Είμαι ο διαβάτης,
που γράφω
με πηλό και με φλόγα.
*
Ζητωκραύγαζαν!
Κάποιον θέλανε να σκοτώσουν.
Πολυέλαιοι,
χρυσοποίκιλτες μίτρες,
φορέματα Ντιόρ...
Πώς να κατέβεις ανάμεσα μας ανυπόδητος;
*
Πολυκατοικίες...
Φάμπρικες...
Όλο και πιο μεγάλες Πολιτείες.
Όλο και πιο μεγάλα Νεκροταφεία...
Έχουμε να θάψουμε τόσους ζωντανούς!
*
Οι βάρβαροι
δεν θα ξανάρθουν απ' τα σύνορα.
Ορμούν απ' τις τηλεοράσεις
στα παιδικά δωμάτια.
*
Θ' αναζητούμε το θάνατο
δίχως κλάματα.
Όταν θα 'χουν στερέψει
τα μάτια των παιδιών
- από την Ποίηση!
*
Το παιδί,
που στέκεται μπροστά
στον Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο,
δεν ξέρει
πως ξέρει περισσότερα απ' αυτόν.
*
Σπάστε τους καθρέφτες!...
Μας δείχνουν
όπως ακριβώς είμαστε...
Ωραιοι
που φαινόμαστε στους καθρέφτες!
Γιατί να τους σπάσουμε;
Δεν μπορούν
να καθρεφτίσουν την ψυχή μας.
*
Κατάστηθα μπορείς πια να χτυπάς
τις πέτρινες καρδιές.
Πρόσεξε, όμως:
με καλέμι σφυρηλατημένο
στη φωτιά της Αγάπης...
*
Λέω να κρεμάσουμε
μια επιγραφή στον Πλανήτη μας:
«Προσοχή, χρώματα!»
*
Άδολο παιδικό χαμόγελο...
Μια παραίσθηση
στη σκληρή πραγματικότητα
Δεν είχε νόημα
να φυτεύω λουλούδια
στην άσφαλτο...
*
Έμπηξα ένα σταυρό
και κάθισα στον ίσκιο του.
Προ Χριστού... Μετά Χριστόν...
Εκτός από Εσένα,
ποιος μπορούσε να χωρίσει
το Χρόνο...
*
Θεε μου,
τι θα γινόμαστε
δίχως εχθρούς και αναξιοπαθούντες;
*
Σπέρνουμε
σίδερα, μηχανές
και πολυκατοικίες.
Πού χρόνος να σκεφτούμε,
πως υποχθόνιες κακίες
μπορεί να κούφωσαν το έδαφος.
*
Κάθε κραυγή στην έρημο
δεν είναι ο ρόγχος
του μελλοθάνατου.
Μπορεί να 'ναι και το ξέσπασμα
στ' αντίκρισμα μιας όασης.
*
«Απόλλων 11»,
«Απόλλων 12»,
«Απόλλων 13»...
Πόσους αριθμούς θα χρειαστούμε
για όλα τ' αστέρια;
*
Να καθαρίσουμε, είπαμε, τον τόπο:
κόκαλα των προγόνων
κι άλλα συναφή.
Μαζί πετάξαμε και
την Ελευθερία.
*
Μη με ρωτάς,
ποιο είναι το μέτρο της Αγάπης.
Δες το Σταυρό!
*
Σάς ικετεύω:
Σβήστε τα φώτα.
Μας κρύβουν το Φως.
*
Είδα
την ανατολή του ήλιου.
Είδα
τη δόξα του θεού.
*
Περάσαμε τη ζωή μας
μαζεύοντας πληροφορίες.
Στο τέλος,
χάσαμε τη γνώση τ' Ουρανού.
*
Αδερφέ μου,
δώσε μου το χέρι σου
να περάσουμε το χάος...
*
Ποιος είν' αυτός,
που με κοιτάζει κατάματα
και με χίλια πρόσωπα,
μέσ' από το σπασμένο
καθρέφτη;
*
Κοίταξα στο μεγάλο καθρέφτη και είδα το πρόσωπο μου νεότερο.
Ήταν αποστασία μου;
*
Κρυψαμε τον Εσταυρομένο
πίσω απ' την Αγία Τράπεζα,
να μη βλέπει
την πείνα και τη δίψα
του λαού Του.
*
Το άτομο διασπάστηκε.
Κι η Αγάπη επιμένει
να ενώνει τα πρόσωπα.
*
Τώρα,
κυκλοφορώ κι αναπνέω
στο φως της μέρας
και σκέφτομαι
πόσο πιο λεύτεροι
ήταν τότε
στις κατακόμβες.
*
Οι πτώσεις μου πολλές.
Ευδόκησε
η τελευταία πτώση μου
να 'ναι στα πόδια Σου.
*
Σ' αυτή την πόλη κάθε πεθαμένος
δουλεύει μέρα-νύχτα
για φέρετρο καλύτερο.
*
Μας έρχονται
«ακοαί πολέμων». Θα πρέπει
να λυγίσουν τα γόνατα...
*
Μια στιγμή:
Σταματήστε τη γενναιότητα
των όπλων.
Ν' ακούσω τη φωνή του Θεού
- πονάει, έπλασε Ανθρώπους.
*
Έγδυσε ο Αδαμ τη Ζωή
για ν' αυξήσει τις πωλήσεις του.
Κι είδε την πώληση του.
*
Κι όμως,
υπάρχουν ανάπηροι
που κλαίνε δίχως μάτια,
που κάνουν το σταυρό
τους χωρίς χέρια...
