«Ἡ ἐμή ἀπολογία τοῖς ἐμέ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί» (Α΄ Κορ. θ΄ 3)Γ'

 Ἀπάντηση στόν μοναχό π. Παΐσιο Καρεώτη.

 

 Τρίτο μέρος

Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Φραγκάκη, ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Κρήτης

Σύγχρονοι ἅγιοι περί κληρονομικότητας   
Θά ἀναφερθοῦμε τώρα, ὅσο γίνεται πιό συνοπτικά στίς ἀναφορές τῶν  συγχρόνων ἁγίων γιά τό θέμα τῆς κληρονομικότητος.
α) Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης:
Εἶναι ἀπό τούς μεγαλύτερους ἁγίους τῆς δευτέρας χιλιετηρίδος κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη. Ἔχει ἀναφέρει πάρα πολλά γύρω ἀπό τό ὑπό συζήτηση θέμα, ἀλλά θά ἀναφέρω δειγματοληπτικά μερικές μόνο παραθέσεις του, ὅπως καταγράφονται στό τελευταῖο βιβλίο  «Ἕνας νά μέ ἀκούσει…» τῶν ἐκδόσεων Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος Μήλεσι 2018.
«Ὅ,τι θέλουμε γεννᾶμε. Θέλουμε ἁγίους, γεννᾶμε ἁγίους. Στό χέρι μας εἶναι νά γεννήσουμε ἁγίους. Ἡ ψυχοσωματική ὑγεία τοῦ παιδιοῦ ἀρχίζει νά διαμορφώνεται ἀπό τή σύλληψη, ἐν συνεχεία ἐπηρεάζεται ἀπό τή ζωή τῆς μητέρας κατά τήν κύηση καί φυσικά ἀπό τή ζωή τοῦ ζεύγους».(σελ. 33)
«Ὁ φυσικός τρόπος ἐπαφῆς (μέ τόν σύζυγό σου) σέ κάνει νά εὐτυχεῖς καί αὐτό πρέπει νά γίνει ἀπό τήν πρώτη φορά. Γιατί  ὅπως μάθεις. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Διαστρέφουν τήν ψυχή, μπερδεύουν. Παθογένεια».(σελ. 31)
Στό σημεῖο αὐτό μιά ἀπαραίτητη συμπλήρωση. Ὁ π. Σάββας Ἁγιορείτης σέ ἄρθρο του στό ἱστολόγιο «Χριστοσπαναγιά» μέ τίτλο «γιά τίς σαρκικές διαστροφές ἐντός τοῦ γάμου, ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου», ἀναφέρει τήν ἴδια λέξη  «Παθογένεια» σέ συνάρτηση μέ τίς παρά φύσιν ἐκτροπές τῶν γονέων. Γράφει: «Ὀνόμασε τίς πράξεις αὐτές (ὁ ὅσιος Παΐσιος) μάστιγα τῆς ἐποχῆς καί παθογένεια γιά τά διαζύγια, τήν ψυχική διάσπαση τῶν συζύγων, καί ἰδίως γιά τήν διαστροφή καί κατρακύλα τῶν σημερινῶν παιδιῶν, ποῦ εἰσροφοῦν δαιμονική ἐνέργεια ἀπό τά κυριαρχικά δικαιώματα πού ἔχει ὁ διάβολος ἐπί τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ ἀπό τό ὁποῖο προέρχονται καί ἀπό τίς χαίνουσες πνευματικές πληγές, πού ὑπάρχουν ἀθεράπευτες στίς ψυχές τῶν γονέων τούς».
Συνεχίζομε μέ τόν ὅσιο Πορφύριο.
«Δὲν φαντάζεσαι πόσο ἐπηρεάζει τό ἔμβρυο τό περιεχόμενο τῶν αἰσθήσεών μας κατά τήν ἐγκυμοσύνη, ἀκόμα καί τήν ὄψη του. Πῶς νά τό ποῦμε αὐτό, εἶναι ἀδόκιμη λέξη. Νά τό ποῦμε “ἰδεοπλασία”… Ἡ  ἰδέα ὑλοποιεῖται, παίρνει χαρακτηριστικά, ἀλλάζει ἀκόμα καί τό DNA..»(ἐνθ. ἀνωτ. σελ. 36-37)
«Κατά τήν διάρκεια τῆς κύησης μή συνέρχεσθε, γιατί αὐτή ἡ συγκίνηση διαταράσσει τήν ὁμαλή ἀνάπτυξη τοῦ ἐμβρύου κι ἄς λένε οἱ γιατροί μέχρι τόν ἕκτο μῆνα. Τό τράνταγμα. Ἡ αἴσθηση τῆς ἡδονῆς διεγείρει, τό ἔμβρυο συμμετέχει. Ἐπίσης, κατά τήν διάρκεια τοῦ θηλασμοῦ νά ἀποφεύγετε τίς συνευρέσεις γιατί τό γάλα “χαλάει”. Δέν εἶναι τό ἴδιο». (ἐνθ. ἀνωτ. σελ. 41-42)
«Σημείωνε ὁ ἅγιος Πορφύριος (ὁ Καυσοκαλυβίτης) ὅτι οἱ παρά φύσιν σχέσεις τῶν γονέων…ἐπειδὴ εἶναι ὁμοφυλοφιλικές (συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα) διαστροφές, ἀλλοιώνουν τό DNA τῶν γεννητόρων καί προκαλοῦν πολλές φορές τήν γέννηση παιδιῶν μέ ροπή πρός τήν ἔκφυλη σεξουαλική ζωή (ὁμοφυλόφιλη ἤ ἑτεροφυλόφιλη). Τοῦτο διότι οἱ γενετήσιες ἀνδρόγυνες σχέσεις ὅταν… παρεκτρέπονται σέ παρά φύσιν ἀνώμαλες σχέσεις ἐκφυλίζουν τήν κυτταρική μνήμη τοῦ DNA τῶν δύο γονέων…»(Ἰωάννου μοναχοῦ, Λόγος περί ὁμοφυλοφιλίας-θεματικῆς ἑβδομάδας ἔμφυλων ταυτοτήτων καί σχέδιο νόμου γιά τήν ἀναγνώριση τῆς ταυτότητας φύλου).
Ἀφήνουμε τώρα τόν ὅσιο Πορφύριο καί προχωρᾶμε σέ θέσεις τοῦ ἐξίσου ὑπερθαύμαστου ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος εἶναι καί περισσότερο ἀποδεκτός -ὅπως πληροφοροῦμαι- ἀπό κάποιους ζηλωτές Ἁγιορεῖτες, ἄν καί στά θέματα αὐτά ὁ ὅσιος Πορφύριος ἦταν κατά πολύ αὐστηρότερος.  
Ξεκινᾶμε ἀπό τό βιβλίο «Ὁ πατήρ Παΐσιος μοῦ εἶπε…» Θεσσαλονική 1999, ἐκδ.  τοῦ μαθητοῦ του Ἀθανασίου Ρακοβαλῆ: 
   «Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν σαρκικό φρόνημα. Αὐτό κληρονομεῖται ἀπό τούς γονεῖς. Βλέπεις, ἄν κανένα παιδάκι ἔχει γεννηθεῖ ἀπό σαρκικούς γονεῖς, παιδί ἀκόμα καί ἔχει τέτοιες ἐπιθυμίες. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι τίποτα. Γιατρεύεται. Εἶναι ἁπαλό σάν τήν τσουκνίδα, δέν ἔχει σκληρύνει ἀκόμη νά γίνει ἀγκάθι, καί φεύγει εὔκολα μ’ ἕναν καλό πνευματικό, νάχει διάκριση ὅμως νά καταλαβαίνει τί εἶναι τί, γιατί στήν ἀρχή ὅλα τά φυτά, δύο φυλλαράκια ἔχουν».
«Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄλλος λιγότερο ἄλλος περισσότερο ἔχουν σαρκικό φρόνημα. Ἄλλος ἄς ποῦμε εἶναι 30% πνευματικός, ἄλλος 40%  ἄλλος  60% τό περισσότερο πού συνάντησα εἶναι 75%. Μόνο ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἦταν τελείως πνευματικοί ἄνθρωποι καί γεννήθηκε μετά ἀπό προσευχή αὐτό τό ἀπαθέστατο πλασματάκι ἡ Παναγία. Αὐτό τό ἔζησα, ὅταν ἤμουν στό Σινᾶ».
«Ὅταν μείνει ἔγκυος ἡ γυναίκα, τότε τό ἄριστο εἶναι νά σταματήσουν τίς σαρκικές σχέσεις ἀμέσως τό ἀνδρόγυνο ἤ ἄν δέν μποροῦν, νά τίς περιορίσουν πολύ. Ἀλλά ἀπό τόν ἕκτο μῆνα καί μετά τοὐλάχιστον, πρέπει νά σταματήσουν νά ἔχουν ἐπαφές, γιατί ἐκτός ἀπό τόν κίνδυνο νά πάθει ζημιά τό παιδί (ἀποβολή κ.λ.π.), γίνεται καί πνευματική ζημιά.
»Βλέπεις τό ἔμβρυο ἀναγκαστικά συμμετέχει καί αὐτό στήν ἡδονή πού νοιώθει ἡ μάνα του καί ἀπό τήν κοιλιά ἀκόμη ἀποκτᾶ πάθος. Ὑπάρχουν βρέφη πού βυζαίνουν καί… πυρώνονται σαρκικά! Ἐνῶ ὑπάρχουν παλικάρια, δεκαοχτώ – εἴκοσι χρονῶν, πού ἔχουν μία ἀπάθεια, δέν ἐνοχλοῦνται ἀπό τό σῶμα τους. Ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ διαφορά; Στήν πνευματική κατάσταση τῶν γονιῶν τους. Εἶναι ἡ πνευματική κληρονομιά. Βλέπεις οἱ γονεῖς δέν ἀφήνουν στά παιδιά τους κληρονομιά μόνον σπίτια, χωράφια, ἀλλά ἀφήνουν κληρονομιά καί τά πάθη τους ἤ τίς ἀρετές τους.
» Ἀνάλογα ἄν εἶναι πλούσιος ἤ φτωχός κανείς ἀφήνει πολλά ἤ λίγα.
» Ἔτσι ὑπάρχουν παιδιά πού ἔχουν πλούσια πνευματική κληρονομιά ἀπό τούς γονεῖς. Παιδιά μέ πολλές ἀρετές. Αὐτά τά παιδιά, ἄν προσθέσουν καί τό δικό τους κόπο καί τό δικό τούς ἀγῶνα, μποροῦν νά φθάσουν ψηλά πνευματικά, γιατί ἀπό ψηλά ξεκίνησαν κιόλας
» Γι’ αὐτό ἡ Παναγία μας ἦταν τόσο καθαρή. Οὔτε κἄν ἁμαρτωλός λογισμός δέν τήν πλησίασε. Ἡ ρίζα τῆς εἶναι ἁγία. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἦταν ἅγιοι καί ἡ σύλληψη ἀκόμα τῆς Παναγίας ἦταν χωρίς ἡδονή. Ὁ Θεός ὅμως δέν εἶναι ἄδικος. Αὐτό πού μετράει εἶναι ἡ ἐργασία πού ἔκανε κανείς στόν ἑαυτό του. Ὁ ἀγῶνας, ὁ προσωπικός κόπος πού κατέβαλε ὁ καθένας, γιά νά τηρήσει τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, γιά νά εὐαρεστήσει τό Θεό, αὐτό μετράει ὁ Θεός καί ὄχι τό σημεῖο πού ξεκίνησε». (ἐνθ. ἀνωτ. 34-35)
Παραθέτουμε στή συνέχεια ἀποκαλυπτικό γιά τό θέμα διάλογο, τοῦ ἁγίου Παϊσίου μέ μοναχή, ὅπως καταγράφεται στόν τόμο «Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι Ε΄ Πάθη καί Ἀρετές» σέλ. 12-13-14.
