Κορωνοϊός: Η εκδίκηση των συνόρων, το Βατερλώ της παγκοσμιοποίησης!

του Christian Romain, εκπαιδευτικού και συγγραφέα

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

φωτογραφία: Getty Images

Ώστε λοιπόν, κατόρθωσαν να το λύσουν. Ώστε λοιπόν, μετά από μέρες και βδομάδες αναβολών, η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τα σύνορά μας. Α, όχι της χώρας μας· όχι ακόμα. Ούτε αυτά, τα ανεξέλεγκτα του τρυπητού ονόματι Σένγκεν· ματαιοπονία να θέλουμε να κλείσουν.  Όχι, τα δικά μας σύνορα, τα προσωπικά μας σύνορα, τα όριά μας: εκείνα του δέρματός μας, των θυρών μας και των τοίχων της κατοικίας μας.

Η χίμαιρα «Κάτω τα σύνορα»

Επειδή, τι είναι αυτή η «απομόνωση» στην οποία τώρα όχι μόνο καλούμαστε, όχι μόνο παρακινούμαστε, αλλά υποβαλλόμαστε ωμά; Τι είναι αυτός ο υποχρεωτικός περιορισμός, αν όχι το κλείσιμο των προσωπικών συνόρων; Τι είναι αυτή η απόσταση ασφαλείας που επιβάλλεται σε όλους εναντίον όλων, αν όχι παρανοϊκή επαγρύπνηση στα σύνορα του σώματός μας;

Η μεταφορά είναι τρομερή. Αμείλικτη. Όχι μόνο ο ιός έχει εξαπλωθεί μέσω των επιπτώσεων της αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησης, αλλά προκαλεί πρωτοφανή  αντίδραση σε όλες τις δυτικές χώρες. Η απογοήτευση είναι στο μέτρο της χίμαιρας, η τιμωρία στο ύψος της βλάβης. “Τιμωρούμαστε πάντα στο βαθμό που αμαρτήσαμε” λέει η σοφία των λαών. Ο Covid-19 επιβάλλει στους παγκοσμιοποιητές ηγέτες μας μια αιχμηρή απόδειξη. Ονειρευτήκατε έναν κόσμο χωρίς σύνορα; Θα έχετε τα ζηλιάρικα σύνορα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Δεν θέλατε πλέον τα σύνορα του εθνικού κράτους; Θα πρέπει να δημιουργήσετε σύνορα μεταξύ Παρισιού και Νορμανδίας, μεταξύ Λομβαρδίας και Βενετίας, μεταξύ Αραγονίας και Ναβάρας … Έχετε εγκαταλείψει τα τελωνεία και τα σημεία ελέγχου; Θα έχετε ελέγχους στους δρόμους, τα πάρκα και τα εμπορικά κέντρα. Θέλατε να ανοίξετε τα πάντα; Θα πρέπει να κλείσετε τα πάντα.

Το στραπάτσο της παγκοσμιοποίησης

Τα σύνορα, λένε κάποιοι, δεν θα μας είχαν προστατεύσει. Ένα φράγμα, φαίνεται, δεν σταματάει τον ιό. Παράλογο επιχείρημα! Οι ιοί δεν μετακινούνται μόνοι τους, σε σμήνη ή σε ορδές, όπως τα ψαρόνια ή τα γκνου. Δεν υπάρχει σύννεφο από ιούς, όπως υπήρξε σύννεφο του Τσερνομπίλ. Οι ιοί φτάνουν μέσω μολυσμένων ατόμων. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, οι έλεγχοι στα εθνικά σύνορα θα περιόριζαν, θα επιβράδυναν την εξάπλωση της νόσου. Η απόδειξη είναι ότι όλο και περισσότερες χώρες κλείνουν τα σύνορά τους, ακριβώς με την ελπίδα να επιβραδυνθεί αυτή η διάχυση. Και κυρίως, φτάνουν, φτάνουμε, να υψώνουμε όρια ανάμεσα σε κάθε πολίτη. Σύνορα με τοίχους, γάντια, μάσκες και απόσταση ασφαλείας.

Ώστε λοιπόν, ο κ. Mακρόν έχει δίκιο: όταν όλα αυτά θα είναι πίσω μας – και όλοι θέλουν να είναι το δυνατόν γρηγορότερα – θα πρέπει να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα είναι αναμφισβήτητα αυτή η αποκατάσταση των συνόρων. Επειδή αυτή η λέξη, περιφρονημένη παράλογα από τους αγαπητούς προοδευτικούς μας, αυτή η λέξη, η οποία έχει σταδιακά υποτιμηθεί, θα βρει νέα λάμψη και νόημα χάρη σε αυτήν την κρίση. Όταν θα μπορούμε να ξαναβρεθούμε, να γελάσουμε και να γιορτάσουμε μαζί, να ξαναδώσουμε τα χέρια, να πάμε παρέα σε μια  συναυλία, να χωθούμε ανάμεσα στους οπαδούς της ποδοσφαιρικής μας ομάδας, όταν θα μπορούμε να ζήσουμε μαζί ξανά, με το καλύτερο νόημα της λέξης, θα θυμόμαστε ότι, για να προστατευθούμε, για να υπερασπιστούμε τους δικούς μας, θα πρέπει να ψάξουμε και να οικοδομήσουμε σύνορα.

Πηγή