Όσα και να γράψουμε για σένα ηγαπημένε μας Γέροντα, θα είναι ελάχιστα.

 Ποτέ δεν σου άρεσαν τα μεγάλα λόγια και οι κομπασμοί. Δεν σου άρεσαν γενικά οι φλυαρίες και οι άκρατοι συναισθηματισμοί. Μεθοδικά ενεργούσες και έμπρακτα στήριζες. Μιλούσες απλά και με ταπείνωση για πράματα θαυμαστά και μεγάλα που ο Κύριος σε αξίωσε να δεις και να ζήσεις βοηθώντας μας να τα κατανοήσουμε όσο μας το επέτρεπαν οι πενιχρές πνευματικές μας δυνάμεις. 

Μπροστά στον θρόνο του Θεού πλέον πρεσβεύεις υπέρ ημών των αναξίων, γευόμενος την απερίγραπτη εμπειρία της θέας του Φωτός του Προσώπου Του.

 Μας δίδαξες την γλώσσα την σιωπής και της ησυχίας και μας έκαμες να αγαπήσουμε την ερημία ως τον κατεξοχήν τόπο που θα μπορούσε να αναπαυθεί εν ειρήνη το πνεύμα και η ψυχή μας. Και καθώς η γλύκα του στίχου του ψαλμού έγινε δεύτερη προσευχή μας,«ὡμοιώθην πελεκᾶνι ἐρημικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ», η φωνή μας πλέον ασταμάτητα καλεί, ικετεύει και δοξάζει το Πανάγιον Ονομά Του στην μοναξιά της ανθρώπινης νύκτας και η ψυχή δεν θέλει τίποτε άλλο για να σκέπτεται και να επιθυμεί εκτός από Εκείνον! Γι' αυτό σήμερα με Αναστάσιμη χαρά προπέμπουμε το ασκητικό σου σκήνωμα στην αιώνια ζωή και με δάκρυα ευγνωμοσύνης σε ευχαριστούμε για όλα. Σε ευχαριστούμε από τα βάθη της υπάρξεως μας. Εμείς ξέρουμε γιατί αλλά δεν θα μιλήσουμε. 

Δεν θα προδώσουμε ποτέ τον κανόνα σιωπής και ησυχίας που έχουμε. Ας το κάνουν οι πολυπράγμονες και πολύφθογγοι ρήτορες της πραγματικότητος του κόσμου τούτου. 
Χριστός Ανέστη Γέροντα! 
Καλόν Παράδεισο! 
Η ευχή σου πάντοτε μαζί μας!

Γερόντισσα Δωροθέα