*
Το ηλεκτρικό ψυγείο,
η ηλεκτρική τηλεόραση,
το ηλεκτρικό πλυντήριο,
ο ηλεκτρικός άνθρωπος,
η ηλεκτρική συνείδηση.
*
Εμφανίσεις φωτογραφιών:
θετικό - αρνητικό.
Οι σκοτεινοί θάλαμοι
κατασκευάζουν τις φυλετικές
διακρίσεις...
*
Ερείπια Ναών
-ψυχών ερείπια...
*
Υπάρχω,
θα πει υπάρχουμε,
Εκείνος κι εγώ.
Αλλιώς, αυτοδιαλύομαι.
*
Σαν τελειώσουμε
τ' Αλφάβητο της Ζωής,
θ' αρχίσουμε να ζούμε.
*
Ορθώθηκε ο Άγγελος
του Ολέθρου...
Κι οι φερετροποιοί στην Πομπηία
αμετανόητοι.
*
Την ύστατη ώρα
πρέπει να 'ναι λαμπρό
το ένδυμα σου...
Όπως τα φύλλα
που ντύνονται χρυσά,
όταν πεθαίνουν...
*
Μέση Ανατολή...
Καταδικασμένη η οσμή του αίματος
να πνίγεται στην οσμή
των οκτανίων.
*
Εκεί,
«εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον»...
Κύριε τυπογράφε, λάθος!
*
Αγάπη, όχι με κεφαλαία.
Μιλάμε γι' ανθρώπους...
*
Έπρεπε να περάσουν χρόνια,
για να καταλάβω
πως εκείνο το Α και το Ω του Ιερού,
είναι η αρχή και το τέλος
στη λέξη: ΑΓΑΠΩ.
*
Πασχίζω να βρω το σφουγγάρι,
που θα σβήσει τις ανορθογραφίες
απ' το μαυροπίνακα
που 'χω μέσα μου.
*
Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.
Και του ζητώ, και του ζητώ...
Κάποτε, που σταματώ,
Τον ακούω να μου λέει:
-Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...
*
Μια περίεργη ιδιότητα της ύλης:
Μ' αυτήν,
κερδίζεις την άυλη αιωνιότητα.
*
Τώρα πια,
τα μάθαμε όλα
κι είμαστ' έτοιμοι
να δώσουμε απαντήσεις...
Αλίμονο!...
*
Υψώνεσαι
όταν μάθεις να λυγίζεις.
Όχι, σαν την καλαμιά
στα πεντανέμια
- ζωσμένος το Λέντιον.
*
Τα πάθη,
στου πνεύματος τα βάθη,
γεννούν δημιουργίας κραδασμούς,
χαράς σεισμούς -
φωτάνθη!
*
Αγάπη ζωής
-Λάσπη και στάχτη.
Ζωή αγάπης
-αίμα και πνεύμα.
*
Ο θάνατος έρχεται
σαν αιφνίδιος έλεγχος
της Εφορίας.
Οι πιο πολλοί δεν έχουν
τα βιβλία τους εντάξει.
*
Πόσο θα γέλασε ο Διάβολος,
όταν τον υποδέχτηκε φοβισμένο
στον Άδη.
-Δεν κοινωνούσε
από υπερβολικό φόβο
στο θάνατο!...
*
Τι ωφελεί...
που μια ζωή ολόκληρη
φυλαγόσουν από τα τροχοφόρα;
Χτες
μια στιγμούλα μόνο,
δεν επρόσεξες...
*
Σου μιλάω τόσο,
γιατί δεν έχω το χρόνο,
γιατί δεν έχω τα χρόνια.
Γιατί δεν έχω την άσκηση
να σωπαίνω και να Σε ακούω!
*
Σημείο:
Απ ' το σχίσημο
της πέτρας
διαχύνεται το φως
της Ανάστασης Σου.
*
Στην Πολιτεία μας
η νύχτα δεν είναι πολύ σκοτεινή·
κι η μέρα όχι πολύ φωτεινή.
*
Μπερδέψαμε το φως
με το σκοτάδι...
Πόσο λαμπρότερος
φαίνεται ο ήλιος
στην έξοδο του τούνελ!
*
Γονάτισε.
Σήκωσε τα χέρια.
Έσκυψε το κεφάλι.
-Όχι, δεν πυροβόλησε!
...Προσευχήθηκε...
*
Υπαρχουν σκουλίκια,
που κρύβουν μέσα τους έναν αετό
-ξύπνησε τον!
Και αετοί, που τρέφονται
με σκουλήκια στα βαλτονέρια
-δείξε τους τις κορφές!
*
Πολύς ο πόνος
σήμερα στη γη.
Κι όμως,
οι λύπες που έστειλε ο Θεός
ήταν λίγες…
*
Αποσμητικά
- οι κλίβανοι του Άουσβιτς.
Απορρυπαντικά
- η βόμβα του Ναγκασάκι.
Καθαρτικά
- οι νευροκλινικές της Μόσχας.
Μ' όλ' αυτά λερώθηκαν τα έθνη...
*
Την πέτρινη καρδιά μου δεν μπορώ
ούτε πεζούλι να την κάνω,
οι άγγελοι
να ξαποστάσουν λίγο πάνω του:
οι τύψεις ολοένα θα
τη συνταράζουν.
*
Μακάριοι οι ταπεινοί
ότι αυτοί...
Πώς φοβάμαι,
προπάντων όταν με φωνάζουν:
κύριε...
*
Ένα λουλούδι
φυλλορροεί στ' ανθογυάλι.
Μελαγχολώ...
Να φυλλορροούσαν έτσι
τα πάθη μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου