρίδα των ορθοδόξων ελλήνων. Βιώνεται από όποιον άνθρωπο γνωρίζει τον Χριστό της ορθοδοξίας, αλλά στην δική μας ψυχή βρίσκει τις διαστάσεις της. Γιατί μία είναι η φύση η σαρακοστινή, η άνοιξη της πατρίδας μας, με την πνευματική άνοιξη του Χριστού. Εικόνα της ζωντανή πού απαλύνει και εξευγενίζει τον άνθρωπο. Πάσα η κτίσις αλλοιώνεται με τον φόβο του Θεού και πάσα η κτίσις η ελληνική προμηνύει την χαρά της ανάστασης και αυτό είναι σαν καθρέφτης ζωντανός της ψυχής πού βρήκε ευλογία.
π.Π