Εἶπε Γέρων :Ὁ Θεός μας εἶναι ἕνας ἐνθουσιασμός, μιὰ ἔκπληξη, μιὰ λεπτὴ αὔρα, μιὰ ἀπέραντη τρυφερὴ ἀγκαλιά. Αὐτὰ τὰ γεύονται οἱ ταπεινοί, οἱ συντετριμμένοι· οἱ ἄγνωστοι καὶ περιφρονημένοι τοῦ κόσμου, ποὺ κρατοῦν ζωντανὴ τὴν καρδιά τους, ποὺ παρὰ τὰ πάθη τους τὴ σέβονται καὶ τῆς ἐπιτρέπουν νὰ συγκινηθεῖ, νὰ συγκλονιστεῖ ἀπὸ τὴ φιλανθρωπία καὶ τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Νηστεία, ἡ ζωή μας ὁλόκληρη, εἶναι μιὰ συγκίνηση, ἕνας συγκλονισμός, ποὺ μᾶς γεννᾶ ὄρεξη ζωῆς. Ἡ μετάνοια γεννᾶ τὴ φιλαδελφία. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίζεις τὰ πάθη σου, τὶς πτώσεις σου, τὴν ἁμαρτωλότητά σου, νὰ ζητᾶς ἔλεος καὶ νὰ μὴν ἐλεεῖς.
Ὅ,τι γεύεσαι, αὐτὸ δίνεις.
Ὁ δρόμος γιὰ τὸν Χριστὸ περνάει μέσα ἀπὸ τὸν ἀδελφό, τὴν εἰκόνα Του. Πάντοτε ἡ νηστεία ἦταν συνδεδεμένη μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Ἡ οἰκονομία ἀπὸ τὴ λιτότητα τῆς νηστείας γινόταν ἐλεημοσύνη στοὺς πάσχοντες καὶ δυσκολεμένους ἀδελφούς. Τὸ λάδι τῶν δέκα παρθένων ἦταν ἡ ἐλεημοσύνη. Ἡ παρθενία καὶ ὁποιαδήποτε ἀρετὴ δὲν μᾶς δικαιώνουν, ἂν δὲν ἔχουν ἀγάπη γιὰ τὸν ἀδελφό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου