Έλεγε ο παπα-Χαράλαμπος ο Διονυσιάτης ότι τις σαρκικές αμαρτίες
τις αγνοούσε παντελώς. Σαν Πνευματικός αργότερα έμαθε ότι γίνονται
σαρκικές αμαρτίες. Τόση καθαρότητα είχε...
Άκουγε στην εξομολόγηση βαρείες αμαρτίες και με απλότητα και απορία έλεγε: «Αλήθεια είναι; Κάνουν όλα αυτά;».
Κάποιος μοναχός στο Μοναστήρι συχνά παρεξηγείτο με τον Ηγούμενο
παπά Χαράλαμπο. Πήγαινε το πρωί ο παπα-Χαράλαμπος, χτυπούσε την πόρτα
του και εκείνος δεν απαντούσε από πείσμα...
Του έλεγε παρακλητικά και ταπεινά: «Πάτερ… άνοιξε να συγχωρεθούμε, θα λειτουργήσω», και ήθελε να του βάλει μετάνοια...
Έλεγε: «Όποιος θέλει να πάει στην έρημο πρέπει να έχει δάκρυα. Αν δεν έχει να μην πάει μόνος του».
Έλεγε: «Ο νους στην ακολουθία να πηγαίνει στην ευχή όχι στα ακούσματα».
Ο παπα-Χαράλαμπος ήταν πολύ γερός οργανισμός και επί ώρες προσευχόταν όρθιος...
Στην θεία Λειτουργία έκλαιγε συνέχεια και
το πρόσωπό του αλλοιωνόταν, γινόταν αγγελικό, έτσι που δεν τον
γνώριζες. Όταν τελείωνε την Λειτουργία, το πρόσωπό του ερχόταν στο
φυσικό...
(«Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση», Άγ. Όρος 2011, σ. 655-662)
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου