Να τον έχει ο Θεός καλά τον παππού!

 

 Όαση πραγματική μέσα στην έρημο, λαμπάδα φωτεινή μες στο σκοτάδι. Ο μόνος που και πάλι αντέδρασε από το ίδιο κιόλας βράδυ της απόφασης του καθεστώτος για το κλείσιμο των ναών μας, μιλώντας για απαράδεκτη επέμβαση και ζητώντας άμεση σύγκληση όλης της Ιεραρχίας (χωρίς φυσικά - για μια φορά ακόμη - να εισακουστεί). Και χτες πραγματοποίησε κανονικά την Ακολουθία των Χαιρετισμών, όπως είχε εξάλλου προαναγγείλει, συγκεντρώνοντας ασφαλώς τα πυρά από τα καθεστωτικά μαντρόσκυλα των Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού (ενώ αναμένονται πλέον και τα νομικά επίχειρα). Ο παππούς όμως εδώ και δεκαετίες καταθέτει ανελλιπώς και εμπράκτως (σε αντίθεση με κάτι άλλους λογάδες) απαρέγκλιτη «μαρτυρία πίστεως», για να γίνει τώρα ρίψασπις και να αθετήσει και εκείνο το «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις». Εδώ και πολλά χρόνια ο παππούς κρατάει Θερμοπύλες ολομόναχος (με θαυμαστή συνέπεια λόγων και έργων) σε όλα ανεξαιρέτως τα μέτωπα. Και σ’ εκείνο του Οικουμενισμού και στο Ουκρανικό και τώρα στον νυν τελευταίο - αλλά όχι και στερνό - μεγάλο Πειρασμό που περνάμε (με τις σφραγισμένες εκκλησιές και τις φιμωμένες συνειδήσεις). Και ταυτόχρονα είναι ο μόνος ίσως που μιλά εδώ και πολύ καιρό για την αποστασία του λαού μας, ο μόνος που κηρύσσει πραγματικά μετάνοια, ο μόνος που καταθέτει λόγο (αλλά πρωτίστως και βίο) ατόφιας αγιοπατερικής πνευματικότητας. Είχα την ευλογία να τον επισκεφθώ κάποτε και να συζητήσω αρκετή ώρα μαζί του στο λιτό γραφειάκι του στα Κύθηρα. Κι είναι εκπληκτικό το πώς αυτό το πραγματικά απλό, γλυκό και ταπεινό γεροντάκι, κρύβει μέσα του τέτοια λιονταρίσια ψυχή και τέτοιο αγωνιστικό φρόνημα. Θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα (επαναλαμβάνω: σε όλα τα μέτωπα), αν είχαμε μερικούς ακόμη σαν κι αυτόν. Ας (προσ)ευχόμαστε να αναδείξει ο Θεός λίαν συντόμως…

Νεκτάριος Δαπέργολας