Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

 

Σκύβοντας ουρανό ατένιζα.
Που έφτιαξα από πτώσεις.
Μαζεύοντας σπυρί-σπυρί
ό,τι δεν αφομοίωνε το ύψος.

Κική Δημουλά (Το τελευταίο σώμα μου, 1981)
Labels:

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ποιητες , οι πιο αχρηστοι της κοινωνιας μας. Θεος σχωρεστην.

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 12:38 μ.μ.
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

Δεν θελουμε να πιστεψουμε οτι οι αναγνωστες μας ειναι τοσο ανεραστοι...

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 12:53 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Να βλέπεις ουρανό σε υπόγειες στοές.
Να βλέπεις κινούμενα σύννεφα σε φυλακές.
Να βλέπεις αστροφεγγιά σε δωμάτια χωρίς παραθύρι.
Θέλει μαγκιά.
Να σηκώνεσαι σακατεμένος. Και σκυμμένος να βλέπεις στο χώμα να λαμπυρίζει το φως του ήλιου.
Θέλει ψυχή.
Θεός σχωρέσει τους απαισιόδοξους και τους απελπισμένους.

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 1:34 μ.μ.
Γεωργιος είπε...

Ποιητικη αδεια. Ετσι το πε. Εφυγε για τον Μεγα Ποιητη.

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 1:41 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Το να φτιάχνεις ουρανό από πτώσεις
έχει νοηματικές εκπτώσεις
και εωσφορικές περιπτώσεις.
ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ!

Θεός σχωρέσει όλους.


-

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 2:06 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Τί ήθελε νά πεί ο ποιητής ! Ποιητική αδεία ! Δημιουργική ασάφεια !

Μερικά κατηγορήματα της ποίησης !

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 2:44 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα της.
Για τον φίλο πάνω πάνω 12.38, ελπίζω να κάνετε χιούμορ. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ποιητές να λέμε, άσχετο αν σήμερα ελάχιστοι αληθινοί έμειναν. Αλλά όσο υπάρχει ο Μέγας Ποιητής πάντα θα υπάρχουν, έστω και ελάχιστοι.

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 4:31 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Έφυγες Ψυχοσάββατο.

Δεν είσαι
νεκρή,
απλά κοιμάσαι
από σήμερα
έναν ύπνο γλυκό
στου Θεού την αγκαλιά .
Σού έκανε δῶρο
ο Πλάστης σου
να φύγεις Ψυχοσάββατο,
τη μέρα που θυμόμαστε
τις αγαπημένες μας ψυχές.
Αναπαύσου, λοιπόν,
εκ των κόπων σου
από την τύρβη του ματαίου
τούτου κόσμου.
Ανέβα στα ουράνια δώματα
«ἐν τόπῳ χλοερῷ,
ἐν τόπῳ ἀναπαύσεως».
Μόνο μην ξεχάσεις
τα βιβλία
με τα ποιήματα σου
να τα εναποθέσεις
στα πόδια
του Δημιουργού σου.
Κι αν σε ρωτήσει
γιατί είναι μουσκεμένα;
πες του την αλήθεια:
τα ζύμωσα, Κύριε,
με τα δάκρυα του πόνου μου,
με τις αγωνίες και τις λύπες μου.
Κι εκείνος
ως Δίκαιος Κριτής
θα σε ρωτήσει:
«Αγάπησες τον ελάχιστο αδελφό σου»;
Μην βιαστείς ν᾽ απαντήσεις.
Μόνο πήγαινε
σε μια γωνιά
του Παράδεισου
και γράψε
το τελευταίο σου ποίημα
και τέλος στο υστερόγραφο:
«Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας, ὅτι φιλώ σε».

Υ. Γ. Καλό ταξίδι, Κική.
Και μην ξεχάσεις
όσα είπαμε…

π. Στ. Τρικ. 22 / 02 / 2020

ekklisiaonline.gr

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 4:44 μ.μ.
ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

Το ότι ανοίγει τέτοιο θέμα,
από εμάς τους αδαείς,

αλλά μέσα από συγκεκριμένες
φράσεις, που λογικά προκαλούν και ξεσηκώνουν την σκέψη μας,

δεν είναι και τόσο
φοβερο πιά.


Σίγουρα δεν είναι εύκολο
το θέμα
αλλά και το να τίθενται στο απυρόβλητο ως
ιερά κι ανέγγιχτα όντα
οι διανοούμενοι...

ως ύβρις
εγγυμονεί
ανάλογη Νέμεση.

23 Φεβρουαρίου 2020 στις 6:36 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)