Επετειακό όργιο… βρυκολάκων!

Σήμερα ζούμε μια αληθινή αντιστροφή ρόλων:

Όσοι πρωτοστατούν στα έκτροπα κάθε επέτειο του «Πολυτεχνείου», εκπροσωπούν το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι ή εξέγερση, το Νοέμβριο του 1973.

• -- Τότε συγκεντρώθηκαν αληθινοί φοιτητές της εποχής εκείνης.

Σήμερα ξεσαλώνουν αναρχομπάχαλοι!

• -- Τότε διαδήλωναν για να πέσει η χούντα και να αποκατασταθεί η δημοκρατία.

Σήμερα όσοι κάνουν λιτανείες για το «Πολυτεχνείο» είναι φανατικοί ξεπερασμένων αριστερών ιδεοληψιών - οπαδοί της βίας και της αυθαιρεσίας. Δεν έχουν καμία σχέση με τη Δημοκρατία.

• -- Τότε αγωνίζονταν κατά της χούντας με τα πρόσωπα ακάλυπτα. Παρ’ ό,τι γνώριζαν ότι αμέσως μετά μπορεί να συλληφθούν και να βασανιστούν.

Σήμερα φοράνε κουκούλες, αν και κανείς δεν πρόκειται να τους πειράξει, ό,τι κι αν κάνουν.

• -- Τότε η συμμετοχή σε μια αντιδικτατορική εξέγερση, σήμαινε μεγάλο κίνδυνο. Τότε όσοι συμμετείχαν ρίσκαραν τα πάντα.

Σήμερα όσοι συμμετέχουν στα έκτροπα δεν ρισκάρουν το παραμικρό.

Αντίθετα, τους αστυνομικούς που τραυματίζονται σήμερα, δεν τους νοιάζεται κανείς. Κάποιοι έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Κάποιοι έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα (από τις μολότοφ). Κανείς δεν τους ξέρει. Κανείς δεν τους συμπαραστέκεται. Κανείς δεν ζητά την τιμωρία όσων τους επιτέθηκαν.

Σήμερα οι αστυνομικοί ρισκάρουν πολύ περισσότερο απ’ όσο οι μπάχαλοι.

• -- Τότε οι εξεγερμένοι έβγαλαν μια σύντομη «διακήρυξη» με την οποία συνόψιζαν τους στόχους της εξέγερσής τους με τέσσερις λέξεις: Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία!

Σήμερα οι κουκουλοφόροι και οι λοιποί εξτρεμιστές που περιφέρουν το «ξόανο» του «Πολυτεχνείου», σιχαίνονται το «έθνος» μισούν την «Πατρίδα», χλευάζουν την δημοκρατία, αποστρέφονται τον «Λαό» και καταπατούν ωμά την «κυριαρχία» του, καταλαμβάνοντας όποιο κτίριο μπορούν (δημόσιο ή ιδιωτικό) και καταστρέφοντας μαγαζιά και περιουσίες απλών ανθρώπων.

Χωρίς ποτέ να λογοδοτούν!

• --Τότε οι εξεγερμένοι φοιτητές του Πολυτεχνείου, είχαν αναρτήσει στην πύλη του, την Ελληνική σημαία. Όχι κομματικά λάβαρα, κόκκινα ή μαύρα.

Όταν μπήκε το τάνκ κι έριξε την πύλη του Πολυτεχνείου, αυτή η σημαία φαίνεται να πέφτει. Την πήραν, τη διέσωσαν και κάθε χρόνο την είχαν μπροστά στις μεγάλες πορείες που έγιναν μετά το 1974! Την Ελληνική σημαία.

Σήμερα τα τσογλάνια που «γιορτάζουν» το Πολυτεχνείο καίνε την Ελληνική σημαία συστηματικά – και τελετουργικά - κάθε 17 Νοέμβρη.

• --Τότε, την ώρα που μπαίνει το τάνκ, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου έψελναν τον Εθνικό ύμνο!

Τα σημερινά τσογλάνια ούτε να τον ακούσουν.

Μου έλεγε κάποιος που έζησε από μέσα τα γεγονότα εκείνα, όταν τον ρώτησα πως αισθάνεται κάθε 17η Νοεμβρίου.

-- Θλίψη! Μόνο θλίψη…

• Στην αρχή, τα πρώτα χρόνια είδα να «λεηλατούν» την ανάμνηση της εξέγερσης, κόμματα της Αριστεράς, που δεν το ήθελαν. Που είχαν δώσει τότε εντολή στα μέλη τους να βγουν!
• Οικειοποιούνταν το «Πολυτεχνείο» ως «δικό τους», όσοι το είχαν …καταγγείλει όταν έγινε, ως «έργο προβοκατόρων»!
• Ύστερα επί ΠΑΣΟΚ είδα να μετατρέπεται το Πολυτεχνείο σε ένα καθεστωτικό μύθο, πολύ πέραν της πραγματικότητας.
• Ύστερα είδα να μετατρέπεται η ημέρα του «Πολυτεχνείου» σε… τρομοκρατική οργάνωση δολοφόνων!
• Και τέλος είδα να αμαυρώνεται η μνήμη του Πολυτεχνείου από διάφορα τσογλάνια που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με όσα πιστεύαμε ούτε με όσα κάναμε τότε!

Διαπίστωσα ότι στον τόνο της φωνής του υπήρχε κάτι παραπάνω από θλίψη: Συγκρατημένη οργή…

Μετάνιωσες τον ρώτησα;

• --Όχι, μου λέει, δεν μετάνιωσα! Ένα ξέσπασμα Ελευθερίας ήταν. Τίποτα παραπάνω.

