- Τι; Δηλαδή,μπαμπά, κάνουν και οι παππούληδες αμαρτίες; "

Ή η δικαίωση του μικρότερου...

Τον είχες πνευματικό τόσα χρόνια...

Και κατέπεσε κάποτε ο πνευματικός σου...

Σε βαθύ γήρας.

Προχωρημένο αλτσχάϊμέρ.

Δεν αναγνώριζε πια σχεδόν κανέναν.

Είπαν, δεν καταλαβαίνει πια τίποτα...

Πάντα κάποιος από τα πνευματικά του παιδιά ήταν δίπλα του.

Μέχρι πριν λίγο καιρό, ήταν αυτός που ήξερες πάντα.

Πράγματα και θαύματα έζησες κοντά του.

Κι ας μην τα καταλάβαινες τον καιρό που επιτελούνταν...

Γεμάτος αγάπη, διάκριση, υπομονή και με μια αδιόρατη σχεδόν αγιότητα άντεξε 5 και πλέον δεκαετίες εσένα και κυριολεκτικά όλο σου το σόϊ...

Δεν μπόρεσες, αναπολώντας τον, να βρεις ποια από τις αρετές που έμαθες μέσα από το ευαγγέλιο Του Χριστού δεν την είχε ούτε στο ελάχιστο...

Μια μέρα, πλησιάζοντας Χριστούγεννα, που περίμενες απ΄έξω με ολόκληρη την φαμίλια σου για να τον δείτε ένας ένας ξεχωριστά, εκείνος που ήταν ήδη μέσα αργούσε χαρακτηριστικά.

Τα παιδιά σου δεν θα τον άφηναν ασχολίαστο (στα χνάρια σου)...

-        "Ποιος ξέρει πόσα ακόμα θα πει αυτός που είναι μέσα; 

     Μα πόσο αμαρτωλός να΄ναι άραγε;

-        Επιτέλους πια! Ξεχάστηκε μέσα;

     Μα, τι μπορεί να λένε τόση ώρα μέσα; 

     Θα προλάβουμε τελοσπάντων να παίξουμε στη γειτονιά, πριν βραδυάσει;"

Με τα πολλά, ακούστηκε η πόρτα ν΄ανοίγει...

Μια ώρα μετά.

Ποιος να΄ναι, τελοσπάντων, αυτός ο τύπος;

Ακόμα και οι μεγάλοι έχουν την αγωνία τους...

Ένα ράσο άρχισε να ξεμυτίζει από την μισανοιγμένη πόρτα.

Ωχ, έκπληξη!

Αχνοφαίνεται σιγά σιγά η πλάτη ενός ιερωμένου, ενώ ακόμα λέει κάτι προς τον Γέροντα.

-        Γίνεται μπαμπά, παππούλης να εξομολογεί άλλον παππούλη; (σου λέει ο ένας).

-        Τι; Κάνουν, δηλαδή, και οι παππούληδες αμαρτίες; 

(   (Σαν κάτι να γκρεμίστηκε στα εσώτερα του μικρότερου της παρέας...)

Δεν ήταν όμως απλός παππούλης. 

Ήταν ένας «Βεσπότης» (έτσι τους έλεγε ένας άλλος πιτσιρικάς, που ήξερες...), από εκείνους που γνωρίζουν ακόμα και τα παιδιά σου...

Με κανένα διακριτικό σημείο όμως επάνω του, που να θυμίζει πως είναι Επίσκοπος.

-        "Να με συγχωρείτε,παιδιά! Άργησα λίγο,ε;

Ξέρετε, είχαμε πολλά να πούμε..."

Τρέξανε τα παιδιά να πάρουν την ευχή του.

Όλα εκτός από τον μικρό, που σα να΄χε μουτρώσει κιόλας...

-        Πάρε,παιδί μου ευχή από τον Σεβασμιώτατο...(μέσα από τα δόντια σου εσύ και η Μανούλα, μισοαστεία μισοαγριεμένα...)

"Ποια ευχή; Ποιος Σεβασμιώτερος;"

Μούτρα...Από πάνω μέχρι το έδαφος!

-        "Αφήστε το παιδί! Την ευχή του Γέροντα, που είναι μέσα έχει ανάγκη, όχι την δική μου... "

     (είπε ευγενικά ο Δεσπότης φεύγοντας και αποχαιρετώντας μας).

Έφυγε ο άνθρωπος.

-     ~ Του ρίχνεις τώρα ένα χέρι ξύλο; 

(   κοιτάζεστε μεταξύ σας χωρίς να το ξεστομίσετε καν. 

     Ξέρετε όμως  και οι δυο πως το ίδιο «είπατε»).

-        ~ Γιατί, παιδί μου, δεν πήρες ευχή από τον παππούλη, θα μας πεις;

-        ~ Τι να σας πω; Μα δεν τον ακούσατε; 

     Το είπε και από μόνος του! 

     «Είχαμε πολλά να πούμε...»

Άρα, έχουν αμαρτίες και οι παππούληδες...

Που θα του πάρω και την ευχή του...

-        Σα να΄χει δίκιο ο μικρός, επικύρωσε και ο μεγαλύτερος.

Κι έτσι, μάλλον αποστομωτικά για όποιον θα τολμούσε να είναι μεγάλος εκείνες τις στιγμές, έληξε το επεισόδιο, που ακόμα και σήμερα μεταξύ σας, κατά καιρούς, συζητάτε πως 

τελικά … «δικαίωσε» τον μικρότερο της παρέας σας.-

πηγή