Η συνομιλία του Κονίτσης Σεβαστιανού με τον Όσιο Εφραίμ Κατουνακιώτη

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Τον Αύγουστο του 1989, μαθητές Λυκείου ακόμη, ακολουθήσαμε τον αλησμόνητο Μητροπολίτη Σεβαστιανό σε προσκυνηματικό οδοιπορικό του στο Άγιο Όρος.

Ένας από τους σταθμούς ήταν και η έρημος των Κατουνακίων, προκειμένου να συναντήσει για πρώτη φορά τον φημισμένο για τα χαρίσματά του γέροντα Εφραίμ, που τότε ήταν ασθενής.

Γενικά πολύς κόσμος τον αναζητούσε και με όλους συζητούσε, χωρίς να αισθάνεται κόπωση.

Αφού από τον αρσανά των Κατουνακίων ανεβήκαμε με τα πόδια ένα ανηφορικό και κακοτράχαλο μονοπάτι, μάλιστα ο Σεβαστιανός αρνήθηκε να ανέβει στο μουλάρι, που του έφεραν μέλη της συνοδείας του γέροντα Εφραίμ, παρά τις παρακλήσεις τους, λέγοντας «τι φταίει αυτό…», μας περίμενε χαμογελαστός

Μπροστά μας είχαμε μια χαριτωμένη μορφή, στην οποία φαινόταν ολοκάθαρα η δυναμική στάση της πίστης του.

Μια στάση, που όπλιζε την ψυχή του με εκείνη την ακαταγώνιστη δύναμη, που τον αναδείκνυε νικητή και θριαμβευτή του κακού.

Στεκόμασταν μπροστά σ’ έναν άνθρωπο πιστεύοντα στη σωτηρία και στην αιώνια ζωή.

Σ’ έναν άνθρωπο, που αποδέχονταν ολόψυχα το σκοπό όλων των έργων και των ενεργειών του Θεού. Σ’ έναν άνθρωπο, που αντίκρυζε με το μάτι της πίστης και αυτά τα δυσάρεστα και οδυνηρά συναπαντήματα της ζωής.

Ο διάλογος του γέροντα Εφραίμ, που καταγράφηκε και διασώθηκε από πνευματικοπαίδια του Σεβαστιανού, αλλά και από μέλος της συνοδείας του γέροντα ήταν αποκαλυπτικός, αλλά και ταυτόχρονα καθοδηγητικός, για το πώς να προχωράμε ορθά.

Ακολουθεί ένα μέρος αυτού του διαλόγου:

-ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ: Συγγνώμη για την ενόχληση. Χαλάσαμε τη ησυχία σας, Γέροντα.

-π. ΕΦΡΑΙΜ: Ενόχληση; Τι ενόχληση, Σεβασμιώτατε. Χαρά μας, γιορτή και πανηγύρι μας η παρουσία σας. Να έχω την ευχή σας.

-ΣΕΒ.: Εγώ να έχω τη δική σας, Γέροντα.

-π. ΕΦΡ.: Όχι, δα! «Το έλασσον υπό του κρείττονος ευλογείται».

ΣΕΒ.: Εσείς είσθε ο κρείττων.

-π. ΕΦΡ.: Μην τα λέτε αυτά Σεβασμιώτατε.

-ΣΕΒ.: Μα έτσι είναι. Εγώ έτσι νιώθω.

-π. ΕΦΡ.: Εσείς μπορείτε να νιώθετε όπως και ό,τι νιώθετε. Τα πράγματα όμως άλλως έχουν. Εσείς είστε Επίσκοπος. Ενώ εμείς…

-ΣΕΒ.: Εγώ ήλθα να ζητήσω την ευχή σου, Γέροντα.

-π. ΕΦΡ.: Καλά. Καλά την ευχή μου... Καλούς και ενάρετους Iεράρχες έχουμε, Σεβασμιώτατε, αρκετούς. Δόξα τω Θεώ. Ήρωες, όμως. Παλληκάρια. Ακούω κι εγώ. Διαβάζω και για τον Σεβαστιανό. Ήθελα να τον συναντήσω.

-ΣΕΒ.: Εγώ είμαι ο Σεβαστιανός.

-π. ΕΦΡ.: Το γνωρίζω, Σεβασμιώτατε. Γι’ αυτό και λέω: Τιμή μας σήμερα η παρουσία σας. Μεγάλη χαρά μας δίνετε. Σας περιμέναμε. Ο Σεβαστιανός στο καλύβι μας… Πολύ σας ευχαριστούμε… Ο Θεός να σας δυναμώνει… Με τον αγώνα σας κοινωνείτε και μετέχετε του τιμίου αίματος, που έχυσε ο Κύριος στο Σταυρό. Είναι μεγάλο πράγμα το αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό και σας λέγω δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το μαρτύριο. Εύχομαι να επισφραγίσετε τον αγώνα σας και με το μαρτύριο του αίματος. Πολύ μεγάλο πράγμα.

-ΣΕΒ.:Κι εγώ, Γέροντα, συχνά, το σκέπτομαι. Που ξέρεις; Λέω. Μπορεί το βράδυ να σε βρει σ’ ένα χαντάκι χωρίς κεφάλι.

-π. ΕΦΡ. (Ανασηκώνεται, τεντώντας τα χέρια). Σας το εύχομαι, Σεβασμιώτατε. Μακάρι, να δώσει ο Θεός! Μεγάλη τιμή! Καλά το είπατε, σ’ ένα χαντάκι χωρίς κεφάλι. Τόσο πολύ αγωνίζεσθε, δεν θέλει πολύ να ῤθει και αυτή η ευλογία. Μεγάλη ευλογία το μαρτύριο. Η Εκκλησία μας στηρίζεται στα μαρτυρικά αίματα. Οι άγιες Τράπεζες θεμελιώνονται σε λείψανα μαρτύρων... Μακάρι να αξιωθείτε και του μαρτυρίου του αίματος. Όχι ότι το μαρτύριο του πόνου και της συμπαραστάσεως δεν αρκεί. Το ΄’άλλο όμως ολοκληρώνει. Ω, τι τιμή θα ‘ναι αυτή! Δεν θέλει πολύ. Μπορεί να το δώσει ο Θεός.

-ΣΕΒ.: Εγώ ετοιμάζομαι και γι’ αυτό και ότι πει ο Θεός.

-π. ΕΦΡ.: Μακάρι να δώσει.

………………………………………………………………………….

Ο νεοανακηρυγμένος άγιος, που μιλάει με τόση άνεση και ευκολία για το μαρτύριο στ’ όνομα του Χριστού, σαν να το ζει, είναι ένα πρότυπο πνευματικού και ασκητικού αγωνιστή ενάντια στην ηθική πλαδαρότητα του καιρού μας, και δίνει ισχυρή ώθηση σε όλους μας.

Αγάπησε το Θεό και βάδισε το δρόμο του. Ακολούθησε τον Κύριο με αυταπάρνηση, συνειδητά, χωρίς διακοπές, με την ίδια αγάπη και τον ίδιο πόθο ως την τελευταία στιγμή, που παρέδωσε το πνεύμα του.

Έχοντας πάντα ως φρόνημα στην καρδιά και ως ομολογία στο στόμα το σύνθημα: «ακολουθήσω οπίσω σου».

πηγή