Ένα νεανικό ξέσπασμα ελευθερίας. Γιατί να μετανιώσω;

Νιώθω υπερήφανος που συμμετείχα. Νιώθω ακόμα πιο υπερήφανος που δεν το εκμεταλλεύθηκα μετά - δεν το πούλησα, και δεν το «ξεπούλησα»!

Όπως έκαναν κάποιοι άλλοι…

Και σήμερα, αν κινδύνευε η Δημοκρατία, τα ίδια θα έκανα. Μόνο που σήμερα κινδυνεύει η Δημοκρατία απ’ όσους επικαλούνται το «Πολυτεχνείο» για να λεηλατήσουν τη μνήμη του, για να «αμαυρώσουν» το νόημά του, για να το καπελώσουν.

Αυτοί είναι οι εχθροί της Δημοκρατίας σήμερα.

Και αυτοί δεν παίρνουν από λόγια: Είναι φασιστοειδή.

Μόνο οι φασίστες και οι συνεργάτες των φασιστών φοράνε κουκούλες!

Γιατί δεν έχουν «πρόσωπο»…

Και με αυτούς δεν ξεμπλέκει κανείς εύκολα. Ίσως να χρειαστεί μια ακόμα εξέγερση, για να τους στείλουμε στο διάολο, μια και καλή…

Δηλαδή, τον ρωτάω, διαφωνείς με τον ετήσιο εορτασμό του Πολυτεχνείου.

• -- Απολύτως, μου απαντάει κοφτά!

Έπρεπε να είχε ήδη σταματήσει αυτό το αισχρό καραγκιοζιλίκι.

Η καλύτερη «σπονδή» στη μνήμη του Πολυτεχνείου, είναι να πάψουμε να το βρυκολακιάζουμε κάθε χρόνο…

Θέλω να κλείσω σήμερα με κάτι που διάβασα πέρσι και το βρίσκω ιδιαίτερα επίκαιρο:

Πριν πενήντα χρόνια, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι – μαρξιστής ο ίδιος, μεγάλη «μορφή» της «προοδευτικής διανόησης» εκείνης της εποχής – είχε πει κατάμουτρα σε αναρχο-αυτόνομους της εποχής του:

• –«Όταν χτυπιέστε με τους αστυνομικούς, εγώ είμαι με τους αστυνομικούς. Γιατί εκείνοι είναι παιδιά φτωχών! Ενώ εσείς είστε τα «βλαστάρια» των μεγαλοαστών μπαμπάδων σας»!

Σημείωση: ο Παζολίνι, υπήρξε ορκισμένος «αντιφασίστας» σε όλη του τη ζωή! Διώχθηκε για τις απόψεις του σε όλη του τη ζωή. Και δολοφονήθηκε από ακροδεξιούς (το 1975).

Αλλά είχε τα… «άντερα» να πει αυτή την αλήθεια στους αναρχομπάχαλους της εποχής του.

Τέτοια «άντερα» κανείς από τη σύγχρονη «διανόηση» της Ελλάδας δεν είχε!

Τα περισσότερα άτομα που συναποτελούν τις ορδές των κουκουλοφόρων εδώ, είναι παιδιά της ελίτ.

Τα παιδιά του λαού, τρέχουν για μεροκάματο, τρέχουν σε φροντιστήρια μπας και μπουν σε κάποια «καλή» Σχολή να ξεφύγουν από τη μοίρα τους,

τρέχουν να βοηθήσουν τους γονείς τους που με το ζόρι τα φέρνουν βόλτα,

ή φεύγουν στο εξωτερικό να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να σωθούν.

Τα βλέπετε γύρω σας: Γκαρσόνια στα εστιατόρια και στις καφετέριες, πίσω από «μπάρες» και μέσα σε κουζίνες, ντελιβεράδες και τηλεφωνήτριες.

–Οι κουκουλοφόροι δεν έχουν τέτοιες «έννοιες». Μπα…

Δεν χρειάζεται να δουλέψουν, δεν χρειάζεται να σπουδάσουν, δεν ζορίστηκαν ποτέ για τίποτε. Γι’ αυτό και έχουν όλο τον καιρό να «στοχαστούν» τη… «σαπίλα του καπιταλισμού» που οι ίδιοι πρώτοι ενσαρκώνουν. Και να κάψουν ό,τι μπορούν.

Στέλνοντας «αδιάβαστους» τους βιοπαλαιστές, που από ένα μαγαζί περιμένουν να βγάλουν μεροκάματο. Και τους το καίνε!

Ή όταν δεν το καίνε, ερημώνουν την πόλη και δεν κυκλοφορεί άνθρωπος.

Ποιος τους νοιάζεται; Και γιατί να νοιαστούν;

Αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι θα πει μεροκάματο.

Και γιατί να μη τα κάψουν όλα;

Μήπως θα τους κυνηγήσει η αστυνομία;

Μήπως θα τους πιάσουν; Μήπως θα τους δικάσουν;

Κι αν γίνει και καμιά «στραβή», ο μπαμπάς θα στείλει δικηγόρους να καθαρίσουν.

Πράγματι, έχει γίνει πλήρης αντιστροφή ρόλων:

Τότε φώναζαν φοιτητές για Ελευθερία.

Σήμερα αλυχτούν οι λύκοι και λεηλατούν την πόλη, ορδές από φασιστοειδή, αγέλες από σύγχρονους βρυκόλακες.

Η επέτειος μιας εξέγερσης για την Ελευθερία, έχει μετατραπεί σε όργιο βρυκολάκων!

 

Θανάσης Κ.