«…Κοίταξε νά σοῦ πῶ: Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει κληρονομικές καταβολές καλές καί κακές. Πρέπει νά ἀγωνισθῆ νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τά ἐλαττώματά του καί νά καλλιεργήσει τά καλά πού ἔχει, γιά νά γίνει μιά ἀληθινή, χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.
» Οἱ κακές κληρονομικές καταβολές δέν εἶναι ἐμπόδιο γιά τήν πνευματική πρόοδο. Γιατί, ὅταν ἀγωνίζεται κανείς, ἔστω καί λίγο ἀλλά μέ φιλότιμο, τότε κινεῖται στόν πνευματικό χῶρο, στό θαῦμα, καί  ὅλα τά ἄσχημα κληρονομικά τά διαλύει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.
» Ὁ Θεός πολύ συγκινεῖται καί πολύ βοηθάει μιά ψυχή πού ἔχει κακές κληρονομικές καταβολές καί ἀγωνίζεται φιλότιμα στό οὐράνιο πέταγμα μέ τήν ἀτροφική τῆς φτερούγα-τήν κακή κληρονομικότητα. Γνωρίζω πολλούς πού μέ τήν μικρή προσπάθεια πού κατέβαλαν καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλευθερώθηκαν ἀπό αὐτά. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι γιά τόν Θεό μεγάλοι ἥρωες. Γιατί αὐτό πού θά συγκινήση τόν Θεό εἶναι ἡ ἐργασία πού θά κάνουμε στόν παλαιό μας ἄνθρωπο.
» Γέροντα, τό βάπτισμα δέν ἐξαλείφει τίς κακές κληρονομικές καταβολές;
»Τό βάπτισμα μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν κατάρα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες. Ὅταν βαπτίζεται ὁ ἄνθρωπος, ντύνεται τόν Χριστό, ἀπελευθερώνεται ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα καί ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις. Οἱ κακές ὅμως κληρονομικές καταβολές μένουν. Μήπως ὁ Θεός δέν θά μποροῦσε νά τίς ἐξαλείψη καί αὐτές μέ τό βάπτισμα; Τίς ἀφήνει ὅμως, γιά νά ἀγωνισθοῦμε, νά νικήσουμε καί νά στεφανωθοῦμε…
» Γέροντα, ἐγώ, ὅταν πέφτω συνέχεια σέ κάποιο λάθος, λέω: “Ἔτσι γεννήθηκα, τέτοια εἶμαι”
» Ἀκόμη αὐτό ἔλειψε, νά μᾶς πεῖς ὅτι οἱ γονεῖς σοῦ ἔδωσαν ὅλα τά ἐλαττώματα πού ἔχεις. Ἀπό πάππον πρός πάππον ὅλα τά ἐλαττώματα σ’ ἐσένα δόθηκαν καί ὅλα τά χαρίσματα στούς ἄλλους; Μήπως τά βάζεις καί μέ τόν Θεό; Ὅποιος λέει: “Ἐγώ αὐτόν τόν χαρακτῆρα ἔχω, ἔτσι γεννήθηκα, ἔχω ἄσχημες κληρονομικές καταβολές, μ’ αὐτές τίς συνθῆκες μεγάλωσα, ἄρα δέν μπορῶ νά διορθωθῶ…”, εἶναι σάν νά λέει: “Φταίει ὄχι μόνον ὁ πατέρας μου καί ἡ μάνα μου, ἀλλά καί ὁ Θεός”! Ὅταν ἀκούω κάτι τέτοια, ξέρετε πῶς στενοχωριέμαι; Ἔτσι βρίζει κανείς καί τούς γονεῖς του καί τόν Θεό, ἀπό τήν στιγμή πού σκέφτεται ἔτσι, παύει νά ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ!
» Γέροντα, μερικοί λένε ὅτι, ὅταν ἕνα ἐλάττωμα εἶναι στήν δομή τοῦ ἀνθρώπου, δέν διορθώνεται.
» Ξέρεις τί γίνεται; Μερικούς τούς συμφέρει νά λένε ὅτι κάποιο ἐλάττωμα ὀφείλεται στήν δομή τους, γιατί ἔτσι δικαιολογοῦν τόν ἑαυτό τους καί δέν κάνουν καμιά προσπάθεια νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτό. “Ἐμένα, λένε, δέν μοῦ ἔδωσε χαρίσματα ὁ Θεός! Τί φταίω ἐγώ; Γιατί μοῦ ζητοῦν πράγματα πάνω ἀπό τίς δυνάμεις μου;”! Ὁπότε ἀραλίκι μετά. Δικαιολογοῦν τόν ἑαυτό τους, ἀναπαύουν τόν λογισμό τους καί βαδίζουν μέ τόν χαβά τους. Ἄν ποῦμε: “Αὐτά εἶναι κληρονομικά, τά ἄλλα εἶναι τοῦ χαρακτῆρα μου”, πῶς θά διορθωθοῦμε; Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση διώχνει τήν πνευματική λεβεντιά… Κατά τόν λογισμό μου αὐτός πού ἔχει κακές κληρονομικές καταβολές καί ἀγωνίζεται νά ἀποκτήσει ἀρετές, θά ἔχει πιό πολύ μισθό ἀπό ἐκεῖνον πού κληρονόμησε ἀπό τούς γονεῖς του ἀρετές καί δέν χρειάζεται νά ἀγωνισθεῖ, γιά νά τίς ἀποκτήσει, γιατί ὁ ἕνας τά βρῆκε ὅλα ἕτοιμα, ἐνῶ ὁ ἄλλος ἀγωνίσθηκε σκληρά, γιά νά τίς ἀποκτήσει. Βλέπεις, καί οἱ ἄνθρωποι ἐκτιμοῦν περισσότερο ἐκεῖνα τά παιδιά πού βρῆκαν χρέη ἀπό τούς γονεῖς τους καί  ἀγωνίσθηκαν σκληρά ὄχι μόνον νά τά ἐξοφλήσουν, ἀλλά καί νά δημιουργήσουν περιουσία, παρά ὅσα βρῆκαν περιουσία ἀπό τούς γονεῖς τους καί τήν διατήρησαν”. “Ὅλοι ἔχουμε πάθη κληρονομικά, ἀλλά αὐτά δέν μᾶς βλάπτουν. Εἶναι ὅπως ἕνας γεννιέται λχ μέ μιά ἐλιά στό πρόσωπο. Αὐτή καί ὀμορφιά τοῦ δίνει, ἄν ὅμως τήν ξεσκαλίσει, μπορεῖ νά δημιουργηθεῖ καρκίνος. Νά μήν ἀφήνουμε τόν διάβολο νά ξεσκαλίζει τά πάθη. Ἄν τόν ἀφήσουμε νά ξεσκαλίζει τήν ἀδυναμία μᾶς, δημιουργεῖται ‘καρκίνος’»(ἐνθ. ἀνωτ. λόγοι Α΄σελ. 27-28)
«Ἔχουν ὑποχρέωση νά ἀγωνίζονται νά ἐγκρατεύονται οἱ ἔγγαμοι, γιά νά μή μεταδώσουν τό σαρκικό πάθος καί στά παιδιά τους. Ἕνα παιδάκι, πού οἱ γονεῖς του ἔχουν πολύ σαρκικό φρόνημα, ἔχει ἀπό μικρό τέτοιες τάσεις, γιατί παίρνει τό σαρκικό φρόνημα ἀπό αὐτούς. Στήν ἀρχή αὐτό εἶναι ἁπαλό, ὅπως ὅλα τά κληρονομικά πάθη-σάν τήν τσουκνίδα πού, μόλις φυτρώνει, εἶναι ἁπαλή καί μπορεῖς νά τήν πιάσεις, ἐνῶ, ὅταν μεγαλώσει, τσιμπάει-καί μπορεῖ νά θεραπευθεῖ ἀπό ἕναν καλό πνευματικό, πού ἔχει διάκριση. Ἄν ὅμως δέν τό κόψη στήν μικρή ἡλικία, θά χρειασθεῖ πολύ νά ἀγωνισθεῖ, ὅταν μεγαλώσει, γιά νά τό κόψη»(ἐνθ. ἀνωτ. λόγοι Δ΄, οἰκογενειακή ζωή, σελ. 63-64). 
Ἐπίσης τήν ἄποψη τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτου ἀπηχεῖ τό ἐπίλεκτο πνευματικό του τέκνο π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος πού στό βιβλίο τοῦ «Ξέρεις ποιός εἶσαι. Σελ. 17-23» μεταξύ ἄλλων γράφει καί τά ἑξῆς:
«Κάθε ἄνθρωπος πού ἔρχεται στόν κόσμο φέρει ἐπάνω του τήν κληρονομικότητα τῶν γονέων ἀλλά καί τῶν προπατόρων του…Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι κληρονομοῦμε πάθη καί ἀδυναμίες, ὄχι. Κληρονομοῦμε τή ροπή. Οἱ σύγχρονοί μας ἅγιοι, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, γεννήθηκαν ὁπωσδήποτε μέ τήν ἁμαρτωλή φύσι τῶν προγόνων τους καί σίγουρα θά ἀνῆκαν σέ κάποιον ἀπό τούς τύπους τῶν χαρακτήρων…Αὐτό ὅμως δέν τούς ἐμπόδισε νά νικήσουν τό τριπλό κακό τῆς σαρκός, τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου καί νά δοξάσουν τόν Θεό ὅσο ἦταν μέσα στόν κόσμο καί πλέον αἰώνια στούς οὐρανούς». 
Μετά ἀπό τήν ἀναφορά στούς συγχρόνους καί παλαιούς ἁγίους, νά ἐπεξηγήσω τί ἐννοοῦσα στήν συνέντευξή μου, μέ ὅσα ἀνέφερα-προφορικά πού κατεγράφησαν-στό θέμα τῆς κληρονομικότητας. Κατ’ ἀρχάς νά διευκρινίσω ὅτι δέν τά ἄκουσα αὐτά, οὔτε ἀκροθιγῶς, ἀπό τόν ὅσιο Πορφύριο. Τόν γνώρισα πρωτοετής φοιτητής τό 1988, μέσω στενοῦ φίλου μου, πού ὑπῆρξε μαθητής του ἀφοσιωμένος καί πνευματικό του ἀνάστημα. Ὅλα ὅσα ἀνέφερα, ἔχουν βασισθεῖ, τόσο σέ ὅσα ἄκουσα ἀπό τό πρόσωπο ἐκεῖνο, ὅσο καί σέ γενικώτερη ἔρευνα πού ἔχω κάνει γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό. Ὁ φίλος μου ἐκεῖνος, μεγαλόσχημος μοναχός σήμερα, ἡμίπληκτος, κλινήρης, καρκινοπαθής καί σχεδόν τυφλός, μαθήτευσε κοντά στόν μεγάλο ὅσιο καί ἀπεκόμισε τήν διδασκαλία του. Ὁ ἅγιος τόν ὑπεραγαποῦσε καί νομίζω συνεργάζονται μέχρι σήμερα ἄμεσα καί  ἀποτελεσματικά, ὅπως μαρτυρεῖ πλειάδα θαυμάτων μέ ἐμφανίσεις καί παρεμβάσεις τοῦ ὁσίου Πορφυρίου ἀλλά αὐτό δέν εἶναι τοῦ παρόντος.. Μετά τήν  μακαρία  κοίμηση τοῦ ὁσίου Πορφυρίου, συνέχισε μέ ὑπόδειξη τοῦ ἁγίου νά ἔχει πνευματική ἀναφορά στόν ὅσιο ἐπίσης γέροντα τοῦ Λοιμωδῶν, Εὐμένιο Σαριδάκη. Ὅταν πληροφορήθηκε γιά τήν κριτική πού ἀσκήθηκε στήν συνέντευξή μου ἀπό τόν λίαν σεβαστό π. Παΐσιο, εἰδικά γιά τό 30 καί 70% καί τήν λέξη «κολλᾶνε», μοῦ εἶπε τηλεφωνικῶς: «Θά ἀνασυντάξω τίς δυνάμεις μου καί θά γράψω. Ἔλα νά σοῦ τά ἐπεξηγῶ καί προφορικῶς». Ὄντως. Παρ’ ὅτι τυφλός μοῦ παρέδωσε-ὡς ἄριστος θεοδίδακτος θεολόγος-ἕνα γραπτό κείμενο 60 καί πλέον σελίδων μέ τό ὁποῖο ὑπομνηματίζει τό κείμενο τοῦ π. Παϊσίου καί  τό ὁποῖο θά δημοσιευθεῖ ἀργότερα. Διαφαίνεται ἡ θεογνωσία, ἡ ἀπάθεια, ἡ ταπείνωση, ἡ διάκριση καί ἡ ἀγάπη. Σέ ταξίδι μου πρόσφατο ἠχογράφησα καί ζωντανά ὅσα καταγράφει. Καί ἐπειδή ἡ ἀθλιότης μου, σύν τοῖς ἄλλοις, διακρίνεται καί γιά ἰσχυρογνωμοσύνη, θά ἀφήσω τά γραπτά τοῦ ἑτέρου ἀδελφοῦ του, τοῦ ἀσθενοῦντος μοναχοῦ, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, νά μᾶς μεταφέρει τήν ἐμπειρική γνώση πού ἀπεκόμισε ἀπό τήν ἄμεση ἀναστροφή μαζί του.  
Ἀποσπασματικά θά ἀναφέρω καίριες γιά τό θέμα μας ἐπισημάνσεις του, ἐπειδή εἶναι ἀδύνατον νά μεταφερθεῖ ὁλόκληρη ἡ ἐπιχειρηματολογικὴ κατάστρωση τοῦ κειμένου του: 
«..Παράλληλα τό σῶμα τῶν μεταπτωτικῶν πρωτοπλάστων ἔγινε… κτηνῶδες, ἀπέκτησε δηλαδή τά λεγόμενα ἀδιάβλητα (=ἀκατηγόρητα) πάθη, ἤτοι τά ἔνστικτα τῆς αὐτοσυντήρησης, τῆς ἀναπαραγωγῆς, τῆς γενετήσιας ὁρμῆς, καί ροπές πρός διάφορες σωματικές ἀσθένειες καί τόν σωματικό θάνατο καί τήν φθορά, ἡ ὁποία κάνει διαρκῶς τήν ἐμφάνισή της μέχρι τήν διάλυση τοῦ ἀνθρωπίνου πτώματος.. Εἶναι ὅπως τό ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του κέφ. Ε΄, 12  “Διά τοῦτο ὥσπερ δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθεν καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον”. Ἐννοεῖται ὅτι δέν μιλάει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά κληρονομική δικανική ἐνοχή ἀπό τούς μεταπτωτικούς πρωτοπλάστους σ’ ἐμᾶς τούς κατά σάρκα ἀπογόνους τους, ὅπως σχολαστικά καί λαθεμένα ἑρμηνεύουν ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος (354-430 μ.Χ.) καί οἱ αἱρετικοί πνευματικοί του “υἱοί”- παπικοί καί προτεστάντες. Μή γένοιτο. Ἄν ὁ πανεπιστήμων καί πάνσοφος μέγας  Βασίλειος (ἰατρός, ἀστρονόμος, κλπ.) ἑρμήνευε στήν ἐποχή μας 2019 τό χωρίο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού παραθέσαμε, θά μᾶς ἔλεγε σίγουρα καί ἐκεῖνος, αὐτά πού διά στόματος τοῦ ἁγίου Πορφυρίου ἄκουσα: “Τά ἀνθρώπινα σώματα τῶν μεταπτωτικῶν ἀνθρώπων ἔγιναν ζωώδη, κτηνώδη, ἀλλοιώθηκε τό σῶμα τους μέχρι τό τελευταῖο γονίδιο τοῦ κάθε σωματικοῦ τους κυττάρου. Συγκεκριμένα ἀπό τά 23.000-25.000 γονίδια πού περιέχει τό ἀνθρώπινο κυτταρικό γονιδίωμα (σύνολο γονιδίων) τά 900 ἀπό αὐτά τά γονίδια, ἔχουν, κρύβουν μέσα τούς τίς καλές ἤ τίς κακές ροπές, πού μεταφέρουν γενετικά οἱ γονεῖς στά σαρκικά παιδιά τους. Αὐτές οἱ ροπές εἶναι καταγεγραμμένες ὡς ψυχικά ἀποτυπώματα πάνω στό βιολογικό DNA λόγω τῆς στενῆς ὑποστατικῆς σχέσης ψυχῆς καί σώματος. Εἶναι ροπές, τάσεις, πληροφορίες, πού ἀφήνουν οἱ προγενέστεροι στούς ἐπιγενόμενους. Δέν εἶναι ἐσωτερική ποιότητα τῆς φύσεως ἀφοῦ ἡ ψυχή δίνεται ἀπευθείας ἀπό τόν Θεό πεντακάθαρη, πλήρης καί τελεία. Ἀφοροῦν καθαρά τό σωματικό μέρος. Ὑπάρχουν καλές ροπές, πρός τήν καλλιτεχνία, τίς γραμματικές γνώσεις, τήν εὐφυΐα, τήν σωματική δύναμη κλπ. καί κακές ροπές ὅπως π.χ. σωματικές ἀσθένειες, νευροπάθειες, ροπές πρός ἐμπαθεῖς καταστάσεις, ἔντονης σαρκικότητας, διαστροφικὲς τάσεις κλπ. Τά σωματικά γνωρίσματα δέν ἐξαρτῶνται ἀπό τήν προαίρεση. Ὅ, τι ὅμως ἀπ’ αὐτά τά σημάδια τῆς ἐμπαθοῦς παθητότητας ὑιοθετεῖ ἡ πεντακάθαρη ψυχή ὅταν τά συναντᾶ στούς θύλακες τοῦ βιολογικοῦ DNA, ὀφείλεται ἀποκλειστικά στήν δική της προαιρετική λειτουργία ἀφοῦ δέν μᾶς ἀκολουθοῦν ὡς φυσικές χορηγίες ἀλλά ὡς οἱονεί προτάσεις ζωῆς. Ἐκεῖ βοηθᾶ ἡ ἀτμόσφαιρα ὅπου τό σπερματοζωάριο γονιμοποιεῖ τό ὠάριο, ἤτοι τήν παρουσία ἤ τήν ἔλλειψη τῆς θείας Χάριτος κατά τήν σύλληψη, τήν κυοφορία καί τά πρῶτα χρόνια τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν”. 
»Συνήθως, τά παιδιά προσευχόμενων καί μετανοούντων γονέων δέν τά συναντοῦν αὐτά σέ ἐμβρυακά πλαίσια, γιατί ἡ θεία Χάρις, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καθιστᾶ πνευματικό τό σῶμα καί τό ἀνυψώνει στίς σφαῖρες τοῦ θεοειδοῦς νοῦ. Ὁπότε αὐτές οἱ ροπές σβήνουν καί δέν ὑπάρχουν. Αὐτό-τόνιζε ὁ ἅγιος Πορφύριος-ἀρχίζει νά γίνεται μέ μιά γενική ἐν μετανοία ἐξομολόγηση. Ἀπόσβεση ἐμβρυακῶν τραυμάτων ἀλλά καί ἐμπαθῶν κληροδοτημάτων. Ἡ Χάρις-ἔλεγε-διαποτίζει τό σῶμα, πηγαίνει “ἄχρι μυελοῦ ὀστέων”. Καί τά παιδιά ὅμως πού τά κληρονομοῦν αὐτά, λόγω τῆς μετριότερης ἤ ἐλάχιστης πνευματικότητας τῶν γονέων τους. Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προαίρεσή τους πῶς θά τά ἀξιοποιήσουν, ἄλλα ἐλάχιστα, ἄλλα πολύ, ἄλλα καθόλου. Ἄλλοι τά ἐνεργοποιοῦν ἀλλά ἀντιλαμβάνονται ὅτι εἶναι ἐπιθέματα κακίας καί ὄχι φυσικά ἰδιώματα, καί ἀφήνουν τήν θεία Χάρη μέ τόν φιλότιμο ἀγῶνα πού κάνουν νά τούς ἀπαλλάξει ἀπ’ αὐτά. Αὐτοί εἶναι τά πιό ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τά κληρονομικά πάθη ἐντοπισθοῦν στά παιδάκια νωρίς, εὔκολα θεραπεύονται. Ἐπιδρᾶ ἐξ ἐπαγωγῆς ἡ ἀλλαγή τῶν γονέων, ἤτοι ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς θείας Χάριτος μέσω τῆς μετανοίας καί τῆς προσευχῆς τῶν γονέων τους, καί ἑνός διακριτικοῦ πνευματικοῦ, ὅταν ἡ ἐφθαρμένη προαίρεση τά δυναμώσει, τά πάθη αὐτά σκληραίνουν, παίρνουν μορφή “δευτέρας φύσεως” ὅπως λέγουν οἱ ἅγιοι πατέρες καί ἀπαιτεῖται μεγαλύτερος ἀγῶνας. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μας, πού φυσικά τό γνωρίζει αὐτό καλύτερα ἀπό ὅλους μας, θά κρίνει τόν κάθε ἕνα μας, γιά τό ἄν ἀξιοποιήσαμε θετικά ἤ ἀρνητικά μέ τήν ψυχή μας, τήν καλή ἤ κακή μας κληρονομικότητα. Δέν εἴμαστε δέσμιοι καμιᾶς κληρονομικότητας, παρά μόνο τῆς προαιρέσεώς μας. Αὐτή καί μόνο, μᾶς καθιστᾶ σκλάβους στήν ἁμαρτία. Ἄν συμβαίνει νά θριαμβεύει ἡ κακή κληρονομικότητα, αὐτό ὀφείλεται σ’ ἐμᾶς, πού κάναμε σατανοκίνητη τήν προαίρεσή μας καί ὄχι στή δική τῆς ἐγγενῆ μεγαλοδυναμία. Νά ἕναν σχετικό ὑποθετικό ἱστορικό παράδειγμα γιά νά κατανοήσουμε τά λεγόμενα: Ὑποθέτουμε ὅτι ὁ πασίγνωστος Ἀδόλφος Χίτλερ (1890-1945 μ.Χ) εἶχε ἕνα δίδυμο ὁμοζυγωτό ἀδελφό (δήλ. τά δύο ἀδέλφια προέρχονταν ἀπό διάσπαση τοῦ ἴδιου ἀκριβῶς γονιμοποιημένου ὠαρίου τῆς μάνας τους). Τά δύο αὐτά ὁμοζυγωτά ἀγόρια θά εἶχαν τρεῖς δυνατότητες κατά τήν ἐπίγεια ζωή τούς, μέ δεδομένο ὅτι σάν ὁμοζυγωτοί δίδυμοι θά εἶχαν κοινό γονιδίωμα κατά 99,99%, ὅπως μᾶς διαβεβαίωνε ὁ ἅγιος Πορφύριος: 
»Α)  Θά μποροῦσαν νά γίνουν καί οἱ δύο δίκαιοι, καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καί γιατί ὄχι Ὀρθόδοξοι ἅγιοι.
»Β) Θά μποροῦσαν καί οἱ δύο νά ἀκολουθήσουν ἀμετανόητη ἁμαρτωλή καί ἐγκληματική ζωή, ὅπως δυστυχῶς ἔκανε γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα-ὁ Χίτλερ.
»Γ)  Ὁ ἕνας νά ἐξελιχθεῖ σέ ἀμετανόητος ἁμαρτωλός ναζιστής ἐγκληματίας-ὅπως δυστυχῶς πέθανε ὁ Χίτλερ, καί ὁ δεύτερος νά βαπτιζόταν Ὀρθόδοξος καί νά γίνει ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας λόγω τῆς καλῆς του προαίρεσης!
»Τώρα γιά τό 30 καί τό 70%. Κάποτε ὁ ἅγιος Πορφύριος γιά νά μᾶς τό καταστήσει αὐτό σαφές χρησιμοποίησε τό ἑξῆς παράδειγμα. Πῆρε στά χέρια του ἕνα ποτήρι. Μᾶς τό ἔδειξε καί μᾶς εἶπε:
»Ὑποθέτουμε ὅτι ὅλη ἡ ψυχοσωματική ὀντότητα περιέχεται μέσα σ’ αὐτό τό ποτήρι. Τό 30% τοῦ “κοκτέιλ” εἶναι τό σῶμα καί τό 70% τοῦ “κοκτέιλ” εἶναι ἡ ψυχή. Ἐπειδή τό κάθε μέρος τοῦ “κοκτέιλ” εἶναι διαφορετικῆς οὐσίας δέν ἀναμειγνύονται μεταξύ τους. Τό βαρύτερο μέρος τοῦ “κοκτέιλ” -τό 30%- σάν βαρύτερο «κατακάθεται» στόν πάτο τοῦ ποτηριοῦ. Κάτι σάν “ἴζημα” τοῦ αἰωρήματος. Αὐτό εἶναι τό σῶμα μας. Τό ἐλαφρότερο περιεχόμενο τοῦ “κοκτέιλ” -τό 70%- εἶναι ἡ ψυχή μας. Αὐτή σάν «ἐλαφρότερη» ἀνεβαίνει στό πάνω μέρος τοῦ ποτηριοῦ. Βέβαια δέν εἶναι ἀκριβές τελείως τό παράδειγμα, γιατί ἡ ψυχή διέπει καί ζωοποιεῖ, δέν ἐπισκιάζει ἁπλῶς τό σῶμα, ἀλλά παρά τήν συνύπαρξη τῶν δύο στοιχείων τῆς ἀνθρώπινης ὁλότητας, ἡ ψυχή παραμένει κτιστή πνευματική οὐσία καί τό σῶμα ἔχει ὑλική δομή. Δέν ἀναμειγνύονται οὐσιωδῶς ἀλλά ἀλληλοεπηρεάζονται ἐνεργειακῶς. Λειτουργοῦν οἱ ψυχικές αἰσθήσεις μέσω τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων καί ὑπάρχει ἀλληλοεπίδραση… Ὁ Χριστός κατά τήν ὥρα τῆς σωματικῆς μας σύλληψης, ἑνώνει ψυχή καί σῶμα.
»Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη, ψυχή καί σῶμα διατηροῦνται ἀνάμεικτα μέχρι τήν ὥρα πού θά χωρισθοῦν μεταξύ τους-μὲ τήν θεία θέληση- ἤτοι μέ τόν σωματικό μας θάνατο. Ἀλληλοεπηρεάζονται μόνον ἐπαγωγικά. Συγκεκριμένα, ἡ ψυχή αἰσθάνεται τόν γύρω της αἰσθητό κόσμο διά τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων καί σκέπτεται διά τοῦ ἐγκεφάλου-ὅλα αὐτά, ὅσο μένει ἑνωμένη μέ τό σῶμα. Τό σῶμα πάλι, διά τῶν ἀδαμιαίων κληροδοτημάτων, τῶν ἀδιάβλητων παθῶν καί τῶν καλῶν καί κακῶν γενετικῶν του, γονεϊκῶν ροππῶν, πού προαναφέραμε, “παρασύρει” -μεταπτωτικά πάντα- τήν ψυχή νά ἁμαρτήσει… Ἐδῶ εἶναι τώρα τό λεπτό σημεῖο! Ἡ ψυχή μας, πράττοντας ἀνομίες διά τοῦ σώματός μας, ταυτόχρονα- συνειδητά ἤ ὄχι- ἀπωθεῖ τήν θεία Χάρη. Ἡ θεία Χάρη, μᾶς παρακαλεῖ ἀπό ἄκρας συλλήψεως νά τήν ἀφήσουμε νά μᾶς ἁγιάζει συνεχῶς, ἐπίγεια καί αἰώνια, ἐξελικτικά. Ὅταν ἁμαρτάνουμε μέ λογισμούς, λόγια, ἔργα κλπ., ἀπωθοῦμε τήν θεία Χάρη- συνειδητά ἤ ὄχι, ἀλλά ἐλεύθερα πάντα. Τότε ἡ ψυχή μας, καθίσταται ταχύτατα ἀπό ἀπαθής καί ἁγία –ὡς θεόκτιστη- ἐμπαθής καί ἀγρία. Τά πρώην –ἐκ θείας κατασκευῆς- ἀναμάρτητα ἅγια ἰδιώματά της (=χαρακτηριστικά της), παραμορφώνονται σέ διαβλητά (=κατηγορητέα) καί ἐμπαθῆ. Ἡ ἀγάπη της, γίνεται μίσος, πρός τόν Θεό καί τά κτιστά ὄντα (λογικά καί ἄλογα). Ἡ ταπείνωσή της γίνεται ἐγωισμός. Ἡ ἁγνότηττά της γίνεται ἄκρατη φιληδονία κλπ. Αὐτή ἡ ἁμαρτωλή, ἐμπαθής, ψυχική κατάσταση καταγράφεται καί στό σωματικό γονιδίωμά μας πού ἤδη φέρει τό γενικό καί εἰδικό ἀπό τούς γονεῖς μας κληροδότημα πού προαναφέραμε. Ἔτσι τό 30% τοῦ ἀνθρώπινου συνόλου φέρει τήν γενική καί εἰδική κληρονομικότητά μας. Το ὑπόλοιπο 70% εἶναι ἡ καθαρή ψυχή πού λόγω τῆς βαθείας καί ὑποστατικῆς ἕνωσης ψυχῆς καί σώματος, δυνατόν προαιρετικῶς νά ἐπιλέξει ὅ,τι ἀρνητικό “διαβάσει” πάνω στό σωματικό DNA, γεγονός πού συνεπάγεται τήν σταδιακή διαστροφή τῶν δικῶν της θεόσδοτων ἰδιοτήτων. Μπορεῖ νά γίνει ὅμως καί τό ἀντίθετο. Ἡ ψυχή, τό 70%, νά μεταδώσει χάρη μέ τήν μετάνοιά της καί τόν ἀγῶνα της στό σῶμα καί ἔτσι τό 30% νά ἀποβάλλει ροπές καί ἕξεις πρός τήν ἁμαρτία καί πνευματοποιημένο νά ἀνυψωθεῖ στά χαρισματικά ἐπίπεδα πού ὁ νοῦς κινεῖται καί πάσχει τά θεῖα».
Σέ ὅλα αὐτά, πού προαναφέρθησαν, ἐπιθυμῶ νά σημειώσω τρεῖς παρατηρήσεις σέ συνάρτηση καί μέ ἄλλα πρόσωπα:
Α) Ὅλα ὅσα ἄκουσε καί κατέγραψε ὁ ὡς ἄνω μοναχός ἀπό τόν ἅγιο Πορφύριο, μοῦ τά μετέφερε σέ ἀνύποπτο χρόνο ἡ μοναχή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Καλυβιανῆς Μαριάμ Περιστέρη, ἀδελφή τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης Ἀριστάρχου. Τά ἄκουσε διά στόματος τοῦ Ἀρχιμ. Ἀνανία Κουστένη, μαθητοῦ ὡς γνωστόν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου. Καί μάλιστα τήν ἐξίσωση 30 καί 70%.
Β) Ὅσα κατέγραψε ὁ φίλος μου μοναχός, μοιάζουν καταπληκτικά μέ ὅσα πάνω στό θέμα αὐτό ἔχει ἀναφέρει, ὁ θαυμαστός ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης.
Γ) Πάνω στό θέμα τῆς κληρονομικότητας ἔχουμε δύο ἀκραῖες θέσεις-θεωρίες. Ἡ μιά εἶναι ἡ μεταπατερική ἄποψη πού στηρίζεται στίς ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις τῆς μοριακῆς βιολογίας καί πασχίζει νά ἀθωώνει τόν μεταπτωτικό ἄνθρωπο σέ κάθε του ἐπιλογή, ἀφοῦ τόν παρουσιάζει προικοδοτημένο ἀπό τήν «φυσική ἀναγκαιότητα» πού γονιδιακά κουβαλᾶ καί τόν κάνει –κατ’ αὐτούς,μέ τίποτα νά μήν μπορεῖ νά ξεφύγει ἀπό τήν ὁμηρία της. Εἶναι μιά πολύπλευρη καί συντονισμένη προπαγάνδα πού τό κοσμοείδωλο τῆς ἐπιστήμης ἐνέβαλε ἀκόμη καί στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καί ἐξυπηρετεῖ τίς σατανικές σκοπιμότητες τῆς ἀμοραλιστικῆς ἰδεολογίας τῶν μεταπατερικῶν.
Ἡ ἄλλη ἀκραία ἄποψη εἶναι ἡ «ζηλωτική», πού ὅσα δέν βρίσκει ἐπαρκῶς ἀναγεγραμμένα στήν θεόπνευστη παράθεση τῶν ἁγίων πατέρων, εἰδικά τῆς πρώτης χιλιετηρίδος, τά θεωροῦν ἔξω ἀπό τήν περιοχή τῆς ἀλήθειας καί τά καταδικάζουν ὡς φαντασιογεννήματα καί ἄκρως ἐξωπραγματικά. Οἱ ἅγιοι πατέρες στήν ἐποχῆς τους, εἶχαν νά ἀντιπαλαίσουν μέ τά θηρία τῶν αἱρέσεων καί τήν ἐν γένει ἐκφιλοσόφηση τῆς πίστεως. Μίλησαν ἐξ ἀποκαλύψεως καί διατύπωσαν τό δόγμα, ὁριοθέτησαν τήν ἀλήθεια, ὑπέδειξαν τήν ἀσκησομυστηριακή μεθοδολογία ἐντός τῆς μόνης Ἐκκλησίας, ἤτοι τῆς Ὀρθοδόξου, ὡς τήν μοναδική ὁδό ἀναγεννήσεως καί τελειώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί γενικά ἀνταποκρίθηκαν στά ὑπαρξιακά ἐρωτήματα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς τους καί στίς ποικίλες προκλήσεις πού ὑφίστατο ἡ Ἐκκλησία ἀπό ἐνδογενεῖς παραχαράκτες τῆς διδασκαλίας της καί ἀπό ἐξωτερικούς ἐπίβουλους καί δολιοφθορεῖς. Μίλησαν γιά εἰδικώτερα θέματα ὅταν παρίστατο λόγος εἰδικός, ποιμαντική ἀνάγκη, καί πάντα στά πλαίσια τῆς ἐποχῆς, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀνάλυση τοῦ θέματος καί τήν  μεταχειριζόμενη ὁρολογία. Μίλησαν π.χ. γιά καθαρότητα αἵματος. Δέν μποροῦσαν νά μιλήσουν γιά γονιδιώματα καί ἄλλα παρεμφερῆ, ὅπως οἱ σύγχρονοι φορεῖς τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ἡ ἀποκάλυψη εἶναι ἑνιαία ἀλλά διατυπώνεται ἑκάστοτε, ἀνάλογα μέ τίς προκλήσεις καί τήν ἐκφραστική δυνατότητα τῆς κάθε ἐποχῆς, πού δημιουργεῖται, ὅταν οἱ προσβολές τοῦ δαίμονα, μᾶς κάνουν αὐτοπροαιρέτως νά σκαλίσουμε κακές κληρονομικές ροπές ἤ νά ἀποδεχθοῦμε ἁμαρτωλά ἐρεθίσματα τοῦ περιβάλλοντος χώρου.   
Περί τῆς ἁμαρτίας ὡς ἀστοχίας  
Ἐδῶ σύντομα θά ἐπεξηγήσω τί ἐννοοῦσα.  Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι μία ἐλαφρά παρέκκλιση ἀπό τήν στοχοθεσία τῆς κατά Χάριν ὑιοθεσίας ἤ ἕνα λάθος ἀνθρωπιστικοῦ καί οὑμανιστικοῦ χαρακτῆρα, πού ἀρκεῖ ἕνα τυπικό συγγνώμη γιά νά ἀποκατασταθεῖ.  Εἶναι διαστροφή τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, σκοτασμός τοῦ νοός, πλήρης ἀποσυντονισμός τῆς ἐσωτερικῆς λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπου.  Τό φυσικό θέλημα ἐκφυλίζεται καί γίνεται γνωμικό, ὁπότε ἀλλάζει πορεία.  Ἀρχίζει ἡ δραματική κάθοδος τοῦ ἀνθρώπου στό παρά φύσιν.  Ὁπότε ἡ θεραπεία δέν ἐπέρχεται μέ μία ἐλαφρά μεταπήδηση π.χ. ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά, ἤτοι πρός τήν τροχιά τοῦ ὑπερτάτου στόχου, οὔτε καί μέ κοινότυπες ἀγαπολογίες καί εὐγένειες, ἀλλά μέ μία ἐπίπονη ἀσκητική προσπάθεια νά ἐπανενταχθοῦμε καί πάλι ἀπό τήν ἀντίθετη στήν ὀρθή κατεύθυνση.  Εἶναι στροφή 180 μοιρῶν πού συνίσταται ἀπό ἀποστροφή στίς εἰσηγήσεις τοῦ γνωμικοῦ θελήματος καί θεραπεία τῶν πληγῶν τῆς ψυχῆς μέ τήν ἔμπρακτη ἐπιστροφή στό Χριστό.
Εἶναι βέβαια ἀστοχία μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλά ἐπειδή εἶναι κάτι βαθύτερο καί οὐσιαστικότερο, νομίζω δοκιμότερος ὅρος γιά νά ἀποδώσει τήν ἔννοια τῆς εἶναι ἀντιστροφο-στοχία.  Φαίνεται ὁ ἀγαπητός καί σεβαστός π. Παΐσιος προτιμᾶ γιά δικούς του λόγους τήν ὁρολογία τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ καί τοῦ πατρός Φιλοθέου Φάρου...  Δέν κρίνω τίς δικές του προτιμήσεις καί ἐπιλογές, ἀλλά ἐπεξηγῶ τήν δική μου ἄποψη. 
Ὅσον ἀφορᾶ τό ζήτημα τῆς παγκοσμιότητος καί τῆς συμπαντικότητος τῆς ἁμαρτίας, παραπέμπω στόν τρίτο τόμο «Οἰκοδομώντας τόν ναό τοῦ Θεοῦ» σελίδα 98 τοῦ Ὁσίου Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, τοῦ ἡσυχαστοῦ καί Θεολόγου: «οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν ὅτι ὅταν διαλογίζονται κάτι κακό σέ κάποια γωνία τοῦ σπιτιοῦ τους, στή φωλιά τους, καταστρέφουν τό μεγάλο σῶμα ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος...».  Σέ πολλά σημεῖα τῆς θεόπνευστης συγγραφικῆς του παραγωγῆς, ὁμιλεῖ γι’ αὐτό τό βαρυσήμαντο θέμα ὁ Ὁσίαθλος καί Τρισμακάριος Γέρων.  
Σέ ἄλλο βιβλίο του, ἀναφέρει τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά:
«...συνεπείας κοσμικῆς σημασίας, δέν εἶχε μόνον τό ἁμάρτημα τοῦ προπάτορος Ἀδάμ.  Πᾶν ἁμάρτημα φανερόν ἤ ἀφανές, ἑκάστου ἐξ’ ἡμῶν, ἐπηρεάζει τό πεπρωμένον τοῦ κόσμου παντός... ἐξέρχεται ἀναποφεύκτως πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς αὐτοῦ ζωῆς καί βαρύνει διά τοῦ κακοῦ τήν ζωήν ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος καί συνεπῶς ἀντανακλᾶται καί εἰς τό πεπρωμένον τοῦ σύμπαντος κόσμου...»(Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης» σελ. 38). 
Στό σημεῖο αὐτό ἐπεξηγεῖ γραπτῶς ὁ φίλος μου προαναφερθείς μοναχός, τί τούς ἀνέφερε ὁ Ἅγιος Πορφύριος:
«Μᾶς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὅτι αὐτή ἡ ἐνέργεια δέν ἔχει καμία σχέση μέ αὐτό ποῦ λέγουν οἱ Νεοεποχῖτες καί οἱ Βουδιστές “Κοσμική Ἐνέργεια τοῦ Σύμπαντος”(Κ.Ε.Σ.) ».  Ἡ Κ.Ε.Σ. νοεῖται σάν ἀπρόσωπη θεία δῆθεν, ἐνέργεια, τῆς ὁποίας μέτοχοι καί διαχειριστές γίνονται Βουδιστές καί Νεοεποχῖτες μέ τή βοήθεια δαιμόνων καί δαιμονισμένων ἀνθρώπων (Γκουρού καί Γιόγκι). 
»Ἡ Κ.Ε.Σ. εἶναι δαιμονική ἐνέργεια καί δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν πραγματικό μοναδικό Ἁγιοτριαδικό μας Θεό καί τήν ἄκτιστη ἐνέργεια Του!  Ὁ π. Παΐσιος ἀστειεύεται καλοπροαίρετα ὅταν λέει ὅτι ὁ π. Ἀντώνιος φρονεῖ ὅτι αὐτή ἁμαρτωλή δική μας ἐνέργεια ἐπηρεάζει, δῆθεν, τήν κίνηση ἀστρικῶν καί πλανητικῶν σωμάτων.  Ὅλα τά ἄλογα κτίσματα ἀπό ὑποατομικά σωματίδια (guanta) μέχρι πλανῆτες, ἥλιους, γαλαξίες κ.λ.π. κινεῖ ἄμεσα μόνον ὁ Ἁγιοτριαδικός μας Θεός.  Ἄμεσα, χωρίς φυσικούς νόμους, μόνο μέ τήν ἄκτιστη θεία Του ἐνέργεια.  Κανείς καί ποτέ δέν δύναται νά ἐπηρεάσει θετικά ἤ ἀρνητικά, ὁποιαδήποτε κίνηση ἀλόγου κτίσματος παρά μόνον ὁ Θεός.  Οὔτε βέβαια ἡ κοσμική ἀκτινοβολία καί ἡ κίνησις τῶν ἄστρων καί τῶν πλανητῶν (πάντοτε Θεοκίνητη) ἐπηρεάζει στό ἐλάχιστον τήν ζωήν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως δαιμονοπλήκτως καί ἀντορθοδόξως, φρονοῦν δυστυχῶς οἱ ἀστρολόγοι καί οἱ Νεοεποχῖτες.  
»Μᾶς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὅτι αὐτή ἡ κακή ἐνέργεια ἐκ τῶν “πληγῶν” τῆς ἀμαρτωλότητός μας ἀναδυόμενη, εἶναι κάτι σάν “δαιμονικά μικρόβια”, εἶναι ἡ λεγόμενη βασκανία, τό “μάτι” τοῦ λαοῦ μας, πού ἡ κακή προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου ἐκπέμπει ἀπό τήν δική του ἐμπαθῆ ὕπαρξη καί ἀφήνει περιθώριο νά δράσει εἰς βάρος τῶν ἄλλων καί εἰς βάρος –μυστηριωδῶς- τοῦ σύμπαντος κόσμου.  Δέν αὐξάνεται ἡ ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ ἀλλά αἰσθητοποιεῖται ἡ ἤδη ὑπάρχουσα ἐντονότερα, μέσα ἀπό τήν συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου..  Περισσότερα περί τοῦ θέματος μπορεῖ νά μελετήσει κάθε καλοπροαίρετα ἐνδιαφερόμενος σέ εἰδικό κεφάλαιο τοῦ βιβλίου “Βίος καί Λόγοι” ἐκδόσεις Χρυσοπηγή Χανιά Κρήτης.  Ἐκεῖ ἀναλύει διεξοδικότερα ὁ Ὅσιος Πορφύριος τό θέμα αὐτό...  Ἐνθυμοῦμαι τί εἶχε ἀναφέρει γι’ αὐτήν τήν κακή ἐνέργεια ὁ Ἅγιος Πορφύριος, σέ τροχαῖο περιστατικό ποῦ συνέβη στό πνευματικό του τέκνο συνταξιοῦχο ἱερέα σήμέρα π. Ἰωάννη Σαρρῆ, ὅταν ἀπό τήν ἀγανάκτηση τοῦ ἱερέως τήν ὥρα τῆς ὁδήγησης, κινδύνευσε γυφτόπουλο πού μέ τή δική του ἐπιπόλαιη ὁδήγηση, προκάλεσε τήν ἀγανάκτηση τοῦ ἱερέως...».
Δέν θά προσθέσω τίποτα ἄλλο.  Ἐπεξηγῶ μόνο ὅτι τά τῶν Ἁγίων προσπαθῶ νά τά δέχομαι μέ ἀφελότητα καρδίας καί ὄχι μέ σχολαστικότητα διανοίας.  Τά ἴδια ἀναφέρει καί ὁ σύγχρονος μεγάλος γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης σέ κείμενο πού ἔχω στά χέρια μου καί ἀργότερα θά τεθεῖ στήν διάθεση τῶν πολλῶν.  Ὁ π. Παΐσιος ζώντας ἡσυχαστικά στό ἁγιώνυμο Ὄρος, ἴσως εἶναι συντονισμένος κατά πολύ περισσότερο στήν δική τους συχνότητα, γι’ αὐτό καί ἔχει τόσο ἀπόλυτο λόγο μέχρι λογοπαίγνιου καί εἰρωνείας.  Ἡ εὐτέλειά μου δέν μπορεῖ σ’ αὐτό τό ἄθλημα νά τόν ἀκολουθήσει γιατί μοῦ λείπει τό βίωμα.  Ὁπότε προσκυνῶ καί δέν ἐπεξηγῶ.  Ἄλλωστε τούς Ἁγίους, τούς καταλαβαίνουν οἱ ὅμοιοί τους.  «Ὁ πνευματικός ἀνακρίνει πάντα, αὐτός δέ ὑπ’ οὐδενός ἀνακρίνεται»(Α΄ Κορ. Β΄15).  Καί μήν λησμονοῦμε καί τόν σχετικό μέ τήν περίπτωση λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης: «οἱ πολλοί τῶν ἀνθρώπων πρός τά ἑαυτῶν μέτρα τό πιστόν ἐν τοῖς λεγομένοις κρίνουσιν.  Τό δέ ὑπερβαῖνον τήν τοῦ ἀκούοντος δύναμιν, ὡς ἔξω τῆς ἀληθείας ταῖς τοῦ ψεύδους ὑπονοίαις ὑβρίζουσι».  Θυμᾶμαι καί πατερική ἀνάλυση σέ παράθεση τοῦ «Γεροντικοῦ», ὅταν «στῦλος μέγας πέπτωκεν ἐν τῇ ἐρήμῳ… καί ἐβρώμισε ἡ ἔρημος...»ἀλλά δέν χρειάζεται νά ἐπεκταθοῦμε περισσότερο στό θέμα αὐτό. 
Περαιώνω μόνο τήν ἀναφορά μου στά περί ἁμαρτίας, σχολιάζοντας τό ἑξῆς: Πῶς γίνεται οἱ Ὅσιοι Σιλουανός, Σωφρόνιος, Πορφύριος, ὁ ἔτι ζῶν γέρων Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης νά ἐκφράζονται ὁμοίως, σχεδόν ταυτοτρόπως στό θέμα αὐτό; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: «Πάντα ταῦτα ἐνεργεῖ τό ἕν καί τό αὐτό Πνεῦμα…» (Α΄ Κορ. ΙΒ΄11) καί «εἰ τίς δοκεῖ  προφήτης εἶναι ἤ πνευματικός, ἐπιγινωσκέτω ἅ γράφω ὑμῖν» (Α΄ Κορ. ΙΔ΄37).
Περί τοῦ ᾍδου
Ἄφησα τελευταῖο τό σημεῖο πού τρόμαξε περισσότερο τόν π. Παΐσιο ἀπ’ ὅλα τά ὑπόλοιπα! Τό ὅτι δώσαμε «ὀντότητα στήν ποιητική εἰκόνα τοῦ ᾍδη» καί ἐξευτελίσαμε τήν Θεολογία μέ τόν «ἐξυλισμό» τόν ὁποῖο κάναμε!  Μέχρι τό σημεῖο αὐτό, εἰλικρινά δικαιολογοῦσα τόν π. Παΐσιο, γιατί μπορεῖ νά μήν ἐννόησε ὅσα ἐξέφρασα.  Ἐδῶ ὅμως, ὑπάρχει σαφέστατα σκόπιμη παρανόηση ὅσων ἐλέχθησαν.  Δέν ἐκφράζω ἀγανάκτηση, ἀλλά διατυπώνω παράπονο.  Στό σημεῖο πού ἔγινε σχετική ἀναφορά στήν συνέντευξή μου, ἀνέφερα ὅ,τι ἀκριβῶς γράφει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης χωρίς καμμία περαιτέρω ἀνάλυση καί ἐπεξήγηση.
Μοῦ κάνει ἐντύπωση ὅτι καί ἄλλοι συγγραφεῖς πού ἀναφέρονται σ’ αὐτό τό σημεῖο, μέ τόν ἴδιο τρόπο τό παραθέτουν.   Ὅταν μιλᾶμε γιά τόν ᾍδη δέν ἐννοοῦμε κάποιο «δράκουλα» ἤ «ὁμοιοφανές τέρας», ἀλλά τό κράτος τοῦ θανάτου, τίς δυνάμεις τοῦ σατανᾶ.  Δεδομένου ὅτι οἱ ψυχές δέν εἶναι ὑλικές, εἶναι κτιστές μέν ἀλλά ἄυλες, δέν μποροῦμε νά θεωρήσουμε τόν ᾍδη ὡς ἕνα ἰδιαίτερο τόπο, ἀλλά τόν ἀναφέρουμε ὡς τόν νοητό ἐκεῖνο χῶρο ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ ἐξουσία τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου.  Ὅταν λέμε ὅτι ὁ Χριστός «κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς», δέν σημαίνει ὅτι ὁ ᾍδης βρίσκεται στά ὑποχθόνια μέρη, κάπου π.χ. στόν πυρῆνα τῆς γῆς ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καί συμβολικά ἀναφερόταν αὐτό καί στήν Παλαιά Διαθήκη.  Ἐννοοῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἰσῆλθε «Θεοπρεπῶς, πολεμικῶς...καί δεσποτικῶς» (Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου) στό χῶρο τῆς ἐξουσίας τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου καί διέλυσε ὁλοσχερῶς ἐκείνη τήν ἀδυσώπητη καί ἀκατάλυτη δυναστεία.  Ὅπως ὅταν λέμε «ἔκλινε οὐρανούς καί κατέβη» δέν σημαίνει ὅτι χαμήλωσαν οἱ οὐρανοί καί ἐκεῖνος... μέ ἕνα μικρό ἅλμα... βρέθηκε σεσαρκωμένος στήν ἄχραντη κοιλία τῆς Θεοτόκου.  Ἔχει τήν ἔννοια ὅτι ὁ ἀΐδιος καί ἀδιάστατος Θεός προσέλαβε ὑποστατικά ἀνθρώπινη φύση.  Καί ὅταν λέμε ὅτι «ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ΙΣΤ΄19), δέν σημαίνει ὅτι κάθισε σ’ ἕνα περίτεχνο θρόνο δίπλα στόν Ἄναρχο Πατέρα Του ἀλλά δηλώνεται μέ αὐτή τήν φράση «τό τῆς ἀξίας ὁμότιμον» ὅπως ἐπεξηγεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὅτι καί ἡ ἀνθρώπινη φύση μετέχει τῆς δόξης τῆς Θεότητος, ὁπότε ὁ Χριστός πλέον προσκυνεῖται ὡς Θεάνθρωπος ἀπό ὅλη τήν κτίση.  Φαίνεται, ὁ π. Παΐσιος, στήν ἀπεγνωσμένη προσπάθειά του νά ἀπομονώνει λέξεις ἀπό τήν συνέντευξή μου καί νά τίς ἑρμηνεύει κατά τό δοκοῦν, φαντάσθηκε, ὑπέθεσε, ἐκεῖνος γνωρίζει, ὅτι ἔδωσα ὑπόσταση στήν μεταφορική καί ἀνθρωπομορφική παράσταση τοῦ ᾍδη.  Τί νά εἴπω; Ἐκπλήσσομαι!  Στήν Κρήτη λέμε σέ τέτοιες περιπτώσεις: «Ὁντέ θά θέλω νά σέ ’λωνέψω, ἕνα λογόσυρο θά γυρέψω»...  Ὅσον ἀφορᾶ δέ γιά τήν φαντασία στό Χριστό, γνωρίζω, δόξα τῷ Θεῷ, πολύ καλά τά τῶν Πατέρων ρήματα..  Αὐτό ποῦ ἔκανα ἦταν νά παραθέσω τήν ἄποψη τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, χωρίς νά ἀποτολμήσω νά κάνω σχόλια. Ἡ ἀναφορά στόν ᾍδη ἔγινε, γιά νά ἀποδοθεῖ ἡ ἀντανάκλαση τῶν σωματικῶν πληγῶν στήν ἄχραντη Ψυχή τοῦ Κυρίου μας, μέσω τῶν ψυχικῶν ἐνεργειῶν πού λειτουργοῦν μέσω τῶν σωματικῶν.  Αὐτός ἦταν ὁ στόχος καί γι’ αὐτό ἡ ἀναφορά ἔγινε περιφραστικά.  Κάθε καλοπροαίρετος ἀναγνώστης νομίζω κατάλαβε...
Ἐπιμένω, ὅτι τά σημάδια ἦταν τοῦ σώματος πού μέσω τῶν ψυχικῶν ἐνεργειῶν ἀποτυπώθησαν στήν ψυχή τοῦ Χριστοῦ.  Τά ὑπόλοιπα ἄς τά βρεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἐπικριτής μου μέ τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη...
Περί τῆς ἡδονῆς  
Ἐδῶ συνοπτικά θά κάνω ἕνα σχόλιο γιατί ὁ λόγος ἐπεκτάθηκε πολύ.  Αὐτά πού ἀνέφερα περί ἡδονῆς ἦταν ἀνάλυση τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀναφορικά στόν προπτωτικό καί μεταπτωτικό ἄνθρωπο.  Δέν εἶπα τίποτα δικό μου.  Καί ὁ τρόπος ἐπαναγωγῆς τῆς ἡδονῆς στό νοῦ ἀπό τίς αἰσθήσεις, ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες εἶναι ἐρανισμένος.  Ἀπορῶ τί δέν ἄρεσε στόν ἐπικριτή μου. Ἴσως ἡ παράθεση ὅτι ἡ ἐμπαθής σαρκικότητα κληροδοτεῖται. Μέ ὅσα προανέφερα ἐπεξηγῶ, ἐπαρκῶς (νομίζω), τί ἐννοοῦσα.  Τήν σχετική ἀναφορά τήν ἔκανα τότε, ἐπηρεασμένος περισσότερο ἀπό θέσεις τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου.
Περί τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου  
Περαιώνω τίς ἐπεξηγήσεις μου, δίνοντας μία ὀφειλετική ἀπάντηση, στήν εἰρωνική ἀναφορά του στόν Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο, τόν ὁποῖο «ἐλαφρᾷ τῇκαρδίᾳ» ἀπεκάλεσε «γνωστικίζοντα»!!!
Στό ἀπολυτίκιο τοῦ μείζονος τῶν προφητῶν, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, ἀναφέρεται τό ἐξῆς: «...σοι δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε…».  Καί γιά τόν γενναιόφρονα καί ὀτρηρό καλλιεργητή στό γεώργιον τοῦ Κυρίου, Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο, μᾶς εἶναι ἀρκετή ἡ μαρτυρία τόσων ἐπιφανῶν σύγχρονων Ἁγίων πού τόν γνώρισαν καί τόν ἀγάπησαν.  Προσωπικά, γνωρίζω τί ἔλεγε περί αὐτοῦ ὁ Ὅσιος Γέροντας καί πνευματικός του, Ἀρχιμανδρίτης Εὐμένιος Σαριδάκης ὁ ἀναδειχθείς ἐν ζωῇ σημειοφόρος καί μετά τήν ὁσιακή τελείωσή του, τά μέγιστα θαυματουργός.  Ὁπότε παρέλκει ἡ ἀποτίμηση ἄλλων προσώπων, πού ὅσο καλοπροαίρετη καί ἄν εἶναι, δέν εἶναι ἀπόσταγμα ἐνδογενοῦς ἀπλανοῦς προσεγγίσεως, ὅπως ἐργάζεται ὁ πνευματικός ἀνιχνευστῆρας τῶν Ἁγίων μας. 
Εἶναι ἐμφανέστατο σὲ κάθε καλόπιστο ἀκροατή τῶν ὁμιλιῶν του, ὅτι ὁ Μόρφου δὲν κάνει ἀλαζονική ἐπίδειξη γνώσεων, οὔτε ἔχει ἐκφιλοσοφημένη ὑποδομή ἤ πολυσυλλεκτική πλοκή ὁ λόγος του, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι γνωστικοί (καὶ οἱ αὐτοσυστηνόμενοι «Γνωστικοί» μέ τήν ἔννοια τῆς πληθωρικῆς κατάρτισης ὅταν ὁμιλοῦν καί γράφουν), ἀλλά μυσταγωγεῖ λίαν ἐπιτυχῶς τά βιώματά του πού ἀπεκόμισε ἀπό τούς ἁγίους πού συναναστράφηκε, στίς καρδιές τοῦ σύγχρονου λιμώττοντος πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἀπό τή λαϊκή εὐσέβεια τῆς Κύπρου πού ἀπό παιδί ἔζησε μέσα στὴν οἰκογένειά του, στήν κατεχόμενη τώρα κοινότητά του Ζώδια καί ζεῖ τώρα στήν ἡμικατεχόμενη μητροπολιτική περιφέρειά του.Τό ἀντιλαμβάνονται αὐτό ψυχικά οἱ ἀκροατές του, γι’ αὐτό καί ἔχει τόσο εὐρεία, παλλαϊκή θά ἔλεγα ἀποδοχή καί πανορθόδοξη ἀναγνώριση. Ἀκριβῶς, γιατί μεταγγίζει βιωματική γνώση. Δέν φιγουράρει ἀλαζονικά καί αὐτάρεσκα σερβίροντας πεφυσιωμένες θεωρητικές γνώσεις…Δυστυχῶς σ’ αὐτό τό φαντασμαγορικό ἄθλημα ἐπιδίδονται κάποιοι ἄλλοι, καί παρά τήν «γνωστική» ἐπίδειξη καί τήν ἐκφραστική στιλπνότητα τοῦ λόγου τους, ὄχι μόνο δέν ἀναπαύουν καί δέν οἰκοδομοῦν ἀλλά τουναντίον προκαλοῦν καί ἐξοργίζουν.
Μοῦ κάνει ὅμως ἐντύπωση, ὅτι ξεσηκώθηκαν τῶν δαιμόνων τά τάγματα νά τόν καταβροχθίσουν, ἀπό ὅλα τά ὀχυρά τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, καί οἱ μόνοι πού συνέπλευσαν μαζί τους ἐκκλησιαστικά, ἦταν μόνο κάποιοι ἀμοραλιστές κληρικοί πού γιά δικούς τους λόγους ἐνοχλήθησαν ἀπό τά λεγόμενά του, οἱ γνωστοί μεταπατερικοί καί ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος ὁ π. Παΐσιος καί οἱ «ζηλωτικές» ἱστοσελίδες πού κινητοποίησε ἡ ἀναφορά του! Τούς συγχαίρουμε «ὁλοθύμως» γι’ αὐτήν τήν «ἐπιτυχία» τους.  Ἴσως ἀντιπαραθέσει κάποιος, ὅτι αὐτό ἔγινε, ἐπειδή θεωρήθηκε ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀναπόφευκτη κληρονομιά καί ὄχι ὡς γνωμική προτίμηση, ὁπότε ἄθελά μας ἴσως, δίνουμε ἐλαφρυντικά ἤ καί συγχωροχάρτια στήν φρικαλέα αὐτή δαιμονογενῆ ἰδιαιτερότητα . Ἀσφαλῶς καί δέν ἤθελε νά πεῖ κάτι τέτοιο ὁ Ἅγιος Μόρφου, οὔτε φυσικά καί ἡ δική μου εὐτέλεια.  Μιλήσαμε γιά ροπές πού κληροδοτοῦνται σωματογενῶς, ὄχι γιά παθητότητες πού μᾶς ἀκολουθοῦν φυσικῶς.  Αὐτά πού διετύπωσε ὁ Μητροπολίτης Μόρφου ἰσχυρίσθηκε ὅτι τά ἄκουσε διά στόματος τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου.  Ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς πού θά τόν διαψεύσουμε; Ὁ βαρύτατα ἀσθενῶν (καίτοι νέος σχετικά στήν ἡλικία), μεγαλόσχημος μοναχός πού προμνημονεύσαμε πλειστάκις στό παρόν κείμενο καί μεταφέραμε γραπτές ἐμπειρίες του ἀπό τόν Ὅσιο Πορφύριο, ἀναφέρει καί τοῦτο: «Ὅντως καί ἐγώ τό μουλάρι, ἄκουσα πολλές φορές τόν Ἅγιο Πορφύριο νά λέει ὅτι ὁ σοδομισμός τῶν ἀνδρογύνων ἀλλοιώνει τό DNA τους καί περνάει ὡς ἰσχυρή ροπή στά παιδιά τους…  Αὐτό γίνεται καί ἐμβρυακά μέσω τῆς αἰσθησιακῆς λειτουργίας πρωτίστως τῆς μητέρας, ἀλλά καί τοῦ πατέρα, στό κυοφορούμενο παιδί».  Δέν ξέρω ἄν ἐμεῖς, ἀθέλητα καί ἐπιπόλαια, ὅπως οἱ ἐπικριτές μᾶς συμπεραίνουν, ἐλαφρώσαμε τήν βαρύτητα τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ πάθους. Ἐκεῖνοι, συνειδητοποίησαν ἄραγε, πού ὁδηγοῦν τά πράγματα, ὅταν ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ γονεϊκές καί προγονικές ἁμαρτίες δέν ἅπτονται ποσῶς τῆς ἐξέλιξης τῶν παιδιῶν τούς;  Ἄς σκεφτοῦν τί ἀμνήστευσαν καί ἔπειτα τά ξαναλέμε..
Ἐν κατακλεῖδι, ἐκφράζω τήν ἄποψη, ὅτι δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησία ἀδικεῖται στίς ἡμέρες μας ἐξ αἰτίας μας. Καταδικάστηκε ἀπό τούς περισσότερους σέ ἀνυποληψία, σέ ἀκινησία, σέ ἀγκύλωση, σέ  ἔνοχη «μουγκαμάρα», σέ ἐξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων. Ὁ Μητροπολίτης Νεόφυτος ἐπαναφέρει ἀπό τήν σκοπιά του, τόν προφητικό της χαρακτῆρα, ἐλέγχει τήν ἀσυδοσία, διακινδυνεύει τήν σύγκρουση, φθάνει – μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του – μέχρι τήν ρήξη.  Κάποιοι ἄλλοι, ἐν ὀνόματι τῆς συνέσεως καλύπτουμε τήν ἔλλειψη πατερικοῦ πνεύματος, ἀδιάφθορης συνείδησης, τολμηρῶν πρωτοβουλιῶν.  Ἀρκούμεθα στά ἡμίμετρα καί στήν κουτσομπολίστικη κριτική ὅσων ἐργάζονται, προκινδυνεύουν, κινοῦνται, ἔστω κι ἄν ἀστοχοῦν πότε πότε.  Σπουδάζουν πνευματική χειρουργική, ἴσως τήν ξέρουν καλά θεωρητικά, ἀλλά νυστέρι δέν ἔπιασαν ποτέ στά χέρια τους, γιά νά καταλάβουν τί σημαίνει νά παλεύεις ὁριακά μέ τόν θάνατο – καί ποιό θάνατο! – καί νά τεχνουργεῖς ἀποφασιστικές καί κατά τό δυνατόν στιγμιαῖες ἀλλά εὐέλικτες κινήσεις στήν ἀφαίρεση τῶν σεσηπότων στοιχείων ἀπό μία ψυχή. Δέν δέχθηκαν πάνω στήν ἀτσαλάκωτη ἰατρική τους «ποδιά» ἀκαθαρσίες καί πυογόνα ἐκκρίματα ἀπό λεπτές ἐπεμβάσεις σέ δυσσώδεις πνευματικές φλεγμονές. Στέκονται μακριά ἀπό ἐπικίνδυνες μολυσματικές ἑστίες καί κάνουν ἐπιδεικτικά μαθήματα ἤ ἐπικρίνουν ἀλαζονικά, ὅσους προκινδυνεύουν προκειμένου νά τά ἀντιμετωπίσουν. Πολλές φορές ἀπαιτεῖται ἄμεσα νά ριψοκινδυνεύσουμε στήν πνευματική μας ζωή, εἰδικά στήν ἐφαρμογή τῆς ἐμπνευσμένης ποιμαντικῆς, καί χάρη τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἀδελφῶν μας καί τῆς αἰωνίου ζωῆς νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά κάνουμε παράτολμους «παραλογισμούς» ἤ καί «ἀθεολόγητες» ὑπερβάσεις γιά νά ἐπιτύχουμε σωτηριολογικό ἀποτέλεσμα...  Αὐτό τό βλέπουμε στή ζωή τῶν Ἁγίων.  Ἔκαναν τολμηρά πράγματα καί λάμβαναν δαψίλεια χάριτος καί χαρισμάτων.  Ὅταν ἀναπαυόμαστε στήν ἐπιτέλεση κάποιων στερεότυπων καθηκόντων καί ἐπειδή μελετοῦμε τήν  ὀρθόδοξη θεολογία αἰσθανόμαστε καί αὐτάρκεια  «Θεογνωσίας», δέν μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε τήν «νηφάλιο μέθη» τῆς ζωντανῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό.
Ἡ ἐλαχιστότης μου, τουλάχιστον, ἀδόκιμος καί μαθητευόμενος γιατράκος, καμαρώνω καί ἐμπνέομαι ἀπό τόν πανεπιστημιακό καθηγητή τῆς ἐξυγιάνσεως τῶν ψυχῶν, Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο, πού προτιμᾶ τήν πολυποίκιλη χλεύη, προκειμένου νά ἀφαιρέσει ἀπό ψυχές τήν σατανοΰφαντη χλαίνη.  Μέσα στήν σιωπή τοῦ νεκροταφείου, τήν ἀταραξία τῆς γαλήνης, πού δέν ὑποψιάζεται τήν θύελλα πού ἔρχεται, καμαρώνω τόν μεγάλο σαλπιγκτή, πού δημιουργεῖ μέ τήν ποιμαντική του διδαχή κινητικότητα ζωῆς, πρόταση πού προϋποθέτει τόν προβληματισμό, ἄρθρωση λόγου, πού ὁδηγεῖ στήν ἀφύπνιση ψυχῶν, γιατί ὄχι καί στόν καλόπιστο διάλογο.  Καί ὅλα αὐτά μέ τήν πιθανότητα ἴσως καί τοῦ λάθους.  Μόνον οἱ νεκροί δέν κάνουν λάθη...  Καί οἱ μακάριοι στήν ναρκισσιστική  ὑπεροχή τοῦ πνευματικοῦ λόγου τους καί στήν ἀνεύθυνη καί προκλητική νομή τῶν δικαιωμάτων τούς. Ἀλλά μόνον μέ κάποιους ριψοκίνδυνους  καί παράτολμους Νεοφύτους μποροῦμε νά ἐλπίζουμε...
Ἐπίλογος
Ἔχω τήν αἴσθηση, ὅτι στά βασικά τουλάχιστον σημεῖα γιά τά ὁποῖα κατηγορήθηκα, ἔδωσα, «ὅση μοι δύναμις», τίς δέουσες ἀπαντήσεις.  Εἶναι καί κάποια ἄλλα ὅπως ἡ «βιοθεολογία τῆς μετάνοιας», περί ἐπιστήμης, περί Ἀπολύτου Προορισμοῦ κ.ἄ., τά ὁποῖα δέν ἀκουμπῶ καθόλου θεωρώντας τά ἀνάξια λόγου... Θά μποροῦσα μέ τήν σειρά μου, νά ἐπισυνάψω ἀσάφειες ἤ καί ἐκτροπές στά ἀναγραφόμενα τοῦ π. Παϊσίου, εἰδικά ἐκεῖ πού μιλάει γιά δύο θελήματα στόν ἄνθρωπο ἤτοι τό φυσικό καί τό γνωμικό, ἀφοῦ τό γνωμικό δημιουργεῖται ἀπό τόν ἄνθρωπο διασκεπτικά, δέν ἀποτελεῖ παράλληλη μέ τό φυσικό θεϊκή χορηγία ἤ ἐκεῖ πού μιλάει γιά τήν φυσική ἀναγκαιότητα, ἐνῶ γνωρίζουμε καλά ὅτι καί στήν φύση δέν ὑπόκειται ὁ ἄνθρωπος κατ’ ἀνάγκη, ἀλλά ἀποτελεῖ ἡ φύση τό θεόσδοτο ὁρμητήριο τοῦ φυσικοῦ θελήματος γιά νά ἀνάγεται αὐτεξουσίως κινουμένη ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη  πού ἐμπεριέχει  οὐσιωδῶς τό «κατ’ εἰκόνα» καί τό «καθ’ ὁμοίωσιν», στήν κατάκτηση μέσω τῆς Χάριτος νέων πνευματικῶν διαβαθμίσεων καί στήν ἐπίτευξη τῆς χαρισματικῆς ἐξομοίωσής της, μέ τό Ἀρχέτυπον τῆς δημιουργίας μας…  Δέν θέλω ὅμως νά ἀδικήσω τόν ἀδελφό, γιατί ἴσως δέν ἐννοεῖ αὐτά πού ἐγώ ἀντιλήφθηκα.
Θέλω νά τονίσω, ἀποπερατώνοντας  τίς ἐπεξηγήσεις μου,  ὅτι σέβομαι καί ἀγαπῶ τό Ἅγιον Ὄρος καί μαθητεύω στήν διδαχή καί στήν ὁμολογία του.  Ἀναζητῶ ἐκεῖνες τίς μεγάλου πνευματικοῦ διαμετρήματος ἁγιορείτικες μορφές, πού διεξήγαγαν μάχες δυνατές ἀλλά μέ ὅπλο τήν ἀπάθεια τῆς καρδίας καί τόν πλοῦτο τῆς ἐμπειρίας.  Ὅπως, τόν ἀείμνηστο γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, πού θρηνοῦσε μπροστά μου σάν μικρό παιδί γιά τούς «πορνοβοσκούς» νεο-Νικολαΐτες τῶν Ἀθηνῶν, τούς ὁποίους πρίν ἐλέγξει καί κονιορτοποιήσει μέ τήν ἀκαταμάχητη θεολογία του, προσωπικά ἱκέτευσε γονυπετής νά ἀναιρέσουν τήν φθοροποιό διδασκαλία τους καί νά στομώσουν τήν δηλητηριώδη βρυσομάννα γραφίδα τους, πού φόνευε ἀπροκάλυπτα τήν ἁγνότητα καί τήν σωφροσύνη, κυρίως, τῶν νέων μας, ὅπως καί τόν ἀλήστου μνήμης ἅγιο καθηγούμενο π. Γεώργιο Καψάνη, τόν ἀκατάβλητο πνευματικό πολέμαρχο ἐνάντια τῆς οἰκουμενιστικῆς παναιρέσεως, ἀλλά πού διεξήγαγε τόν πνευματοκίνητο ἀγῶνα του μέ τέτοια κατάστρωση ἐπιχειρημάτων καί τέτοιο πλεόνασμα ἀληθινῆς ἀγάπης, ὥστε ὑποκλίθηκαν μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του καί οἱ βασικοί ἀποδέκτες τῆς ἀντιρρητικῆς γραφίδος του.  Εἶναι ἄλλωστε πάγια πατερική ἀρχή, ὅτι «ὁ ἔσω ἄνθρωπος τοῖς ἔξωθεν σχήμασι διατυποῦται».  Τό ὕφος μας καί ἡ μεθοδολογία μας, ἀποκρυπτογραφοῦν πολλάκις τά κίνητρα τῆς καρδίας μας.  
Κάποτε ἔκαναν «τρικούβερτο» καυγά, μέσω ἐκκλησιαστικῶν ἐντύπων τῆς ἐποχῆς, ἕνας κορυφαῖος πανεπιστημιακός δάσκαλος καί ἕνας ἁγιορείτης μοναχός.  Αἰτία τῆς δημόσιας συγγραφικῆς ἀντιπαράθεσης, τό Ἄκτιστον Φῶς!  Ἐρωτηθείς, τότε, ἕνας βιωματικός κάτοχος τοῦ Φωτός, ὁ Ἅγιος Γέροντας  Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης γι’ αὐτήν τήν θεολογική διένεξη, ἀπάντησε ἁπλά καί ξεκάθαρα: «Τί τσακώνονται, ἀφοῦ οὔτε ὁ ἕνας, οὔτε ὁ ἄλλος τό γνωρίζουν ἐμπειρικά».  Στήν ἐρώτηση: «πῶς τό γνωρίζετε γέροντα;» συμπλήρωσε μέ ἔμφαση: «Μά... αὐτό φαίνεται καθαρά ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφράζονται»!!!  Πού σημαίνει: πολλές φορές λέμε πράγματα πού μᾶς ὑπερβαίνουν, ἀκριβῶς γιατί κάνουμε τήν πίστη ἰδεοληψία καί τούς Ἁγίους Πατέρες μας πατρυιούς γιά τούς ἄλλους, γι’ αὐτό ἐνῶ τούς μελετοῦμε, δέν ἐνδοσκοποῦμε τόν τρόπο ζωῆς πού κρύβουν τά κείμενά τους καί τό ἀπαθές φρόνημα πού ἀναπηγάζει ἀπό τά λόγια τους.  Εἶναι διασπαστική ἐνέργεια νά μήν ζοῦμε τό καθολικό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀπολυτοποιοῦμε τήν προσωπική μας πείρα καί τόν ἀτομικό μας τρόπο ζωῆς.  Ὅταν χωρίζουμε τήν Θεολογία σέ ἡσυχαστική καί ἱεραποστολική, τούς Ἁγίους Πατέρες μας σέ νηπτικούς καί κοινωνικούς, σέ παλαιούς καί σύγχρονους, λές καί δέν εἶναι ἑνιαία ἡ ἀποκάλυψη μέσα στήν ροή τοῦ χρόνου ἀλλά οἱ πρωτογενεῖς ἐκφραστές της, ὑπέρκεινται τῶν συγχρόνων ἤ τῶν μεταγενεστέρων ἀπό ἐμᾶς.  Εἶναι διάσπαση ἀκόμη, ὅταν ζοῦμε μέσα στόν ὀρθόδοξο χῶρο παραταξιακά, καί θεωροῦμε τόν δικό μας χῶρο καί τό δικό μας χάρισμα ὡς κέντρο σωτηρίας καί φορέα τῆς ἐκφράσεως τῆς Ἐκκλησίας.  Σήμερα τό ὀρθόδοξο ἦθος βάλλεται, κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, ἀπό τέσσερα ρεύματα:
Α)  Τήν μεταπατερική Θεολογία, πού λυμαίνεται τά σπουδαστήρια ὅπου ἐκκολάπτονται οἱ αὐριανοί ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχει ὡς ἰδεολογικό ὑπόβαθρο τόν περσοναλισμό καί τρόπο ἔκφρασης ἕνα σατανικῆς ἐμπνεύσεως ἀγαπισμό καί μία «εἰδωλολατρική» (π. Ἰωάννης Ρωμανίδης) εὐχαριστία ἀφοῦ εἶναι ἀποκεκομμένη ἀπό τίς ἡσυχαστικές προϋποθέσεις της.  Αἰχμή τοῦ δόρατος αὐτῆς τῆς σατανοκίνητης ἰσοπεδωτικῆς «μηχανῆς», εἶναι ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός καί οἱ ποικίλοι ἐκφραστές μίας χοϊκῆς καί ἀνεπέρειστης βιωματικά ἀγαπολογίας.
Β)  Τήν πρακτική μεταπατερική Θεολογία, πού πασχίζει ὡς ποιμαντική, κυρίως τοῦ ἄμβωνα, νά ἀφαιρέσει τόν Σταυρό ἀπό τό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας καί νά διαμορφώσει ἕνα τύπο χριστιανοῦ ἀσταύρωτου, ἄρα ἄσωτου.  Ἀνέχονται τόν Σταυρό διακοσμητικά καί τόν ἀπεμπολοῦν βιωματικά.  Ὁ λαός, εἰδικά οἱ νέοι, συρρέουν κατά χιλιάδες, ὅταν κηρύσσονται μοντέλα ζωῆς, πού ἀμνηστεύουν τά πάθη, πού ἐγγυῶνται Ἀνάσταση χωρίς Σταύρωση, πού προβάλλουν τό ρηχό καί τό εὔκολο, ὡς τό ἐνδεδειγμένο σωτηριολογικό μέσο τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας.
Γ)  Εἶναι ἡ θρησκευτική τρομοκρατία τοῦ ζηλωτισμοῦ - ζουρλωτισμοῦ, πού ἰσοπεδώνει τούς πάντες καί τά πάντα, πού ξέρει νά ἀναπαράγει τήν τεχνική τοῦ μίσους καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τῆς ἀκεραιότητος τῆς πίστεως καί τῆς ἀκενωτόμητης προσφορᾶς τοῦ σωτηριώδους περιεχομένου της.  Ἑτοιμάζονται αὐτοί οἱ τύποι, νά διορθώσουν καί τίς… «ἐκκρεμότητες» τοῦ παραδείσου, ὅσες τυχόν δημιούργησε ἡ πολλή φιλανθρωπία τοῦ Χριστοῦ!
Δ)  Ἡ παραφυσικότητα τῶν ἁπλῶν ἱερωμένων, κυρίως ἀγάμων ἀλλά καί ἐγγάμων, πού χωρίς θεολογικά προσχήματα, εἰσέρχονται μέ τολμηρές κοσμικές πρακτικές, κάποτε δέ καί ἐκχυδαϊσμένες μεθοδεύσεις στήν ζωή τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων καί πασχίζουν τεχνηέντως νά ἐπιβάλλουν τό ἄρρωστο ἦθος τους…
Σέ ὅλα αὐτά ἀντιστέκονται ὑγιῶς, οἱ γνήσιοι φορεῖς τῆς ἀποκαλύψεως (καί οἱ ἐμπνεόμενοι ἀπ’ αὐτούς), μέ τήν προφητική ἐνόραση, τήν ἀποστολική ζωή, τήν ὁσιακή ὑπομονή καί τήν μαρτυρική βιοτή.  Εἰλικρινά, θέλω νά πιστεύω, ὅτι καί ὁ ἀδελφός π. Παΐσιος, εἶναι ἕνας ἀπ’ αὐτούς.  Δέν εἶναι καθόλου τυχάρπαστος.
Λυπᾶμαι πού ἦρθα σέ σύγκρουση μαζί του, γιατί εἰλικρινά τόν ἀγαπῶ.  Ὁ μοναχός μαθητής τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου πού μελέτησε τό κείμενό του καί τό ὑπομνημάτισε παρ’ ὅτι τυφλός, μοῦ συνέστησε νά μήν δευτερολογήσω ἄν χρειασθεῖ, γιά νά μήν δώσω τροφή στήν ἀντιπαράθεση.  Ἄν χρειασθεῖ - μοῦ εἶπε – νά τό κάνεις χωρίς προσωπικές ἀναφορές, μετά ἀπό ἕνα χρόνο.  Παρά τό ὅτι εἶμαι ξεροκέφαλος, θά τοῦ κάνω ὑπακοή…  Ζητῶ συγγνώμη γιά τήν πολυλογία μου.  Κι ἄς ἐνωτισθοῦμε ὅλοι μας μία  ἐκ τοῦ τάφου φωνή, πού προέρχεται ἀπό  τόν ἀείμνηστο καί ἅγιο Μητροπολίτη Κονίτσης Σεβαστιανό: «Ὅσα γράφονται μέ ταπείνωση, δέν ὠφελοῦν μόνο τόν ἀναγνώστη ἀλλά καί τόν γράφοντα».  Διά τοῦτο ἀδελφοί, «πρόσχωμεν τήν διδαχήν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, ἐν ταπεινώσει προσφέρειν». ΑΜΗΝ!

***

πρωτο μερος 

δευτερο μερος